Tv-recensie | Wat héb je veel knappe jongens verzameld in je talkshows, Talpa-daddy John!

Posted on by admin

Mark Rutte domineerde het wereldnieuws. Met die zin opende donderdagavond de uitzending van RTL Boulevard, dus dan weet je dat het klopt. Als RTL Boulevard opent met politiek weet je trouwens ook dat er iets niet helemaal goed gaat in de wereld; dat de balans der dingen op z’n minst een beetje verstoord is. Maar de oplettende tv-kijker wist dat al een tijdje. Die kijkt het murw aan en mompelt tegen haar kat: ze gaan bij RTL Boulevard nu ook de politiek duiden. Zullen we het maar een kans geven?

Mijn kat mompelt zelden iets terug, en onder het credo ‘zwijgen is toestemmen’ heb ik die kans dus gegeven. Een belangrijk aspect van de huidige tv-werkelijkheid is bovendien dat bij een programma als RTL Boulevard dezelfde Amerika-correspondent aanschuift die ook geregeld opduikt bij de latenighttalkshows van RTL 4 en bij diverse praatprogramma’s van WNL: Michiel Vos. Qua toon ontloopt het elkaar allemaal steeds minder – politiek wordt ook behandeld als een vorm van showbizz. Zo bezien was het logisch dat het gesprek over Ruttes wereldnieuwsdominantie werd voortgezet in RTL Boulevard.

De aanleiding was nog steeds Ruttes verbijsterende charmeoffensief bij Donald Trump, waarbij vooral zijn ‘daddy’-uitspraak veel los bleek te maken. Het inspireerde het Witte Huis tot het plaatsen van een videoclipje met de titel ‘Daddy’s home’, waarin Trumps thuiskomst in de VS te zien was terwijl het nummer ‘Hey daddy’ op de achtergrond klonk. Daddy had zijn nieuwe koosnaam omarmd en uitgebuit; de wereld keek massaal toe met de gebruikelijke mix van afgrijzen en nieuwsgierigheid.

„Nou zei jij op voorhand: in de VS zijn we helemaal niet met die NAVO-top bezig”, zei presentatrice Vivienne van den Assem. Op de schermen achter haar waren roze collages te zien van Rutte en Trump, met hartjes en lachende mondjes om hen heen. „En nú heb ik toch wel het idee je overal ziet: oh, we hebben zo’n belangrijke meeting gehad…” „Ik had het dus vollédig verkeerd”, zei Vos vermaakt. „Iedereen is nu dus bezig, vanwege daddy – wel alléén vanwege daddy – met de NAVO-top.” Dat had onze Mark toch maar mooi voor elkaar gekregen. Daarnaast: wie met Trump zaken wil doen, kan de stroop beter rijkelijk smeren, had Vos een dag eerder uitgelegd bij Humberto (RTL 4). „Iedereen wordt een beetje een ass kisser, anders krijg je met deze man niks gedaan.”

Die lezing hoor je de afgelopen dagen vaker. Aanvankelijk dacht ik heel principieel: ook als je bang bent kun je nog graag genoeg aan de goede kant van de geschiedenis willen staan om te besluiten geen kusjes te geven aan gevaarlijke manbaby’s, die trouwens een paar uur na die kusjesregen alweer zo veel aandacht tekort kunnen komen dat hun humeur radicaal omslaat. Maar nu, zo vlak voor mijn extra lange zomerstop, denk ik: misschien moet ik die strategie toch ook maar een kans geven, en wel binnen mijn eigen vakgebied. Het is namelijk mijn droom om bij terugkomst weer eens iets positiefs over talkshows te kunnen schrijven. En aangezien principes me vooralsnog weinig concreets hebben opgebracht, kan ik het in deze voorlopig laatste column net zo goed over een andere boeg gooien.

Zonder dalen geen pieken

Dus hallo, lieve, knappe, sterke WNL-daddy Kees Berghuis! Ik heb me er helemaal bij neergelegd dat jouw omroep nu vier talkshows maakt en ik vind ze stuk voor stuk zó gezellig. Het enige dat me zorgen baart is dat als het áltijd feest is, je er uiteindelijk niet meer van kunt genieten. Zonder dalen geen pieken, snap je wel? Dus vanuit die grote liefde voor rechtse gezelligheid zou ik willen voorstellen om de zendtijd voor WNL iets terug te schroeven en ruimte te geven aan een ander geluid. Alleen maar zodat Sven en Rick dan nóg beter uit de verf komen, natuurlijk.

