âAls ik spring, dan vlieg ik. Dan ben ik even een vogelâ

Posted on November 30, 2023 by admin

‘Als kind droomde ik ervan te kunnen vliegen. Daarom raakte ik zo enthousiast over schoonspringen toen ik daar als twaalfjarig jongetje kennis mee maakte. Als ik van de tien meter hoge plank spring, heb ik het gevoel dat ik vlieg. Dan ben ik even een vogel. Vóór mijn twaalfde deed ik aan voetbal, maar ik kreeg last van mijn knieën. Mijn vader nam mij mee naar het zwembad en daar was een trainer met een heel mooi lichaam. Hij liet mij springen, en vertelde mijn vader dat ik talent had. En dat klopt. Ik kom net terug van wedstrijden in Denemarken en train nu voor het WK schoonspringen in Qatar in februari.

„Ik kom uit een heel sportieve familie. Mijn vader is jarenlang bondscoach van het nationale boksteam geweest. En een van mijn neven speelde in het Iraanse, nationale voetbalteam. Mijn vader zei altijd: ‘Je mag iedere sport kiezen die je maar wilt, maar boksen is verboden.’ Volgens hem was die sport slecht voor je hersenen. En dus ook slecht voor je toekomst. Naast het schoonspringen volleybalde ik ook. En ik basketbalde tijdens de lerarenopleiding lichamelijke opvoeding. Mijn drie broers deden ook veel aan sport. En ook zij zaten op topsportniveau.

„Ik ben de oudste van acht kinderen. Ik was een echt prinsje. Mijn moeder legde mij in de watten. Ze adoreerde mij. Als we vlees aten, kreeg ik altijd als eerste, en altijd het grootste stuk. Ik werd enorm verwend. Een luxepositie. Ik heb drie broers en vier zusjes. Mijn broers zijn ook allemaal naar Nederland gevlucht. Mijn zusjes niet. Die wonen nog steeds in Iran. Zij wilden onze ouders niet alleen laten. Ze wilden voor hen blijven zorgen. Gelukkig komen ze af en toe naar Nederland om ons op te zoeken.

„Mijn vader werkte in de eerste olieraffinaderij van Iran. We hadden het goed. We woonden op een terrein voor de werknemers van de raffinaderij. Grote huizen, veel groen en een zwembad. De stad waar we woonden was heel modern. In Abadan hadden we als eerste van het land televisie, auto’s en telefoon. Mijn vader was altijd aan het werk. Ik heb weleens tegen hem gezegd dat zijn kinderen zichzelf hebben opgevoed omdat hij er nooit was. Hij wees dan naar zijn overall en zei dat ik niet moest vergeten dat hij met zijn kleding sprak. Hij bedoelde daarmee dat hij keihard voor ons werkte, zodat het ons aan niets ontbrak.

„Tot eind jaren zeventig was het heerlijk in Abadan. Maar vanaf 1979 duwde ayatollah Khomeini Iran over de afgrond. Mijn land werd een religieus-fundamentalistische staat en de islamieten namen alles over. Die gekke tulbanden gingen opeens over alles. Vrouwen hadden helemaal niets meer te vertellen, en moesten voortaan gesluierd door het leven. Ik ben in de gevangenis beland, omdat ik zo’n idioot een karatetrap had gegeven nadat hij bij ons aanbelde en mijn vrouw uitschold voor hoer omdat ze binnenskamers geen hoofddoek droeg. Ik zat een week vast en kreeg 45 zweepslagen. Het bloed liep over mijn rug, maar ik bleef rechtop staan. Ik had pijn, maar weigerde te buigen voor die gekken.

We verhuisden heel bewust naar Amersfoort, in het hart van Nederland. Bovendien is er een zwembad met een tien meter hoge springplank

„Mijn vrouw vond het leven steeds gevaarlijker worden. Zij was het die naar het buitenland wilde vluchten. Ze was bang dat ik weer gevangen zou worden genomen en zou worden opgehangen omdat ik liet zien dat ik niet bang was. Via een kennis werden we uitgenodigd om naar Nederland te komen. Als die kennis ergens anders in het vrije Westen hadden geleefd, waren we dáár naar toe gegaan. Zolang we maar weg konden uit Iran. We vertelden onze twee dochtertjes niets. Toen we in Amsterdam arriveerden, hebben we meteen asiel aangevraagd.

„We hebben een tijdje in Amsterdam gewoond en nadat onze asielaanvraag was gehonoreerd, gingen we naar Amersfoort. Dat was een heel bewuste keus. Amersfoort ligt namelijk in het hart van Nederland. Bovendien is in die stad een zwembad met een tien meter hoge springplank. En ik wilde weer schoonspringen. Mij weer een vogel voelen. En ook andere mensen leren om deze sport te beoefenen. Zodat zij ervaren wat vliegen is. En ook die vrijheid van een vogel voelen.

