World Press Photo bekroont foto van Palestijnse fotograaf Samar Abu Elouf

Ook dit jaar is het bekijken van de winnaars van de World Press Photo een gemengde ervaring: prachtige foto’s van gruwelijke gebeurtenissen. Op de Foto van het Jaar staat het negenjarige Palestijnse jongetje Mahmoud Ajjour die zijn armen kwijtraakte tijdens een Israëlische aanval op Gaza. Juryvoorzitter Lucy Conticello: „Warm licht schijnt op hem en werpt een zachte schaduw over zijn gezicht. Zijn jeugd en schoonheid contrasteren met zijn melancholieke blik. Dan besef je met een schok dat hij geen armen heeft.”

De bekroonde foto is gemaakt door de Palestijnse fotograaf Samar Abu Elouf voor The New York Times. Samar Abu Elouf en de andere winnaars van de jaarlijkse internationale competitie voor fotojournalistiek werden donderdagochtend gehuldigd in de Nieuwe Kerk in Amsterdam, waar ook een expositie is gewijd aan de winnende foto’s. De jury moest kiezen uit bijna zestigduizend foto’s ingezonden door 3.778 fotojournalisten.

Samar Abu Elouf vluchtte in 2023 uit Gaza naar Doha (Qatar) en legt daar medevluchtelingen als Mahmoud vast. Volgens de fotograaf leert de jongen momenteel gamen, schrijven en deuren openen met zijn voeten. Mahmoud heeft een concrete droom: hij wil graag armprotheses. Sinds het begin van de oorlog in Gaza in 2023 heeft het Israëlische leger minstens 17.000 kinderen gedood, meldt de organisatie. Gaza heeft ook het hoogste aantal kinderen zonder ledematen ter wereld.

Directeur Joumana El Zein Khoury van World Press Photo sprak zijn bewondering uit voor fotografen die werken in conflictgebieden: „Ondanks persoonlijke risico’s en de emotionele last leggen zij deze verhalen vast die ons de kans geven om te begrijpen, mee te voelen, en die ons kunnen aanzetten tot actie.” World Press Photo wijst in dit verband erop dat het Israëlische leger in Gaza het recordaantal van 174 journalisten heeft gedood, van wie verschillende direct doelwit waren. Ook de andere landen die onderwerp zijn van veel ingezonden foto’s, Myanmar, Bangladesh, Sudan, Venezuela en Rusland, staan zeer laag op de Persvrijheid-lijst van Reporters Without Borders, wat extra risico’s voor de fotojournalisten met zich meebrengt.

De andere finalisten behandelen twee onderwerpen die afgelopen jaar ook doorlopend in het nieuws waren: migratie naar de VS en de klimaatcrisis.

Nachtelijke oversteek. De finalist van World Press Photo toont Chinese migranten bij de Mexicaans-Amerikaanse grens.

Amerikaanse fotograaf John Moore toont op Nachtelijke oversteek Chinese migranten die aan de Mexicaans-Amerikaanse grens bij elkaar schuilen voor de regen. Het indirecte, goudgele licht op hun plastic regenponcho’s geeft de foto een vreemde sfeer. De jury: „Dit beeld, tegelijk buitenaards en intiem, laat de complexe werkelijkheid zien van migratie, een onderwerp dat vaak wordt platgeslagen en gepolitiseerd in het Amerikaanse publieke debat.”

De inzending van de Mexicaanse fotograaf Musuk Nolte, Droogte in de Amazone, toont een jonge man op de rug gezien in een droge vlakte in het Amazonegebied. De man brengt in twee plastic tassen eten voor zijn moeder in Manacapuru. Dat dorp lag ooit aan het water, maar door de aanhoudende droogte moet de man nu twee kilometer naar de rivier lopen. De jury: „Het schrille contrast van een woestijnachtige scène in het grootste regenwoud ter wereld maakt het gebrek aan water pregnant zichtbaar.”

Droogte in de Amazone. Deze bekroonde reeks van World Press Photo (categorie: Zuid Amerika, verhaal) toont een man die voedsel brengt naar zijn moeder bij een drooggevallen rivier.
Foto Musuk Nolte, Panos Pictures, Bertha Foundation

World Press Photo heeft twee Nederlandse winnaars in de subcategorieën. Door wijzigingen in het regelement telt de wedstrijd dit jaar maar liefs 42 winnaars – verdeeld over zes regio’s en drie categorieën.