En hallo, mooie, slimme, geweldige Talpa-daddy John de Mol! Wie is een knappe jongen? Jij! Ja, jíj! En wat héb je veel knappe jongens verzameld in je talkshows, Papa John. Waar haal je ze toch allemaal vandaan? Al die alwetende Wierds en Victors en Raymonds? En wat zal ik ze missen, de komende drie maanden: Wilfred en Johan en die derde van wie ik de naam altijd moet opzoeken, maar die ik desalniettemin heel hoog heb zitten. Hij heeft namelijk zulke interessante gedachtes over welke vrouwelijke BN’ers waarschijnlijk goed zijn in orale seks, en spreekt daar zo gloedvol over. Het enige waar ik me zorgen over maak is dat de interessante gedachtes van al deze daddy’s niet genoeg ruimte krijgen in talkshows van een uur. Is het misschien een idee dat ze die gedachtes allemaal bewaren voor een mooi, dik boek, waarin ze veel beter tot hun recht komen? Dan is het op korte termijn wat stiller op tv, maar op lange termijn hebben we er allemaal veel meer plezier van.

Denk er maar eens rustig over na, lieve daddy’s. Ik zie in oktober wel of er iets van terecht is gekomen. Kusjes!




Related Posts

Wintour: de baanbrekende én keiharde baas van Vogue

Toen Anna Wintour in 1988 haar allereerste editie van Vogue als hoofdredacteur naar de drukker had gestuurd, belde die drukker meteen op: was er soms iets misgegaan? Het kon toch niet te bedoeling zijn dat de foto van een meisje met rommelig haar, amper make-up, een verwassen spijkerbroek en een Christian Lacroix-trui met opgestroopte mouwen écht op de cover moest komen?

Dat was wel degelijk de bedoeling. Wintour wilde afrekenen met de stijve close-ups van modellen met onberispelijk haar en dikke lagen make-up die toen de standaard waren. De modewereld reageerde geschokt. Maar een paar jaar later was haar speelsere, toegankelijkere benadering van mode bij vrijwel alle modetijdschriften terug te zien.

Afgelopen donderdag kondigde Anna Wintour (75) aan na 37 jaar te stoppen als hoofdredacteur van de Amerikaanse Vogue. Haar twee andere banen bij uitgeverij Condé Nast houdt ze aan: ze blijft als ‘chief content officer’ toezicht houden op titels als Vanity Fair, GQ, Condé Nast Traveller en Wired. En als ‘global editorial director’ van alle internationale Vogue-titels stuurt ze straks haar eigen opvolger aan.

Weinig mensen hebben zo’n grote stempel op de modewereld gedrukt als de in Londen geboren Wintour. Ze runt niet alleen het beroemdste modetijdschrift ter wereld, maar mentort jonge ontwerpers, stuurt hun ontwerpproces bij, helpt ze aan geld en koppelt ze aan grote modehuizen. Zo maakte ze van ontwerpers als Marc Jacobs, John Galliano en Alexander McQueen grote namen.

In 1995 werd ze voorzitter van het Met Gala, de jaarlijkse gala-avond waarmee geld opgehaald wordt voor de kostuumafdeling van het Metropolitan Museum of Art in New York. Dat is sindsdien uitgegroeid tot het grootste rodeloper-evenement ter wereld.

Madonna en Hillary Clinton

Dat tegenwoordig op de cover van vrijwel elk modetijdschrift een beroemdheid staat, is ook aan haar te danken. In 1989 zette ze voor het eerst sinds de oprichting van Vogue in 1892 geen model, maar Madonna op de cover. Later volgden sterren als Gwyneth Paltrow, Beyoncé, de Spice Girls en politici als Hillary Clinton.

Wintour staat vooral bekend om haar snoeiharde manier van leidinggeven. Met dank aan The Devil Wears Prada, de door een oud-assistent van Wintour geschreven roman die in 2006 werd verfilmd met Meryl Streep in de hoofdrol.

De afgelopen 37 jaar kwam ze regelmatig in opspraak. Met als dieptepunt het jubelende artikel over de Syrische first lady Asma al-Assad in maart 2011, nog geen maand voordat haar man vreedzame protesten tegen zijn regime liet neerslaan.

In 2020, toen de Black Lives Matter-beweging op een hoogtepunt was, kwam er veel kritiek op hoe wit zowel haar redactie als de inhoud van haar blad was. Het was een van de weinige keren dat Wintour door het stof ging.

Wintour stopt op een moment dat Vogue aanzienlijk minder gezag heeft dan tijdens de jaren negentig en begin deze eeuw, toen het nog bepaalde welke trends de massa bereikten en hoe het schoonheidsideaal eruit zag – die rol hebben social media overgenomen. Bovendien kampen alle Vogue-edities al jaren met dalende oplages en teruglopende advertentie-inkomsten.

Wie haar opvolger zal zijn is nog niet bekend.


