Door deze maas in de Canadese grens passeren migranten uit de halve wereld, van Haïti tot Pakistan

Posted on March 9, 2023 by admin

N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.

Reportage

Immigratie Canada Migranten in de VS reizen toenemend noordwaarts, gelokt door Canada’s imago als vriendelijk en sociaal. Het immigratieland bij uitstek ontdekt dat het zich niet kan afsluiten voor clandestiene migratie.

Frank Kuin

9 maart 2023 om 13:50

Leestijd 7 minuten

Een Canadese politieagent vangt een migrantengezin op dat een officieuze grensovergang tussen de VS en Canada passeert. De route via Roxham Road wordt steeds populairder. — **Een Canadese politieagent vangt een migrantengezin op** dat een officieuze grensovergang tussen de VS en Canada passeert. De route via Roxham Road wordt steeds populairder.

Foto Sebastien St-Jean/AFP

Met één blauw rolkoffertje en elk een rugzak staan Venel Jean Gilles en Mylene Dodin bij een besneeuwde greppel in het uiterste noorden van de Amerikaanse staat New York. Ondanks het koude winterweer heeft het jonge stel, afkomstig uit Haïti, geen jassen of laarzen aan – ze dragen truien en sportschoenen. Toch willen ze maar één ding: verder naar het noorden.

Samen met andere migranten zijn ze door een taxibusje afgezet op een drassig terreintje aan het einde van een rustige landweg. Na een lange reis die vanuit Brazilië noordwaarts voerde naar de Verenigde Staten, en via New York met een urenlange busrit naar het stadje Plattsburgh in het noorden van de staat, staan ze eindelijk op het punt hun bestemming te bereiken: Canada. Een witte obelisk markeert de grenslijn.

„We zijn op zoek naar veiligheid”, zegt Jean Gilles zacht. De tocht was „moeilijk”, vertelt hij. „We hopen dat dit land ons kansen zal geven.”

Over een paadje van vertrapte sneeuw stappen ze op een agent van de Canadese politie af aan de andere kant van de greppel. Die informeert hen dat het illegaal is om hier de grens over te steken, dat ze daarvoor bij een douanepost moeten zijn, enkele kilometers verderop. „Als u doorloopt, wordt u gearresteerd.” Ze knikken en stappen Canada in. De agent leidt hen beleefd naar een noodgebouw dat aan de Canadese zijde is neergezet om asielzoekers te ontvangen.

Deze onofficiële grensovergang tussen New York en de Canadese provincie Quebec is uitgegroeid tot toegangspoort voor migranten uit alle delen van de wereld die in Canada asiel willen aanvragen. Hier bij Roxham Road, weten ze, kun je op illegale maar veilige wijze het land in zonder te worden teruggestuurd. En wie eenmaal voet heeft gezet in Canada, heeft recht op een asielprocedure.

In 2022 staken ruim 39.000 migranten hier over om asiel aan te vragen – een bescheiden aantal in vergelijking met de aantallen aan de zuidgrens van de VS met Mexico, maar niettemin een recordaantal, dat naar verwachting zal oplopen, mogelijk tot 70.000 dit jaar. In januari kwamen ongeveer vijfduizend mensen naar Canada via de landweg tussen Quebec en New York.

Een maas in de wet maakt het mogelijk om asiel in Canada aan te vragen door via een officieuze grensovergang bij Roxham Road het land binnen te komen. Linksboven op de luchtfoto ligt Canada, rechtsonder de VS.
Foto’s AFP, Reuters

Inzet van fel debat

Roxham Road is zo synoniem geworden voor een fenomeen dat Canada relatief vreemd is: illegale immigratie. De semi-officiële grensovergang, waar een provisorische infrastructuur is opgezet om de toestroom in goede banen te leiden, is inzet van een fel debat nu doordringt dat Canada ondanks zijn geografische ligging, zich niet kan afsluiten van mondiale, ongereguleerde migratie.

Oppositieleider Pierre Poilievre en de premier van Quebec, François Legault, roepen de regering van premier Justin Trudeau op de overgang te sluiten. Volgens Trudeau, die uitdraagt dat migranten welkom zijn, is dat geen oplossing, omdat illegale migratie zich dan ongecontroleerd zou verplaatsen naar andere plekken langs de ruim 6.400 kilometer lange landsgrens met de VS (exclusief Alaska).

Hoewel de regering-Trudeau het aantal nieuwkomers tot en met 2025 wil opvoeren tot bijna 1,5 miljoen, beheerst ze doorgaans ook graag wie er binnenkomt. Het land, dat grenst aan drie oceanen en één rijk buurland, is zonder toestemming lastig te bereiken. Vliegen vergt een visum. Voor bootjes is het te ver. En migranten die eenmaal in de VS zijn, willen daar veelal blijven.

