Hij komt net van het land, waar hij zijn moeder helpt met het oogsten van knoflookstengels, en neemt even pauze voor een videogesprek over zijn kunst. Fotograaf Lucas Foglia (42) was onlangs in Nederland voor de opening van zijn tentoonstelling in Fotomuseum Den Haag, en is nu een paar dagen op bezoek op de boerderij van zijn ouders op Long Island in de staat New York.
Gerard, medewerker van het Institut Botànic de Barcelona en een van de oprichters van het Worldwide Painted Lady Migration Project, op zoek naar distelvlinders. Spanje Painted Lady Butterflies, Institut Botànic de Barcelona, Spain, 2021.
Foto Lucas Foglia
In hun werkkamer, met uitzicht op oude bomen en akkers, vertelt Foglia over zijn afkomst: „Mijn vader is boer en milieuactivist, mijn moeder folklorist en verhalenverteller. En ik maak fotografische verhalen over onze relatie met de natuur, een mix van beide ouders dus. Toen ik opgroeide was alles om ons heen landelijk. Toen kwam er bebouwing, een nieuwe buitenwijk voor mensen die naar Manhattan forenzen, zo’n vijftig kilometer verderop. Veel van mijn werk gaat over hoe we een verbinding met de natuur kunnen behouden in de context van al die veranderingen.”
Parsa en Arda op de Polarhagen boerderij, Noorwegen 2023. Vlinders trekken steeds noordelijker.
Distelvlinder op een Buddleja (vlinderstruik). Verenigd Koninkrijk, 2021.
Foto’s Lucas Foglia
Foglia maakte eerder onder andere series over Amerikanen die ‘off grid’ leven (A Natural Order, 2012) en onze behoefte aan wilde plekken (Human Nature, 2017). Voor Vlindervlucht (Constant Bloom), nu te zien in Den Haag, reisde Foglia de afgelopen vier jaar door zeventien landen om de trek van de distelvlinder vast te leggen. Hij werkte nauw samen met onderzoekers van het Worldwide Painted Lady Migration Project, dat in 2024 na decennialange research de migratie in kaart wist te brengen.
Elk jaar reist de distelvlinder tussen Afrika, het Midden-Oosten en Europa, zo’n 15.000 kilometer – de langste vlindermigratie ter wereld. De trekcyclus wordt uitgevoerd door zo’n tien generaties vlinders; elke distelvlinder leeft zo’n vijf weken en vliegt tot wel 4.000 kilometer, voordat de zwartoranje vleugels verbleken of scheuren. Tijdens haar leven kan een vrouwtjesvlinder zo’n 500 eitjes leggen. Die vlinders zetten vervolgens weer dezelfde trekroute voort – soms moeten ze hun koers aanpassen door droogte en veranderende temperaturen. „Ze voeden zich met nectar, ze zijn afhankelijk van bloemen en bloesems. Wanneer en waar die bloei plaatsvindt, is aan het veranderen”, zegt Foglia.
Dam bij de Grimselsee, met gletsjersmeltwater, Zwitserland, 2022.
Het huis van Mohamed, Marokko 2022.
Zijn foto’s tonen het dagelijks leven op de plekken waar hij kwam, de impact van klimaatverandering en ook de reis van vluchtelingen uit Afrika en het Midden-Oosten, die vergelijkbare routes naar Europa volgen – drie tieners die in Tunesië verlangend uitkijken over de Middellandse Zee, Frank die net is aangekomen op Lampedusa, Ousmane die kersen plukt in Spanje. „Vlinders trekken omdat ze moeten, om te kunnen overleven. Dat zag ik ook bij mensen. Waar vlinders vrij door de lucht bewegen, stuiten mensen op muren en grenzen. Vlinders verleggen soms hun routes omdat omstandigheden veranderen, mensen doen dat ook. Toen de landgrens tussen Griekenland en Turkije gesloten werd, zochten mensen een uitweg over zee.”
