
Terwijl de NAVO naar woorden zocht om haar interne eenheid te etaleren, tartte het Kremlin het Westerse bondgenootschap door het geweld tegen Oekraïne op te voeren. Vlak voordat zijn ambtgenoot Donald Trump besloot zich te scharen achter Israëls oorlog tegen Iran, had Vladimir Poetin weer eens herhaald dat hij het weliswaar heeft gemunt op Oekraïne als onafhankelijke staat maar dat het daarbij niet hoeft te blijven. „Ik heb vaak gezegd dat ik het Russische en Oekraïense volk in feite als één volk beschouw. In die zin is heel Oekraïne van ons. […] Natuurlijk zijn er in het buurland mensen die streven naar soevereiniteit. God zegene hen. […] Maar wij kennen een oude regel: [het land] waar een Russische soldaat zijn voetstap heeft gezet, is van ons,” zei de president op een internationaal congres in Sint-Petersburg.
Meteen na de Amerikaanse bommen op Iraanse nucleaire installaties gaf Poetin bevel tot een nieuwe reeks Russische aanvallen op Oekraïne. Bij deze bombardementen op de (binnen)steden van Kyiv, Odesa en Dnipro vielen tenminste 34 doden. Zijn doel is helder. Poetin hoopt de Oekraïners met terreur murw te beuken, in de wetenschap dat zijn collaborateurs bij Ongehoord Nederland er een orwelliaanse draai aan geven en de wegkijkers blijven zwijgen.
Vermoedelijk tegen beter weten in, dankte president Volodymyr Zelensky daarom dinsdag de Tweede Kamer zo uitvoerig – zij het retorisch een beetje mat en moe – voor de steun van afgelopen jaren. Nederland is voor Kyiv namelijk meer dan de F16-coalitie die Rutte als premier bouwde. Het is ook een wankel plechtanker richting Europa.
De EU zou op het continent de plek van een vertrekkend Amerika immers kunnen gaan overnemen. Het idee voor zo’n Europese pijler binnen de NAVO is niet nieuw. D66-voorman Hans van Mierlo opperde het 45 jaar geleden al. „Europa mag binnen de NAVO niet langer ondergeschikt zijn aan de Verenigde Staten, maar moet meer nevengeschikt worden”, zei hij in 1980. Van Mierlo werd toen niet serieus genomen. Sommige rechtgeaarde Atlantici, die altijd hun kaarten op de VS hadden gezet, dreven de spot met hem. Anderen werden doodsbang van het idee. Toen Van Mierlo in die jaren eens met de sociaaldemocraat Max van der Stoel besprak „hoe bedonderd het Amerikaanse nucleaire commitment in elkaar zit”, knikte de PvdA’er eerst instemmend, totdat hij „asgrauw” werd en uitriep: „Maar Hans, als je die redenering volgt kom je zonder meer uit bij de Europese kernmacht”, zo herinnerde Van Mierlo zich later.
Of het nu – bijna een halve eeuw en een Europese oorlog met honderdduizenden doden in Oekraïne verder – wel zou kunnen, is nog steeds de vraag. De ‘Triple Alliantie’ van Starmer-Macron-Merz, die na Trumps terugtrekkende bewegingen deze lente even een eigen pijler leek te willen worden, is toch gaan zwalken. Op zich niet raar. Hun dilemma was complex: Trump bijbenen en erbij houden of toch al een eigen koers in kwartet met Polen uitzetten. Secretaris-generaal Rutte koos, met idolate briefjes aan Trump, voor het eerste.
Mogelijk was het een bewuste strategie van het trio om eerst Rutte de loftrompet over Trump te laten blazen. Pas na overeenstemming op de NAVO-top in Den Haag over de hoofdlijnen van de financiering van herbewapening, zou er meer immers ruimte kunnen zijn voor een specifieke Europese samenwerking.
Het zou geen dag te laat zijn. Herhaling van de hoon die Van Mierlo indertijd ten deel viel, zal nu namelijk veel verdergaande consequenties hebben dan toen tijdens de Koude Oorlog. Het eerste slachtoffer van een nieuw Europees falen staat al vast: Oekraïne.
Hubert Smeets is journalist en historicus. Hij schrijft om de week een column.
