‘Al op de eerste dag zat ik op de trekker’

Posted on March 26, 2025 by admin

Jenny: „In 2020 is mijn man Jean-Marc overleden. Samen woonden we bijna vijfentwintig jaar in België, hij was een Fransman. Na zijn overlijden ben ik teruggegaan naar Nederland, ik had nog een appartement in Leiden. Het was een zware tijd, want zes maanden na Jean-Marc overleed ook mijn beste vriend Hans, mijn ex. En in 2019 waren mijn beide ouders gestorven. Ik heb mijn werk als coach en trainer voor managementteams en leidinggevenden toen een poosje stilgelegd.

„Na een half jaar ben ik weer aan de slag gegaan. Geen week is hetzelfde. Soms werk ik in één week bij vier verschillende klanten, soms heb ik één coachingsgesprek. Het aantal werkuren per week varieert dus enorm. Ik werk daarnaast met andere zelfstandigen aan grotere klussen, bijvoorbeeld voor ministeries en rechtbanken. Ik heb ook klanten in België, Zwitserland en het Verenigd Koninkrijk en moet goed plannen om het reizen enigszins binnen de perken te houden.

„Tweeënhalf jaar na de dood van Jean-Marc voelde ik dat ik toe was aan een nieuwe relatie. Ik wilde weer bij iemand horen. Als kind wilde ik altijd boer worden, terwijl mijn ouders alleen maar een balkonnetje hadden. Mijn vader had een volière en ik een cavia. Maar ik was gek op de natuur. Toen heb ik op Google gezocht: ‘Vrouw zoekt Boer’. Via de datingsite Farmdate kwam ik in contact met boer Jos uit de Achterhoek. Twee weken lang hebben we elke dag uren met elkaar gebeld, toen ben ik bij hem gaan logeren. Het klikte, hoe verschillend we ook zijn. Al op de eerste dag zat ik op de trekker. Ik help nu met hooien, stro halen, de koeien verplaatsen, ik voer de kippen en de kalfjes. Het eerste wat ik doe als ik bij Jos kom, is al mijn ringen afdoen en mijn koeiekleren aan.

„Hij is een heel lieve man, die me de ruimte geeft. Samen wild spotten doen we graag. Ik vind het zo’n bijzonder leven, dat boeren. Je werkt keihard, doet alles om de grond optimaal voor te bereiden, je kiest het beste gewas en dan is het afwachten wat de natuur in petto heeft. Mee bewegen met de seizoenen en het weer. Volledige overgave dus. Dat vind ik zó mooi! Ja, ik ben heel happy daar.”

Glitterjurk

„Op het erf van Jos wordt elk jaar een wagen gebouwd voor het bloemencorso in Lichtenvoorde. Ik ben lid geworden van deze wagenbouwvereniging en van de sponsorcommissie. Ik kom er heel verschillende mensen tegen, ik hou van die diversiteit. Jos’ achterbuurvrouw, die ook weduwe is, is een goede vriendin van me geworden, dat is heel fijn.

„Ik integreer, maar blijf ook mezelf in de Achterhoek. Zo drink ik in het weekend een aperitiefje rond het middaguur, dat deden mijn ouders ook. Ik hou van verfijning en luxe, én van het boerenleven. Ik zit er niet mee wat men ervan vindt als ik in een glitterjurk over het erf loop of in mijn koeiekleren boodschappen ga doen. Ik ben wie ik ben, wie moet ik anders zijn?

„Natuurlijk zijn er flinke verschillen tussen Jos en mij, maar hij hoeft niet al mijn behoeften in te vullen. Als ik naar een museum wil, ga ik met een vriendin. Af en toe komt hij een weekend naar Leiden, dat vindt hij heel leuk. Dan gaan we naar de markt en uit eten.

„In mijn hoofd woon ik al in de Achterhoek, al breng ik meer tijd door in Leiden. Ik wil dat appartement altijd aanhouden. Het is mijn pied-à-terre, mijn familie en vrienden wonen daar in de buurt. Ik kan financieel best stoppen met werken, maar dat wil ik nog lang niet. Ik vind mijn werk veel te leuk. Maar als ik ooit met pensioen ga, ga ik wel grotendeels in de Achterhoek wonen.”

