De Surinaamse spookambtenaar laat zich niet zomaar verdrijven

Posted on February 24, 2023 by admin

N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.

Suriname De regering-Santokhi moet onder druk van het IMF snijden in het topzware ambtenarenapparaat. Vooralsnog is ze nog druk te tellen hoeveel mensen er eigenli jk voor de overheid werken.

Nina Jurna

24 februari 2023 om 21:07

Leestijd 5 minuten

Na de bestorming van het parlement, vorige week vrijdag, door demonstranten die betoogden tegen de bezuinigingsmaatregelen, wordt de schade hersteld.

Foto Ranu Abhelakh/Reuters

Zeg in Suriname „zeven-even”, en iedereen weet waar je het over hebt. Het is de staande uitdrukking voor een unieke bevolkingsgroep, de zogeheten spookambtenaren. Ze verschijnen op hun werk rond zeven uur in de ochtend, de gebruikelijke begintijd van een werkdag in Suriname. Ze tekenen voor aanwezigheid en vertrekken vrijwel onmiddellijk weer. Naar huis, of naar hun tweede, ‘echte’ baan.

Ook al doen ze nauwelijks iets als ambtenaar, een maandelijks salaris vangen ze wel. Als land met hoge staatsschulden, tekorten en enorme inflatie heeft Suriname ook nog eens een geldverslindend, log en almaar uitdijend ambtenarenapparaat. Volgens Steven Debipersad, als econoom verbonden aan de Anton de Kom Universiteit en tevens voorzitter van de Vereniging van Economisten in Suriname (VES), is naar schatting veertig procent van de formele beroepsbevolking (bestaande uit 133.663 personen, een onbekend aantal werkt in de informele sector) ambtenaar.

Nu het Zuid-Amerikaanse land onder druk van internationale crediteuren en het Internationaal Monetair Fonds (IMF) zijn staatsfinanciën op orde moet brengen en zijn economie moet hervormen, komt ook het opgezwollen ambtenarenbestand in beeld. De regering van president Chan Santokhi krijgt het maar niet voor elkaar Suriname uit het economische slop te trekken en kreeg vorige week ook nog eens te maken met straatprotesten, uitmondend in rellen en de bestorming van de parlementshal. Belangrijke oorzaak van de onrust zijn de almaar oplopende prijzen, onder meer van basisproducten, en de enorme inflatie. Maar er is ook een gebrek aan vertrouwen in Santokhi, die nu zijn derde jaar in gaat als president. Terwijl er van de bevolking wordt verwacht dat ze bezuinigen, leven de leiders in weelde, en wordt er keer op keer tevergeefs beloofd dat de lasten van de Surinamers worden verlicht.

Lees ook: Hoe de stijgende onvrede in Suriname tot een schokkende uitbarsting kwam

De regering heeft een bezuiniging op het ambtenarenapparaat hard nodig. In de overheidsbegroting van 2022 ging een bedrag van bijna 6 miljard Surinaamse dollar (170 miljoen euro) op aan salarissen van ambtenaren, op een totale begroting van 24 miljard.

‘Friends and family’

Tegelijkertijd blijft een baan bij de overheid gelden als een ‘lot uit de loterij’, want wie bij de overheid werkt, is verzekerd van onder meer een ziektekostenverzekering en een pensioen. Massa-ontslag van (spook)ambtenaren zou hen – en de van hen afhankelijke familieleden – raken op een moment dat veel burgers door inflatie en belastingverhogingen toch al moeite hebben het hoofd boven water te houden. Dus toen minister Riad Nurmohamed (Openbare Werken) vorig jaar waarschuwde dat hij geen „zeven-even-mentaliteit” meer zou accepteren op zijn ministerie, gingen hoogstwaarschijnlijk bij heel wat ambtenaren de alarmbellen af. Voortaan, zo benadrukte de minister stellig op een persconferentie, zou „iedereen worden ingezet”.

Het fenomeen is in Suriname diepgeworteld. Het is direct te herleiden naar het gebruik dat iedere nieuwe regering zoveel mogelijk „eigen mensen” – mensen van de eigen politieke kleur, en daarmee ook vaak de eigen etniciteit – werk biedt op de ministeries. Daarnaast probeert elke regering plaats te maken voor ‘friends and family’, zoals nepotisme in Suriname heet.