Dat laatste verandert. Onder de groeiende aantallen migranten in de VS is een deel dat door wil naar Canada, aangetrokken door het imago van het land als vriendelijk en sociaal, met kansen voor migranten. Sommigen hebben er al familie. „Het is een goed land, met goed onderwijs”, zegt een jonge man uit Turkije die samen met een aantal landgenoten bij Roxham Road uit een tweetal auto’s stapt. „Ik heb voor dit land gekozen”, zegt hij, voordat de groep met tassen de greppel oversteekt.

Nasleep van 11 september

Voor asielzoekers die via de VS naar Canada willen, is er echter een obstakel: het zogeheten Safe Third Country Agreement. Dat verdrag uit 2002 regelt dat migranten alleen asiel kunnen aanvragen in het eerste van de twee Noord-Amerikaanse landen waar ze aankomen. Het werd gesloten in de nasleep van de terreuraanslagen van 11 september 2001, toen een groeiend aantal vluchtelingen in de VS uit onder meer Pakistan wilde uitwijken naar Canada.

Er zit echter een grote maas in dat akkoord: de afspraken gelden bij officiële grensovergangen, waar de douane mensen kan terugsturen. Wie clandestien de grens oversteekt, heeft volgens internationale verplichtingen van Canada recht op een asielprocedure. Daarom kiezen migranten voor Roxham Road.

Lees ook: Per vliegtuig naar je man die een paar kilometer verderop woont

De route kreeg groeiende bekendheid onder asielzoekers in 2017, dankzij de harde anti-immigratielijn van de nieuwe Amerikaanse president Donald Trump. In dat jaar maakten bijna 19.000 mensen er gebruik van – een aantal dat ongeveer constant bleef tot de coronapandemie, toen de grens tussen de VS en Canada 19 maanden lang gesloten was voor niet-essentiëel verkeer.

**In het nabijgelegen stadje Plattsburgh** wachten taxi’s op bussen met migranten voor de laatste kilometers naar de grens. Foto Sebastien St-Jean/AFP

**Taxichauffeurs vragen tientallen dollars** voor de rit naar de grens met Canada. Foto Christinne Muschi/Reuters

**Migranten worden door een taxi afgezet** aan de officieuze grensovergang met Canada. Foto Christinne Muschi/Reuters

Sinds de heropening, in november 2021, is de migratie-industrie bij Roxham Road weer opgebloeid. Taxi’s en Ubers wachten dagelijks bij een tankstation aan de rand van Plattsburgh op bussen uit Manhattan met migranten aan boord. Zij stappen uit om naar Roxham Road te gaan – een rit van een klein half uur, waar chauffeurs tientallen dollars voor rekenen.

„Ik doe dit al jaren en heb mensen vervoerd uit allerlei landen”, zegt George Ero van Borderline Taxi, wachtend in zijn auto. Hij weet al wie hij op de eerstvolgende twee bussen verwacht en heeft naambordjes klaar met ‘Collins’ en ‘Adrian’. Een familie betaalt 90 dollar, een enkele reiziger 70, zegt hij. „Maar er zijn ook illegale taxi’s of shuttlediensten zonder taxivergunning, die vragen groot geld.”

Een Greyhound-bus draait het terrein op. Ricardo Oliveros uit Venezuela hoopt op „een beter leven” in Canada, zegt hij, nadat hij met een groepje is uitgestapt. Een stel uit Pakistan met een dochtertje laadt een paar koffers en een inklapbare wandelwagen in een taxi. „We zoeken een veilig heenkomen”, zegt hij. „We hebben familie in Canada en ik heb gehoord dat het daar beter is.”

Gedoneerde mutsen

Korte tijd later komen de passagiers in meerdere voertuigen aan bij Roxham Road. Een vrijwilliger van de hulporganisatie Plattsburgh Cares staat klaar met een SUV vol gedoneerde spullen als winterjassen, mutsen en handschoenen. Ze vraagt migranten wat ze nodig hebben, ook al spreken velen geen Engels, en geeft het, met een omhelzing en een vriendelijk woord. Chauffeur Ero helpt zijn passagiers met hun koffers tot aan de greppel.

