Al de hele zomer teisteren natuurbranden Griekenland

Het is sinds drie jaar iedere keer weer punt van discussie tijdens Roland Garros: de ongelijke verdeling tussen mannen- en vrouwenwedstrijden in de avonduren. Dit jaar is er niet één vrouwenpartij gespeeld in het tijdslot dat het populairst is bij kijkers, zowel op de tribune als op televisie. Speelsters spreken van seksisme, terwijl de toernooiorganisatoren zeggen te handelen vanuit „gezond verstand”.

Sinds het Parijse grandslamtoernooi een miljoenencontract tekende met streaminggigant Amazon Prime Video, worden de avondsessies exclusief uitgezonden door de Amerikaanse streamingdienst. Alle wedstrijden overdag zijn gratis te zien bij de Franse publieke omroep. Ook voor de toeschouwers op het park zijn de late partijen exclusief, er is een apart toegangsbewijs voor nodig.

Sinds 2021, het jaar dat de avondsessies werden geïntroduceerd, zijn er 55 avondwedstrijden gespeeld: op vier na allemaal mannenpartijen. De organisatie prijst de avondsessies steevast aan als de leukste en spannendste wedstrijden van het toernooi.

Wedstrijdschema

Op Roland Garros zijn drie grote stadions: Philippe Chatrier, het grootste, Suzanne Lenglen en Simonne Mathieu. Op elk van die banen worden in de eerste rondes vier wedstrijden uit het enkelspel gespeeld: twee mannenwedstrijden en twee vrouwenwedstrijden. Alleen het centercourt (Philippe Chatrier) is het toneel van de avondpartijen, die beginnen om kwart over acht ’s avonds.

De manvrouwverdeling is niet alleen ongelijk als het gaat om de avondwedstrijden, ook in de openingspartijen speelt dit probleem. Aan het begin van een speeldag zijn de stadions doorgaans minder goed gevuld, publiek druppelt in de loop van de dag binnen. De afgelopen vijf jaar zijn er 55 openingswedstrijden gespeeld. Daarvan zijn er 53 door vrouwen gespeeld.

„Het is best ironisch”, vindt de Tunesische tennisster Ons Jabeur, voormalig nummer twee van de wereld. „Ze laten vrouwentennis niet zien, en vervolgens zeggen ze: ‘ja, maar men kijkt vooral naar de mannen.’ Ja, natuurlijk kijkt men meer naar mannentennis, want dat wordt ook meer uitgezonden.”

De nummer 1 van de wereld, Aryna Sabalenka is ook kritisch op de toernooiorganisatie. De Wit-Russische zei in de persconferentie na haar kwartfinale tegen de Chinese Qinwen Zheng dat vrouwen „een gelijke behandeling” verdienen. „Er waren zoveel geweldige wedstrijden die leuk waren geweest om te zien als avondwedstrijd. […] Ik ben het er absoluut mee eens dat we het verdienen om op een groter podium te spelen. Met een betere timing en meer toeschouwers.”

De Amerikaanse Coco Gauff (nummer twee op de wereldranglijst) houdt zich ook niet stil: „We produceren tennis van een hoge kwaliteit.” Ze haalt een avondwedstrijd aan die ze speelde tijdens de US Open, die zou worden gevolgd door een wedstrijd van Novak Djokovic, een van de beste tennissers aller tijden. „Mensen waren bijna net zo enthousiast om mij te zien spelen.”

Jannik Sinner, nummer één bij de mannen, laat in een interview met Sky Sports weten dat er al veel gelijkheid is in het tennis: „evenveel prijzengeld” en „evenveel wedstrijden op de grote banen.” Wat betreft het avondschema houdt hij zich op de oppervlakte: „Ik maak het schema niet, dus ik kan daar geen commentaar op geven.”

‘Common sense’

Amelie Mauresmo, toernooidirecteur van Roland Garros en voormalig nummer één op de wereldranglijst, zei in 2022 nog dat mannenwedstrijden „aantrekkelijker en aansprekender” zouden zijn. Later kwam zij daar op terug.

Afgelopen vrijdag wees ze de beschuldiging dat vrouwentennis als minderwaardig wordt gezien resoluut van de hand. „Er wordt slechts gekeken naar welke partij het aantrekkelijkst is voor de fans”, stelde ze. Dat de keuze vaker op een mannenpartij valt, is volgens haar logisch: de mannen spelen om drie gewonnen sets, vrouwen slechts om twee. Een mannenwedstrijd duurt gemiddeld dus een stuk langer. Fans betalen voor één enkele wedstrijd, en zouden liever een langere partij zien.