Zoals in veel Zuid-Amerikaanse landen speelt patronage een belangrijke rol bij de benoeming van ambtenaren: niet opleiding of capaciteit, maar loyaliteit is doorslaggevend. Topposities worden niet bekleed door experts, maar door mensen die ‘trouw’ zijn aan de regering. Gevolg hiervan is dat de uitvoering van het beleid van de overheid vaak tekortschiet, omdat de belangrijkste functies niet worden uitgevoerd door mensen met kennis van zaken. Hierdoor is het moeilijk om echt zaken te veranderen, zoals het armoedebeleid of het belastingsysteem.

„De begroting zou er heel anders uitzien en we zouden veel meer geld overhouden als we dat enorme ambtenarenapparaat zouden verkleinen en vooral zouden kiezen voor de juiste persoon op de juiste plek. Zoals het nu gaat kan het niet langer”, zegt econoom Steven Debipersad, verbonden aan de Anton de Kom Universiteit. „Laat ambtenaren uit dienst gaan van de overheid en actief worden in de productiesector. We moeten als land veel meer produceren, meer geld verdienen”, zegt hij.

In ruil voor de noodleningen die Suriname ontvangt, eist het IMF ook dat het overheidsapparaat wordt gesaneerd. Bouterse liet zijn land achter met een staatsschuld van 4 miljard US dollar, en nadat president Santokhi in 2020 aan de macht kwam, moest hij aankloppen bij het IMF.

Vlak voor de machtsoverdracht nam Bouterse nog eens een paar duizend ambtenaren aan. Santokhi zat vervolgens met deze ambtenaren opgescheept, want ze mogen niet zomaar worden ontslagen. Onder de regering-Bouterse liep het aantal ambtenaren op tot ruim 48.000, en volgens de minister Bronto Somohardjo (Binnenlandse Zaken) is het inmiddels al opgelopen tot 53.000. Als het aan hem ligt, wordt dat aantal meer dan gehalveerd, tot 23.000.

Vorige week vrijdag liep de betoging tegen het economisch beleid van de regering uit op rellen rond de Nationale Assemblee.

Foto Ranu Abhelakh / AFP

Om dat mogelijk te maken, is de regering allereerst begonnen met het registreren van ambtenaren. Dit om „een realistisch beeld” te krijgen van wie er nu allemaal ambtenaar zijn en vooral: hoeveel het er precies zijn. Vervolgens moet er een omvangrijk project komen waarbij ambtenaren die tegen de zestig lopen met vervroegd pensioen kunnen, en andere ambtenaren gestimuleerd worden om elders, bijvoorbeeld binnen de particuliere sector, aan het werk te gaan. De oproep aan alle ambtenaren, onder wie dus ook alle spookambtenaren en de ‘zeven-evens’, om zich te registreren ging vorig jaar van start. De registratie is verplicht. Vorige maand had volgens de minister van Binnenlandse Zaken vermoedelijk al 85 procent zich gemeld.

Een ambtenaar betoogt niet

Het is niet voor niets dat opeenvolgende regeringen terugschrikten van het daadwerkelijk afslanken van de geldverslindende overheidsmachine. Een belangrijk obstakel is dat veel ambtenaren politieke loyalisten zijn op wie de zittende regering in verkiezingstijd een beroep kan doen. En wie bij de overheid zit, heet in Suriname wel ‘geaccommodeerd’: een ambtenaar zal niet snel zijn onvrede uiten of gaan demonstreren, uit angst voor represailles.

Lees ook het hoofdredactioneel commentaar: De bevolking van Suriname vindt terecht dat president Santokhi de problemen snel moet aanpakken

In de nasleep van de bestorming van het parlement een week geleden vroegen ambtenaren zich donderdag tijdens een discussieavond over de planning van nieuwe protesten af of ze zich daar wel bij konden aansluiten. „Ik zou graag meedemonstreren, maar ik ben bang dat ik mijn baan verlies”, zei een jonge mannelijke ambtenaar, tijdens de via Facebook Live uitgezonden vergadering.

Toch groeit ook onder de ambtenaren de onvrede omdat zij in rap tempo verarmen door de enorme geldontwaarding. Hoewel de druk op Santokhi toeneemt om het omvangrijke ambtenarenapparaat te saneren is het de vraag of het hem zal lukken deze impopulaire maatregel door te drukken, waar voorgaande regeringen hun vingers niet aan wilden branden.

Carol Egers (40)

Administratief medewerker bij het ministerie van Regionale Ontwikkeling. Ze woont in de wijk Livorno, Paramaribo, met haar vader van 73 en haar twee kinderen.