**Migranten uit onder meer Nigeria, Venezuela en Haïti** trotseren de sneeuw bij de grens met Canada, op 2 maart. Foto Sebastien St-Jean/AFP

**Aan de Canadese zijde van de grens** doorlopen de migranten een eerste check. Later worden ze ondergebracht in opvangcentra of hotels. Foto Sebastien St-Jean/AFP

Aan Canadese zijde doorlopen de migranten een eerste check, in een vertrek met lange tafels en klapstoelen. Dan worden ze door de politie met busjes naar de douane gebracht voor een verdere procedure. Van daaruit worden ze naar Montreal vervoerd, drie kwartier rijden naar het noorden. Daar worden ze ondergebracht in opvangcentra of hotels. Ze krijgen toegang tot gezondheidszorg, onderwijs voor de kinderen en binnen enkele maanden een werkvergunning terwijl hun aanvraag in behandeling is. De hele procedure kan bijna twee jaar duren.

Weerstand tegen de groei van migratie via Roxham Road laait ondertussen op. Premier Legault van Quebec meent dat zijn provincie de migranten niet als enige kan opvangen. Daarom is de federale regering begonnen migranten over het land te verspreiden, vooral naar buurprovincie Ontario, waar ze naar steden als Ottawa, Windsor en Niagara Falls zijn gebracht.

Lees ook: Canadese conservatieven kiezen vurige populist als wapen tegen Trudeau

Oppositieleider Poilievre wijt de groeiende instroom aan Trudeau. „Onder zijn leiderschap is het aantal illegale grensoversteken vertienvoudigd”, zei hij onlangs in Ottawa. „Hij heeft het gestimuleerd met zijn woorden en zijn daden.” Poilievre riep de regering vorige maand op Roxham Road binnen dertig dagen te sluiten, zoals ook tijdens de pandemie is gebeurd – al was dat een sluiting in samenspraak met de VS.

Onverdedigde grens

Trudeau heeft de suggestie als „simplistisch” verworpen. „Als Pierre Poilievre een muur wil neerzetten bij Roxham Road, zou iemand dat kunnen doen”, reageerde hij. „Het probleem is dat we zesduizend kilometer aan onverdedigde grens hebben met de Verenigde Staten. Mensen zullen ervoor kiezen elders over te steken.”

Volgens Trudeau ligt de oplossing in heronderhandeling van het Safe Third Country Agreement met de VS. Trudeau wil dat met president Joe Biden bespreken, als die deze maand naar Canada komt. Het is de vraag of Biden, die onder druk staat meer te doen aan migratie aan zijn eigen zuidgrens, daar belangstelling voor heeft.

Ook het Hooggerechtshof zal zich over het akkoord buigen, nadat dit twee maal onrechtmatig is verklaard door Canadese rechters, maar in hoger beroep toch standhield. Volgens critici gaat het verdrag er onterecht vanuit dat de VS een veilig land zijn voor migranten. Als het Hof er een streep door haalt, zouden asielzoekers zich weer bij douaneposten kunnen melden. Dat zou Roxham Road wellicht overbodig maken – maar het aantal asielaanvragen in Canada ook mogelijk sterk kunnen doen toenemen. Het Hof doet deze zomer uitspraak.

Lees ook: In de bieb kunnen ze elkaar tóch zien

Doorsturen New York geeft migranten busticket

Sinds kort krijgen asielzoekers die via de VS naar Canada willen zelfs hulp van de stad New York, die zelf te maken heeft met een instroom van migranten uit zuidelijke staten als Texas. Om door te reizen naar Canada krijgen ze een kaartje voor de bus van Manhattan naar het noordelijker gelegen plaatsje Plattsburgh, bleek in februari, tot verrassing van de Canadese autoriteiten.

„We bevelen niemand om naar een ander land of een andere staat te gaan”, zei de burgemeester van New York, Eric Adams, vorige maand in reactie op kritiek dat die aanpak lijkt op die van Republikeinse zuidelijke gouverneurs die al duizenden migranten met bussen naar Democratische bestuurde steden en staten als New York stuurden. Adams noemde dat vorig jaar „on-Amerikaans” en „inhumaan”. Dat zijn stad nu zelf busvervoer faciliteert vindt hij anders: „We spreken met mensen en zij zeggen dat hun wens is om ergens anders naartoe te gaan.”

Uitstoot hier, effecten elders – zijn landen verplicht rekening te houden met de rest van de wereld?

admin
November 24, 2024
0

In Den Haag kan het mondiale klimaatbeleid de komende tijd een impuls krijgen die het sinds het Klimaatakkoord van Parijs (2015) niet meer heeft gehad. Twee weken lang luisteren de rechters van het Internationaal Gerechtshof (ICJ) naar tientallen vertegenwoordigers van landen en internationale organisaties, met als doel een oordeel te vellen over de verplichtingen van staten om gevaarlijke klimaatverandering te voorkomen.

