‘Death Stranding 2’ is een game vol vragen en geen antwoorden

Posted on by admin

Een postbezorger loopt in stilte door een maanlandschap, zijn rugzak vol met pakketten. Hij is vertrokken uit een ondergrondse bunker en gaat naar de volgende: schuilplaatsen voor een mensheid die de buitenwereld vreest. De game Death Stranding kwam tijdens de coronalockdowns van 2020 onverwacht hard binnen. Het leek alsof Hideo Kojima, een van de weinige ‘auteur’-gameregisseurs, wederom – net als in zijn invloedrijke Metal Gear-spionagegames– de toekomst had voorspeld.

Dat was per ongeluk, maar Kojima had wel duidelijk iets te vertellen. Hij preekte in verhalende filmpjes over het belang van verbinding, een thema dat prachtig werd doorgetrokken in het spel. Nu, vijf jaar later, komt de opvolger. Een game die meer achteruit kijkt, gevormd door de coronalockdowns. Kojima is geschrokken, zegt hij in interviews. Is dit waar al die digitale verbinding toe heeft geleid?

Zijn schrik is voelbaar. Death Stranding was helder, puur in zijn thematische precisie. Het gevoel van Death Stranding 2: On the Beach is meer verward, gealarmeerd zelfs. Het is een game vol vragen, zonder overtuigende antwoorden.

Kwaadaardige geesten spoken door de wereld van Death Stranding, maar dankzij het netwerk dat Sam Porter (Norman Reedus) in deel één aanlegde, kan de bevolking van de Verenigde Staten vrijelijk digitaal communiceren en goederen uitwisselen. Postbezorger Sam is nu een gelukkige vader. Hij verliet de Amerikaanse overheidsinstantie ‘Bridges’ en leeft in vrijwillige ballingschap. Zijn oude collega Fragile (Léa Seydoux, die haar rol met overtuigend gewicht speelt in zowel de motion capture voor Fragiles bewegingen als haar stem) weet hem toch te vinden. Ze is nu hoofd van een ngo die poogt om de rest van de wereld deel te maken van het netwerk. Maar is deze verbinding altijd goed, of is het ook een vorm van kolonialisme? Is deze digitale brug niet slechts een holle nabootsing van menselijke connecties? Sam vraagt het zich af, terwijl hij worstelt met persoonlijke tragiek.

Grote Ideeën

De verhalende filmpjes zijn zoals altijd Kojimaans geschreven: vol Grote Ideeën, uitleggerige volzinnen en plotselinge komische zijsprongen. Met de toevoeging van sterke vrouwelijke personages, de mysterieuze Tomorrow (Elle Fanning) en de vrolijke Rainy (Shioli Kutsuna), krijg je de indruk dat Kojima hunkert naar zijn eigen Mad Max: Fury Road. Hij gebruikt zelfs het gezicht van zijn held, Mad Max-regisseur George Miller, voor het personage Tarman. Maar anders dan Miller lukt het hem niet om het perspectief van zijn mannelijke hoofdpersonage los te laten. Je hebt continu het gevoel dat het echte verhaal, het interessante verhaal, in de periferie plaatsvindt: Tomorrow en Rainy en Fragile. Ze giechelen, leren, gaan op eigen avontuur. Sam ziet het slechts vanuit zijn ooghoeken. Hij is te zeer opgevreten door zijn eigen melancholie.

In ‘Death Stranding’ wandel je als Sam langs prachtige vergezichten Beeld Sony Interactive Entertainment

Evenzeer wordt de game zelf te veel opgevreten, door zijn eigen systemen. In deel één was geweld iets spaarzaams, het is catastrofaal als iemand sterft; hier stapelt het spel wapen op wapen op wapen om gevaarlijke criminelen te ruimen. Ze zijn ‘niet-dodelijk’, zegt de game snel. En waar in het eerste spel de nadruk nog altijd lag op lopen, je pakketten stabiel houden, en stug volhouden, geeft Death Stranding 2 je al snel zoveel mogelijkheden om kortere wegen in te slaan dat het duizelt. Is het nog wel Death Stranding als je gewoon een monorail kan nemen, daarna in een auto stapt, en vijf minuten later veilig op bestemming bent?