„In Nederland heb ik officieel mijn voornaam veranderd. Dat kostte een paar honderd euro. Maar als niet-moslim – ik ben opgegroeid met de leer van Zarathustra – wilde ik na de bezetting door Khomeini niet langer een voornaam hebben die naar de islam verwijst. Al noemt niemand mij in Nederland Yal. Iedereen zegt Bavi.

„Sinds een paar jaar woon ik niet meer in Amersfoort. Al train ik nog wel meerdere keren per week in het zwembad daar. Mijn dochter wilde dat ik na de dood van mijn vrouw bij haar kwam wonen. Ik had volgens de dokter namelijk hartproblemen, al kon hij niet vinden wat het was. Zelf wist ik meteen wat er scheelde. Ik had een gebroken hart na de dood van mijn vrouw. We waren meer dan veertig jaar samen.

„Inmiddels gaat alles weer goed en ben ik gezond. Ik voel me sterk. En ik train hard voor het WK. Al twijfel ik of ik moet gaan nu er oorlog is. Qatar financiert de Moslimbroederschap, de organisatie waar Hamas uit is voortgekomen. Ik kan eigenlijk niet naar een land waar men islamitische terroristen steunt. Never. Daarvoor heb ik te veel gezien en meegemaakt van de gevolgen van islamitisch fundamentalisme.”

Aanmeldingen: [email protected]

Wat vindt NRC | Kick Out Zwarte Piet stopt met demonstraties en toont zich de wijste

admin
November 28, 2024
0

Een van de somberste personages in de Nederlandse literatuur merkte over tradities op: „Ik geloof soms dat de koppigheid waarmee mensen aan tradities vasthouden, voldoende is om iedere hoop op te geven dat de mensheid door rationele maatregelen gelukkiger zal worden.” Alfred, het sombere personage uit de roman Nooit meer slapen, kreeg ongelijk: het sinterklaasfeest is het bewijs dat koppigheid al binnen één generatie een minderheid kan worden.

Het is nog geen vijftien jaar geleden dat de leus ‘Zwarte Piet is Racisme’ en het actiecomité Kick Out Zwarte Piet (KOZP) met publieksacties het idee van Zwarte Pieten tegen het licht hield. De eeuwenoude traditie die in de Middeleeuwen begon als katholiek festijn, kreeg vanaf 1850 een zwarte knecht en vierde vanaf 1888 het feest voor het eerst met een intocht waar volgens het Venloosch Weekblad „engelen en knechten” snoep gooiden uit naam van „de Grijze man”. Na bijna 175 jaar aanwezigheid van een Piet die zwart was, bestempelde een VN-werkgroep in 2014 de viering van Sinterklaas als een uiting van racisme die bestreden moest worden via het onderwijs. De werkgroep concludeerde toen dat de traditie van een zwarte knecht achterhaald was. De Franse jurist Mireille Fanon-Mendes-France, voorzitter van die groep, zei dat ze verrast was „dat veel mensen niet inzien waar het probleem ligt”.

Die conclusie is binnen tien jaar zo goed als weerlegd, mede dankzij KOZP. Dat actiecomité heeft niet alleen al die jaren het racistische kader van het feest getoond, maar heeft ook het lef om nu te stoppen met de acties. De dertig demonstraties die tot 5 december gepland stonden werden vanaf vorige week gestaakt.

Inzicht

Dat besluit is om twee redenen te prijzen. In de eerste plaats omdat in de meeste gemeenten de demonstraties niet meer nodig blijken, omdat de meeste mensen inmiddels wel inzien waar het probleem ligt. Piet is zelden nog zwart, de kromme praat en andere stereotype uiterlijke verwijzingen zijn grotendeels van de baan. Zulk maatschappelijk inzicht binnen één generatie geeft aan hoe goed de bewustmaking van KOZP en vergelijkbare initiatieven hebben gewerkt. Dat tradities uitstekend in stand zijn te houden, ook als je ze aanpast door niet meer met kindergeweld te dreigen en slaafgemaakten in te zetten, toont Sinterklaas. Het kinderfeest is er nu daadwerkelijk voor elk kind.

Minstens zo te prijzen is dat KOZP door te stoppen met demonstraties het pietendebat depolariseert, terwijl in de samenleving het minste geringste al leidt tot verdere polarisatie. KOZP zoekt verbinding terwijl de grootste regeringspartij nog voor Zwarte Piet strijdt. En KOZP kiest voor rationaliteit terwijl leden van een extraparlementair kabinet met elkaar over straat rollen, elkaar de maat nemen op sociale media en samen zoekende zijn in een antwoord op de vraag wanneer iets racistisch is.