‘Ik verdien zo’n 5.000 Surinaamse dollar per maand. Dat is omgerekend zo’n 140 euro per maand. Ik ben daarnaast nagelstyliste, maar dat doe ik in mijn vrije tijd, bij mensen thuis als ik word ingehuurd. Het werken bij de overheid geeft aan de ene kant een stuk zekerheid omdat je een ziektekostenverzekering hebt en makkelijker een lening kunt krijgen. Ik heb een brommer op afbetaling gekocht en dat lukte alleen omdat ik bij de overheid werk. Dan weten ze dat je een maandelijks salaris krijgt en kunt aflossen.

Na de verkiezingen kwamen er veel nieuwe mensen werken, zo gaat dat meestal. Er zijn ook collega’s die geen enkele opleiding hebben, dan vraag ik me af: hoe zijn ze hier terechtgekomen?

Toen ik bij de overheid kon werken, dacht ik dat ik me veel zekerder zou voelen. Maar in de crisis die we nu hebben, maakt het niet veel uit. De ontwaarding van ons geld gaat net zo hard en we krijgen niets extra’s, geen verhoging. Van mijn salaris kan ik niet rondkomen.

Het huis waar ik woon met mijn kinderen van 11 en 5 en met mijn vader van 73, moet gerenoveerd worden. Delen van keuken en badkamer zijn volledig ingestort. Ik woon met mijn kinderen in een kamer en boven woont mijn vader. Ik heb een tijdje geleden stenen gekocht en de buren helpen me met de bouw van een nieuw huisje, achter op het erf. Maar alles ligt nu stil omdat ik geen stenen meer kan kopen vanwege de inflatie.

Ik denk wel dat ik vanwege mijn werk bij Regionale Ontwikkeling misschien een lening kan krijgen, maar ik durf ook niet te veel leningen te nemen. De onvrede in Suriname voel ik ook, hoewel we op het werk bij het ministerie er niet te openlijk over praten. Ik ben niet gaan demonstreren, maar ik voel de drang wel iedere dag groter worden.

Er kan een moment komen dat de emmer vol is, ook bij mij. Ik weet dat ik mijn baan op het spel zet als ik echt ga demonstreren. En zover is het nog niet. Maar ik werd wel wanhopig toen ik zag dat gisteravond de wisselkoersen weer zijn gestegen, en dat brood alweer duurder is. Ik ben bang dat ook brandstofprijzen weer gaan stijgen. Ik doe zuinig met mijn brommer, ik ga naar mijn werk, en weer naar huis.”

Een versie van
dit artikel
verscheen ook in

de krant
van 25 februari 2023

Uitstoot hier, effecten elders – zijn landen verplicht rekening te houden met de rest van de wereld?

admin
November 24, 2024
0

In Den Haag kan het mondiale klimaatbeleid de komende tijd een impuls krijgen die het sinds het Klimaatakkoord van Parijs (2015) niet meer heeft gehad. Twee weken lang luisteren de rechters van het Internationaal Gerechtshof (ICJ) naar tientallen vertegenwoordigers van landen en internationale organisaties, met als doel een oordeel te vellen over de verplichtingen van staten om gevaarlijke klimaatverandering te voorkomen.

1. Wat staat er in deze zaak op het spel?

Op initiatief van Vanuatu, een kleine eilandengroep in de Stille Oceaan ten oosten van Australië, buigen de rechters zich over twee fundamentele vragen. De belangrijkste luidt, simpel gezegd: welke verplichtingen hebben staten volgens het internationaal recht om het klimaatsysteem en het milieu te beschermen, ten behoeve van (andere) staten en toekomstige generaties?

De tweede vraag gaat over de juridische consequenties van eventuele verplichtingen voor landen die ernstige schade hebben veroorzaakt, door de uitstoot van broeikasgassen en door het nalaten die uitstoot te reduceren. Daarbij gaat het speciaal over de gevolgen van de opwarming voor kwetsbare landen, zoals kleine eilandstaatjes. Er is ook expliciet gevraagd naar verplichtingen van landen jegens bevolkingsgroepen en individuen, nu en in de toekomst.

Het antwoord van het ICJ is een advies, het heeft geen bindende werking. Maar volgens de meeste rechtsgeleerden zal een uitspraak van het hoogste juridische orgaan van de Verenigde Naties doorwerken in landen, in onderhandelingen over mondiaal klimaatbeleid, en in de vele rechtszaken van individuen en organisaties die schade lijden door de opwarming van de planeet.