Marijn Fidder is met haar portret van de Oegandese bodybuilder Tamale Safalu een van de bekroonden in de categorie ‘Afrika – enkel’. We zien Safalu op de rug tijdens een training voor zijn huis in Kampala (Oeganda). Hij verloor zijn been bij een motorongeluk, maar hij is vastberaden om de eerste sporter met een beperking te worden die het opneemt tegen tegenstanders zonder beperking. Volgens het bijschrift zegt Safalu: „Door mee te doen met bodybuilding-wedstrijden wil ik wil andere gehandicapten aanmoedigen om hun eigen talenten te ontdekken en om nooit bij de pakken neer te zitten.”

Tamale Safalu. Deze door World Press Photo bekroonde foto (categorie: Afrika, enkel) toont een bodybuilder zonder been in Oeganda.

Fotograaf Prins de Vos maakte een portret van trans man Mika (categorie ‘Europa -enkel’). De 21-jarige Mika moest 22 maanden wachten tot hij zijn eerste intakegesprek bij een genderkliniek kon krijgen. Hij moet zelf betalen voor zijn operatie en hormoonbehandeling. Prins de Vos wil de aandacht vestigen op de lange wachttijden in de zorg voor trans personen, begrip kweken voor de hoge tol die dit van hen eist, en betere zorg voor hen aanmoedigen.

Het moment dat de Braziliaanse surfer Gabriel Medina triomfantelijk een hoge golf neemt tijdens de Olympische Spelen op Tahiti, werd bekroond in de categorie ‘Azië – Stille Oceaan en Oceanië – enkel’. De Franse AFP-fotograaf Jerome Brouillet legde het vast. De Spelen waren vorig jaar in Parijs maar het surfen, pas sinds vijf jaar een Olympische sport, werd op Tahiti gehouden. Medina eindigde met een bronzen medaille. Op Instagram kreeg de foto 9,5 miljoen likes.

De Amerikaanse president Trump kon niet ontbreken bij de World Press Photo – de bekroonde foto’s vormen ook een jaarlijks nieuwsoverzicht. Jabin Botsford van The Washington Post maakte een foto van de moordaanslag op Trump, 13 juli 2024, tijdens een verkiezingsbijeenkomst in Butler (Pennsylvania) en won daarmee in de categorië ‘Noord en Zuid Amerika – enkel’. De jury koos niet voor de foto die voor de hand lag – het moment dat Trump strijdbaar zijn vuist in de lucht stak – maar voor het moment vlak erna, toen Trump omringd door beveiligers het podium verliet: „Dit beeld toont een raar en onthullend ogenblik van kwetsbaarheid in een campagne die zich richtte op vitaliteit en kracht.”

**Jabin Botsford**, *The Washington Post*

Nog meer klimaatcrisis, dit keer gevangen in De olifantenfluisteraar van Livingstone. Deze fotoreeks van de Britse fotograaf Tommy Trenchard werd bekroond in de categorie ‘Afrika – verhaal’. Een serie mislukte regenseizoenen in Zambia, en menselijke schending van het leefgebied, leidt tot meer conflicten tussen olifanten en mensen. In Livingstone lopen savanne-olifanten geregeld de stad in op zoek naar voedsel. Vorig jaar doodden zij elf inwoners en richtten een flinke ravage aan. De drie vrijwilligers van het Elephant Response Team proberen de invallen van de olifanten in goede banen te leiden.

De olifantfluisteraars van Livingstone. Vrijwilligers in een stad in Zambia proberen een inval van olifanten te bezweren. Deze fotoserie werd door World Press Photo bekroond in de categorie ‘Afrika- verhaal’.