1. Wat staat er in deze zaak op het spel?

Op initiatief van Vanuatu, een kleine eilandengroep in de Stille Oceaan ten oosten van Australië, buigen de rechters zich over twee fundamentele vragen. De belangrijkste luidt, simpel gezegd: welke verplichtingen hebben staten volgens het internationaal recht om het klimaatsysteem en het milieu te beschermen, ten behoeve van (andere) staten en toekomstige generaties?

De tweede vraag gaat over de juridische consequenties van eventuele verplichtingen voor landen die ernstige schade hebben veroorzaakt, door de uitstoot van broeikasgassen en door het nalaten die uitstoot te reduceren. Daarbij gaat het speciaal over de gevolgen van de opwarming voor kwetsbare landen, zoals kleine eilandstaatjes. Er is ook expliciet gevraagd naar verplichtingen van landen jegens bevolkingsgroepen en individuen, nu en in de toekomst.

Het antwoord van het ICJ is een advies, het heeft geen bindende werking. Maar volgens de meeste rechtsgeleerden zal een uitspraak van het hoogste juridische orgaan van de Verenigde Naties doorwerken in landen, in onderhandelingen over mondiaal klimaatbeleid, en in de vele rechtszaken van individuen en organisaties die schade lijden door de opwarming van de planeet.

Voor Vanuatu, dat nauwelijks een meter boven de zeespiegel uitkomt en zich heel moeilijk kan beschermen tegen de stijging ervan, is dit van existentieel belang. Het eilandstaatje heeft nauwelijks bijgedragen aan de opwarming, maar voelt wel als een van de eerste landen de verregaande gevolgen.

2. Waarom buigt het Internationaal Gerechtshof zich nu over deze kwestie?

In 2019 begon een groep rechtenstudenten van de University of the South Pacific een campagne om „het grootste mondiale probleem, klimaatverandering, voor het hoogste rechtsorgaan van de wereld te brengen”. De regering van Vanuatu sloot zich aan bij dit initiatief en diende in 2021 een resolutie in bij de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties waarin om een antwoord van het ICJ op de twee bovengenoemde kwesties werd gevraagd.

Vanuatu wist steun voor de resolutie te krijgen van uiteindelijk 132 landen. Daarnaast spraken wereldwijd zo’n 1.500 organisaties zich uit voor de rechtszaak. Volgens internationaal jurist Margaretha Wewerinke-Singh, hoogleraar aan de Universiteit van Amsterdam en de Universiteit van Fiji, toont de enorme steun voor de zaak „de collectieve wens om [klimaatverandering] aan te pakken in overeenstemming met de vastgestelde juridische normen en principes van rechtvaardigheid”. Daarnaast laat het zien dat er grote behoefte is aan meer juridische onderbouwing van internationaal klimaatbeleid.

Op 29 maart vorig jaar werd de resolutie unaniem aangenomen door de Algemene Vergadering van de VN en is het hof begonnen met de voorbereiding. De belangstelling voor de hoorzittingen, die maandag beginnen, blijkt heel groot. Maar liefst 98 landen en twaalf internationale organisaties kunnen hun verhaal doen gedurende tien zittingsdagen. Op de laatste twee dagen is tijd gereserveerd voor organisaties uiteenlopend van het Pacific Islands Forum Fisheries Agency tot de organisatie van olie-exporterende landen (OPEC) en de Wereldgezondheidsorganisatie.

Vanuatu hoopt dat de rechters van het ICJ in de loop van volgend jaar met hun oordeel komen.

3. Wat kan de uitspraak betekenen voor de verantwoordelijkheid voor klimaatschade?

Volgens Wewerinke-Singh, die deel uitmaakt van het adviesteam van Vanuatu, kan de uitspraak „een keerpunt in de mondiale strijd voor klimaatrechtvaardigheid” zijn.

Joie Chowdhury, advocaat bij het Amerikaanse Center for International Environmental Law (CIEL), zegt dat de uitspraak, „een steviger basis” kan leggen „onder multilaterale oplossingen” (lees: de druk opvoeren bij klimaatonderhandelingen). In een webinar zei zij deze zomer dat hiermee „landen in het mondiale Zuiden, kleine eilandstaten en kwetsbare ontwikkelingslanden extra juridische instrumenten krijgen om hun onderhandelingspositie te versterken”.

Hoogleraar internationaal recht André Nollkaemper noemde vorige week in NRC een oordeel „heel belangrijk”. Landen hebben weliswaar allerlei beloftes gedaan om de uitstoot van broeikasgassen te reduceren, en ze geven vaak ook financiële steun aan kwetsbare landen, maar in feite ontbreekt een internationaal rechterlijke onderbouwing.