Voor de serie maakte Foglia meerdere portretten van ouders en kinderen. Van Parsa en zijn dochter Arda op een biologische boerderij in Noorwegen, Nana met haar dochtertje Adama in Mali, Souhila and Eliana bij de Dode Zee in Palestina. „Die vlindertrek gaat voort van generatie op generatie. Als zij nectar drinken, nemen ze weer stuifmeel mee, dat ze vervolgens op andere bloemen achterlaten. Het is essentieel voor het voortbestaan van veel plantensoorten. Het ecosysteem is verbonden via de Middellandse Zee. Mensen zijn ook sterk met elkaar verbonden, van generatie op generatie, en door migratie over grenzen heen. Die onderlinge verbondenheid wil ik in die portretten laten zien, op een genuanceerde en esthetische manier.”
Een distelvinder zit op de melkkruik van Naitoti, Kenia, 2021
Gerard houdt een distelvlinder vast, Spanje, 2021.
Foto’s LUcas Foglia
Met deze thema’s door elkaar geweven is Vlindervlucht tegelijk zwaar en licht, droevig en hoopvol. De enorme overlevinsgsdrang van een fragiel diertje dat als een veertje over continenten zweeft, ons dagelijks leven, de migranten die huis en haard achterlaten en soms daarbij overlijden, de veranderende natuur. „Maar ik wil geen politiek manifest maken”, benadrukt Foglia. „We leven in een tijd waarin zoveel dingen zo heftig gepolitiseerd en gepolariseerd zijn. Ik wil humaniseren, empathie tonen. Iets maken dat mooi is, maar dat ook betrekking heeft op grote wereldproblemen en oplossingen daarvoor. Én dat tegelijkertijd ruimte laat voor mensen om te denken en te voelen, zonder hen te vertellen wát ze moeten denken en voelen.”
Geprepareerde distelvlinders van het Senckenberg Deutsches Entomologisches Institut, 2022.
Hij komt net van het land, waar hij zijn moeder helpt met het oogsten van knoflookstengels, en neemt even pauze voor een videogesprek over zijn kunst. Fotograaf Lucas Foglia (42) was onlangs in Nederland voor de opening van zijn tentoonstelling in Fotomuseum Den Haag, en is nu een paar dagen op bezoek op de boerderij van zijn ouders op Long Island in de staat New York.
Gerard, medewerker van het Institut Botànic de Barcelona en een van de oprichters van het Worldwide Painted Lady Migration Project, op zoek naar distelvlinders. Spanje Painted Lady Butterflies, Institut Botànic de Barcelona, Spain, 2021.
Foto Lucas Foglia
In hun werkkamer, met uitzicht op oude bomen en akkers, vertelt Foglia over zijn afkomst: „Mijn vader is boer en milieuactivist, mijn moeder folklorist en verhalenverteller. En ik maak fotografische verhalen over onze relatie met de natuur, een mix van beide ouders dus. Toen ik opgroeide was alles om ons heen landelijk. Toen kwam er bebouwing, een nieuwe buitenwijk voor mensen die naar Manhattan forenzen, zo’n vijftig kilometer verderop. Veel van mijn werk gaat over hoe we een verbinding met de natuur kunnen behouden in de context van al die veranderingen.”
Parsa en Arda op de Polarhagen boerderij, Noorwegen 2023. Vlinders trekken steeds noordelijker.
Distelvlinder op een Buddleja (vlinderstruik). Verenigd Koninkrijk, 2021.
Foto’s Lucas Foglia
Foglia maakte eerder onder andere series over Amerikanen die ‘off grid’ leven (A Natural Order, 2012) en onze behoefte aan wilde plekken (Human Nature, 2017). Voor Vlindervlucht (Constant Bloom), nu te zien in Den Haag, reisde Foglia de afgelopen vier jaar door zeventien landen om de trek van de distelvlinder vast te leggen. Hij werkte nauw samen met onderzoekers van het Worldwide Painted Lady Migration Project, dat in 2024 na decennialange research de migratie in kaart wist te brengen.