‘Mijn hel, mijn regels’, roept Pussy Riot de dag na de NAVO-top op het podium in Den Haag

De dag nadat wereldleiders in Den Haag vergaderden op de NAVO-top in die stad, staat de Russische feministische protest- en punkgroep Pussy Riot er op het podium in het Paard met de protestshow Riot Days. Al veertien jaar voert het collectief met protestacties en kunstperformances strijd tégen het regime van Poetin, en vóór vrijheid van meningsuiting, vrouwenrechten en lhbti-rechten.

Terwijl de eerste vioolklanken worden ingezet door bandlid Alina Petrov verschijnen achter op het podium beelden van de Russische president Vladimir Poetin. Twee vrouwen betreden het podium, de een draagt een gele, de ander een roze bivakmuts, de rest van hun kleding is zwart. Zodra de maskers van bandleden Taso Pletner en Maria Aljochina af gaan, schieten er vuisten in het publiek omhoog.

Pussy Riot trekt deze zomer door Europa met de protestvoorstelling ‘Riot Days’. De opbrengsten van deze optredens schenken ze aan goede doelen in Oekraïne, als directe steun in de strijd tegen het Russische regime. De zaal in Den Haag is gevuld met trouwe activisten met kefiyyehs, jonge bezoekers vergezeld door hun ouders en punk- en rockliefhebbers. In muziek en beeld vertelt Pussy Riot het verhaal van hun protestbeweging sinds 2011, opgebouwd in hoofdstukken die samen de geschiedenis en identiteit van de groep vormen.

Pussy Riot op het podium in Paard in Den Haag. Foto Parcifal Werkman

Beruchte protestactie

„Verban Poetin, verban hem!”, roepen en zingen de leden van Pussy Riot in het Russisch (met Engelse vertaling op het scherm), begeleid door stevige gitaarakkoorden. Op het scherm zie je vrouwen gekleed in roze, gele en blauwe jurken, panty’s en balaclava’s voor een gouden altaar met schilderijen van Maria. Het zijn beelden van Pussy Riots beruchte protestactie van 21 februari 2012 in de grootste kerk van Moskou, de Christus-Verlosserkathedraal. Daaronder verschijnt de Engelse ondertiteling: „Mother of God, chase Putin away.”

Met het veertig seconden durende optreden in 2012 uitte Pussy Riot destijds verzet tegen de aangekondigde herverkiezing van Poetin en de banden tussen de seculiere staat en de Russisch-orthodoxe kerk. De actie kreeg wereldwijde aandacht en bleef voor de leden niet zonder gevolgen: drie deelnemers werden gearresteerd, waarvan twee werden veroordeeld tot twee jaar gevangenisstraf in een strafkamp.

Pussy Riot draait niet om vaste, bekende leden, maar is een flexibele groep van vrouwelijk verzet tegen autoritair gezag. Tegenwoordig voeren de leden hun activisme voornamelijk uit in ballingschap, via verschillende kunstvormen. Met muziekoptredens, een kunsttentoonstelling (nog een paar dagen in München te zien) en protestacties wereldwijd probeert de groep hun verzet tegen het regime van Rusland onder de aandacht te houden.

Pussy Riot op het podium in Paard in Den Haag. Foto Parcifal Werkman

Op het scherm achter het podium in Den Haag verschijnen de portretten uit een lijst van meer dan 1.300 politieke gevangen in Rusland. „My hell, my rules: freedom to political prisoners!”, roepen de leden terwijl ze op het podium headbangen op de drummuziek. De boodschap is helder: Poetin heeft Pussy Riot ondanks de zware straffen voor sommige groepsleden niet het zwijgen kunnen opleggen.

Op het scherm flitsen beelden voorbij van gevangenissen en strafkampen, waar twee oprichters Aljochina en Tolokonnikova bijna twee jaar opgesloten zaten. Daarna volgen beelden van hun protestnummer ‘Putin will teach you how to love the Motherland’, dat ze buiten het stadion tijdens de Olympische Winterspelen in Sotsji uitvoerden als het eerste publieke verzet sinds hun vrijlating. Deze actie leidde opnieuw tot arrestaties en korte veroordelingen. De beelden van activiste Irina Slavina, die zichzelf uit wanhoop in brand stak, en fragmenten van oppositieleider Navalny maken het publiek stil. Alles wordt begeleid door slogans en opgejaagde muziek, terwijl de leden roepen: „Riot in Russia, go out on the streets. Show the freedom of civic anger!”

Pussy Riot: Riot Days tourt door Nederland: Grenswerk, Venlo (27/6), Mezz, Breda (28/6), Metropool, Hengelo (29/6).


