Marijn Beuker is de nieuwe ‘Director of Football’ van Ajax. Dat meldt de Amsterdamse voetbalclub op de website. Beuker komt over van het Schotse Queen’s Park FC en tekent een contract tot juli 2028. Hij begint komende vrijdag.
De ‘Director of Football’ is een nieuw gecreëerde directiepositie, verantwoordelijk voor onder meer de jeugdopleiding en de scouting. De positie valt onder toezicht van de algemeen directeur, een positie die vanaf maart volgend jaar wordt bekleed door Alex Kroes. Zowel Kroes als Beuker hebben een verleden bij AZ Alkmaar. Beuker werkte er veertien jaar, onder meer als directeur voetbalontwikkeling.
Ajax gaat nog een andere technische directiepositie creëren, zegt interim-algemeen directeur Jan van Halst op de website van de club. „De oorspronkelijke functie van technisch directeur wordt over twee functies verdeeld. Naast Marijn gaat de club nog iemand aannemen die met name verantwoordelijk wordt voor transferzaken en voor het managen van de technische staf, van zowel Jong Ajax als Ajax 1”, aldus Van Halst. Het is nog niet bekend wie die functie in gaat vullen.
Lees ook Met oude namen bouwen aan een vernieuwd Ajax
De twee schepen die maandagochtend voor de Britse kust in de Noordzee op elkaar botsten staan nog steeds in brand. Dat meldt een woordvoerder van de Britse kustwacht aan de BBC. Een bemanningslid aan boord van het schip Solong is nog steeds vermist maar de kustwacht is gestopt met de zoektocht.
„Na een uitgebreide zoektocht is het vermiste bemanningslid niet gevonden. De zoektocht is beëindigd”, zei de woordvoerder tegen de BBC. De overige 36 bemanningsleden van de twee schepen zijn door de kustwacht gered. Eén persoon werd naar het ziekenhuis gebracht.
De botsing vond plaats tussen de olietanker Stena Immaculate, die onder Amerikaanse vlag vaart, en het Portugese vrachtschip Solong, dat vanuit Schotland onderweg was naar Rotterdam. De Stena Immaculate vervoerde vliegtuigbrandstof. Bij de botsing onstond brand waarna de tanker vliegtuigbrandstof begon te lekken.
De Solong, het Portugese vrachtschip zou vijftien containers met natriumcyanide aan boord hebben gehad. Dat is een giftige stof die kan leiden tot diverse gezondheidsklachten die kunnen ontstaan bij inname of huidcontact.
Er zijn nog veel vragen over hoe het ongeluk kon gebeuren, meldt de BBC. Volgens een bemanningslid van de Stena Immaculate botste de Solong „vanuit het niets” op de tanker.
Elke keer als haar man op bezoek geweest is in het verzorgingshuis vraagt Toos of ze mee naar huis mag, ze heeft nu wel ‘lang genoeg in deze gevangenis’ gezeten zegt ze. Het stond in een stuk in de Volkskrant, en ik herkende de tekst meteen van mijn vader: ‘ik zit hier in een huis van bewaring.’
Het ellendige is dat je de gevangene zo vaak in gedachten gelijk geeft. Ja inderdaad, je zit daar op een kamer naar saaie huizen in een buitenwijk te kijken, terwijl je thuis een mooi huis hebt. Al die dingen die je opnoemt zijn waar: ‘ik heb mijn auto niet, ik kan niet bij mijn geld, ik kan nergens heen.’ De verveling is immens – niet dat die er thuis niet was, maar nu is er echt geen bal meer te doen. Niet eens een kopje afwassen of even theezetten (‘Hoe deed ik dat ook alweer?’) en het daarbij horende gezoek en gescharrel. Dat gaat langzaam en onhandig, maar tijd genoeg, en men is tenminste bezig.
De vrouw uit het Volkskrant-stuk verzette zich met hand en tand tegen opname in een verzorgingshuis, en hoewel het alleszins begrijpelijk was dat haar man geen andere oplossing zag, kon je toch niet anders dan met haar sympathiseren.
Ik vraag me zo vaak af of er echt niets beters te verzinnen is voor oude mensen dan ze in de gevangenis stoppen. Dure gevangenissen, met goede verzorging, zeker, maar de koffie is vies, het beleg waar je van houdt is er niet, je moet om alles vragen, een biertje krijg je niet meer. Van de ene op de andere dag is de oude mens alle autonomie kwijt.
In de dorpen waar ik dagelijks doorheen kom, hangen nu posters met ‘Praat vandaag over morgen’. Op de gelijknamige website staan filmpjes waarop mensen elkaar met tranen in de ogen beloven dat ze voor elkaar zullen blijven zorgen. Hmpf. De echtgenoot van Toos had dat ook graag gewild, maar hij kon het niet meer opbrengen. De echtgenote van mijn vader krijgt aan een stuk door telefoontjes uit het huis van bewaring, ze voelt zich schuldig en hoe zou dat ook anders kunnen als degene met wie je 50 jaar getrouwd bent wanhopig is en zich weggedaan en opgesloten voelt?
Praat daar vandaag maar eens over. Over dat morgen.
In een mooi boekje over Vasalis en de tijd citeerde Douwe Draaisma, het gedicht ‘Cet âge est sans pitié’. Ik dacht dat het over de ouderdom zou gaan, maar het ging over hoe hard kinderen zijn. In dit geval tegenover het ‘opzienbarend lelijke’ buurmeisje, met wie ze misschien nog wel zouden willen spelen, maar niet meer toen haar vader hun geld bood om dat te doen: ‘zo dachten wij/ dat het een soort van werkje was – en wilden niet’.
Dat is precies waarom ik zo’n hekel heb aan het woord ‘mantelzorger’. Dan is het ‘een soort van werkje’. Ik zorg voor mijn moeder, die ook in een verzorgingshuis woont, maar ik ben niet haar ‘mantelzorger’. Ik ben haar dochter. Ik vind het fijn om haar te zien en zij zegt altijd blij (en wat een geluk is dat) ‘hé wat gezellig’ als ik kom.
Dus ik begrijp die mensen op dat filmpje ook heel goed. Je wilt van elkaar blijven houden en je hoopt dat dat lukt. Misschien is het pijnlijkste wel als je, zoals de man van Toos, écht in een (overbelaste) mantelzorger verandert: plichtsgetrouw je taak vervullend, verscheurd door schuldgevoel ten opzichte van de gevangene die je ooit zo lief was.
Ceci n’est pas un hôtel schreef ik met krijtstift op de tegels boven het aanrecht, uit frustratie bij het aanzien van een totaal ‘ontplofte’ keuken. Ik maakte er een foto van en stuurde die naar een goede vriend met wie ik van tijd tot tijd ventileer over de onhebbelijkheden van onze kinderen. Mijn lotgenoot stuurde een foto terug van een toiletrolhouder waaraan een leeg wc-rolletje hing. Niet veel later volgde een soortgelijke foto, met dit keer op het lege wc-rolletje de handgeschreven tekst: Error 404. Page not found.
Petra Mommers
Lezers zijn de auteurs van deze rubriek. Een Ikje is een persoonlijke ervaring of anekdote in maximaal 120 woorden. Insturen via [email protected]