4. Welke politieke gevolgen kan de uitspraak hebben?

Volgens Nollkaemper kan het bijna niet anders dan dat de rechters zullen concluderen dat landen alles in het werk moeten stellen om schade in andere landen te voorkomen. En dat landen die in het verleden veel broeikasgassen hebben uitgestoten en dat nog steeds doen – dat wil zeggen: rijke, geïndustrialiseerde landen – „verplicht zijn bij te dragen aan rechtsherstel” en aan het herstellen van de schade die andere landen lijden – in de praktijk: vooral ontwikkelingslanden.

Voor kleine eilandstaten gaat het bij de vragen die in Den Haag voorliggen uiteindelijk om hun voortbestaan. Vanuatu’s minister van Klimaatverandering, Ralph Regenvanu, hoopt dat het vonnis de stemmen van de meest kwetsbare groepen zal versterken. Op de speciale website van Vanuatu over de zaak staat: „Zonder snelle en verstrekkende maatregelen zullen laaggelegen atolstaten zoals Vanuatu naar verwachting halverwege de eeuw onbewoonbaar worden, waardoor het voortbestaan van hun cultuur, hun staat en hun soevereiniteit in gevaar komt.”

‘Ik dacht dat ze seks wilde’, is geen excuus meer in Zuid-Afrika, dat een ‘pandemie’ van seksueel geweld kent

admin
November 24, 2024
0

Een jonge vrouw gehuld in een sober roze shirt en met een kort kapsel, steekt haar stevig gespalkte onderarm uit. S. zit op haar kamer in een opvang voor mishandelde vrouwen van de Nationale Opvang Beweging (NSMSA) in de Zuid-Afrikaanse provincie Gauteng. „Doet het nog pijn?”, vraagt Lisha Stevens, het hoofd van NSMSA aan de 27-jarige vrouw uit Soweto. „Bij sommige bewegingen wel, bijvoorbeeld als ik mijn baby optil”, vertrouwt S. haar toe.

Twee maanden geleden is ze door haar vriend met een ijzeren staaf geslagen, waardoor haar ellepijp is gebroken. Haar vriend misbruikte S. stelselmatig. Maar de laatste keer was de afranseling door haar partner, een evenementenopbouwer die met een alcoholverslaving kampt, wreder dan ooit tevoren, vertelt ze. „Hij heeft me ontzettend hard geslagen, eerst met een stoel en daarna met die ijzeren staaf. Toen heeft hij me zo lang gewurgd dat ik bijna bewusteloos raakte. Ik dacht dat hij me zou vermoorden,” zegt S. Haar naam wordt hier uit veiligheidsoverwegingen niet genoemd.

Sinds ze uit het ziekenhuis is ontslagen, zit ze samen met haar acht maanden oude zoontje ondergedoken in deze opvang in een buitenwijk van Soweto, met zo’n 1,3 miljoen inwoners de grootste township van Zuid-Afrika. Alleen haar zus, die haar hier naartoe gebracht heeft, weet dat ze hier woont.

Straffeloosheid

Deze maandag is het Internationale dag voor de beëindiging van geweld tegen vrouwen, de aftrap van een campagne, die belangrijk is voor zowel de regering als maatschappelijke organisaties om de acceptatie van seksueel geweld te doorbreken.

Zuid-Afrika kent een van de hoogste cijfers van seksueel geweld tegen vrouwen ter wereld. Verkrachting, huiselijk geweld en femicide zijn een plaag voor de samenleving, waar ook president Cyril Ramaphosa aan refereerde in zijn laatste State of the Union, zijn belangrijkste jaarlijkse toespraak. Het staatshoofd noemde daarin seksueel geweld in Zuid-Afrika een „pandemie” en beloofde 20 miljard rand (omgerekend zo’n 1 miljard euro) voor de bestrijding ervan.

Eerdere pogingen om via overheidsbeleid iets aan het seksueel geweld te doen – zoals een nationaal plan in 2020 – zijn nog niet succesvol gebleken.

S. met haar zoontje in de gemeenschappelijke ruimte van een opvang voor mishandelde vrouwen in Gauteng.

Eén op de zestien vrouwen heeft in 2022 fysiek en seksueel geweld ondervonden, zo blijkt uit een vorige week verschenen studie van onderzoeksinstituut Human Sciences Research Council (HSRC). 36 procent van de volwassen vrouwen in Zuid-Afrika is op enig moment in hun leven slachtoffer geweest van fysiek en seksueel geweld. Bijna een kwart van de vrouwen is in hun leven fysiek mishandeld door hun partner.

