De Biënnale van Venetië zoekt een rol voor de architectuur bij het oplossen van de klimaatcrisis

De serie Sirens heeft heel veel potentie. Een veelbelovende cast om te beginnen. Zo is Julianne Moore Michaela ‘Kiki’ Kell, de vrouw van miljardair Peter Kell die weer wordt gespeeld door Kevin Bacon. Milly Alcock (House of the Dragon) is haar persoonlijk assistent Simone en Meghann Fahy (The White Lotus) Simone’s met verschillende verslavingen worstelende oudere zus Devon die zorgt voor hun dementerende vader Bruce, gespeeld door Bill Camp. Daarnaast werd de serie gecreëerd door Molly Smith Metzler die eerder voor Netflix Maid maakte, wat een verrassende hit was en een aangrijpend, genuanceerd en meeslepend portret van huiselijk geweld schetste.

Nu is Sirens niet direct een bloedserieus drama zoals Maid. Maar het is ook geen lekkere, donkere comedy, ondanks dat Netflix de titel in een promotiebericht zo omschrijft. En een bijtend scherpe kritiek op rijkdom à la The White Lotus kun je het ook niet echt noemen. Het probleem is alleen dat het al het bovenstaande wel lijkt te willen zijn, en er zelfs nog een dotje mysterieuze, bovennatuurlijke sekte-vibes bovenop doet – gewoon omdat het kan. En omdat de serie te veel dingen tegelijkertijd probeert, is het uiteindelijk net niets.

Sirens begint met een katerige Devon die net een nachtje in de cel heeft doorgebracht na een dronken aanvaring met een paaltje. De jonge vrouw zit er behoorlijk doorheen omdat de zorg voor haar zieke vader haar te veel wordt. Wanneer haar wanhopige SOS-berichtjes aan haar zusje onbeantwoord blijven, maar Simone wel een (enorme) fruitmand stuurt, besluit Devon het ding eigenhandig terug te gaan geven.

Maar op het idyllische vakantie-eiland waar Simone werkt, ontdekt Devon dat haar zusje een ander mens is geworden. Ze heeft al haar tatoeages laten verwijderen, draagt enkel nog pasteltinten, en is op een ongezonde manier toegewijd aan haar baas – de rijke, invloedrijke socialite Michaela Kell die in het grote huis boven op een indrukwekkende klif woont. Michaela runt een opvang voor roofvogels – met wie ze lijkt te kunnen communiceren – en heeft een bijzondere aantrekkingskracht op mensen. Simone lijkt door haar betoverd. En Devon wantrouwt Michaela en haar bedoelingen direct.

Sekteleider

Het is een prima, zelfs intrigerende opzet. Julianne Moore is geloofwaardig en sereen als – misschien wel – sekteleider met eventueel bovennatuurlijke krachten die wellicht verantwoordelijk is voor de dood van haar mans eerste echtgenote, maar is dat allemaal misschien ook weer niet. En wanneer dat het hele verhaal was geweest, had Sirens het soort serie kunnen zijn waarin Nicole Kidman de laatste jaren speelt. Maar dan beter.

Alleen, dat is het niet.

Want waar op het ene moment roofvogels om onverklaarbare redenen dwars door de ramen vliegen, is Sirens in een volgend scène weer luchtig en haast komisch. Bijvoorbeeld wanneer de volledige staf van het grote huis een groepschat blijkt te hebben waarin ze iedere roddel over Simone en de Kells delen. En dat zijn weer momenten die volledig haaks staan op het belachelijk heftige jeugdtrauma dat zowel Devon als Simone met zich meezeulen, dat beetje bij beetje wordt onthuld.