Elk jaar reist de distelvlinder tussen Afrika, het Midden-Oosten en Europa, zo’n 15.000 kilometer – de langste vlindermigratie ter wereld. De trekcyclus wordt uitgevoerd door zo’n tien generaties vlinders; elke distelvlinder leeft zo’n vijf weken en vliegt tot wel 4.000 kilometer, voordat de zwartoranje vleugels verbleken of scheuren. Tijdens haar leven kan een vrouwtjesvlinder zo’n 500 eitjes leggen. Die vlinders zetten vervolgens weer dezelfde trekroute voort – soms moeten ze hun koers aanpassen door droogte en veranderende temperaturen. „Ze voeden zich met nectar, ze zijn afhankelijk van bloemen en bloesems. Wanneer en waar die bloei plaatsvindt, is aan het veranderen”, zegt Foglia.
Dam bij de Grimselsee, met gletsjersmeltwater, Zwitserland, 2022.
Het huis van Mohamed, Marokko 2022.
Zijn foto’s tonen het dagelijks leven op de plekken waar hij kwam, de impact van klimaatverandering en ook de reis van vluchtelingen uit Afrika en het Midden-Oosten, die vergelijkbare routes naar Europa volgen – drie tieners die in Tunesië verlangend uitkijken over de Middellandse Zee, Frank die net is aangekomen op Lampedusa, Ousmane die kersen plukt in Spanje. „Vlinders trekken omdat ze moeten, om te kunnen overleven. Dat zag ik ook bij mensen. Waar vlinders vrij door de lucht bewegen, stuiten mensen op muren en grenzen. Vlinders verleggen soms hun routes omdat omstandigheden veranderen, mensen doen dat ook. Toen de landgrens tussen Griekenland en Turkije gesloten werd, zochten mensen een uitweg over zee.”
Voor de serie maakte Foglia meerdere portretten van ouders en kinderen. Van Parsa en zijn dochter Arda op een biologische boerderij in Noorwegen, Nana met haar dochtertje Adama in Mali, Souhila and Eliana bij de Dode Zee in Palestina. „Die vlindertrek gaat voort van generatie op generatie. Als zij nectar drinken, nemen ze weer stuifmeel mee, dat ze vervolgens op andere bloemen achterlaten. Het is essentieel voor het voortbestaan van veel plantensoorten. Het ecosysteem is verbonden via de Middellandse Zee. Mensen zijn ook sterk met elkaar verbonden, van generatie op generatie, en door migratie over grenzen heen. Die onderlinge verbondenheid wil ik in die portretten laten zien, op een genuanceerde en esthetische manier.”
Een distelvinder zit op de melkkruik van Naitoti, Kenia, 2021
Gerard houdt een distelvlinder vast, Spanje, 2021.
Foto’s LUcas Foglia
Met deze thema’s door elkaar geweven is Vlindervlucht tegelijk zwaar en licht, droevig en hoopvol. De enorme overlevinsgsdrang van een fragiel diertje dat als een veertje over continenten zweeft, ons dagelijks leven, de migranten die huis en haard achterlaten en soms daarbij overlijden, de veranderende natuur. „Maar ik wil geen politiek manifest maken”, benadrukt Foglia. „We leven in een tijd waarin zoveel dingen zo heftig gepolitiseerd en gepolariseerd zijn. Ik wil humaniseren, empathie tonen. Iets maken dat mooi is, maar dat ook betrekking heeft op grote wereldproblemen en oplossingen daarvoor. Én dat tegelijkertijd ruimte laat voor mensen om te denken en te voelen, zonder hen te vertellen wát ze moeten denken en voelen.”
Geprepareerde distelvlinders van het Senckenberg Deutsches Entomologisches Institut, 2022.
Fotograaf Mona van den Berg herkent de blik van de Oekraïense Ljoedmila, vertelt ze. Ljoedmilla staat op de foto bij een tank, op een andere foto bij de Oekraïense vlag, en in haar blik ziet Van den Berg niet zozeer pijn, maar onverzettelijkheid; het niet buigen bij tegenslagen. Verlangen naar erkenning van wat haar is aangedaan – Ljoedmila werd verkracht door Russische militairen.