Bovendien ontkomen daders van seksuele misdrijven in verreweg de meeste gevallen aan een veroordeling. De politie registreerde tussen 2022 en 2023 meer dan 43.000 verkrachtingszaken. In diezelfde twaalf maanden werden slechts 519 verdachten voor verkrachting veroordeeld.

Baanbrekende uitspraak

Maar er gloort een sprankje hoop. ‘The Embrace Project’, een maatschappelijke organisatie die seksueel geweld bestrijdt, heeft samen met een slachtoffer van seksueel geweld een belangrijke rechtszaak gewonnen. Eind september van dit jaar oordeelde het hooggerechtshof van Johannesburg dat verdachten „subjectieve instemming” niet meer als geldige verdediging kunnen gebruiken, omdat dit in strijd is met de grondwet. Volgens het hof schendt dit het recht van het slachtoffer op onder andere gelijkheid, menselijke waardigheid, privacy en lichamelijke integriteit.

„Dit betekent dat de verdachte in een verkrachtingszaak moet bewijzen dat de vrouw instemde met seks om zich vrij te pleiten en niet langer simpelweg kan zeggen: ‘ik dacht dat ze seks wilde’,” verduidelijkt Lee-Anne Germanos Manuel, jurist en mede-oprichter van The Embrace Project.

Voordat het zover is, moet het Constitutionele Hof, de hoogste rechtbank in Zuid-Afrika, er nog over beslissen. Indien dat hof de uitspraak van het hooggerechtshof in stand houdt, zal dat enorme impact hebben, verwacht Germanos Manuel. „De verdediging van ‘subjectieve instemming’ door verdachten is één van de belangrijkste redenen waarom het ons justitieapparaat nauwelijks lukt om daders te veroordelen.”

„Kijk naar de zaak van het slachtoffer dat samen met ons deze zaak heeft aangespannen. De rechter heeft vastgesteld dat er geen instemming was voor seks en geloofde niet dat de verdachte daadwerkelijk dacht dat het slachtoffer instemming had gegeven. Toch heeft de rechter hem vrijgesproken, omdat er onvoldoende bewijs was om de claim van de verdachte te weerleggen.”

Genormaliseerd

Vlak na de uitspraak snijdt de populaire televisiesoap Skeem Saam het onderwerp van seksuele instemming aan. Een rechtbank veroordeelt een van de hoofdpersonages, Toby, voor de verkrachting van een vrouw, met wie hij eerst innig gezoend heeft. Hij zegt dat hij instemming had voor de seks, zij ontkent.

Veel Zuid-Afrikanen groeien op in een gezin waar de vader zijn vrouw mishandelt en denken dus dat het zo hoort

Lisha Stevens
Opvang Beweging

De uitzending veroorzaakte een storm van reacties op sociale media. Sommige berichten juichen de keuze van de Skeem Saam-makers toe, maar de meerderheid – nagenoeg allemaal mannen – reageert als door een wesp gestoken. Opmerkingen als „ze wilde juist dat hij haar verkrachtte”, „als een vrouw een valse verkrachtingsbeschuldiging doet, is de man nu de klos” en „vrouwen zullen mannen massaal afpersen” gonsden rond op X.

Lisha Stevens, provinciaal hoofd van de Nationale Opvangbeweging in Gauteng, inspecteert de spalk aan de onderarm van S.

Een groot probleem volgens onderzoeksinstituut HSRC is de houding van mannen. Zo zou 85 procent vinden dat vrouwen te gemakkelijk een aanklacht van mishandeling door een man kunnen indienen. Bijna 10 procent van de mannen schuift de schuld op de vrouw af wanneer een man haar verkracht.

Doordat seksueel geweld volledig genormaliseerd is in de Zuid-Afrikaanse samenleving is het moeilijk te bestrijden, legt Lisha Stevens van NSMSA uit. „In deze cultuur wordt het van mannen verwacht dat ze dominant zijn. Veel Zuid-Afrikanen groeien op in een gezin waar de vader zijn vrouw mishandelt en denken dus dat het zo hoort.”

Kennisplatform Safer Spaces plaatst dit macho-gedrag in de sociale context. Hoge werkloosheid en inkomensongelijkheid zouden toxische mannelijkheid versterken. Daarnaast liet de gewelddadige geschiedenis van kolonialisme en het apartheidsverleden veel huishoudens achter zonder vaderfiguren, waardoor het risico op agressie en emotionele instabiliteit groter werd. Ook onderwijs, media en sociale druk versterken traditionele rolpatronen, aldus het platform.

Volgens Stevens praten familieleden vaak op het slachtoffer in om geen aangifte te doen en bij haar gewelddadige partner te blijven. „Daarnaast zijn veel slachtoffers van huiselijk geweld financieel afhankelijk van de dader, wat deze enorme macht geeft.”