Ooievaarsnest

„In mijn vrije tijd werk ik graag in de tuin van Jos. Voor mijn verjaardag heb ik een ooievaarsnest gekregen! Het lijkt me geweldig om die elegante vogels een veilige broedplaats te geven bij ons op het erf. Ik ben dol op vogels. Ik geef veel geld uit aan vogelvoer. Ik koop pindanetjes niet per drie stuks, maar meteen een doos van honderd tegelijk. Ik heb een ‘vogelboom’ gemaakt op het erf en mag aan het hoofd van de tafel zitten, zodat ik daar uitzicht op heb.

„Ook koop ik elke week bloemen op de markt. Daarna naar de viskraam, de groenteboer en de poelier. Mijn passie is koken en bakken, dat heb ik geleerd van Jean-Marc en Hans. Ik geef dus graag geld uit aan lekker eten, uit of thuis, dat maakt me niet uit. Allemaal pure luxe natuurlijk, ik realiseer me heel goed dat heel veel mensen zich dat niet kunnen veroorloven.

„Mijn vakanties breng ik door zonder Jos, hij geeft daar niet om. Een weekendje samen weg is genoeg voor hem. Ik ga elk jaar naar Kreta om een vriendin te bezoeken. En elk jaar rond de sterfdag van Jean-Marc ga ik met zijn dochter een week weg.

„Ik heb geen flauw idee hoe de toekomst eruitziet. Ik hoop dat ik nog heel lang mag leven zoals ik nu leef. Want ik ben dankbaar voor wat ik heb. En als ik iets niet meer leuk vind, heb ik de vrijheid om dat te veranderen.”

Opinie | Kinderen zijn niet gebaat bij leugens over seksuele voorlichting

admin
April 1, 2025
0

Met de seksuele gezondheid van jongeren en volwassenen in de Lage Landen en Scandinavië is het minder slecht gesteld dan in de rest van de wereld. Maar sinds een jaar of drie, en ook nu weer, is er aan het begin van de Week van de Lentekriebels nogal wat onrust. Tijdens die week geven basisscholen in Nederland gericht aandacht aan het verplichte vak seksuele en relationele vorming. Door die onrust twijfelen sommige ouders of zij hun kinderen wel willen blootstellen aan de manier waarop scholen invulling geven aan hun verplichting. Met die leeftijdsspecifieke seksuele en relationele vorming in Nederland en België is dus door gezamenlijke inspanning van ouders en scholen echter niet zoveel mis.

Kinderen hier beginnen beter voorbereid, met meer plezier, meer in hun eigen tempo en later dan waar dan ook aan hun seksuele carrière. Seksuele en relationele vorming op school gaat, zeker in de lagere klassen, niet over seksuele handelingen, maar over wat je ervoor nodig hebt om als kind en volwassene in wording te zijner tijd je weg te vinden in een levensgebied waar plezier, intimiteit en veiligheid voorop dienen te staan. Daarnaast moet je leren de grenzen van jezelf en van een ander te respecteren en te leren omgaan met alles over je lijf en over seks wat je in de lange weg richting volwassenheid tegenkomt, zowel in werkelijkheid als in de virtuele wereld.

Leugens en laster

Wat er wel mis is, is de sinds een paar jaar terugkerende, bizarre en verwarring zaaiende onrust rond de week van de lentekriebels. Die onrust berust volledig op leugens en laster van kringen rond Forum voor Democratie (FVD) en het sektarische Civitas Christiana. Die bewuste desinformatie doet ouders geloven dat hun kind op vroege leeftijd van alles moet leren over seksuele handelingen als masturbatie, pijpen en beffen. Dergelijke onzin en ook volslagen idiote beweringen over scholen die verplichte lespakketten door de strot zou worden geduwd, maken veel ouders begrijpelijk ongerust. Dat is precies de enige bedoeling van de rechtsextremistische en fundamentalistische religieuze krachten die achter deze slim opgezette anti-campagnes zitten.

De week van de lentekriebels is al twintig jaar een door veel scholen met enthousiasme ingevulde week bedoeld om relationele en seksuele vorming (een wettelijke verplichting) gestalte te geven met als doel om – naast wat ouders thuis op dit gebied wel of niet doen – kinderen bij te staan bij al die leeftijdsspecifieke vragen en uitdagingen die zij tegenkomen bij het ontwikkelen van een autonome persoonlijkheid die later in staat zal zijn om op een gezonde manier om te gaan met de eigen wensen en grenzen en die van de ander.

