Andy Warhols schedels in Heerlen zijn eerder decoratief dan afschrikwekkend

Op 9 augustus 1956 telde Andy Warhol 1,50 gulden neer voor zijn toegangskaartje tot het Rijksmuseum in Amsterdam. Op zaal hing die dag het sombere Vanitasstilleven van Jacques de Claeuw uit 1650: de vergankelijkheid van het leven afgebeeld met verlepte bloemen, een houten crucifix, een verfrommelde brief, ergens in de hoek een schedel.

Het is niet zeker of de kunstenaar het schilderij heeft gezien, er een tijdje voor heeft gestaan en de afbeelding tot zich door liet dringen. Maar het zou kunnen, de kwetsbaarheid van het menselijk lichaam, en de tijdelijkheid van het leven, fascineerden hem. Dus hangt in de tentoonstelling Andy Warhol: Vanitas van Museum SCHUNCK in Heerlen nu Vanitasstilleven van Jacques de Claeuw.

Ook het toegangskaartje is er, het ligt in een vitrine. Het is een van de tienduizenden objecten die Andy Warhol (1928-1987) verzamelde in wat hij Time Capsules noemde – meer dan zeshonderd dozen met herinneringen uit zijn leven. Ze worden allemaal bewaard in (het depot van) het Andy Warhol Museum in het Amerikaanse Pittsburgh.

Museumzaal in Heerlen met Warhols Shadow paintings.
Foto Joep Jacobs

Het schilderij en het kaartje laten zien hoe het kan dat Museum SCHUNCK in Heerlen deze tentoonstelling heeft dúrven maken. Want het is bijna onmogelijk om niet te denken: Andy Warhol, die ken ik nu wel. Zijn popart-zeefdrukken van de rich and famous, van acteurs, muzikanten en andere celebrities zijn (en worden) zo vaak gereproduceerd, dat je ze niet eens hoeft te zien om ze op je netvlies te hebben. De afbeeldingen van Campbell’s soepblikken en flessen Coca-Cola: ook al zulke iconische beelden. Zijn indringende blik en de zilverkleurige pruik: op talloze zelfportretten vastgelegd.

„En precies om die reden”, zegt Cynthia Jordens, ‘senior curator’ van Museum SCHUNCK, „is dit geen grote oeuvre-tentoonstelling.” Wat het dan wel is? „We laten een niet vaak verteld verhaal zien, aan de hand van relatief onbekende werken. De meeste verlaten zelden of nooit het depot.”

Drieluik

Het begon allemaal met het idee van een drieluik. Eerder waren in Museum SCHUNCK tentoonstellingen over Keith Haring en Jean-Michel Basquiat, twee kunstenaars die bevriend waren met Warhol. Zou Andy Warhol niet een mooie afsluiting zijn?

En dan was er nog de connectie met de streek: het museum ligt middenin een voormalig mijnwerkersgebied, waar de bevolking altijd rooms-katholiek was. Ondrej Warhola, Warhols vader, was mijnwerker in Pittsburgh. Zijn moeder, Julia Justina Zavacká, was een gelovige katholieke vrouw, ze nam haar zoon wekelijks mee naar de kerk.

Museum SCHUNCK informeerde of de tentoonstelling Revelation van het Andy Warhol Museum kon doorreizen naar Heerlen. „Die tentoonstelling was geheel gewijd aan de rol van het geloof in zijn kunst. Maar het kon niet, er zaten te veel kwetsbare werken in de tentoonstelling.” Wat wel kon: een iets andere tentoonstelling, met objecten die wel vervoerbaar waren. In plaats van ‘geloof’ werd het thema vervolgens ‘vergankelijkheid’.

Andy Warhol: Vanitas is een verrassende tentoonstelling, merk je meteen bij binnenkomst. Daar hangt het zelden getoonde Self Portrait with Skull (1977), geen zeefdruk maar een simpele polaroid-foto. Je ziet zijn bekende hoofd, op de linkerschouder balanceert een menselijke schedel. Zittend op die schouder is de schedel eerder aaibaar dan beangstigend. Van precies diezelfde schedel – midden jaren zeventig door hem gekocht op een vlooienmarkt – hangen in een andere zaal een aantal tekeningen naast elkaar, met een vergelijkbaar verzachtend effect: de hoeveelheid maakt ze eerder decoratief dan afschrikwekkend. Campy schedels zijn er trouwens ook. Een in lila en oranje uitgevoerde Skull uit 1976 bijvoorbeeld, is zo vrolijk en kleurig dat het thema lijkt te verdwijnen in de frisheid van de zeefdruk.

Andy Warhol. Marilyn Monroe (Marilyn), circa 1978. Andy Warhol Museum, Pittsburgh; Founding Collection, Contribution The Andy Warhol Foundation for the Visual Arts, Inc. 1998.1.2619. ©The Andy Warhol Foundation for the Visual Arts, Inc. c/o Pictoright Amsterdam 2024. Foto The Andy Warhol Foundation for the Visual Arts

Heel anders zijn dan weer de zeefdrukken Marilyn Monroe: Marilyn (Reversal series) uit 1978. In plaats van de bekend-felle, in contrasterende kleuren uitgevoerde zeefdrukken die Andy Warhol maakte na Monroe’s vermoedelijke zelfmoord in 1962, zijn deze uitgevoerd in zwart-wit. En herken je op de eerste nog haar gezicht, hoe verder je komt hoe meer dat vervaagt – alsof ze oplost in de tijd.

De zeefdrukken lagen in depot, net als de schedel-tekeningen. Ook de korsetten die Andy Warhol droeg sinds 1968, verlaten hoogst zelden het depot. Hij had ze nodig om zijn onderbuik te ondersteunen, nadat hij ternauwernood een aanslag op zijn leven had overleefd. Intiem en ontroerend liggen een aantal ervan in een vitrine, ooit door Brigid Berlin, een bevriende kunstenares, uitgevoerd in zachte pastelkleuren.

Andy Warhol. Details of Renaissance Paintings (Leonardo da Vinci, The Annunciation, 1472), uit 1984, The Andy Warhol Museum, Pittsburgh; Founding Collection, Contribution The Andy Warhol Foundation for the Visual Arts, Inc. 1998.1.306. ©The Andy Warhol Foundation for the Visual Arts, Inc. c/o Pictoright Amsterdam 2024. Foto The Andy Warhol Foundation for the Visual Arts

Een paar werken zijn direct terug te voeren op geloof – ze zijn bijvoorbeeld geïnspireerd op De Annunciatie en Het laatste avondmaal van Leonardo da Vinci, van die laatste hing een reproductie in de gang van zijn ouderlijk huis – maar de meeste lijken vooral uit te nodigen tot contemplatie. Heel sterk is dat het geval bij Shadows uit 1979, ook al weer uit het depot. Shadows is een serie volledig abstracte zeefdrukken van steeds niet meer dan twee gekleurde vlakken, aan één vlak is diamantstof toegevoegd. Er hangen een stuk of twintig, bij de oorspronkelijke tentoonstelling bedekten meer dan honderd Shadows de vier muren van een galerie – je kon je in een kapel wanen.

Dat gewijde gevoel ondergroef Andy Warhol indertijd meteen en opzettelijk door te zeggen: „Someone asked me if I thought they were art and I said no. You see, the opening party had a disco. I guess that makes them disco décor.”

Andy Warhol: Vanitas. Museum SCHUNCK in Heerlen. T/m 16 maart 2025, open van di t/m zo van 11 tot 17 uur. Inl: schunck.nl/museum