Voor Vanuatu, dat nauwelijks een meter boven de zeespiegel uitkomt en zich heel moeilijk kan beschermen tegen de stijging ervan, is dit van existentieel belang. Het eilandstaatje heeft nauwelijks bijgedragen aan de opwarming, maar voelt wel als een van de eerste landen de verregaande gevolgen.

2. Waarom buigt het Internationaal Gerechtshof zich nu over deze kwestie?

In 2019 begon een groep rechtenstudenten van de University of the South Pacific een campagne om „het grootste mondiale probleem, klimaatverandering, voor het hoogste rechtsorgaan van de wereld te brengen”. De regering van Vanuatu sloot zich aan bij dit initiatief en diende in 2021 een resolutie in bij de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties waarin om een antwoord van het ICJ op de twee bovengenoemde kwesties werd gevraagd.

Vanuatu wist steun voor de resolutie te krijgen van uiteindelijk 132 landen. Daarnaast spraken wereldwijd zo’n 1.500 organisaties zich uit voor de rechtszaak. Volgens internationaal jurist Margaretha Wewerinke-Singh, hoogleraar aan de Universiteit van Amsterdam en de Universiteit van Fiji, toont de enorme steun voor de zaak „de collectieve wens om [klimaatverandering] aan te pakken in overeenstemming met de vastgestelde juridische normen en principes van rechtvaardigheid”. Daarnaast laat het zien dat er grote behoefte is aan meer juridische onderbouwing van internationaal klimaatbeleid.

Op 29 maart vorig jaar werd de resolutie unaniem aangenomen door de Algemene Vergadering van de VN en is het hof begonnen met de voorbereiding. De belangstelling voor de hoorzittingen, die maandag beginnen, blijkt heel groot. Maar liefst 98 landen en twaalf internationale organisaties kunnen hun verhaal doen gedurende tien zittingsdagen. Op de laatste twee dagen is tijd gereserveerd voor organisaties uiteenlopend van het Pacific Islands Forum Fisheries Agency tot de organisatie van olie-exporterende landen (OPEC) en de Wereldgezondheidsorganisatie.

Vanuatu hoopt dat de rechters van het ICJ in de loop van volgend jaar met hun oordeel komen.

3. Wat kan de uitspraak betekenen voor de verantwoordelijkheid voor klimaatschade?

Volgens Wewerinke-Singh, die deel uitmaakt van het adviesteam van Vanuatu, kan de uitspraak „een keerpunt in de mondiale strijd voor klimaatrechtvaardigheid” zijn.

Joie Chowdhury, advocaat bij het Amerikaanse Center for International Environmental Law (CIEL), zegt dat de uitspraak, „een steviger basis” kan leggen „onder multilaterale oplossingen” (lees: de druk opvoeren bij klimaatonderhandelingen). In een webinar zei zij deze zomer dat hiermee „landen in het mondiale Zuiden, kleine eilandstaten en kwetsbare ontwikkelingslanden extra juridische instrumenten krijgen om hun onderhandelingspositie te versterken”.

Hoogleraar internationaal recht André Nollkaemper noemde vorige week in NRC een oordeel „heel belangrijk”. Landen hebben weliswaar allerlei beloftes gedaan om de uitstoot van broeikasgassen te reduceren, en ze geven vaak ook financiële steun aan kwetsbare landen, maar in feite ontbreekt een internationaal rechterlijke onderbouwing.

4. Welke politieke gevolgen kan de uitspraak hebben?

Volgens Nollkaemper kan het bijna niet anders dan dat de rechters zullen concluderen dat landen alles in het werk moeten stellen om schade in andere landen te voorkomen. En dat landen die in het verleden veel broeikasgassen hebben uitgestoten en dat nog steeds doen – dat wil zeggen: rijke, geïndustrialiseerde landen – „verplicht zijn bij te dragen aan rechtsherstel” en aan het herstellen van de schade die andere landen lijden – in de praktijk: vooral ontwikkelingslanden.

Voor kleine eilandstaten gaat het bij de vragen die in Den Haag voorliggen uiteindelijk om hun voortbestaan. Vanuatu’s minister van Klimaatverandering, Ralph Regenvanu, hoopt dat het vonnis de stemmen van de meest kwetsbare groepen zal versterken. Op de speciale website van Vanuatu over de zaak staat: „Zonder snelle en verstrekkende maatregelen zullen laaggelegen atolstaten zoals Vanuatu naar verwachting halverwege de eeuw onbewoonbaar worden, waardoor het voortbestaan van hun cultuur, hun staat en hun soevereiniteit in gevaar komt.”