Ouders: „Onze dochter (5) danst sinds anderhalf jaar. We zagen dat ze het hartstikke leuk vond, ook de dansshow in het theater aan het einde van het eerste seizoen. Maar sinds een week of tien klaagt ze dat ermee wil stoppen. Ze vindt het stom zegt ze, heeft geen zin om te gaan. We vinden het moeilijk te peilen of ze het echt niet leuk vindt, of dat ze bang is het niet goed te doen. Ze vindt de dansjes moeilijker, en de druk van de volgende theatershow neemt toe. Maar volgens de dansjuf gaat het prima tijdens de les. Onze dochter wil graag in één keer iets goed kunnen. Volgens school is ze perfectionistisch. Thuis danst ze graag, vooral dansjes van anderen op de tv na dansen vindt ze leuk. Wat is verstandig om te doen? Als ze het niet leuk vindt, kan ze wat anders zoeken. Dan is nog de vraag of ze het jaar moet afmaken of niet. Maar we vinden het zonde als ze de lessen zou staken omdat ze geen fouten durft te maken.”

Naam is bij de redactie bekend. (Deze rubriek is anoniem, omdat moeilijkheden in de opvoeding gevoelig liggen.) Wilt u een dilemma in de opvoeding voorleggen? Stuur uw vraag of reacties naar [email protected]

Speels oefenen

Marga Akkerman: „Laten we geen etiketten plakken op zo’n jong kind. Perfectionisme is een vaag begrip, en heeft niks te maken met niet willen oefenen. Maar oefenen voor een theatershow haalt het speelse weg. Het betekent dezelfde dansjes herhalen. Misschien vindt jullie dochter dat saai, wil ze iets nieuws leren, en durft ze dat niet te zeggen. Op deze leeftijd willen kinderen vooral lief gevonden worden. Of ze vindt het inderdaad te moeilijk, en wil vrij dansen en niet hoeven presteren.

„Jullie kunnen het haar vragen. Wat haar antwoord ook is, de huidige danslessen lijken niet meer te passen. Omdat het in deze ontwikkelingsfase gaat om plezier, en niet om ‘doorzetten’ is het seizoen afmaken niet per se nodig.

„Belangrijk is om een omgeving te creëren waarin jullie dochter geen druk ervaart, maar wel uitdaging. Laat het idee van perfectionisme los. Jullie zien nu overal aanwijzingen voor het bestaan ervan maar op een heleboel andere momenten zullen die niet aan de orde zijn. Ieder kind verzamelt informatie op haar eigen manier en komt tot eigen beslissingen. Wees daar vooral nieuwsgierig naar, en waardeer haar daarom.”

Lekker dansen

Carolien Hermans: „Ik zou niet kiezen voor doorgaan met de lessen als het plezier ontbreekt. Op deze leeftijd is het belangrijk om het plezier centraal te stellen. Dat is de intrinsieke motivatie voor een bezigheid op de lange termijn. Druk of verplichting kan dat in de weg staan.

„Kijk eens naar danslessen in de omgeving die mogelijk beter aansluiten. Laat jullie dochter wat proeflesjes doen. In de lessen die ze nu doet staat een strakke choreografie centraal, maar er zijn ook dansdocenten die hun lessen creatiever inrichten, en meer met vrije expressie doen.

„Een theatershow voor kleuters werkt alleen als die goed wordt begeleid, in een veilige sfeer. Een vaste choreografie is vaak te veel gevraagd. Op deze leeftijd is een informele sessie met ouders vaak veel leuker, daar kun je een feestje van maken.

„De vraag is of dansles nodig is. We denken dat als kinderen iets leuk vinden, het goed is ze op les te doen. Maar dat hoeft eigenlijk niet. Als uw dochter thuis danst, draagt dat ook bij aan wat we ‘de dansante ontwikkeling’ noemen. U kunt dat thuis stimuleren door samen te dansen, bijvoorbeeld door na het eten een muziekje op te zetten. Dat is voor een kind een veilige, fijne situatie om lekker te dansen.”

Marga Akkerman is niet-praktizerend klinisch jeugd- en kinderpsycholoog. Carolien Hermans is als choreograaf en orthopedagoog verbonden aan o.m het Conservatorium van Amsterdam. Zij schreef Naar een pedagogiek van de beweeglijkheid.

Reageren op dit artikel kan alleen met een abonnement.
Heeft u al een abonnement, log dan hieronder in.

Related Posts

Kunstenaar Willem den Ouden (97) overleden

De erfenis van Omtzigt: hoe hij politiek persoonlijk maakte

Moet onze 5-jarige door met dansles?

Speels oefenen

Lekker dansen