Ze wil dat de daders worden gestraft voor hun oorlogsmisdrijf. Want dat zou helpen bij de verwerking van haar trauma, weet Van den Berg uit eigen ervaring.
Zij werd zelf in Nederland verkracht toen ze 22 was. Van den Berg (57) kreeg gerechtigheid, de dader werd bestraft. De Oekraïense vrouwen die ze fotografeerde, wachten daarop.
Ljoedmila (62) werd drie jaar en dertien dagen gevangengehouden. Daria (33) in haar appartement in Kyiv.
Foto’s Mona van den Berg
Oksana (59, rechts) met haar nichtje. Oksana zat gevangen en werd vrijgelaten toen er voor haar betaald was. Ze vertelt niet wat haar in gevangenschap is overkomen.
Foto Mona van den Berg
Van den Berg, freelancer voor NRC, is net terug uit Irak, waar ze ‘overlevers’ van zogeheten conflict gerelateerd seksueel geweld fotografeerde. Ze noemt de verkrachte vrouwen bewust overlevers, geen slachtoffers; dat legt voor haar meer de nadruk op hun kracht. Haar fotoboek hierover, met als werktitel Survivors, komt uit in juni 2027. Ze begon het project eind 2023. Behalve naar Oekraïne en Irak reist ze naar Kosovo, Bosnië, Ivoorkust en andere landen. Ze werkt samen met de Mukwege Foundation, een organisatie die zich inzet voor overlevers van seksueel geweld in conflictgebieden.
Tijdens iedere reis vraagt ze bewust niet naar wat de vrouwen hebben meegemaakt. Ze wil niet dat ze hun trauma herbeleven. Het is zo heftig wat zij hebben ervaren, het gaat je voorstellingsvermogen te boven, zegt de fotograaf. Als vrouwen uit zichzélf vertellen wat hun is overkomen, staat Van den Berg er voor open.
Daniil (27) werd in gevan genschap gemarteld. Toen de Russen erachter kwamen dat hij biseksueel is, dwongen ze medegevangenen hem te verkrachten. Zij weigerden.
” data-figure-id=”0″ data-variant=”grid” readability=”2″><img alt data-description="
Daniil (27) werd in gevan genschap gemarteld. Toen de Russen erachter kwamen dat hij biseksueel is, dwongen ze medegevangenen hem te verkrachten. Zij weigerden.
Daniil (27) werd in gevan genschap gemarteld. Toen de Russen erachter kwamen dat hij biseksueel is, dwongen ze medegevangenen hem te verkrachten. Zij weigerden.
Daria (33) zat elke urenlang in bad of stond onder de douche om de herinneringen van zich af te wassen.
Halyna (62) vluchtte toen de oorlog in de regio Donetsk in 2014 begon met haar kleindochter naar Irpin. Daar dachten ze veilig te zijn voor de Russen.
Foto’s Mona van den Berg
Zoals Daria (33), die op de foto’s op bed ligt en aan tafel zit. Russische militairen vielen in 2022 het huis van haar vader in Boetsja binnen, waar zij op dat moment was, namen haar mee en verkrachtten haar. Twee uur lang. De volgende dag gebeurde het opnieuw.
Tegenover haar familieleden zweeg ze over wat was gebeurd, bang dat zij boos zouden worden, dat het haar schuld was. Nu vindt Daria dat ze zich moet uitspreken, anders wordt het misdrijf doodgezwegen en wordt er gedacht dat vrouwen in oorlogstijd niet verkracht worden.
Van den Berg ziet de vrouwen opkrabbelen. Ljoedmila (62), de vrouw bij de tank, geeft trainingen en lezingen om mensen bewust te maken van het bestaan van conflict gerelateerd seksueel geweld en om vrouwen te helpen hun stilzwijgen te doorbreken.
Halyna (66) richtte een partizanengroep op, die Oekraïense militairen steunde. Toen de groep succesvol werd, verraadden de buren Halyna.