‘Ik dacht dat ze seks wilde’, is geen excuus meer in Zuid-Afrika, dat een ‘pandemie’ van seksueel geweld kent

admin
November 24, 2024
0

Een jonge vrouw gehuld in een sober roze shirt en met een kort kapsel, steekt haar stevig gespalkte onderarm uit. S. zit op haar kamer in een opvang voor mishandelde vrouwen van de Nationale Opvang Beweging (NSMSA) in de Zuid-Afrikaanse provincie Gauteng. „Doet het nog pijn?”, vraagt Lisha Stevens, het hoofd van NSMSA aan de 27-jarige vrouw uit Soweto. „Bij sommige bewegingen wel, bijvoorbeeld als ik mijn baby optil”, vertrouwt S. haar toe.

Twee maanden geleden is ze door haar vriend met een ijzeren staaf geslagen, waardoor haar ellepijp is gebroken. Haar vriend misbruikte S. stelselmatig. Maar de laatste keer was de afranseling door haar partner, een evenementenopbouwer die met een alcoholverslaving kampt, wreder dan ooit tevoren, vertelt ze. „Hij heeft me ontzettend hard geslagen, eerst met een stoel en daarna met die ijzeren staaf. Toen heeft hij me zo lang gewurgd dat ik bijna bewusteloos raakte. Ik dacht dat hij me zou vermoorden,” zegt S. Haar naam wordt hier uit veiligheidsoverwegingen niet genoemd.

Sinds ze uit het ziekenhuis is ontslagen, zit ze samen met haar acht maanden oude zoontje ondergedoken in deze opvang in een buitenwijk van Soweto, met zo’n 1,3 miljoen inwoners de grootste township van Zuid-Afrika. Alleen haar zus, die haar hier naartoe gebracht heeft, weet dat ze hier woont.

Straffeloosheid

Deze maandag is het Internationale dag voor de beëindiging van geweld tegen vrouwen, de aftrap van een campagne, die belangrijk is voor zowel de regering als maatschappelijke organisaties om de acceptatie van seksueel geweld te doorbreken.

Zuid-Afrika kent een van de hoogste cijfers van seksueel geweld tegen vrouwen ter wereld. Verkrachting, huiselijk geweld en femicide zijn een plaag voor de samenleving, waar ook president Cyril Ramaphosa aan refereerde in zijn laatste State of the Union, zijn belangrijkste jaarlijkse toespraak. Het staatshoofd noemde daarin seksueel geweld in Zuid-Afrika een „pandemie” en beloofde 20 miljard rand (omgerekend zo’n 1 miljard euro) voor de bestrijding ervan.

Eerdere pogingen om via overheidsbeleid iets aan het seksueel geweld te doen – zoals een nationaal plan in 2020 – zijn nog niet succesvol gebleken.

S. met haar zoontje in de gemeenschappelijke ruimte van een opvang voor mishandelde vrouwen in Gauteng.

Eén op de zestien vrouwen heeft in 2022 fysiek en seksueel geweld ondervonden, zo blijkt uit een vorige week verschenen studie van onderzoeksinstituut Human Sciences Research Council (HSRC). 36 procent van de volwassen vrouwen in Zuid-Afrika is op enig moment in hun leven slachtoffer geweest van fysiek en seksueel geweld. Bijna een kwart van de vrouwen is in hun leven fysiek mishandeld door hun partner.

Bovendien ontkomen daders van seksuele misdrijven in verreweg de meeste gevallen aan een veroordeling. De politie registreerde tussen 2022 en 2023 meer dan 43.000 verkrachtingszaken. In diezelfde twaalf maanden werden slechts 519 verdachten voor verkrachting veroordeeld.

Baanbrekende uitspraak

Maar er gloort een sprankje hoop. ‘The Embrace Project’, een maatschappelijke organisatie die seksueel geweld bestrijdt, heeft samen met een slachtoffer van seksueel geweld een belangrijke rechtszaak gewonnen. Eind september van dit jaar oordeelde het hooggerechtshof van Johannesburg dat verdachten „subjectieve instemming” niet meer als geldige verdediging kunnen gebruiken, omdat dit in strijd is met de grondwet. Volgens het hof schendt dit het recht van het slachtoffer op onder andere gelijkheid, menselijke waardigheid, privacy en lichamelijke integriteit.