En toch zit er schoonheid in deze game, stilletjes, net verstopt onder deze schreeuwende systemen. Want een Kojima-game behap je niet via simpele uitleg. Dit is een soms surrealistische, soms pijnlijk mooi sfeervolle ervaring, die ik slechts in fragmentarische momenten kan vangen:

Ik heb een verloren knuffel in mijn bagage, een vogelbekdier. Ik loop al uren heen en weer door dezelfde woestenij. Saai, ik kan door naar de volgende missie, dit is geen cruciale vracht. Toch draai ik me om, verslagen door sentiment. Uren ben ik vergeten dat ik de knuffel had, hij is bijna kapot. Ik móét hem naar zijn bestemming brengen. Voor hij uiteenvalt.

Ik race door het maanlandschap met een warme pizza. De ontvanger bedankt me hartelijk. Ik rij terug.De pizzaboer – oh, dat stukje game wilde ik niet verklappen. Maar ik heb zelden zo hard gelachen.

Ik klim een berg op. De gemakkelijkste koers is links, maar ik ga rechts. Over de bergtop zie ik een zwart strand. Zwarte kwallen vliegen als ballonnen in de lucht. Ik ben stil.

Ik lig in een warm bad. Het poppetje aan mijn riem – gebaseerd op regisseur Fatih Akin – zwemt in bad. Hij zingt ‘ban-ban-ban’, en Sam zingt vrolijk mee.

Ik moet naar de overkant. Er is een duidelijke route, via monorails en autootjes. Maar ik heb genoeg van de kortere weg, ik kies nog niet gebaande paden. De batterij van mijn auto loopt leeg, het licht van de koplampen knippert op de donkere sneeuw, songwriter Woodkid zingt ‘so far away, I’ll reach you’. Ik raak vermoeid, Sam valt voorover, hij moet bijkomen. Hij sleurt de controle uit mijn spelende handen. Zijn schoenen vallen uit elkaar. Ik sta op, ik ga door. Een beekje stroomt door traag hoogland, de zon gaat onder. Het licht, oranje en roze, sijpelt door de golfjes.

Mijn bestemming. Ik (Sam?) val op mijn knieën net voor mijn bestemming. Sam mompelt, ik mompel. Een mantra. Het is het waard. Het is het waard. Het is het waard.




Related Posts

‘Death Stranding 2’ is een game vol vragen en geen antwoorden

Een postbezorger loopt in stilte door een maanlandschap, zijn rugzak vol met pakketten. Hij is vertrokken uit een ondergrondse bunker en gaat naar de volgende: schuilplaatsen voor een mensheid die de buitenwereld vreest. De game Death Stranding kwam tijdens de coronalockdowns van 2020 onverwacht hard binnen. Het leek alsof Hideo Kojima, een van de weinige ‘auteur’-gameregisseurs, wederom – net als in zijn invloedrijke Metal Gear-spionagegames– de toekomst had voorspeld.

Dat was per ongeluk, maar Kojima had wel duidelijk iets te vertellen. Hij preekte in verhalende filmpjes over het belang van verbinding, een thema dat prachtig werd doorgetrokken in het spel. Nu, vijf jaar later, komt de opvolger. Een game die meer achteruit kijkt, gevormd door de coronalockdowns. Kojima is geschrokken, zegt hij in interviews. Is dit waar al die digitale verbinding toe heeft geleid?

Zijn schrik is voelbaar. Death Stranding was helder, puur in zijn thematische precisie. Het gevoel van Death Stranding 2: On the Beach is meer verward, gealarmeerd zelfs. Het is een game vol vragen, zonder overtuigende antwoorden.

Kwaadaardige geesten spoken door de wereld van Death Stranding, maar dankzij het netwerk dat Sam Porter (Norman Reedus) in deel één aanlegde, kan de bevolking van de Verenigde Staten vrijelijk digitaal communiceren en goederen uitwisselen. Postbezorger Sam is nu een gelukkige vader. Hij verliet de Amerikaanse overheidsinstantie ‘Bridges’ en leeft in vrijwillige ballingschap. Zijn oude collega Fragile (Léa Seydoux, die haar rol met overtuigend gewicht speelt in zowel de motion capture voor Fragiles bewegingen als haar stem) weet hem toch te vinden. Ze is nu hoofd van een ngo die poogt om de rest van de wereld deel te maken van het netwerk. Maar is deze verbinding altijd goed, of is het ook een vorm van kolonialisme? Is deze digitale brug niet slechts een holle nabootsing van menselijke connecties? Sam vraagt het zich af, terwijl hij worstelt met persoonlijke tragiek.