Laksheid politie

Stevens zie hoe de aanpak van daders en bescherming van slachtoffers ook bij de politie ondermaats is. Onderzoek van het Civiele Secretariaat voor de Politiedienst (CSPS) onderschrijft dit probleem. Het overheidsorgaan, dat toezicht houdt op de politie, rapporteerde vorige maand aan het parlement dat in 2023 geen enkel politiebureau in het land voldoet aan de standaarden die in de Wet op huiselijk geweld zijn beschreven. Agenten weigeren onder andere aanklachten te registreren, zijn laks in de uitvoering van gebiedsverboden en lopen hopeloos achter met de afhandeling van zaken. Bovendien stelt CSPS vast dat agenten vaak zelf overtreders zijn. In de onderzoeksperiode van vijf maanden werden 232 agenten beschuldigd van huiselijk geweld.

We verzuipen in plastic. Durft de wereld te zeggen: genoeg is genoeg?

admin
November 22, 2024
0

Het is teruggevonden in moedermelk, in honingbijen, in hondentestikels, in appels, in het diepste van de oceaan, in wolken en in versgevallen sneeuw op Antartica. Plastic is een wondermiddel en een vloek. Na de biodiversiteitstop en de klimaattop start maandag een laatste belangrijke milieutop, een die het slotakkoord moet worden van onderhandelingen die sinds 2022 lopen. Op een VN-top in Zuid-Korea willen landen een juridisch bindend akkoord sluiten tegen plastic vervuiling.

Boven die onderhandelingen hangt één belangrijke vraag. Gaan landen afspreken dat ze minder plastic zullen produceren? Studies laten zien dat plasticvervuiling fundamenteel aanpakken niet kan zonder de losgeslagen productie ervan in te perken. Maar het politieke klimaat is er niet naar, en voorstander Verenigde Staten nam afgelopen week toch nog afstand van zo’n productieplafond.

Plastic is niet nieuw, maar de explosie van plastic om ons heen wel. Sinds 1950 is de productie ervan meer dan vertweehonderdvoudigd. De productie groeit bovendien steeds harder. Vooral in China, maar ook in andere Aziatische landen en de Verenigde Staten verrezen de afgelopen jaren nieuwe fabriekskolossen die de plastic productie verder omhoogstuwen.

Met die productie kwam ook meer vervuiling. De uitstoot van microplastics in het milieu wordt momenteel geschat op tussen de 10 en 40 miljoen ton per jaar, een hoeveelheid die tegen 2040 zou kunnen zijn verdubbeld, staat in een studie gepubliceerd in Science. Microplastics zijn in ons water gevonden, in ons eten – zoals zout, suiker, honing, bier en thee – in ons bloed en organen. Wetenschappers zien steeds meer aanwijzingen voor negatieve gezondheidseffecten.

Tegen 2050 ‚zwemmen’ er mogelijk meer stukken plastic in de zee dan vissen, berekenden onderzoekers

Duidelijk is dat het zeeleven al lijdt onder plastic. Zo werd in de buik van één aangespoelde walvis in Spanje 29 kilo plastic gevonden: tassen, netten, zelfs een jerrycan. Vermoedelijk was al dat plastic het dier fataal geworden. Tegen 2050 ‘zwemmen’ er mogelijk meer stukken plastic in zee dan vissen, berekenden onderzoekers. Om te illustreren hoe hard het gaat: bij tellingen van The Ocean Cleanup in de Stille Oceaan bleek dat het aantal gevonden plastics in slechts een kleine zeven jaar tijd was vervijfvoudigd.

Het plasticprobleem valt niet te ontkennen, en daarom startten 175 landen in 2022 onderhandelingen met de bedoeling eind dit jaar tot een akkoord te komen. Het zou een juridisch bindend instrument moeten worden tegen plastic vervuiling. Dat pakket maatregelen zou moeten gelden voor de „hele levenscyclus” van plastics; dit werd expres zo geformuleerd zodat het de deur openzet om ook de productie van plastic aan te pakken.

EU voortrekkersrol

Bij het pleiten voor een productieplafond pakt de Europese Unie een voortrekkersrol. Maar hoeveel heeft het continent eigenlijk nog te zeggen over plastic productie? Het marktaandeel van plasticfabrieken in Europa nam af van 28 procent in 2006 naar 12 procent vorig jaar. Plastic uit Azië en de VS, gemaakt met goedkoop schaliegas of (Russische) olie, zorgt er al jaren voor dat de Europese plasticproducenten worden weggeconcurreerd. De Europese productie daalde alleen al vorig jaar met 8 procent. Onbedoeld is die Europese productiebeperking er dus al.