„Dit betekent dat de verdachte in een verkrachtingszaak moet bewijzen dat de vrouw instemde met seks om zich vrij te pleiten en niet langer simpelweg kan zeggen: ‘ik dacht dat ze seks wilde’,” verduidelijkt Lee-Anne Germanos Manuel, jurist en mede-oprichter van The Embrace Project.

Voordat het zover is, moet het Constitutionele Hof, de hoogste rechtbank in Zuid-Afrika, er nog over beslissen. Indien dat hof de uitspraak van het hooggerechtshof in stand houdt, zal dat enorme impact hebben, verwacht Germanos Manuel. „De verdediging van ‘subjectieve instemming’ door verdachten is één van de belangrijkste redenen waarom het ons justitieapparaat nauwelijks lukt om daders te veroordelen.”

„Kijk naar de zaak van het slachtoffer dat samen met ons deze zaak heeft aangespannen. De rechter heeft vastgesteld dat er geen instemming was voor seks en geloofde niet dat de verdachte daadwerkelijk dacht dat het slachtoffer instemming had gegeven. Toch heeft de rechter hem vrijgesproken, omdat er onvoldoende bewijs was om de claim van de verdachte te weerleggen.”

Genormaliseerd

Vlak na de uitspraak snijdt de populaire televisiesoap Skeem Saam het onderwerp van seksuele instemming aan. Een rechtbank veroordeelt een van de hoofdpersonages, Toby, voor de verkrachting van een vrouw, met wie hij eerst innig gezoend heeft. Hij zegt dat hij instemming had voor de seks, zij ontkent.

Veel Zuid-Afrikanen groeien op in een gezin waar de vader zijn vrouw mishandelt en denken dus dat het zo hoort

Lisha Stevens
Opvang Beweging

De uitzending veroorzaakte een storm van reacties op sociale media. Sommige berichten juichen de keuze van de Skeem Saam-makers toe, maar de meerderheid – nagenoeg allemaal mannen – reageert als door een wesp gestoken. Opmerkingen als „ze wilde juist dat hij haar verkrachtte”, „als een vrouw een valse verkrachtingsbeschuldiging doet, is de man nu de klos” en „vrouwen zullen mannen massaal afpersen” gonsden rond op X.

Lisha Stevens, provinciaal hoofd van de Nationale Opvangbeweging in Gauteng, inspecteert de spalk aan de onderarm van S.

Een groot probleem volgens onderzoeksinstituut HSRC is de houding van mannen. Zo zou 85 procent vinden dat vrouwen te gemakkelijk een aanklacht van mishandeling door een man kunnen indienen. Bijna 10 procent van de mannen schuift de schuld op de vrouw af wanneer een man haar verkracht.

Doordat seksueel geweld volledig genormaliseerd is in de Zuid-Afrikaanse samenleving is het moeilijk te bestrijden, legt Lisha Stevens van NSMSA uit. „In deze cultuur wordt het van mannen verwacht dat ze dominant zijn. Veel Zuid-Afrikanen groeien op in een gezin waar de vader zijn vrouw mishandelt en denken dus dat het zo hoort.”

Kennisplatform Safer Spaces plaatst dit macho-gedrag in de sociale context. Hoge werkloosheid en inkomensongelijkheid zouden toxische mannelijkheid versterken. Daarnaast liet de gewelddadige geschiedenis van kolonialisme en het apartheidsverleden veel huishoudens achter zonder vaderfiguren, waardoor het risico op agressie en emotionele instabiliteit groter werd. Ook onderwijs, media en sociale druk versterken traditionele rolpatronen, aldus het platform.

Volgens Stevens praten familieleden vaak op het slachtoffer in om geen aangifte te doen en bij haar gewelddadige partner te blijven. „Daarnaast zijn veel slachtoffers van huiselijk geweld financieel afhankelijk van de dader, wat deze enorme macht geeft.”

