‘Gewoon’ met de trein naar Lissabon – en andere ervaringen met treinreizen door Europa

‘Mijn dochters van 18 en 16 wilden graag surfen en ik wilde ook graag eens naar Portugal. In het voorjaar boekte ik de laatste plek in een surfhuis in Lissabon voor begin augustus. Mijn man en ik vliegen al jaren niet meer en zo ver rijden met de auto vinden we niet leuk. Dus ik dacht: we gaan gewoon met de trein. „We kochten een Interrailkaart die recht gaf op zeven reisdagen in een maand. Eerste klas, we dachten dat we dan misschien meer kans hadden op een zitplaats. De tickets kostten 446 euro per persoon voor mijn man en mij, en 335 voor de kinderen.

„Eerst wilden we zo snel mogelijk door Frankrijk met de Thalys en de tgv. In mei ging ik bellen met Thalys en ontdekte: voor Interrailers heeft de Thalys heel weinig plek. Naar Parijs kon alleen op een zondagmiddag eind juli, met bijbetalen, vanuit Rotterdam. Dan hadden we zes dagen om in Lissabon te komen. Ik dacht: dat moet lukken. Vervolgens heb ik heel hard geprobeerd erachter te komen hoe we de grens over zouden kunnen naar Spanje. Dat is niet gelukt. NS International zei: ‘Verder dan Frankrijk kunnen wij niet kijken.’ [Een woordvoerder van NS International bevestigt dat dit beperkt mogelijk is. Wel verkoopt NS online tickets naar bijvoorbeeld Barcelona.] Op aanraden van NS International reserveerden we een tgv tot Biarritz in het zuiden van Frankrijk. Dan zouden we daar de volgende dag wel verder zien.

Utrecht → Biarritz

„Op de dag van vertrek moesten we eerst van Utrecht naar Rotterdam, maar tussen Gouda en Rotterdam reden geen treinen. Dat wist ik gelukkig van tevoren. Ik dacht: dan gaan we via Amsterdam. De trein van Amsterdam naar Rotterdam viel uit. Toen heb ik wel even gevloekt. Ik dacht: we willen naar Lissabon en we komen Nederland niet eens uit. Maar in Amsterdam stond de Thalys klaar die wij in Rotterdam moesten hebben. Dankzij een vriendelijke conducteur konden we daarin mee. Eenmaal in de Thalys: fantastisch. 14.00 uur vertrokken uit Rotterdam, overstap in Parijs, 22.00 uur in Biarritz. Wel bleek dat we eigenlijk nog wat verder hadden gemoeten, naar de grensplaats Hendaye.

Biarritz → León

„De volgende ochtend begon het avontuur. Eerst alsnog van Biarritz naar Hendaye, dat bleek nog niet makkelijk. De ene trein zat vol, de andere was niet voor Interrailers. Maar het lukte, en we staken de grens over naar Irún. Daar stond een metro-achtige trein klaar die naar San Sebastián ging. Niet voor Interrailers, dat was dan 4 euro per persoon extra. Je moet als Interrailer overal bijbetalen hebben we wel gemerkt. Continu. In Spanje bleken ook helemaal geen klassen te bestaan, dus ons idee dat eersteklas meer kans bood op een zitplaats ging niet op.

„In San Sebastián moesten we eerst een half uur met al onze spullen door de stad lopen naar een ander station – we wilden die dag nog doorreizen naar León. Op het juiste station ging we in de rij staan voor een kaartje. Nee, naar León kon niet, daar reden geen treinen. Ik had dat al opgezocht en zei: toch wel met een overstap in Valladolid? Oké, als we dat per se wilden, werd dat voor ons geboekt. Om 19.00 uur die dag kwamen we aan in León. Op het station liepen we nog even naar de balie om alvast kaartjes te kopen naar Porto. De mevrouw achter het loket trok het gordijntje dicht en zei: we zijn gesloten.

Foto’s: Wouter van Vooren, Anderhalf uur in de trein van Brussel naar Parijs, in 16 foto’s

León → Lissabon

„Een dag later bleek dat we per trein niet verder konden komen dan de Spaanse stad Vigo. De treinen van daar naar Porto reden niet wegens werkzaamheden aan het spoor. Vanuit Vigo hebben we toen maar de Flixbus genomen. Voor nog een tientje meer konden we door naar Lissabon en dat hebben we ook maar gedaan. Onze Interrailpas was maar zeven dagen geldig, anders zou Porto-Lissabon ons weer een extra reisdag kosten.

