Aan extreem knuffelbaar vormgegeven wezentjes geen gebrek in Elio, de nieuwe Pixar-animatiefilm (Toy Story, Finding Nemo). Het verhaal begint op aarde, op een ruimtebasis, maar speelt zich voor een groot deel af in het ‘Communiversum’ – een zuurstokkleurige bubbel in de ruimte waar vertegenwoordigers uit alle uithoeken van het heelal samenkomen om „kennis, innovatie en recepten” te delen. De Pixar-animatoren hebben zich volledig uitgeleefd in het verzinnen van de origineelste creaturen, van OOOOO, een vloeibare supercomputer die eruitziet als een belletje en intergalactische spraaktechnologie uitdeelt, tot Glordon, een larve-achtig monstertje met een eindeloze hoeveelheid tanden en een vuurvaste huid.
Gefascineerd kijk je naar alle details van alle computergeanimeerde personages, zoals de reflecties in de pupillen van de 11-jarige hoofdpersoon, Elio. Maar juist door de buitengewone vormgeving valt soms extra op dat het scenario niet altijd het hoge niveau haalt dat je verwacht bij films van Pixar of moederbedrijf Disney.
Een wereld waar alles kan
Elio droomt ervan ontvoerd te worden door buitenaardse wezens. Hij heeft het gevoel dat niemand op aarde op hem zit te wachten. Zijn ouders zijn overleden, zijn tante Olga lijkt alleen maar stress van hem te krijgen en vrienden heeft hij niet.
Zijn geluk kan dus niet op als hij door een ruimteschip wordt opgepikt omdat niemand op de ruimtebasis, waar zijn tante werkt gelooft dat ze echt contact hebben met buitenaards leven. Alleen denken ze in het ‘Communiversum’ dat Elio ambassadeur is van de aarde – uit angst teruggestuurd te worden, accepteert de jongen de opdracht om te onderhandelen met de vernielzuchtige Lord Grigon. Dit levert een doldwaas avontuur op met klonen, lava-aanvallen en veel knipogen naar bekende sci-fi-films.
Maar mogelijk zijn de scenaristen, net als Elio zelf, wat verblind geraakt door alle mogelijkheden die het ‘Communiversum’ biedt, een wereld waar alles kan. Soms lijkt het of plotwendingen eerder aan het scenario werden toegevoegd omdat ze er spectaculair of grappig uitzien, dan dat ze echt een meerwaarde zijn binnen het verhaal. Zo vraag je je af waarom er zo vaak gebruik wordt gemaakt van een geestig stuiterend ruimtetuigje, als de personages in de film ook teleportatie tot hun beschikking hebben.
Gefascineerd kijk je naar alle details van alle computergeanimeerde personages.
Beeld Pixar
Zuurstokkleurige schattigheid
Elio bevat, net als de meeste Disneyfilms, een simpele boodschap, ditmaal over wat ‘thuis’ is en hoe ouders of voogden van je kunnen houden, ook als ze je niet altijd helemaal begrijpen. Het is de suikerzoete, maar belangrijke emotionele ruggengraat van de film. In Elio wordt het echter zo kort en letterlijk aangekaart tussen alle spektakel door, dat het nooit echt binnenkomt bij de kijker. Wat ook niet helpt is dat de pijn en verlangens van personages na een sterk begin, wat ondergesneeuwd raken. Zo weet de kijker niet hoe, waar en waarom Elio zijn ouders verloor.
Zouden deze lacunes en andere losse eindjes het gevolg zijn van de regiewissel halverwege de productie? Het eindresultaat is alvast dat Elio voelt als een indrukwekkende, maar uiteindelijk niet helemaal bevredigende onderdompeling in zuurstokkleurige schattigheid.