Laksheid politie

Stevens zie hoe de aanpak van daders en bescherming van slachtoffers ook bij de politie ondermaats is. Onderzoek van het Civiele Secretariaat voor de Politiedienst (CSPS) onderschrijft dit probleem. Het overheidsorgaan, dat toezicht houdt op de politie, rapporteerde vorige maand aan het parlement dat in 2023 geen enkel politiebureau in het land voldoet aan de standaarden die in de Wet op huiselijk geweld zijn beschreven. Agenten weigeren onder andere aanklachten te registreren, zijn laks in de uitvoering van gebiedsverboden en lopen hopeloos achter met de afhandeling van zaken. Bovendien stelt CSPS vast dat agenten vaak zelf overtreders zijn. In de onderzoeksperiode van vijf maanden werden 232 agenten beschuldigd van huiselijk geweld.

We verzuipen in plastic. Durft de wereld te zeggen: genoeg is genoeg?

admin
November 22, 2024
0

Het is teruggevonden in moedermelk, in honingbijen, in hondentestikels, in appels, in het diepste van de oceaan, in wolken en in versgevallen sneeuw op Antartica. Plastic is een wondermiddel en een vloek. Na de biodiversiteitstop en de klimaattop start maandag een laatste belangrijke milieutop, een die het slotakkoord moet worden van onderhandelingen die sinds 2022 lopen. Op een VN-top in Zuid-Korea willen landen een juridisch bindend akkoord sluiten tegen plastic vervuiling.

Boven die onderhandelingen hangt één belangrijke vraag. Gaan landen afspreken dat ze minder plastic zullen produceren? Studies laten zien dat plasticvervuiling fundamenteel aanpakken niet kan zonder de losgeslagen productie ervan in te perken. Maar het politieke klimaat is er niet naar, en voorstander Verenigde Staten nam afgelopen week toch nog afstand van zo’n productieplafond.

Plastic is niet nieuw, maar de explosie van plastic om ons heen wel. Sinds 1950 is de productie ervan meer dan vertweehonderdvoudigd. De productie groeit bovendien steeds harder. Vooral in China, maar ook in andere Aziatische landen en de Verenigde Staten verrezen de afgelopen jaren nieuwe fabriekskolossen die de plastic productie verder omhoogstuwen.

Met die productie kwam ook meer vervuiling. De uitstoot van microplastics in het milieu wordt momenteel geschat op tussen de 10 en 40 miljoen ton per jaar, een hoeveelheid die tegen 2040 zou kunnen zijn verdubbeld, staat in een studie gepubliceerd in Science. Microplastics zijn in ons water gevonden, in ons eten – zoals zout, suiker, honing, bier en thee – in ons bloed en organen. Wetenschappers zien steeds meer aanwijzingen voor negatieve gezondheidseffecten.

Tegen 2050 ‚zwemmen’ er mogelijk meer stukken plastic in de zee dan vissen, berekenden onderzoekers

Duidelijk is dat het zeeleven al lijdt onder plastic. Zo werd in de buik van één aangespoelde walvis in Spanje 29 kilo plastic gevonden: tassen, netten, zelfs een jerrycan. Vermoedelijk was al dat plastic het dier fataal geworden. Tegen 2050 ‘zwemmen’ er mogelijk meer stukken plastic in zee dan vissen, berekenden onderzoekers. Om te illustreren hoe hard het gaat: bij tellingen van The Ocean Cleanup in de Stille Oceaan bleek dat het aantal gevonden plastics in slechts een kleine zeven jaar tijd was vervijfvoudigd.

Het plasticprobleem valt niet te ontkennen, en daarom startten 175 landen in 2022 onderhandelingen met de bedoeling eind dit jaar tot een akkoord te komen. Het zou een juridisch bindend instrument moeten worden tegen plastic vervuiling. Dat pakket maatregelen zou moeten gelden voor de „hele levenscyclus” van plastics; dit werd expres zo geformuleerd zodat het de deur openzet om ook de productie van plastic aan te pakken.

EU voortrekkersrol

Bij het pleiten voor een productieplafond pakt de Europese Unie een voortrekkersrol. Maar hoeveel heeft het continent eigenlijk nog te zeggen over plastic productie? Het marktaandeel van plasticfabrieken in Europa nam af van 28 procent in 2006 naar 12 procent vorig jaar. Plastic uit Azië en de VS, gemaakt met goedkoop schaliegas of (Russische) olie, zorgt er al jaren voor dat de Europese plasticproducenten worden weggeconcurreerd. De Europese productie daalde alleen al vorig jaar met 8 procent. Onbedoeld is die Europese productiebeperking er dus al.