KOZP-leden gingen theedrinken met gemeenten en zien dat het voor gemeenten en intochtcomités soms niet makkelijk is om veranderingen in hun sinterklaasfeest door te voeren omdat ze ook rekening moeten houden met de „achterban en mogelijke intimidatie”, zoals ze in hun persbericht schrijven. Ze zien dat er wordt gestreefd naar een „inclusieve intocht”, en zien dat er een onnodig grote wissel wordt getrokken op politie en hulpdiensten wanneer demonstranten het recht op een zwarte piet opeisen. De leden van KOZP zien dat er behoefte is aan „ruimte en rust” in een tijd dat die twee ver te zoeken zijn, én omdat ze weten dat tradities en koppigheid ondanks alles op sommige plekken nog steeds goed samengaan.

Opinie | Speelse columns? Niet in dit politieke klimaat

admin
November 28, 2024
0

De Nederlandse columnistiek is maar een saaie boel geworden, betoogde Christiaan Weijts afgelopen zaterdag in NRC. Inderdaad, dacht ik enthousiast, de meeste columnisten zijn vreselijk voorspelbaar. Zodra het nieuws van de week bekend is, kun je al voorspellen wat ze ongeveer gaan schrijven – voor zover je dat nieuws überhaupt nodig hebt.

In de Volkskrant zegt Sander Schimmelpenninck wekelijks dat het aan radicaal-rechts ligt, en dat iedereen die dat niet toegeeft, zichzelf van de domme houdt. Elma Drayer ziet het juist andersom: het ligt aan woke – die verstikkende ideologie van progressief-links. Aylin Bilic zegt in NRC iets vergelijkbaars. Max Pam vraagt zich af wat W.F. Hermans er allemaal van zou hebben gevonden. (Antwoord: iets wat Pam ook vindt.) Enzovoorts, enzovoorts.

Toch gaat er iets mis in Weijts’ betoog. Hij blijft steken in heimwee. Hij schrijft dat hij met „plaatsvervangende nostalgie” terugkijkt op de jaren zeventig, tachtig en negentig, waarin de column „kon uitgroeien tot een volwaardig literair genre” (plaatsvervangend, omdat hij zelf pas begon te schrijven in de jaren nul). Weijts verlangt naar de „speelse” en „ongeremde vrijmoedigheid” van die decennia. Als voorbeeld voert hij Hugo Brandt Corstius op, die experimenteerde met pseudoniemen, scheldpartijen en persoonlijke verdachtmakingen.

Allereerst vraag ik mij af of Weijts wel genoeg op het internet zit. Waar hij naar terugverlangt, speelt zich daar iedere dag af.

Zorgeloosheid voorbij

Maar bovendien: nostalgie mag verrukkelijk zijn, het is ook verraderlijk, en Weijts lijkt geen enkele moeite te doen om zich daartegen te verweren. Die nostalgische verraderlijkheid zit hem in dit geval in het politieke klimaat. Zeker de jaren negentig waren relatief zorgeloos, vrijwel iedereen ging ervan uit dat de hele wereld wel zo’n beetje richting de liberale democratie bewoog. Politiek ging vanzelf, columnisten hoefden alleen nog de slingers op te hangen. Dus ja, dan noemde je iemand een keer een antisemiet, of je speelde advocaat van de duivel; spannend, die keurige krantenlezers eens flink in de war brengen, met hun vastgeroeste ideeën over goed en fout.

Laat ik de deur zelf intrappen: dat politieke klimaat is nu wel anders. Ons kabinet speelt met de gedachte om paspoorten van Nederlanders af te pakken, Trump gaat de vrije wereld leiden en ondertussen bedreigt CO₂ de leefbaarheid van de planeet.

In dit klimaat vallen voor de columnist meerdere methoden af. Althans, voor de columnist met smaak, en als ik Weijts goed begrijp is het hem daarom te doen: smaak. Wie nu nog advocaat van de duivel speelt – is het niet juist spannend om paspoorten af te pakken? – krijgt de kans niet om te ‘spelen’, omdat zijn verdediging door de radicaalste lezers zal worden misbruikt. Iemand bij wijze van experiment een antisemiet noemen, heeft ook weinig zin, want dat doet Wilders al de hele dag. Van pseudoniemen worden we gek, op sociale media.

Dit ontslaat columnisten natuurlijk niet van de plicht om zelf na te denken. Om gelaagdheid in hun noodkreten aan te brengen. Om ook eens het eigen kamp van stevige kritiek te voorzien. Maar het zou gek zijn om al die oordelen over dit politieke klimaat, hoe voorspelbaar ook, dan maar als irrelevant te beschouwen. Omdat iedereen heus wel weet dat radicaal-rechts gevaarlijk is, of dat Trump geen gewone president zal zijn. In tijden zoals de onze is het óók aan columnisten om dit soort clichés, deze preken vanaf de kansel, zoals Weijts ze noemt, in originele vormen te gieten. Zodat de lezer zich ineens realiseert dat de jaren negentig voorgoed voorbij zijn.