Halyna (62) werd op haar zestigste verjaardag verkracht door een Russische soldaat in haar eigen huis in Irpin.
Foto’s Mona van den Berg
Haar eigen verkrachting, 35 jaar geleden, vormt de drijfveer achter haar fotoproject, vertelt Van den Berg. Ze wil het stigma , dat verstikkend is en voorkomt dat het trauma verwerkt kan worden, doorbreken. Want je mag er niet over praten. Vrouwen moeten hun mond houden, of ze worden zelf de schuldige. Ze hebben er zelf om gevraagd. Ze worden gezien als besmet, soms als hoer. Victim blaming dus. „In oorlogssituaties wordt seksueel geweld als wapen ingezet om dat stigma uit te buiten, om vrouwen, families en gemeenschappen te breken.”
Van den Berg ziet dit terug in Oekraïne. Maar ook in Kosovo, waar verkrachte vrouwen al 25 jaar zwijgen over wat hun is aangedaan. In haar boek staan vrouwen onherkenbaar op de foto, uit angst veroordeeld te worden door hun familie en vrienden.
Oleksandr (40) werd door de Russen opgepakt en maandenlang gemarteld. Hier herdenkt hij alle doden die er al gedurende de oorlog gevallen zijn. Foto Mona van den Berg
Dat stigma staat gerechtigheid in de weg, weet Van den Berg. Vrouwen stappen mede daardoor niet naar de rechter. „Seksueel geweld komt in iedere oorlog op grote schaal voor, maar het aantal veroordelingen blijft dramatisch laag.”
„Door hun verhalen ontbrandt telkens mijn vastberadenheid om het geweld zichtbaar te maken – voor hen, en voor alle vrouwen die in stilte lijden”, zegt ze.
Zelf praat ze openlijk over haar eigen verkrachting om het stigma te doorbreken. Om het grote onrecht tegenover deze vrouwen zichtbaar te maken, te laten zien dat zij de heldinnen zijn. Door zich uit te spreken laten ze aan andere vrouwen zien: je bent niet alleen, het was niet jouw schuld, het is mogelijk om erover te praten en om je waardigheid terug te eisen, zo ervoer Van den Berg zelf ook.
In Irak bij de yezidi’s, een traditionele religieuze gemeenschap, zag ze hoe het ook kon. Daar keerden vrouwen die door IS-strijders verkracht werden terug in hun gemeenschap. De hoogste geestelijk leider zei: we moeten deze vrouwen omarmen, zij dragen geen schuld.
Die woorden hadden invloed. De gemeenschap stond open voor deze vrouwen. Ze werden gezien als heiligen. Met als gevolg dat deze vrouwen bijna allemaal herkenbaar op de foto wilden.
Oksana bij haar huis, dat totaal verwoest werd. Foto Mona van den Berg
Venetië, 2016. Door aanhoudende droogte kwamen in 2023 meerdere kleine kanalen zo goed als droog te staan.Foto Sarah Palmer
Mensen die poseren voor het Jezus-beeld in Rio de Janeiro, hun armen net zo wijd gespreid als Christus de Verlosser. Cruisetoeristen die uitkijken op een gletsjer in Alaska. Badgasten aan de Braziliaanse Costa do Sol of op het strand bij Maya Bay op Phi Phi Le, Thailand, beroemd geworden door Leonardo DiCaprio’s film The Beach.
De Canadese fotograaf Sarah Palmer (1986) reisde in tien jaar tijd over vier continenten en legde op het eerste gezicht idyllische droombestemmingen vast, met gelukkige vakantiegangers die dansen op het dek van een boot, relaxen in de zon, in een gondel door een adembenemend Venetië varen. De teksten bij de foto’s vertellen een ander verhaal; hierin maakt Palmer melding van verdwijnende koraalriffen, smeltende gletsjers, een zeespiegelstijging die kustgemeenschappen wereldwijd bedreigt. Met daarbij verontrustende cijfers: jaarlijks 7 tot 10 miljoen toeristen in de regio van de Ha Longbaai in Vietnam (UNESCO-werelderfgoed) die een enorme druk op het milieu leggen; honderden dichtbevolkte kuststeden die in 2050 serieus risico lopen op overstromingen, driekwart van het ijs van gletsjers dat met het huidige klimaatbeleid zal verdwijnen.