Een veel geopperde oplossing voor dit probleem is de mogelijkheid om twee partijen te programmeren tijdens de avondsessie, die dan eerder zou moeten beginnen. De Australian Open en de US Open doen het al op deze manier. Mauresmo wees deze mogelijkheid af: „Parijzenaren komen uit werk naar Roland Garros en kunnen niet eerder arriveren, als wedstrijden eerder beginnen zijn de tribunes leeg.”

Mats Wilander, oud-tennisser en nu werkzaam als presentator bij Eurosport, opperde in 2023 al een oplossing: als je wil dat de toeschouwers meer tennis te zien krijgen, plan dan een wedstrijd uit het gemengd dubbel in na de vrouwenwedstrijd in de avond. Die wedstrijden zijn doorgaans een stuk korter, dus eerder beginnen zou dan niet hoeven. Met die suggestie is voor zover bekend nooit iets gebeurd.

Een andere optie is dat ook de vrouwen in de toekomst om drie gewonnen sets gaan spelen. Twee jaar geleden vertelde Mauresmo nog aan The Daily Telegraph dat ze zelf graag een best-of-five-finale had gespeeld. En als dat iets aan het vrouwentennis zou toevoegen, wil ze dat als toernooidirecteur „zeker overwegen”. Maar ook met deze optie is tot nu toe niks gedaan.

Delen

Mail de redactie

Er kwamen veel kwade quotes voorbij toen deze dinsdagochtend het kabinet viel.

– Yesilgöz: „Ik ben verbijsterd en pissig.”

– Van der Plas: „Ik ben heel boos.”

– Van Vroonhoven: „Dit is echt onbegrijpelijk.”

Ik vroeg me af: wanneer moet je als leider kalm blijven en wanneer moet je je gevoelens eruit gooien?

Meestal moet je kalm blijven

Onderzoek naar leiderschap in de werkomgeving laat zien: we vinden het fijn als leidinggevenden extravert zijn, maar we willen ook graag dat ze emotionele stabiliteit tonen. Af en toe een grapje maken of op tafel slaan? Prima. Maar niet te vaak en te hard. Juist als er veel op het spel staat en de stress toeneemt, waarderen we het wanneer leidinggevenden rust en rationaliteit uitstralen. Bijvoorbeeld door niet meteen te reageren, maar eerst te overleggen en dan met een realistisch plan te komen.

Hoe doe je dat?

Of je nu als fractieleider op het Binnenhof werkt of als chef facturatie in Buitenpost, het is als leider belangrijk om te leren je stress te reguleren. Niet alleen omdat dit beter is voor je eigen gezondheid, maar ook omdat onderzoek laat zien dat al te gespannen leidinggevenden een negatieve invloed hebben op de mensen in hun team. Hoe je je stress bestrijdt, kan verschillen. De een mediteert, de ander doet ademhalingsoefeningen, weer anderen voeren diepgaande innerlijke gesprekken met zichzelf. Eigenlijk is het allemaal prima, leert psychologisch onderzoek, zolang het jou helpt om jezelf te kalmeren en de stress de baas te blijven.

Soms moet je emoties tonen

Altijd maar kalm en beheerst is ook maar saai. We waarderen het dan ook best wanneer leidinggevenden af en toe iets van hun emoties laten zien. Maakt het dan nog uit of je verdrietig of blij bent? De Nederlandse bedrijfskundige Merlijn Venus deed onderzoek naar de vraag welke gevoelens leiders het beste kunnen tonen in hun communicatie. Zijn conclusie: het gaat er niet om of die emoties negatief of positief zijn, het gaat erom dat ze passen bij je boodschap. Het uiten van je bezorgdheid bij problemen is dus even effectief als het tonen van je enthousiasme bij kansen.

Maar échte boosheid dan?