Tv-recensie | Logisch toch, dat ook de sigarettenfabrikant een rookvrije samenleving wil?

admin
November 28, 2024
0

‘En toch doe je het”, zei de interviewer. De tiener die net nog braaf redenen had opgedreund waarom e-sigaretten slecht voor je zijn, kreeg nu een schuldbewuste blik in zijn ogen. Met zijn handen weggestopt in de zakken van zijn zwarte hoodie had hij gesproken over lood. Giftige chemicaliën. Schadelijke effecten. Maar ja… De jongen nam nog een flinke hijs van z’n vape. „Het kan mij eigenlijk niks schelen.” Aan de rand van het schoolplein glimlachte hij ongemakkelijk in zijn eigen wolkje rook.

Het aantal jonge nicotinegebruikers is in vier jaar tijd verviervoudigd, benadrukte Medialogica (HUMAN) woensdagavond. Daarmee raakt de rookvrije samenleving die de overheid nastreeft verder uit zicht. Hoewel: grote tabaksproducenten als Philip Morris International zeggen zelf óók toe te willen naar een rookvrije samenleving. Zij definiëren ‘rookvrij’ alleen net even anders. Waar de overheid inzet op een toekomst zonder nicotineverslavingen, proppen tabaksproducenten nog altijd nictotine in hun alternatieven voor ‘gewone’ sigaretten, die bovendien veel minder onschadelijk blijken te zijn dan de producenten aanvankelijk beweerden.

Onthutsend was het interview met Ole Heil, de oud-woordvoerder van het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport die nu voor Philip Morris International werkt als ‘directeur externe zaken Nederland’. Ja, Philip Morris produceert ook nog ‘gewone’ sigaretten, beaamde Heil. Maar het bedrijf moedigt rokers vooral aan om over te stappen op (door Philip Morris geproduceerde) „minder schadelijke alternatieven”. Met nicotine. Zijn woorden werden afgewisseld met die van emeritus hoogleraar geneeskunde Robert Jackler (Stanford University), die uitlegde hoe tabaksproducenten al sinds de jaren dertig consumenten vertellen dat ze het beste met hun gezondheid voorhebben – vooral Philip Morris. „Zij liepen voorop bij het veranderen van het beeld door te benadrukken: díé jongens waren fout. Wíj zijn nu verantwoordelijk bezig.” En dat werkt nog ook. Advertorials van Philip Morris vinden geregeld hun weg naar nieuwsplatforms als Euractiv, die goed worden bezocht door Europarlementariërs.

Zo maakte Medialogica heel inzichtelijk hoe de tabaksindustrie steeds nieuwe trucjes verzint om mensen aan de nicotine te houden. En om nieuwe generaties aan de nicotine te krijgen. E-sigaretten (vapes) met toegankelijke smaakjes als watermeloen en karamel zijn onder tieners in hoog tempo ingeburgerd. Die smaakjes zijn inmiddels verboden, maar ze zijn nog makkelijk online te bestellen en worden op sociale media aangeprezen door betaalde (jonge) influencers, die graag voordoen hoe je je rook in mooie cirkeltjes blaast. Op sommige vapes kun je zelfs spelletjes spelen, liet de scholier in de zwarte hoodie zien aan een verbaasde conciërge. „Eerst neem je een trekje, en dan kun je yahtzeeën. Niet normaal.” Waar haalde de jongen die dingen vandaan? „Die koop je gewoon via mensen die je kent”, zei hij. „Via Snap.”

Screenwashing

In Australië hebben ze binnenkort misschien minder last van die rol van Snapchat in het verspreiden van nicotine (en van andere vermeende negatieve effecten van sociale media). Daar werd woensdag een wet aangenomen om sociale media te verbieden voor kinderen tot zestien jaar. Bedrijven als TikTok en Instagram zijn het daar zelf natuurlijk niet mee eens. Die willen juist onderdeel zijn van de oplossing. In EenVandaag (AVROTROS) werden een paar van de maatregelen doorgenomen die die bedrijven onlangs aankondigden: tijdsloten, bevoegdheden voor ouders. „Experts noemen dat ‘screenwashing’”, zei presentator Whitney Janssen, „het als verantwoord presenteren van schermgebruik door techbedrijven terwijl dat gebruik ik feite verslavend werkt en dus onverantwoord is.” Klinkt bekend. Een bedrijf dat je verslaving in stand houdt heeft nooit écht het beste met je voor.