De EU vindt daarnaast niet alleen plastic producerende grootmachten zoals de VS en China tegenover zich. Ook oliebedrijven lobbyen actief tegen regels die de productie van plastic moeten beteugelen. „Een productieplafond gaat ons niet helpen wat betreft vervuiling en het milieu”, aldus Karen McKee, topvrouw bij oliegigant ExxonMobil tegen zakenkrant Financial Times in aanloop naar de top.

Oliereuzen zoals Saudi-Aramco, ExxonMobil en Shell investeerden samen vierhonderd miljard dollar in plasticfabrieken, zo berekende Forbes in 2020. „Soms vergeten we dat plastic gemaakt is van olie en gas”, zegt McCauley. „Nu er meer energie uit hernieuwbare bronnen komt vanwege de strijd tegen klimaatverandering, zetten olie- en gasbedrijven in op het opvoeren van de plasticproductie als plan B.”

Plastic wordt gezien als de grootste toekomstige groeimotor van de vraag naar olie. De vraag naar brandstof gaat door de opkomst van elektrische auto’s mogelijk pieken. Plastic is een levensverzekering voor fossiel.

Bij de vorige onderhandelingssessie in Canada in april waren er 196 lobbyisten van de fossiele en chemische industrie aanwezig. Meer dan de mensen die aanwezig waren namens delegaties van de Europese Unie.

Lang niet alle industrie is overigens tegenstander van een productieplafond. Bedrijven die plastic verwerken, zoals Coca-Cola en Unilever, hebben hier gezamenlijk juist voor gepleit. Een productieplafond zou goed zijn voor de recyclingindustrie, aldus een topman van Unilever tegen de Britse zakenkrant Financial Times.

Frappant genoeg is het ook de olie-industrie die recycling zegt te steunen, sterker nog: volgens critici hebben oliebedrijven de potentie van recycling jarenlang schromelijk overdreven. „Oliebedrijven houden ervan met de mythe van recycling te schermen als manier om het probleem van plastic vervuiling aan te pakken”, zegt McCauley. „Maar ze zitten ook weer niet te wachten op stevige afspraken over gerecycled plastic, want dat zorgt voor minder vraag naar fossiel plastic.”

Alleen al in Nederland gingen dit jaar vijf plasticrecyclers failliet

Recycling is in werkelijkheid weerbarstig. Wereldwijd wordt ongeveer 9 procent van het plastic gerecycled. In Europa wordt steeds mínder plastic gerecycled. En alleen al in Nederland gingen dit jaar vijf plasticrecyclers failliet.

Recyclers kunnen momenteel niet op tegen de lage prijzen van nieuw plastic, en het gemak ervan in het productieproces. Bedrijven die huisafval ophalen, schoonmaken, sorteren, en omsmelten naar gerecyclede plastic korrels, moeten concurreren met een totaal andere markt van goedkope fossiele plastics uit gigantische fabrieken in Azië en de VS. En de duurzame ambities van voedingsgiganten en verpakkingsbedrijven blijken niet groot genoeg om ook vast te houden aan gerecycled plastic als dat duurder is.

De problemen in de plastic-recyclingindustrie lijken sterk op die in de kledingindustrie. Tweederde van de nieuw verkochte kleding bestaat tegenwoordig (geheel of gedeeltelijk) uit plastic (denk aan namen als polyester, elastaan of acryl). Ook textielrecyclers (die van oude kleding nieuwe willen maken) kunnen niet op tegen fossiele goedkope materialen.

Mogelijk toch afspraken

Hoe groot de noodzaak volgens voorstanders ook, het lijkt politiek gezien volgende week niet uit te draaien op een juridisch afdwingbaar productieplafond. Over andere onderwerpen lijken de standpunten van landen minder ver uiteen te liggen. Zo zijn er plannen om afspraken te maken over beter beheer van plastic afval, meer recycling en mogelijk beter ontwerp van producten (waardoor recycling makkelijker is). Ook zouden er mogelijk afspraken gemaakt kunnen worden om vervuiling in oceanen door plastic vistouw te beperken.

De top in Zuid-Korea (trouwens zelf ook een grote plasticproducent) trekt veel minder aandacht – en regeringsleiders – dan de klimaattop van afgelopen weken. Wordt het plastic probleem misschien nog onderschat?

„Absoluut”, vindt McCauley. „Maar als er geen akkoord komt, accepteren we een toekomst waar mensen onnodig ziek worden door plastic vervuiling, een wereld waarin oceanen een plastic soep worden. Dit is een once in a lifetime kans en die mogen we niet verspillen.”

Luister naar