N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/bvhw/wp-content/blogs.dir/114/files/2021/11/trujilo-vierkant.png)
Toen bekend werd dat de Volkskrant de deksel boven NOS Sport ging wegtrekken, koos Jack van Gelder de vlucht naar voren. „Het was een grapje!”, riep hij. Aïcha Marghadi had hem, toen ze bij het bedrijf begon, om mentorbegeleiding gevraagd. Hij zei dat dat goed was, als ze bij hem in bad kwam liggen. Grapje natuurlijk. Iedereen weet immers nog uit zijn schooltijd dat als je leraren benadert voor mentorbegeleiding, ze dat soort dingen zeggen: ‘Als je bij me komt liggen.’ Mentorhumor heet dat.
Vrijdagavond trok de Volkskrant de deksel helemaal weg en konden we allerlei helden van sportminnend Nederland in het riool zien liggen. Zelfs Tom Egbers, de golden retriever van de sportmedia, plonsde bevuild rond. Maarten Nooter, hoofdredacteur van NOS Sport riep door de buizen dat de hoofdredactie zou terugtreden, maar niet direct, want „de continuïteit van de sportverslaggeving dient gegarandeerd te blijven”. Maar waarom zou de sportverslaggeving niet door kunnen gaan als de hoofdredactie opstapt? Zonder technici, redacteuren en verslaggevers is het lastig programma’s maken, maar zonder hoofdredactie blijft de winkel wel open. Vooral als die hoofdredactie haar werk toch al niet deed. De opmerking van Nooter benadrukte dat de hoofdredactie van NOS Sport haar programma’s belangrijker vindt dan haar mensen, in ieder geval wanneer die mensen geen boegbeelden zijn.
In het onwaarschijnlijke geval dat het opstappen van de hoofdredactie wel zou leiden tot het stilleggen van de verslaggeving, is er nog steeds niet veel aan de hand. Dan missen we een keer dat Suzanne Schulting roept dat ze deze overwinning wel heel graag wilde hebben. Of horen we een keer minder een verslaggever zeggen dat er geen maat op iemand staat. Het is maar sport, hè? Er zijn genoeg andere dingen waarvan je gillend in een microfoon verslag kunt doen. Den Haag alleen al leverde dit weekend voldoende verslagmateriaal, te beginnen bij „een boer rijdt met een shovel door de verdediging, de bestuurder is gearresteerd. Ook bij Extinction Rebellion wordt iemand opgepakt. Heeft hij nu een sticker op een waterkanon geplakt? Ja! Dat heeft hij gedaan! Beide teams nu met een speler minder tegen de politie!” En later: „Er staat geen maat op dat waterkanon!”
In het riool kolkte intussen de halve NOS Sportredactie weg naar zee. Aan de andere kant van de Noordzee kwam de sportverslaggeving, om heel andere redenen, wel tot stilstaan. Sportpresentator Gary Lineker had getwitterd dat hij de taal waarmee het Britse migratiebeleid verdedigd wordt, vond lijken op de taal van het Duitsland van de jaren dertig. De BBC legde hem een schorsing op, waarna allerlei andere presentatoren, solidair met Lineker, het werk neerlegden.
Toen de chef van NOS daar ronddrijvend zicht op kreeg, zal hij verbaasd hebben gekeken. Sportuitzendingen stilleggen. Het kan. Een kniesoor zou nu zeggen dat dat alleen gebeurt wanneer degene die op de sportredactievloer onheus wordt bejegend, een witte, mannelijke presentator is van middelbare leeftijd en een boegbeeld bovendien. En dat beginnende, vrouwelijke medewerkers naar die bescherming of solidariteit kunnen fluiten. Maar echt, alleen een kniesoor zou dat zeggen.