Mag een leider ook écht woedend zijn in het openbaar? Psycholoog Marc van Vugt boog zich een aantal jaren geleden over die vraag, naar aanleiding van het gedrag van Geert Wilders. Zijn conclusie: in de regel helpt het niet om je woede publiekelijk te ventileren. Je publiek ervaart dit als een gebrek aan zelfbeheersing. Op één groep na: de mensen die zelf ook kwaad zijn. Boze mensen stemmen op boze politici, aldus Van Vugt. Misschien is het dan ook maar goed dat de partijleiders van VVD, BBB en NSC deze dinsdag wel wat woeste woorden gebruikten, maar intussen toch behoorlijk beheerst overkwamen. Want slechts weinig mensen in hun achterban lijken me écht boos, verbijsterd of pissig over het einde van dit kabinet.

Ben Tiggelaar schrijft wekelijks over persoonlijk leiderschap, werk en management.

Delen

Mail de redactie

Joe Biden was compleet de weg kwijt. Tijdens zijn desastreuze debat met Donald Trump, nog geen jaar geleden, oogde de zittende Amerikaanse president niet alleen fysiek gammel. Hij was broos, had holle ogen en zijn mond hing open wanneer hij niet aan het woord was. Zodra hij dat wel was, mompelde hij onverstaanbare en vaak incoherente onzin. Zijn geestelijke aftakeling werd pijnlijk zichtbaar voor de hele wereld. Hoe was het mogelijk dat deze man de Verenigde Staten bestierde? Hoe kon het dat deze 81-jarige dacht nóg vier jaar president te kunnen zijn?

Uit opinieonderzoek bleek al dat kiezers Biden te oud vonden, dat ze sceptisch waren over zijn tweede ronde. Toch stond het grote publiek perplex toen duidelijk werd hoe belabberd de president eraan toe was. Enkele naaste medewerkers, leden van zijn kabinet, Democratische parlementariërs en donateurs waren niet verbaasd. Voor hen was dit geen ontmaskering. Zij hadden hem achter gesloten deuren al vaker zo – en nog erger – gezien. Allemaal zwegen ze daarover, ze „rationaliseerden hun stilte” en waren „medeplichtige handlangers”, schrijven twee prominente Amerikaanse journalisten nu in Original Sin. President Biden’s Decline, Its Cover-Up, and His Disastrous Choice to Run Again. Niemand durfde opa zijn autosleutels af te nemen, terwijl iedereen wist dat hij een gevaar op de weg was.

Jake Tapper (gezicht van de zender CNN) en Alex Thompson (politiek verslaggever van nieuwssite Axios) zijn erin geslaagd een spectaculair boek te publiceren over de verkiezingen van 2024 waar de naam Donald Trump nauwelijks in voorkomt. Ze wijden ruim driehonderd vlot geschreven en onthullende pagina’s volledig aan het verval van Biden én de doofpot binnen de Democratische Partij. „De erfzonde is Bidens beslissing om te gaan voor herverkiezing – gevolgd door agressieve pogingen zijn cognitieve aftakeling te verbergen.”

Politburo

Original Sin brengt nooit eerder gepubliceerde details aan het licht over hoe krakkemikkig Biden al tijdens de (door de coronapandemie beperkte) verkiezingscampagne van 2020 was. Hoe de juridische problemen van zijn enige nog levende zoon, de drugsverslaafde Hunter, hem vanaf begin 2023 verder mentaal verzwakken. Hoe de president en zijn entourage in de mythe blijven geloven dat alleen hij in staat zou zijn Donald Trump opnieuw te verslaan. Hoe zijn familie en een Politburo van naaste adviseurs zijn aftakeling verborgen houden door ministers en Congresleden bij hem weg te houden. En hoe de steeds verder geïsoleerde president zijn grip op de werkelijkheid verliest.

Tapper en Thompson schetsen dat Biden ook achter de schermen geen gezelschap kan toespreken zonder voor te lezen van een autocue. Hij haalt ministers uit zijn eigen kabinet door elkaar en herkent de acteur George Clooney, een cruciale figuur in Democratische fondsenwerving, niet. Hij is nog slechts in staat om halve dagen te werken en heeft eigenlijk een rolstoel nodig. Een klein gezelschap vertrouwelingen maakt ondertussen de dienst uit. „Vijf mensen bestuurden het land en Joe Biden was op z’n best een senior lid van de raad van bestuur”, aldus een anonieme ingewijde.