Op zichzelf zijn al deze delen best aardig. Iedereen acteert prima en zeker de scènes tussen de drie vrouwelijke hoofdrolspelers zijn sterk. Ook zijn de vijf afleveringen strak genoeg om nergens te vervelen. Toch klopt het geheel niet. Iets wat overduidelijk wordt wanneer de serie in de laatste aflevering een wending neemt die op geen enkele manier gerechtvaardigd is (en zelfs verzonnen lijkt om een tweede seizoen te kunnen maken). Het is een beetje alsof alle stukjes van de serie tijdens het leggen van de puzzel wel in elkaar passen, maar ze uiteindelijk uit drie verschillende puzzels afkomstig blijken. Hierdoor blijf je – ietwat verward – achter met een afbeelding die nergens op blijkt te slaan. Ondanks al die potentie.

Delen

Mail de redactie

Het Zuiderstrandtheater werd nooit gebouwd voor de eeuwigheid. Het podium verrees in 2015 aan de Scheveningse kust als tijdelijk onderkomen voor het Nederlands Dans Theater, het Residentie Orkest en de stichting Dans- en Muziekcentrum Den Haag, totdat zij een thuis zouden vinden bij Amare, het toen nieuw te bouwen complex voor onderwijs en cultuur aan het Spuiplein. Mooi was het gebouw niet. Een doos van beton. Het theater schreef in 2015 een wedstrijd uit voor een geschikte bijnaam. ‘De Oester’ kwam als winnaar uit de bus: „Lelijk van buiten maar een pareltje van binnen.” Het bleek een parel die door het publiek werd omarmd. In 2021 opende Amare haar deuren en dus moesten die van het Zuiderstrandtheater dicht. En wat moet je dan met zo’n grijze doos aan zee? De gemeente Den Haag zette het theater te koop. Hier zaten wel voorwaarden aan: de koper moest het pand demonteren, verwijderen en minstens 72 procent van het gebouw herbouwen op een andere plek – en dan het liefst weer als theater gebruiken.

Zo’n 130 kilometer verderop, in het Brabantse Oss, stond Coen Bais ondertussen voor een behoorlijke uitdaging. Theater De Lievekamp, waar hij destijds directeur was, was verouderd en groeide uit zijn jas.

De Lievekamp is gebouwd in 1968, net buiten het centrum van Oss en verwierf tien jaar na de opening bekendheid doordat het tv-programma De Ted Show van 1978 tot 1984 in de grote zaal werd opgenomen. De jaren erna bleef het aantal voorstellingen, in allerlei genres, groeien. Ook wist het theater steeds meer publiek te trekken, in 2023 werd De Lievekamp door zo’n 130.000 bezoekers bezocht. De bibliotheek, die ook in het pand zit, wilde verhuizen naar een nieuwe locatie in de stad. Renovatie was noodzakelijk, uitbreiding gewenst.

„Onze grote zaal heeft nu 650 zitplaatsen, terwijl er behoefte is aan meer. Daarnaast is het zitcomfort niet meer van deze tijd. Wil je dat verbeteren, met meer beenruimte en bredere stoelen, dan ga je omlaag in capaciteit”, vertelt Bais, die zelf oorspronkelijk ook uit Den Haag komt, tijdens een bevlogen Powerpoint-presentatie in het huidige theater in Oss. Het Zuiderstrandtheater voldeed aan veel van de eisen die ze in Oss hadden. Het theater was moderner, voldeed meer aan de huidige standaarden en met 1.000 zitplaatsen voldeed het Zuiderstrandtheater ruimschoots aan de ambitie van een grote zaal met 850 stoelen.

Meant to be

„Het bijzondere was: het Zuiderstrandtheater kwam op precies het juiste moment. We zaten midden in de planvorming. Heb je al een heel plan, dan moet je opnieuw gaan ontwerpen”, vertelt Bais. „En het allermooiste was nog: die zaal bleek precies te passen op de plek van de huidige bibliotheek. Ik wil maar zeggen: meant to be.”

Voor een symbolisch bedrag van 2 euro en nog zo’n 1,1 miljoen euro aan kosten voor de demontage, vervoer en opslag werd het Zuiderstrandtheater door Gemeente Oss van Gemeente Den Haag gekocht. Nu ligt het hele theater, uit elkaar gehaald, sinds 2023 op een veld en in een opslag in Oss te wachten tot het mag herrijzen.

