De week van cabaretier Nathalie Baartman: ‘De was wacht en volgende week ga ik in première’

„Een gedicht in de morgen, en je kijkt anders naar je zorgen.” Met deze woorden prees de schrijver Adriaan van Dis afgelopen najaar het boek De gedichtenapotheek van Philip Huff aan. Het boek gaf een keur aan poëzie die je kon lezen wanneer je depressief, eenzaam of verlaten was. Het idee dat met poëzie de geestelijke gezondheid bevorderd kon worden, bestaat al langer – en komt voort uit het idee dat kunst empathie kan kweken. Er bestaan zelfs instituten, zoals The Institute for Medicine, waar voor elke gemoedstoestand een gedicht bij is gezocht.

Behalve tips van liefhebbers om bepaalde zinnen tot je te nemen, zijn er ook artsen die museumbezoek als medicijn voorschrijven. In 2019 somde de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) al op hoe kunst gezondheid kon beïnvloeden, en sindsdien wordt dat idee vaker overgenomen. De recentste enthousiaste omarming van dat idee vond onlangs plaats in het Zwitserse Neuchâtel, waar vorige maand een pilot van twee jaar van start ging: artsen schrijven recepten ‘museumbezoek’ voor. Met zo’n briefje kunnen de patiënten gratis naar binnen in elk museum in de stad. Het kan daarbij gaan om burn-outklachten, maar ook als voorbereiding op een operatie of om hoofdpijn te voorkomen, schrijft persbureau AP. Tot nu toe zijn er vijfhonderd kunstrecepten uitgeschreven door artsen.

Neuchâtel heeft niet de primeur. Het idee begon in 2018 in het Canadese museum Montreal Museum of Fine Arts, waar ze bedachten dat niet alleen beweging en natuurwandelingen ziektes kan voorkomen, maar kunst kijken ook een positieve werking kan hebben. Het idee werd interessant gevonden door andere musea en kunstdisciplines, maar aanvankelijk vonden ze weinig weerklank, vertelt initiatiefnemer en toenmalig museumdirecteur Nathalie Bondil, in The Guardian. In Montreal wees onderzoek uit dat museumbezoek goed is voor mensen met bijvoorbeeld eetstoornissen, ADHD en hartproblemen.

In 2019 volgde een WHO-rapport, waarin werd bevestigd dat wie maandelijks een museum, theater of concert bezoekt, de veroudering van hersenen vertraagt en de kans op dementie daarmee verkleint. Ook kan kunst volgens dit rapport de impact van iemand die een trauma heeft verminderen en – kort samengevat – de kans op ‘vroegtijdige sterfte’ verlaagd worden. Sinds 2022 werden de plannen uitgebreid in het Zuid-Franse Montpellier. Daar begon in 2022 MO.CO (Montpellier Contemporain) een samenwerkingsverband met de afdeling Psychiatrische Spoedeisende Hulp en Post-Spoedzorg (DUPUP) van het academisch ziekenhuis van Montpellier onder de titel ‘Kunst op Recept’.

Kunst als strafmaatregel

Met literatuur werden dit soort acties al eerder gedaan, niet door artsen maar door rechters. Lezen werd ingezet als strafmaatregel. In 2012 bijvoorbeeld kreeg een wegpiraat van een Belgische rechter de opdracht om Tonio van A.F.Th van der Heijden te lezen, de roman over de dood van zijn zoon die door een vrachtwagen was aangereden. In de Verenigde Staten kwam in 2017 een rechter met de opdracht dat jongeren die racistische leuzen op een muur hadden geklad, romans moesten lezen. Hij gaf ze een lijst van 35 boeken mee – waarop onder meer werken van Elie Wiesel, Maya Angelou en Khaled Hosseini stonden – waarvan ze er vijf moesten kiezen. Elke week moesten ze terugkomen om over een van de werken te praten. Zo werd kunst (literatuur) ingezet om gedragsverandering te bewerkstelligen. Dit werkte in zoverre, dat er geen recidive was, maar het is de vraag of het een goed idee is kunst als strafmaatregel in te zetten, omdat de associatie kunst als strafwerk weinig meewerkt aan een goed imago.