Grote Ideeën

De verhalende filmpjes zijn zoals altijd Kojimaans geschreven: vol Grote Ideeën, uitleggerige volzinnen en plotselinge komische zijsprongen. Met de toevoeging van sterke vrouwelijke personages, de mysterieuze Tomorrow (Elle Fanning) en de vrolijke Rainy (Shioli Kutsuna), krijg je de indruk dat Kojima hunkert naar zijn eigen Mad Max: Fury Road. Hij gebruikt zelfs het gezicht van zijn held, Mad Max-regisseur George Miller, voor het personage Tarman. Maar anders dan Miller lukt het hem niet om het perspectief van zijn mannelijke hoofdpersonage los te laten. Je hebt continu het gevoel dat het echte verhaal, het interessante verhaal, in de periferie plaatsvindt: Tomorrow en Rainy en Fragile. Ze giechelen, leren, gaan op eigen avontuur. Sam ziet het slechts vanuit zijn ooghoeken. Hij is te zeer opgevreten door zijn eigen melancholie.

In ‘Death Stranding’ wandel je als Sam langs prachtige vergezichten Beeld Sony Interactive Entertainment

Evenzeer wordt de game zelf te veel opgevreten, door zijn eigen systemen. In deel één was geweld iets spaarzaams, het is catastrofaal als iemand sterft; hier stapelt het spel wapen op wapen op wapen om gevaarlijke criminelen te ruimen. Ze zijn ‘niet-dodelijk’, zegt de game snel. En waar in het eerste spel de nadruk nog altijd lag op lopen, je pakketten stabiel houden, en stug volhouden, geeft Death Stranding 2 je al snel zoveel mogelijkheden om kortere wegen in te slaan dat het duizelt. Is het nog wel Death Stranding als je gewoon een monorail kan nemen, daarna in een auto stapt, en vijf minuten later veilig op bestemming bent?

En toch zit er schoonheid in deze game, stilletjes, net verstopt onder deze schreeuwende systemen. Want een Kojima-game behap je niet via simpele uitleg. Dit is een soms surrealistische, soms pijnlijk mooi sfeervolle ervaring, die ik slechts in fragmentarische momenten kan vangen:

Ik heb een verloren knuffel in mijn bagage, een vogelbekdier. Ik loop al uren heen en weer door dezelfde woestenij. Saai, ik kan door naar de volgende missie, dit is geen cruciale vracht. Toch draai ik me om, verslagen door sentiment. Uren ben ik vergeten dat ik de knuffel had, hij is bijna kapot. Ik móét hem naar zijn bestemming brengen. Voor hij uiteenvalt.

Ik race door het maanlandschap met een warme pizza. De ontvanger bedankt me hartelijk. Ik rij terug.De pizzaboer – oh, dat stukje game wilde ik niet verklappen. Maar ik heb zelden zo hard gelachen.

Ik klim een berg op. De gemakkelijkste koers is links, maar ik ga rechts. Over de bergtop zie ik een zwart strand. Zwarte kwallen vliegen als ballonnen in de lucht. Ik ben stil.

Ik lig in een warm bad. Het poppetje aan mijn riem – gebaseerd op regisseur Fatih Akin – zwemt in bad. Hij zingt ‘ban-ban-ban’, en Sam zingt vrolijk mee.

Ik moet naar de overkant. Er is een duidelijke route, via monorails en autootjes. Maar ik heb genoeg van de kortere weg, ik kies nog niet gebaande paden. De batterij van mijn auto loopt leeg, het licht van de koplampen knippert op de donkere sneeuw, songwriter Woodkid zingt ‘so far away, I’ll reach you’. Ik raak vermoeid, Sam valt voorover, hij moet bijkomen. Hij sleurt de controle uit mijn spelende handen. Zijn schoenen vallen uit elkaar. Ik sta op, ik ga door. Een beekje stroomt door traag hoogland, de zon gaat onder. Het licht, oranje en roze, sijpelt door de golfjes.