„We dachten: we moeten op tijd uitzoeken hoe we hier volgende week weer wegkomen. Dus mijn man en ik de volgende dag in Lissabon naar het station, terwijl de kinderen uitsliepen na een avond stappen. Het liefst wilden we terug via Barcelona – van daar kun je in één dag naar Nederland. ‘Hoe komen we van hier in Barcelona?’, vroegen we aan de vrouw achter de balie. Zij keek ons aan en zei: By plane.

„Er bestond een slaaptrein van Lissabon naar Hendaye, dat had ik gezien op internet. Maar nee, die was sinds de coronatijd opgeheven. Volgens de vrouw kon je vanuit Portugal alleen per trein de grens over in het noorden of helemaal in het zuiden. Mijn man geloofde er niets van en ging zoeken op internet. En inderdaad, via een paar boemels kon je ook midden in Portugal de grens over naar Badajoz. Daar moesten we dan op het Spaanse spoornetwerk overstappen, zei de vrouw achter de balie, daar had zij verder geen zicht op. En o ja, als we wilden reserveren moesten we terugkomen met onze kinderen. Die dus nog lagen te slapen aan de andere kant van de stad. We dachten: dat komt dan later wel.

„In de loop van de week kwamen we erachter dat we online tickets konden boeken bij de Portugese vervoerder. Maar de trein van Barcelona naar Nederland zat vol, hoorden we van NS International. Dat wil zeggen: hij zat niet echt vol, maar wel voor Interrailers. ‘En als we gewone kaartjes kopen?’, vroeg ik. Dat kon, dat was dan 1.700 euro. 1.700 euro! Enkele reis, tweede klas! Dat gingen we echt niet doen. Dan maar proberen met andere treinen terug te komen in Nederland.

„Mijn man en ik vonden het allemaal nog wel grappig, maar onze dochters helemaal niet. Die wilden na het surfen gewoon terug naar huis. Zo was het ook afgesproken: tot zaterdag surfen en zondag weer thuis. Weet je wat, dachten we: we zetten die meiden op het vliegtuig. Dat was geen enkel probleem. Het kostte 115 euro per persoon naar Charleroi, van daar konden ze verder met hun Interrailpas.

Lissabon → Madrid

„Zonder dochters vonden wij het wel weer leuk om de terugreis uit te vogelen. Vanuit Lissabon namen we een treintje naar een andere Portugese plaats, van daar reed een dieselboemel in twee uur naar Badajoz. Die héle trein zat vol backpackers. In Badajoz hadden we een uur om over te stappen en tickets te kopen voor de treinen naar Madrid en Barcelona. Ik zorgde dat ik snel uitstapte en stond als eerste bij de balie. Het duurde een kwartier om onze tickets te regelen, en dan stond achter ons nog die enorme rij.

„Van Badajoz reden we in vijf uur naar Ciudad Real met een intercity die elk half uur bleef stilstaan op een leeg station. Maar vanuit Ciudad Real ben je met de hsl in een uur in Madrid. Onderweg regelde ik weer lastminute een hotel.

Madrid → Parijs

„De volgende ochtend konden we om zeven uur meteen met de hsl naar Barcelona, daar kwamen we om 11.00 uur aan. Dat is dan weer fantastisch. Inmiddels hadden we ook een hsl geboekt naar Parijs, vanaf Perpignan in Zuid-Frankrijk. We moesten alleen nog even vanuit Barcelona over de Franse grens zien te komen.

„We kwamen tot Port Bou. Daar stopte het Spaanse spoornetwerk. Iedereen werd de trein uitgegooid, tweehonderd man, wachten op de trein naar Frankrijk die een half uur later ging. Maar die kwam niet. Achter de balie zat een Catalaan die geen Spaans en geen Engels sprak of wilde spreken. We nemen een taxi, zei mijn man, het was een afstand van niks. Lukte ook niet: er was een bosbrand, de weg was dicht.

„Uiteindelijk kwam er dan toch een treintje naar Frankrijk. De tgv in Perpignan hadden we gemist, maar konden we via de app makkelijk omboeken naar een latere. Die was nagenoeg leeg. Laat in de avond kwamen we aan in Parijs.

Parijs → Utrecht

„In Parijs probeerden we nog op een Thalys naar Nederland te komen maar die zaten vol. Met vijf treinen zijn we uiteindelijk via Amiens, Lille, Courtrai, Antwerpen en Rotterdam teruggekomen in Utrecht.

„En ik zei: volgend jaar doen we dit weer. Echt waar. Als je eenmaal in de trein zit is het fijn. Boekje lezen, het landschap zien veranderen. En het regelen vind ik eerlijk gezegd ook leuk. Ik heb alleen niet durven optellen hoeveel het ons uiteindelijk heeft gekost.”