De EU vindt daarnaast niet alleen plastic producerende grootmachten zoals de VS en China tegenover zich. Ook oliebedrijven lobbyen actief tegen regels die de productie van plastic moeten beteugelen. „Een productieplafond gaat ons niet helpen wat betreft vervuiling en het milieu”, aldus Karen McKee, topvrouw bij oliegigant ExxonMobil tegen zakenkrant Financial Times in aanloop naar de top.

Oliereuzen zoals Saudi-Aramco, ExxonMobil en Shell investeerden samen vierhonderd miljard dollar in plasticfabrieken, zo berekende Forbes in 2020. „Soms vergeten we dat plastic gemaakt is van olie en gas”, zegt McCauley. „Nu er meer energie uit hernieuwbare bronnen komt vanwege de strijd tegen klimaatverandering, zetten olie- en gasbedrijven in op het opvoeren van de plasticproductie als plan B.”

Plastic wordt gezien als de grootste toekomstige groeimotor van de vraag naar olie. De vraag naar brandstof gaat door de opkomst van elektrische auto’s mogelijk pieken. Plastic is een levensverzekering voor fossiel.

Bij de vorige onderhandelingssessie in Canada in april waren er 196 lobbyisten van de fossiele en chemische industrie aanwezig. Meer dan de mensen die aanwezig waren namens delegaties van de Europese Unie.

Lang niet alle industrie is overigens tegenstander van een productieplafond. Bedrijven die plastic verwerken, zoals Coca-Cola en Unilever, hebben hier gezamenlijk juist voor gepleit. Een productieplafond zou goed zijn voor de recyclingindustrie, aldus een topman van Unilever tegen de Britse zakenkrant Financial Times.

Frappant genoeg is het ook de olie-industrie die recycling zegt te steunen, sterker nog: volgens critici hebben oliebedrijven de potentie van recycling jarenlang schromelijk overdreven. „Oliebedrijven houden ervan met de mythe van recycling te schermen als manier om het probleem van plastic vervuiling aan te pakken”, zegt McCauley. „Maar ze zitten ook weer niet te wachten op stevige afspraken over gerecycled plastic, want dat zorgt voor minder vraag naar fossiel plastic.”

Alleen al in Nederland gingen dit jaar vijf plasticrecyclers failliet

Recycling is in werkelijkheid weerbarstig. Wereldwijd wordt ongeveer 9 procent van het plastic gerecycled. In Europa wordt steeds mínder plastic gerecycled. En alleen al in Nederland gingen dit jaar vijf plasticrecyclers failliet.

Recyclers kunnen momenteel niet op tegen de lage prijzen van nieuw plastic, en het gemak ervan in het productieproces. Bedrijven die huisafval ophalen, schoonmaken, sorteren, en omsmelten naar gerecyclede plastic korrels, moeten concurreren met een totaal andere markt van goedkope fossiele plastics uit gigantische fabrieken in Azië en de VS. En de duurzame ambities van voedingsgiganten en verpakkingsbedrijven blijken niet groot genoeg om ook vast te houden aan gerecycled plastic als dat duurder is.

De problemen in de plastic-recyclingindustrie lijken sterk op die in de kledingindustrie. Tweederde van de nieuw verkochte kleding bestaat tegenwoordig (geheel of gedeeltelijk) uit plastic (denk aan namen als polyester, elastaan of acryl). Ook textielrecyclers (die van oude kleding nieuwe willen maken) kunnen niet op tegen fossiele goedkope materialen.

Mogelijk toch afspraken

Hoe groot de noodzaak volgens voorstanders ook, het lijkt politiek gezien volgende week niet uit te draaien op een juridisch afdwingbaar productieplafond. Over andere onderwerpen lijken de standpunten van landen minder ver uiteen te liggen. Zo zijn er plannen om afspraken te maken over beter beheer van plastic afval, meer recycling en mogelijk beter ontwerp van producten (waardoor recycling makkelijker is). Ook zouden er mogelijk afspraken gemaakt kunnen worden om vervuiling in oceanen door plastic vistouw te beperken.

De top in Zuid-Korea (trouwens zelf ook een grote plasticproducent) trekt veel minder aandacht – en regeringsleiders – dan de klimaattop van afgelopen weken. Wordt het plastic probleem misschien nog onderschat?

„Absoluut”, vindt McCauley. „Maar als er geen akkoord komt, accepteren we een toekomst waar mensen onnodig ziek worden door plastic vervuiling, een wereld waarin oceanen een plastic soep worden. Dit is een once in a lifetime kans en die mogen we niet verspillen.”

Luister naar