Mijn bestemming. Ik (Sam?) val op mijn knieën net voor mijn bestemming. Sam mompelt, ik mompel. Een mantra. Het is het waard. Het is het waard. Het is het waard.


Tv-recensie | Wijze raad van man die te ver ging op Facebook – dit is nou waardevolle tv

Jan was zenuwachtig, dat wilde hij best toegeven. „Het is ook niet niks”, zei Raven van Dorst. „Wat jij nu wil gaan doen.” De presentator was naast Jan op de hooibaal komen staan die dienstdeed als bescheiden podium. Om hen heen wachtte het publiek af wat er nu zou gebeuren. Ze hadden al geluisterd naar een thrashmetalband die bestond uit drie tieners uit Nieuwleusen, gekeken naar de schilderijen van een afgekickte Grindr-verslaafde – de tweede aflevering van Parels voor de zwijnen (BNNVARA) bleef zondag minstens zo onvoorspelbaar als de eerste was geweest.

„Je hebt vastgezeten, hoorde ik”, zei Van Dorst tegen Jan. Hij knikte: „Coronaperiode. Verkeerde dingen gezegd op de socials.” Door die verkeerde dingen draaide Jan twee jaar de bak in en moest er bovendien een gezin worden beveiligd. Jan liet een korte stilte vallen voor hij vertelde om wiens gezin het ging: dat van Hugo de Jonge. „Wat heb je tegen ‘m gezegd?”, vroeg Van Dorst. „Ik had een Facebookbericht geplaatst, van: kogel door je kop, bom op de Tweede Kamer.” „Dat is wel heftig, Jan”, zei Van Dorst. Jan knikte opnieuw.

Daar op die hooibaal veranderde Jan van een anoniem Facebookstemmetje in een mens dat gewoon iets heel erg stoms had gedaan, en nu ook dondersgoed inzag hoe stom dat was geweest. Zo stom dat hij zelf een extra boetedoening wilde toevoegen aan de straf die hij al had uitgezeten. Jan wilde nu, op tv, sorry zeggen. Tegen Hugo de Jonge.

Misschien is dit een goed moment om te zeggen dat Parels voor de zwijnen na aflevering één werd afgekraakt door kijkcijferwatchers, die deze getallen lezen als theeblaadjes en er dan de toekomst van een programma mee voorspellen. Trek je te weinig kijkers, dan ben je ten dode opgeschreven en is dat vaak nog je eigen schuld ook: had je maar betere tv moeten maken. En goede tv wordt weer gekenmerkt door hoge kijkcijfers, en zo draait de cirkelredenering een keurig rondje.

In de jacht op De Kijker kiezen zenders geregeld voor variaties op bewezen succesformules. In de praktijk kan dat resulteren in één groot, naar zichzelf verwijzend netwerk van soortgelijke programma’s waarin soortgelijke onderwerpen op soortgelijke wijze worden besproken met soortgelijke mensen. Dat viel dit weekend bijvoorbeeld te merken in Café Kockelmann, waar zondag vanwege de Amerikaanse aanval op Iran een extra uitzending van te zien was (de zendtijd van WNL neemt nu zorgelijke proporties aan). Aan tafel zat Ruben Brekelmans, die die ochtend hetzelfde gesprek al had gevoerd met Rick Nieman in WNL op zondag – misschien dat de demissionair-minister van Defensie het record ‘praten met mannen met ‘man’ in hun achternaam’ probeert te verbreken.

Eén grote monstertalkshow

Geheel in thema zaten er enkel (witte) mannen aan Kockelmanns tafel om hun visie op Iran te delen. Bij Renze op zondag (RTL) was het beeld hetzelfde, al werd Renze Klamer bijgestaan door Nieuws van de dag (SBS6)-presentatrice Malou Petter. Samen met de andere gasten bekeken ze een stukje uit de uitzending van Buitenhof (NOS/NTR) van die ochtend, over Iran. Waarom je dan nog de moeite doen om verschillende talkshows te maken in plaats van ze samen te voegen tot één grote monstertalkshow, ontgaat me volledig. Je hoort nu toch al voortdurend dezelfde mensen en meningen.