Open dialoog

Niemand wordt ergens toe gedwongen en kinderen al helemaal niet. Zeventien jaar is dat allemaal probleemloos verlopen, maar nu worden helaas veel scholen geconfronteerd met kleine groepjes ouders die de laster en leugens over de week van de lentekriebels zijn gaan geloven. Terecht dus dat Rutgers ook via de rechter een eind wil maken aan de lastercampagnes van Civitas Christiana. Die getuigen allerminst van goed burgerschap en al helemaal niet van Christelijke verdraagzaamheid. Laten we vooral doorgaan met een open dialoog tussen professionele voorlichters, kennisinstituten als Rutgers en betrokken ouders. Alleen dan voorkomen we dat we qua seksuele gezondheid terugvallen naar de jaren vijftig van de vorige eeuw.

Opinie | De EU moet nu politiek op Trump reageren

admin
April 1, 2025
0

Het geniale van de Europese integratie was de ‘depolitisering’: politieke problemen werden omgevormd tot technische vraagstukken. Dit maakte het mogelijk voor landen om ondanks grote meningsverschillen samen te werken. Door kwesties klein en technisch te houden, en door onafhankelijke instellingen het algemeen belang te laten bewaken. Dit verklaart waarom we richtlijnen hebben in plaats van wetten, waarom er een ‘hoge vertegenwoordiger’ is en geen EU-minister van Buitenlandse Zaken, en waarom de eurobiljetten bruggen tonen die niet bestaan – op een continent met een rijk historisch erfgoed.

Die depolitisering hield de boel bij elkaar. Er was nooit echt een politieke winnaar of duidelijke verliezer. Misschien weinig pathos en passie, maar wel vooruitgang. En, belangrijk, het stelde Europese landen in staat om elke keer weer door een crisis te komen.

Maar nu Trump Europa politiek aanvalt, zal deze technocratische reflex niet volstaan. Trump wil niet alleen specifieke concessies op handel, defensie of regelgeving, maar de EU zelf veranderen. Zijn doel is het verzwakken van centrale EU-instellingen en het versterken van populistisch rechts. Dit is een gevecht om macht, niet om beleid.

Weerbaarheid

In november 2024 had de Europese Commissie draaiboeken klaarliggen voor verhoogde handelstarieven, minder steun aan Oekraïne en Amerikaanse druk om meer te investeren in defensie. De strategie: blijven benadrukken dat Europa wilde onderhandelen, ‘sweeteners’ zoals extra LNG-aankopen aanbieden, en beloftes doen over meer defensie-uitgaven en steun aan Oekraïne. Intussen werkte men aan eigen Europese weerbaarheid, mocht de situatie escaleren. Men hoopte op tegenwicht vanuit het Amerikaanse bedrijfsleven en gematigde Republikeinen, zoals tijdens Trumps eerste termijn.

Twee maanden later blijkt dat we in een totaal andere dynamiek zitten. Trump heeft de EU omschreven als een organisatie die de VS „oplicht” – niet als verkiezingsretoriek, maar officieel vanuit het Witte Huis. Vicepresident J.D. Vance gaf in februari in München een toespraak die de Europese middenpartijen aanviel en populistisch rechts openlijk steunde, vlak voor de Duitse verkiezingen.

Vorige week richtte hij zich op Denemarken, noemde het land een „slechte bondgenoot” en beweerde ten onrechte dat de bevolking van Groenland liever bij de VS zou horen. Intussen wordt Oekraïne afgeperst en krijgt Rusland het ene strategische cadeau na het anderen. En uit ‘signalgate’ hebben we nogmaals geleerd hoe diep de minachting is voor Europa binnen Trumps regering.

Zelfbeschikking

Deze Europese leiders benadrukken terecht de noodzaak van Europese eenheid en kracht. Daarom moet ook Brussel de technocratische reflex overstijgen en laten zien dat men beseft wat er historisch op het spel staat. Een van de weinige EU-commissarissen die dit begreep, was Kaja Kallas. Na de vernedering van Zelensky in het Witte Huis verklaarde ze dat Europa nu de rol van leider van de vrije wereld moest overnemen. Dit leverde haar kritiek op, maar haar boodschap was de juiste.

De aanval van Trump is niet slechts een verzameling van specifieke beleidswijzigingen. Het gaat om de essentie van de politieke orde in Europa en het instandhouden van onze zelfbeschikking. Europa moet dat helder zien. Het moet spreken, denken en handelen in politieke termen en niet blijven hangen in het geloof in technocratische oplossingen en compromissen. Onder Europese burgers leeft een gevoel van onrust: wie beschermt mij, ondermeer tegen de Trump tornado en de agressie van Poetin? Daar moet een politiek antwoord op komen – en dat kan ook goed. Want diezelfde burger heeft in diverse peilingen nog nooit zoveel steun gegeven aan de EU om precies dat te doen.

