Drie jaar geleden maakte het eerste seizoen van de Netflix-animatieserie Arcane veel indruk. De duurste animatieserie ooit (250 miljoen dollar) won vier Emmy’s en recensenten waren lyrisch over de kleurrijke animatie en de kwaliteit van de stemacteurs, onder wie Hailee Steinfeld. Deze maand verscheen het langverwachte slotstuk na drie jaar productie. In een oogopslag is duidelijk dat de animatie nóg indrukwekkender is, maar de verhaallijnen, die voortbouwen op het kaartenhuis van het eerste seizoen, vertonen nog steeds dezelfde zwaktes.
Arcane speelt zich af in de fictieve stad Piltover die het toonbeeld is van innovatie en welvaart. Daaronder bevindt zich een armoedige stad waar ‘topside’ regelmatig mee in oorlog is: de Fissures, ofwel de ‘undercity’. De serie volgt de vriendschap van twee jonge wetenschappers in topside, Jayce en Viktor, die proberen een door hun ontdekte natuurkracht, de arcane, te gebruiken om het volk te helpen. Tegelijk volgen we in de Fissures twee zussen, Violet (of ‘Vi’) en Powder (Ofwel ‘Jinx’), die vroeg in de serie bruut van elkaar gescheiden worden en vervreemden van elkaar.
Door de vijandigheden tussen de steden komen personages constant tegenover elkaar, of juist naast elkaar te staan. Violet en Powder vinden elkaar aan tegengestelde kanten in het conflict en proberen elkaar achtereenvolgens zowel te redden als te vernietigen. Jayce en Viktor raken op gespannen voet met elkaar als de door hen ontwikkelde technologie, die bedoeld was voor welvaart en vrede, wordt ingezet als wapen tegen de undercity. De undercity zet op zijn beurt een kracht-versterkende drug in. In een constante wapenwedloop monden de ambities van de personages herhaaldelijk uit in het misbruik van wapens en krachten waarvan de gevolgen uit de hand lopen. De overwegingen en emoties die achter deze acties schuil gaan zijn voor de kijker voelbaar, en maken de serie intellectueel prikkelend.
Vermijdbare cliché’s
De centrale thema’s van de serie over broeder-en zusterschap, en de keerzijden van ambitie en wetenschappelijke vooruitgang resulteren in een indrukwekkend staaltje schrijfwerk. Toch onderneemt de serie soms meer dan hij overtuigend kan uitwerken, hierin vertoont seizoen twee dezelfde zwaktes als seizoen een. De introductie van vergetelijke personages met weinig impact voelt soms als tijdverspilling. Daarnaast vervalt het verhaal soms in vermijdbare cliché’s. Een enkele keer sluiten scènes slecht aan op de personages en voelen ze geforceerd. Verder verlopen verhaallijnen soms haastig en rommelig.
Toch slaagt de serie erin de meeste verhaallijnen en thema’s tot een bevredigend einde te brengen. In dat einde lijkt de serie zich bewust van zijn eigen gebreken. Een van de mooiste lessen van de serie uit zich in een uitspraak van Viktor die, na een ingrijpende poging om middels de wetenschap al het leed in de wereld op te lossen, zegt: „There is no price to perfection, only an end to pursuit.”
Arcane overstijgt de kinderlijke reputatie van het tekenfilm-genre met beeldschone animatie en diepe verhaallijnen. Een opvallend kenmerk van de serie is de grote hoeveelheid artiesten die met hun nummers veel gevoel aan de serie geven, van Sting en Imagine Dragons in het eerste seizoen, tot Stromae, Twenty One Pilots en Linkin Park in seizoen twee. Voor sommigen zal de combinatie aan uiteenlopende animatie-en muziekstijlen teveel van het goede zijn. Voor wie juist zoekt naar een creatieve mix van beeld, verhaal en geluid, is Arcane iets dat je niet kan missen.