Búzios, Brazilië, 2023. Door de stijgende zeespiegel kunnen dorpen aan de Braziliaanse Costa do Sol in de toekomst in zee verdwijnen.Foto Sarah Palmer
„Met mijn fotoserie leg ik de paradox bloot van wat wel ‘laatste-kanstoerisme’ wordt genoemd”, zegt Palmer. „Reizigers die bestemmingen bezoeken die onherstelbaar veranderen door de klimaatcrisis en die uiteindelijk volledig zullen verdwijnen. Ze willen nog met eigen ogen die gletsjers zien, dat koraal, dat prachtige strand waar DiCaprio rondbanjerde. Nu het nog kan. Waarmee ze, door alle vervuiling die het reizen met zich meebrengt, het proces versnellen.”
We spreken Sarah Palmer eind mei in het Duitse Zingst, een dorp aan de Oostzee waar dit jaar voor de achttiende keer het Umweltfotofestival Horizonte Zingst wordt georganiseerd. Hier opende eind vorige maand haar expositie Wish You Were Here, te midden van andere fototentoonstellingen die allemaal het milieu, het klimaat en onze leefomgeving als thema hebben.
Alaska, 2022. Het cruiseseizoen is verlengd van vier naar zeven maanden – door de opwarming van de aarde worden de schepen minder gehinderd door ijs.Foto Sarah Palmer Caribisch gebied, 2018. Een groot cruiseschip, dat meer dan 7.000 passagiers en bemanningsleden kan vervoeren, genereert in een reis van een week naar schatting ongeveer tien zwembaden met afvalwater.Foto Sarah Palmer
„Ik kom uit een familie die het niet breed had. Ik was 21 toen ik voor de eerste keer in een vliegtuig zat”, zegt Palmer. „We gingen naar een resort in Mexico. Een totaal vreemde ervaring. Mensen komen nauwelijks van het resort af, je ziet het land niet echt. Het is een geconstrueerde, artificiële ervaring. Ik voelde me er gelijk heel ongemakkelijk bij, maar vond het ook fascinerend.
„Ik ben van een generatie die opgroeit met zorgen over klimaat. Al tijdens die eerste vliegvakantie was er ongemak over de impact op het milieu. Toen ik in 2017 een beurs kreeg voor een groot fotoproject ging ik naar het Caribisch gebied om de cruisecultuur daar te fotograferen, ook zo’n kunstmatige wereld. Daar werden de negatieve gevolgen op het milieu van op een cruiseschip varen, en vakanties in het algemeen, me nog duidelijker. Ik besloot de serie uit te breiden en er een wereldwijd project van te maken.”
Foto Sarah Palmer
Op de foto’s van Palmer zien we meerdere scènes in één beeld. Dit is geen bewerking in Photoshop, maar een analoge manier van werken met meerdere Holga-camera’s – goedkope plastic fototoestellen met filmrolletjes, oorspronkelijk uit China. Als Palmer een foto maakt, draait ze de film in de camera niet volledig door tot het volgende beeld, waardoor de foto op een derde, of halverwege ‘blijft steken’. Zo worden in één beeld meerdere scènes naast elkaar vastgelegd.
„Met deze manier van werken leg ik de nadruk op die geconstrueerde wereld van cruises en resorts, maar ook op die vreemde ervaring die reizen kan oproepen. Alsof je buiten je eigen leven treedt en in een soort droomtoestand terecht komt. Het lijkt bijna niet echt. Dat zie je ook in mijn foto’s: het zijn delen van herinneringen, flarden. Aan elkaar geregen momenten. Vakantiefoto’s hebben vaak iets nostalgisch in zich, dat zie je hier ook terug.”