Er werd een plan gemaakt voor een nieuw theater, waar het Zuiderstrandtheater in opgaat. „We wilden niet het gevoel van een tweedehandstheater, aan de buitenkant is het Zuiderstrandtheater niet te herkennen. Het gebouw wordt onze nieuwe grote zaal. Wat nu onze grote zaal is, wordt dan de middenzaal”, vertelt Bais. „Omdat we door de koop van het Zuiderstrandtheater besmet raakten door die circulariteitsgedachte wilden we dat zo veel mogelijk doortrekken. Waar het kan bouwen we niet nieuw, maar kijken we wat we nog kunnen hergebruiken.”

Zinderend enthousiasme

Je zou het niet zeggen, als je hem zo vol vuur hoort praten over het project, maar Bais is al bijna twee jaar met pensioen. „Voor de continuering, ik ben er vanaf het begin bij geweest, ben ik gevraagd nog bij het project betrokken te blijven.” Aan tafel zitten nog twee mensen, Sjoert Bossers, sinds 1 mei de kersverse directeur-bestuurder van De Lievekamp, en Barbara de Leeuw, projectleider ingeschakeld door de gemeente. De tafel zindert van het enthousiasme en ambitie. De tekeningen van de architect laten een theater zien dat in de grote steden niet zou misstaan. Zo’n groot, circulair en modern theater met drie zalen, een muziekschool, rolstoelplekken en een foyer waar ook kan worden opgetreden, verwacht je misschien niet in Oss. Bossers: „Oss heeft een regiofunctie. We hebben hier bij De Lievekamp een bezettingsgraad van 80 procent, dat is echt extreem hoog.”

Bais vult aan: „Oss is een beetje een gemeente waar mensen niet echt een beeld bij hebben, behalve als er iets negatiefs heeft plaatsgevonden. Gek genoeg landt dat bij Oss altijd wat zwaarder. Maar het staat ook te boek als de meest toonaangevende Global Goals gemeente.” De Global Goals zijn zeventien doelen voor een duurzame en inclusieve samenleving waar gemeenten, zoals Oss dus, zich aan kunnen committeren.

„De circulaire gedachte past daar helemaal bij”, zegt Barbara de Leeuw, „Het is niet goedkoper, maar je kunt je afvragen: wat is de prijs die we als wereld en maatschappij op de lange termijn betalen door alles altijd nieuw te willen? Door het op onze manier te doen, bespaar je zo’n 2.200 ton CO₂. Wij spreken ook eigenlijk niet van afbreken, maar van oogsten.” Het is de bedoeling dat het theater tijdens de gehele bouw open blijft door in fases te bouwen. „We willen ons publiek echt meenemen”, zegt Bossers.

Het gezelschap neemt nog even een kijkje bij het veld waar een deel van het Zuiderstrandtheater ligt opgeslagen. De betonnen kanaalplaten liggen gewoon buiten, „Daar kan het tegen.” Ander materiaal ligt in een tent. Alles ligt op een bepaalde volgorde, voorzien van QR-codes, zodat het als gigantisch bouwpakket weer in elkaar gezet kan worden. Dit is de eerste keer dat Bossers zijn nieuwe theater ziet, opgesteld als los bouwmateriaal. „Ik heb er veel zin in”, zegt hij.

<dmt-util-bar article="4894405" data-paywall-belowarticle headline="Na twee jaar in de opslag herrijst het Haagse Zuiderstrandtheater als bouwpakket in Oss: „Meant to be”” url=”https://www.nrc.nl/nieuws/2025/05/23/na-twee-jaar-in-de-opslag-herrijst-het-haagse-zuiderstrandtheater-als-bouwpakket-in-oss-meant-to-be-a4894405″>


Delen

Mail de redactie