Opinie | Handig woord, ‘radicaal’

In The Office, de oorspronkelijke Britse versie welteverstaan, reflecteert kantoordirecteur David Brent op het motto live fast, die young. Brent, gespeeld door Ricky Gervais, wil graag radicaal zijn, maar ook weer niet zó radicaal, dus hij weet ‘t goed gemaakt: „Live fast, sure, live too bloody fast sometimes, but die young? Die old!”.

Daar moest ik aan denken toen ik donderdag het bericht las dat er toch geen CO2-heffing voor de industrie komt. Het inmiddels demissionaire kabinet riep vorig jaar een minister van Klimaat en Groene Groei in het leven. Groei? Zeker. Te veel groei zelfs soms, maar vervuilend? Nee, juist ook groen!

Maar het groene is er nu wel af en de klimaatdoelen raken verder uit zicht. Dat is ook niet zo verrassend, want met het motto ‘groene groei’ gedroeg het kabinet zich als David Brent. Ze wilden ‘en, en’, zoals minister Sophie Hermans (VVD) het altijd formuleert. Maar groene groei blijkt nu dan toch een paradox. Hoofdeconoom Hans Stegeman van de Triodos Bank heeft dan ook nooit iets met het concept gehad, vertelde hij deze week in NRC: „Het is techno-optimisme en wensdenken dat we kunnen blijven groeien én de milieudruk verlagen”. Het is een utopie waarin je wel de lusten hebt, maar niet de lasten. Het is als live fast, die old, het kan niet allebei.

En dus moest er gekozen worden. Dat de CO2-taks verdwijnt, komt door een draai van de VVD. Zo ontstaat een niet al te verrassende meerderheid van PVV, BBB, FVD, SGP, JA21 en – misschien een beetje verrassend – CDA. Volgens de Volkskrant een „mes in de rug van minister Hermans”. Dat doet vast even pijn, maar ik denk dat ze het wel overleeft. Op de sociale media van haar partij kunnen we lezen dat de partij „radicaal kiest voor groei” en dus niet voor groen. Daar kun je het mee oneens zijn, maar het is tenminste wel duidelijk en eerlijk.

Het valt op dat de VVD met enige trots het woord „radicaal” gebruikt, want dat wordt de laatste tijd vooral gebruikt in een poging concurrent GroenLinks-PvdA te diskwalificeren. Zeker na de op het partijcongres aangenomen motie-Piri, waarin wordt opgeroepen tot een volledig wapenembargo tegen Israël, inclusief materiaal voor zelfverdediging. De argumentatie is steeds dat de PvdA van Timmermans zich heeft uitgeleverd aan het ‘radicale’ GroenLinks. Die hebben „totaal geen respect voor het verleden van de PvdA”, zei hoofdredacteur Kamran Ullah van De Telegraaf bij WNL. Terwijl hij de neiging tot handen wrijven nauwelijks kon bedwingen, noemde hij „het pijnlijk om te zien”.

De partij is definitief een „links-radicale partij” geworden, stelde Rutger Castricum bij De Oranjezomer en dat bedoelde hij als diskwalificatie. Dilan Yesilgöz ging een stap verder, zij beweerde dat de partij „uit het midden van de Nederlandse politiek is gerukt” door het „extreme, links-radicale en activistische deel van de achterban”.

Het is een gek woordenspel. Noemt de concurrent jou radicaal, dan is het altijd negatief bedoeld. Maar de term wordt in de marketingwereld niet voor niets te pas en te onpas gebruikt, want hij is ook aantrekkelijk. Radicaal komt van het Latijnse radix, dat ‘wortel’ betekent. Wie radicaal is, weet waar hij vandaan komt; hij is gegrond. Radicaal is duidelijk, daadkrachtig en vastberaden. Daar wil je bij horen. Zelfs het CDA wilde in 2012 profiteren van de kracht van de term, ze moesten een beetje creatief zijn, maar dat lukte knap met een „keuze voor het radicale midden”.

In Nederland is de grootste partij nog steeds radicaal-rechts (op z’n minst) en aan de andere zijde van het spectrum won deze week de socialist Zohran Mamdani de Democratische voorverkiezingen voor het burgemeesterschap van New York. Vooral door politieke tegenstanders en media werd hij radicaal-links genoemd, maar kiezers roemden hem juist om zijn ‘ideologische helderheid’. Hoe graag Klaas Dijkhoff en zijn kompanen ook willen dat het vage, milde midden een stem krijgt; kiezers deinzen niet meer terug van het stickertje ‘radicaal’. Live fast, die young: wel zo duidelijk. Of live slow, die old, natuurlijk.

Als politieke tegenstanders elkaar in campagnetijd verwijten radicaal te zijn, zou het dus zomaar kunnen dat ze eropuit zijn om samen zo groot mogelijk te worden.