Bij Parels voor de zwijnen doen ze niet aan bekende gezichten en gebaande paden. Daar krijgen ‘gewone’ mensen een podium om te delen wat ze bezighoudt. Voor Jan was dat dus een excuusbrief aan Hugo de Jonge. Hij voegde daar ook nog wijze raad aan toe voor mensen die op hetzelfde hellende vlak staan waar hij op stond, toen hij zich liet meeslepen op sociale media: „Blijf bij je eigen waarheid, je eigen gevoelens, en toets die aan de realiteit – niet aan het lawaai van anderen.”

Er is een kans dat Hugo de Jonge niet zat te kijken. Misschien keek er überhaupt amper iemand. Maar die kijkcijfers heb je echt niet nodig om te zeggen: dít is nou waardevolle tv.


NRC maakt ieder weekend een selectie uit…

Youps rust en leegte

Na veertig jaar spelen in het land nam cabaretier Youp van ’t Hek (1954) vorig jaar afscheid van het podium. De documentaire Youp – Leven na het spelen geeft een blik achter de schermen van zijn laatste weken als cabaretier én een beeld van de mens achter de grappen. In gesprekken met journalist Femke van der Laan blikt NRC-columnist Van ‘t Hek terug op zijn carrière en vertelt hij over zijn hechte band met zijn muzikanten, technici en het publiek. Daarnaast reflecteert hij over het leven na het spelen: de rust, de leegte en de zoektocht naar een nieuwe invulling. Wat brengt de toekomst? De door zijn vaste regisseur Joep Krijnen gemaakte documentaire bevat fragmenten uit Van ‘t Heks omvangrijke oeuvre, maar toont ook niet eerder vertoonde beelden vanuit de coulissen.

Puzzelende detective

Vernuftige puzzels, humor en, ondanks de vele moorden, een gemoedelijke sfeer. Ludwig gebruikt behendig alle elementen klassieke detectives zo aangenaam maken om naar te kijken. Als we John Ludwig (David Mitchell) ontmoeten is hij geen rechercheur maar puzzelmaker. Maar als zijn tweelingbroer James verdwijnt, moet hij naar buiten. James werkt bij de politie en zijn vrouw Lucy vermoedt dat zijn verdwijning iets met zijn laatste zaak te maken heeft. Ze vraagt haar zwager of hij zich kan voordoen als zijn broer, in de hoop dat ze daarmee kan achterhalen waar haar man is. John blijkt zeer goed te zijn in het oplossen van zaken. En zo pakt hij elke aflevering weer een nieuwe moord op terwijl samen met Lucy probeert te achterhalen waar James is. Ludwig is daarmee zowel episodisch als een serie met een doorlopend mysterie, en dat werkt uitstekend.

Uiterst creatieve bouwgame

Jan is ongelukkig. Niet alleen omdat hij in zijn eentje vastzit op een ruimtestation op een onherbergzame planeet, maar omdat alles in zijn leven op een mislukking is uitgelopen. De motoren werken niet meer. Wat nu? Met behulp van een kwantumcomputer en een kloonmachine verandert Jan één beslissing in zijn leven, en creëert zo een versie van zichzelf die wél weet hoe je een motor aan de praat krijgt. Het is slechts het begin van de uiterst creatieve bouwgame The Alters van de hand van het Poolse 11 Bit Studios – een gamemaker die als geen ander weet hoe je via het bouwen van een huis een verhaal vertelt. Verken de alternatieve versies van Jans leven, en knap ondertussen het ruimtestation op.

Fascinerend.

Live-verslag Pinkpop 2025

Radiozender 3FM zendt tijdens de 54ste editie van Pinkpop live uit vanaf het festivalterrein in het Limburgse Landgraaf. Deejays doen verslag, lopen over het terrein, spreken met publiek en stappen met artiesten in een golfkar om ze gedurende een ritje backstage het hemd van het lijf te vragen. Artiesten als Mark Ambor en The Last Dinner Party komen in die interviews aan het woord. Er is ook veel livemuziek te horen van onder onderen Olivia Rodrigo, Muse en Claude (hij staat er goed op sinds het Songfestival). De Groene Cup, bedacht om solo-festivalgangers met elkaar in contact te brengen, reist ook mee naar Landgraaf. Ook op de online kanalen van 3FM gebeurt van alles rondom Pinkpop. Op de app NPO Luister zijn alle uitgezonden concerten te vinden, samen met exclusieve optredens.