Dat is dus anders met artsen die museumbezoek voorschrijven. Hier wordt gesteld dat kunst helend kan zijn, en niet alleen voor je mentale conditie, maar voor het hele lichaam – en dat idee vindt steeds meer navolging. De overheidsinstelling Mass Cultural Council in Boston heeft zelfs als missie om cultuuraanbod en de gezondheidszorg aan elkaar te koppelen (voor zolang als het nog duurt met de bezuinigingen vanuit de Trump-regering op onder meer gezondheidszorg én cultuur). „Er zijn veel gezondheidsklachten die we niet adequaat kunnen behandelen, zoals stress en trauma, chronische ziektes, waarvan we weten dat die een enorme impact hebben op andere ziektes en levensduur”, schrijft de organisatie op haar site. Ze deed onderzoek naar de uitwerking van kunst op gezondheid en ook hier waren de uitkomsten positief. Reden om in 2022 CultureRx te starten.

Nu de resultaten positief zijn, verwachten onderzoekers dat de recepten uitgebreid worden naar theater en concerten, aldus The Guardian. In Nederland bestaan dergelijke initiatieven niet echt – al hebben artsen wel gepleit voor muziek na operaties – maar met deze onderzoeksresultaten is met de stijgende zorgpremies vanaf 2027 de museumjaarkaart in het zorgpremiepakket wellicht een goed idee.

Delen

Mail de redactie

„Are you ready?”, vraagt Martijn Crins het publiek. Die clichématige opening van zijn cabaretprogramma ondermijnt hij meteen door na een paar ‘yeahs’ van het publiek rustig uit te leggen dat we eigenlijk niet weten waarvoor we ready zijn. En dat we dat niet toegeven omdat „Ik weet het niet” zo moeilijk is om uit te spreken. Terwijl het zo mooi is, en het enige dat we met zekerheid weten, stelt hij. Daarom is het zijn mantra: „Ik weet het niet, ik snap het niet, ik kan het niet.”

Hij legt zelf het verband niet, maar die twijfel kun je plakken op het opvallende carrièreverloop van Crins (1984). Hij kwam net van school, de Academie voor Drama in Eindhoven, toen hij in 2009 de cabarettalentenwedstrijd Cameretten won. Hij achtte zichzelf nog niet rijp genoeg, en in plaats van een praktijk als cabaretier op te zetten, maakte hij jarenlange omzwervingen als muzikant en acteur. Pas twee jaar geleden debuteerde hij als cabaretier, met de voorstelling Mesthoop.

Nu is er een tweede show, Hè Fijn, en etaleert hij het vak onder de knie te hebben. Grotendeels, want evengoed kan hij als veertiger nog wel stappen in zijn ontwikkeling maken.

Lef

Interessant is de lef waarmee hij lange verhalen durft op te zetten, waarbij je je lang afvraagt waar het heen gaat, voordat de clou komt. Zo begint hij een absurde fantasie over wat er zit achter een opmerking die hij hoort in de trein: „Daar moet je Anja niet op zetten.” Door de uitgebreide opsomming van mogelijkheden komt het antwoord alsnog als een geestige verrassing.

De keren dat de clou minder sterk is, levert een tussentijdse grap of een zijpad een mooi stukje op. Zoals bij een verhaal over een gift aan de voedselbank, waarbij zijn onbaatzuchtigheid naar zijn zin onvoldoende wordt gewaardeerd. Halverwege slaat hij af naar de lol van het staan popelen: waarom „popelen” we niet vaker, waarom is het geen sport, een teamsport, en zo verder, alsmaar gekker.

In dat opgeschroefde absurdisme ligt zijn kracht. Ook als hij dat fysiek uitspeelt, zoals in een memorabele imitatie van het vertrokken gezicht van zijn vader als die klaarkomt. Maar als hij probeert veel grapjes achter elkaar te plakken, zoals in een lang verhaal over het kopen van een auto, dan worden die geforceerd en flauw. Terwijl het wel prachtig is hoe hij bij de autodealer met zijn dochter verzeild raakt in de speelhoek en helemaal opgaat in zijn legokunstwerk, en haar daarbij afblaft.

Wat strakker kan, zijn pogingen een thematisch verband te leggen tussen alle anekdotes. Het „Ik weet niet” uit het begin, dat de mens als falend wezen kenschetst, hangt er verder wat bij, net als passages waarbij hij zich afvraagt hoe hij zijn driften en frustraties moet bedwingen.

Daar staat tegenover dat hij een verdwaald verhaal over een Amazone-documentaire knap weet te verknopen aan een poëtisch einde, over opmerkzaam kijken naar wat echt belangrijk is in het leven. Zo rijst uit deze bonte avond al met al het beeld van een laatbloeier, die zijn plek op het podium heeft gevonden.

Delen

Mail de redactie