Wat vindt NRC | Systematische fraude met Europees geld kan ook bij een kanshebber op het Franse presidentschap niet onbestraft blijven

admin
April 1, 2025
0

Voor Marine Le Pen had haar veroordeling maandag niet op een ongelukkiger moment kunnen komen. Twee jaar voor de Franse presidentsverkiezingen stond ze bovenaan de peilingen voor de eerste kiesronde. De verkiezing van april 2027 zou haar grootste kans tot nu toe op het presidentschap zijn. De uitspraak van de rechter zette daar een streep doorheen. Vanwege grootschalig misbruik van Europees geld kreeg de leider van de radicaal-rechtse Rassemblement National vier jaar cel, waarvan twee voorwaardelijk en twee thuis met enkelband uit te zitten. Maar vooral: per direct ontnam de rechter Le Pens passief kiesrecht. Als het notoir trage Franse justitie-apparaat er niet in slaagt om tijdig haar beroep te behandelen, kan ze zich niet kandidaat stellen voor de verkiezingen van 2027.

Dat is volgens haar partijgenoten en medestanders van de extremistische internationale een „aanval op de Franse democratie”. Ook meer gematigde politici opperden dat een rechter zich niet zodanig in wezenlijke electorale processen had moeten mengen. Dat zijn op het moment dat de rechtspraak door opkomend populisme wereldwijd onder druk staat gevaarlijke uitspraken, die Le Pens jarenlange klaagzang over een ‘systeem’ dat haar zou dwarsbomen ten onrechte legitimeren.

Feit is dat haar partij, destijds nog onder de naam Front National (FN), voor vele miljoenen euro’s aan publieke middelen misbruikt heeft. Geld van het Europees parlement, dat bedoeld was voor het aanstellen van fractiemedewerkers, werd doorgesluisd naar het partijbureau om nationale medewerkers mee te betalen. Uit e-mails blijkt dat Marine Le Pen hier niet alleen van wist maar zelf sinds 2009 volgens de rechter „in het hart van dit systeem” stond. Dat dit soort systematische fraude niet onbestraft kan blijven is evident.

Dat in de Franse politiek van links tot rechts, en zelfs bij centrumpremier François Bayrou ongemak over het vonnis bestaat is te begrijpen. Le Pen is helaas niet de enige politicus die de laatste jaren in Frankrijk om fraude of corruptie met justitie in aanraking kwam. De oud-premiers Juppé en Fillon liepen tijdens hun politieke loopbaan een strafblad op en ex-president Sarkozy draagt op dit moment een enkelband. De Europese route gebruiken om een nationale politieke carrière te lanceren of te financieren is niet ongangbaar vanwege het op absolute meerderheden gebaseerde Franse kiesstelsel en de hoge drempels die er voor financiering van nieuwe politieke partijen zijn. Diezelfde Bayrou en ook de linkse leider Jean-Luc Mélenchon liggen voor vergrijpen met Europees geld onder vuur. Hun zaken zijn in omvang en schaamteloosheid echter onvergelijkbaar met die van Le Pen.

Juist om die zweem van corruptie rond Franse ambtsdragers aan te pakken en het vertrouwen in de politiek te herstellen, is in 2016 een strenge wet aangenomen die tot meer transparantie in het politieke bedrijf moest leiden. Deze wet, ‘Sapin II’, verplicht de rechter bij dit soort fraude het passief kiesrecht af te nemen, zoals nu is gebeurd.

Le Pen en haar partij hebben zich altijd uitgesproken voor strengere straffen, ook bij financiële malversaties en in het bijzonder bij politici. Voor de wet is en blijft iedereen tenslotte gelijk. Terecht hamerde de rechter er maandag op dat Le Pen een voorbeeldfunctie heeft. Omdat ze geen enkel berouw heeft getoond, achtte ze de kans op recidive groot en is die onverkiesbaarheid meteen ingegaan.

Dat neemt niet weg dat de veroordeling voor Le Pen en voor de Franse politiek als geheel aankomt als een mokerslag. Maar dat Le Pen zelf nu spreekt van praktijken uit „autocratische regimes” is een gotspe. De rechter heeft gedaan wat ze zeker in deze tijden moest doen: de rechtsstaat beschermen tegen politici die zich, zoals in autocratische regimes, boven de wet achten.