Maya Bay, Phi Phi Le, Thailand, 2011. Nadat Maya Bay door het succes van de film The Beach (2000), met Leonardo DiCaprio, werd overspoeld met toeristen, werd het strand in 2018 voor vier jaar gesloten, zodat kwetsbare ecosystemen konden herstellen. In 2022 werd het strand weer opengesteld, met nu een maximum van 3.000 bezoekers per dag.Foto Sarah Palmer
Wat vindt ze van mensen die dit soort reizen maken, naar Antarctica, zinkende kustresorts, overbevolkte stranden? „Ik denk dat je individuele keuzes kunt maken en je kunt je best doen, maar ik denk niet dat het aan het individu ligt. Ik bedoel, de meeste mensen willen gewoon van hun leven genieten en de wereld zien. Ik denk dat het aan de schepen en resorts is om te veranderen, aan regeringen en organisaties. Waar ik me echt boos over maak is dat er cruisemaatschappijen zijn die privéstranden claimen, en daar mogen dan alleen de cruisemensen op. De lokale bevolking wordt geweerd, er staan zelfs bewakers met geweren. Maar ik neem dat individuele reizigers niet kwalijk. En gelukkig worden er soms ook maatregelen genomen: In Thailand zorgde de film The Beach (2000) ervoor dat Maya Bay werd overspoeld met toeristen. Op het hoogtepunt, of dieptepunt – het is maar hoe je het noemen wilt – in 2017 waren er meer dan 1 miljoen mensen, met enorme milieuschade tot gevolg. In 2018 werd het strand voor vier jaar gesloten, zodat kwetsbare ecosystemen konden herstellen. In 2022 werd het strand weer opengesteld, met nu een maximum van drieduizend bezoekers per dag.”
Alaska, 2022. Het Arctisch gebied warmt vier keer zo snel op als de rest van de wereld.Foto Sarah Palmer
Waar gaat ze zelf naartoe, als ze op vakantie gaat? Palmer: „Nog steeds vind ik op vakantie gaan niet iets vanzelfsprekends. Als we gaan, mijn man en ik, blijven we meestal dicht bij huis. Op een paar uur rijden van waar we wonen huren we een hutje aan een meer. Of een vakantiehuisje in het bos. Dan pas kan ik echt ontspannen.”
Mahogany Bay Beach, Roatán, Honduras, 2018. Mahogany Bay is een kunstmatige cruisehaven, aangelegd en in bezit van de cruise-industrie. De haven is afgeschermd van de rest van Roatán en is afgesloten van de rest van het eiland. Ook het strand is aangelegd. Lokale bewoners worden niet toegelaten, tenzij ze in loondienst zijn. Foto Sarah PalmerCaribisch gebied, 2018. Een 7-daagse cruise door het Caribisch gebied. De cruisehaven van Cozumel, Mexico, ontvangt dagelijks ongeveer 8 cruiseschepen en tot wel 3 miljoen passagiers per jaar. Er is toenemende bezorgdheid vanwege de ongecontroleerde ontwikkeling met vrijwel geen regelgeving of herstelstrategieën in deze populaire Mexicaanse regio, bekend als ‘Riviera Maya’.Foto Sarah Palmer
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/wp-content/uploads/2025/06/18113451/web-2106ZAT_LEV_luas_foglia_7.jpg)
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/wp-content/uploads/2025/06/18113458/web-2106ZAT_LEV_luas_foglia_11.jpg)
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/wp-content/uploads/2025/06/18113457/web-2106ZAT_LEV_luas_foglia_10.jpg)
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/wp-content/uploads/2025/06/18113526/web-2106ZAT_LEV_luas_foglia_8-1.jpg)
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/wp-content/uploads/2025/06/18113500/web-2106ZAT_LEV_luas_foglia_12.jpg)
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/wp-content/uploads/2025/06/18113447/web-2106ZAT_LEV_luas_foglia_4.jpg)
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/wp-content/uploads/2025/06/18113444/web-2106ZAT_LEV_luas_foglia_2.jpg)
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/wp-content/uploads/2025/06/18113454/web-2106ZAT_LEV_luas_foglia_9.jpg)