De kracht van het boek zit in de reconstructie van Bidens aftakeling, de scènes waarin de mensen om hem heen die bewust negeren, en de paleisintriges. De omertà werd, zo schrijven de journalisten, nog niet doorbroken nadat Biden zich enkele weken na het rampzalige debat toch had teruggetrokken uit de verkiezingsrace. Democraten gingen pas praten nadat zijn vervanger Kamala Harris van Trump had verloren en ze Biden, zijn familieleden en zijn Politburo de schuld van die ramp konden geven.

Tapper en Thompson spraken tweehonderd mensen voor hun boek. Uit vrees voor hun verdere carrière blijven ze bijna allemaal anoniem. De herkomst van de meest schokkende citaten is daarom onduidelijk.

Verwijten

Er is meer kritiek op het boek. Volgens sommige Democraten zou elke journalistieke inspanning nu gericht zou moeten zijn op hoe Donald Trump de Amerikaanse democratie en rechtsstaat afbreekt. Maar om Trumps comeback te kunnen duiden is het belangrijk de zwakte van zijn tegenstanders tot op het bot te ontleden. En het is belangrijk om aan de hand van boeken als deze Bidens presidentschap en nalatenschap te wegen.

Met name Tapper wordt ook verweten dat hij zelf deel uitmaakte van de doofpot en zijn publiek niet vertelde wat hij met eigen ogen zag. De CNN-presentator interviewde Biden een paar keer en leidde het fatale debat, waarover hij nu pas details deelt. Het ongemak van de media toont hoe zwaar gepolariseerd die zijn in de VS. Verslaggeving over Bidens neergang tijdens de campagne, in The Wall Street Journal, werd afgedaan als een rechtse complottheorie. Beelden van Biden die de weg kwijt was als deepfakes.

De auteurs zijn er niet in geslaagd te achterhalen wat Bidens eigen gedachtegang was – of wat daarvan over was. Tapper en Thompson geven wel erg veel ruimte aan de eenzijdige interpretaties van verschillende partijprominenten die denken dat hun druk op de president, na het debat, uiteindelijk doorslaggevend is geweest voor zijn terugtrekking. Ook bieden ze een schare aan Democraten, wier relevantie niet altijd duidelijk wordt, ruim gelegenheid om hun eigen straatjes schoon te vegen. Zo worden in het boek ook nog conflicten uitgevochten over het migratiebeleid onder Biden.

Toch komt niemand er echt goed vanaf. Original Sin is een boek zonder helden. Maar met een heldere groep schurken. Er wordt vooral veel geprojecteerd op de familieleden van Biden, zijn vrouw en zoon voorop, en zijn meest loyale medewerkers, die alleen maar hun eigenbelang zouden hebben nagestreefd. First lady Jill Biden wordt afgeschilderd als een ijdele Lady Macbeth. Hunter als manipulator die zijn vader emotioneel chanteert. De leden van het Politburo – Mike Donilon, Steve Ricchetti, Bruce Reed en in mindere mate Ron Klain, Annie Tomasini en Anthony Bernal (ook in de VS geen bekende namen) – kunnen op geen enkel begrip rekenen. Er zijn geen grijstinten in hun karakters.

De erfzonde is voor de meeste Democraten onvergeeflijk omdat Bidens hoogmoed Trump juist terug in het zadel hielp. In het boek wordt afgerekend met de mensen die actief Bidens toestand verborgen. Maar de last van de zonde wordt vrijwel exclusief afgeschoven op degenen die met de oud-president uit de politiek zijn verdwenen.

Actieve prominenten

Zo blijven nog actieve partijprominenten ongeschonden. Leden van het Huis van Afgevaardigden werden pas dapper toen na het debat hun eigen herverkiezing kwetsbaar werd en hun geldschieters zuiniger. Democratische senatoren spraken zich pas tegen Biden uit toen hun meerderheid op het spel stond.

Uit het boek wordt duidelijk dat Biden, ondanks zijn wetgevende successen, de geschiedenis ingaat als een gefaalde president die zijn eigen partij de vernieling in hielp omdat hij zijn ouderdom ontkende. Thompson en Tapper beloven in het voorwoord dat hun reconstructie lessen biedt over „cognitieve dissonantie, groepsdenken, moed, lafheid en patriottisme”. Daarmee lijken ze te verwijzen naar de gedweeë volgelingen van Trump en het gebrek aan realiteitszin in de Republikeinse Partij. Maar hun boek maakt duidelijk dat de catharsis van de Democraten een jaar na het Biden-debacle ook nog niet voltooid is.

Delen

Mail de redactie