‘Er zijn types die mij het liefst van de aardbodem zien verdwijnen’

Sinds Josh Cavallo vier jaar geleden bekendmaakte dat hij homoseksueel is – als eerste actieve mannelijke profvoetballer sinds Justin Fashanu in 1990 – kreeg hij een stortvloed aan positieve reacties. „Moedig” noemde de Britse kroonprins William hem. „Inspirerend” reageerde oud-voetballer Robin van Persie. Trainer Jürgen Klopp kwalificeerde Cavallo als „sterke, slimme jongeman”. En ook presentatrice Ellen DeGeneres stuurde hem „veel liefde” na zijn onthulling.

Prachtig, al die reacties, zegt Cavallo (25) in een videogesprek vanuit Australië, waar hij voor Adelaide United speelt, een profclub uit de hoogste divisie. Maar mensen zien wel graag de mooie kant van een verhaal. In dit geval: het verhaal van een relatief onbekende voetballer die uitgroeide tot invloedrijk homo-icoon met één miljoen Instagram-volgers. „Ze zien niet dat er ook types zijn die mij het liefst van de aardbodem zien verdwijnen vanwege mijn geaardheid. Ze denken dat alles na zo’n statement ten goede verandert.”

Mede om die reden zocht Cavallo, die weinig interviews geeft, vorige week de publiciteit in een podcast van spelersvakbond Fifpro. „Voor openlijk homoseksuele spelers is en blijft de voetbalwereld een héél giftige plek”, zei hij. „Dat is niet iets wat iedereen zomaar aankan. We zijn nog zéér, zéér ver verwijderd van acceptatie en normalisatie op het gebied van homoseksualiteit in het voetbal.”

Hij zou andere profvoetballers niet per se aanmoedigen zijn voorbeeld te volgen, zei hij, al had hij geen spijt van zijn beslissing om zijn seksuele geaardheid via een post op Instagram met de wereld te delen, omdat hij het zat was zich anders voor te doen dan hij is.

Je uitspraken halen media wereldwijd, net als je coming out-video in 2021 deed. Had je dat verwacht?

„Ik wist dat het nog steeds een hot topic is, want ik word al drieënhalf jaar lang benaderd door mensen uit de hele wereld. In de supermarkt of op straat door jongens en meisjes die lang met hun geaardheid hebben geworsteld en me bedanken voor mijn openheid. Door ouders van homoseksuele kinderen. Door medewerkers van bedrijven waar ik workshops geef over inclusie. Maar ook door profvoetballers – of andere profsporters – die me een bericht sturen omdat ze zich herkennen in mijn verhaal.”

Een groot blijk van vertrouwen, zeker voor profvoetballers.

„Absoluut.”

Zitten er spelers tussen wier coming-out een grote maatschappelijke impact zou kunnen hebben?

„Het is uiteraard niet aan mij om namen te noemen, maar ja, dat denk ik wel. Ik heb contact met een paar spelers in de Engelse Premier League. We schrijven of bellen. Sommigen zullen hun geaardheid waarschijnlijk altijd verborgen houden, anderen hebben meer tijd nodig. Het is een heel persoonlijke zoektocht.”

We zijn nog zéér, zéér ver verwijderd van acceptatie en normalisatie op het gebied van homoseksualiteit in het voetbal

Waar zijn ze het meest bang voor?

„Voor de giftige berichten op sociale media over andere bekende homo’s. Dan stellen ze zich voor dat ze zélf het mikpunt van haat worden. Voetbal is de grootste sport, fans zitten in alle uithoeken van de wereld. Ik probeer heel realistisch te blijven in onze gesprekken. Het is fijn om jezelf te kunnen zijn, zeg ik, maar je krijgt ook met een donkere kant te maken.”

Klopt het dat de FIFA nooit contact met je heeft gezocht na die wereldwijde aandacht?

„Dat klopt.”

Wat vind je daarvan?

„Ik vind dat ingewikkeld. Ook omdat de FIFA eindtoernooien in landen organiseert waar homoseksuelen niet voor hun geaardheid uit kunnen komen. De bondscoach heeft mij niet opgeroepen voor het WK van 2022 in Qatar, maar ik zou ook niet zijn gegaan als dat was gebeurd. Ik zet mijn veiligheid niet op het spel om mijn land te vertegenwoordigen. Terwijl ik niets liever zou willen dan spelen voor mijn land.”

Je was ook kritisch op het feit dat sommige landen de OneLove-aanvoerdersband tijdens het WK in Qatar niet wilden dragen, omdat dragers een gele kaart riskeerden.

„Omdat het veel impact heeft als tv-kijkers bekende heteroseksuele spelers die band zien dragen. Dat betekent namelijk dat iederéén zichzelf mag zijn. Vergelijk het met islamitische spelers die tijdens de Ramadan naar de kant mogen om water te drinken. Daar houden we toch ook rekening mee? Waarom willen captains dan geen solidariteit tonen met de LHBTI-gemeenschap door zo’n band te dragen? Want meer is het niet hè? Het is niet alsof je met het dragen van die band bekent homo te zijn.”

Ook Nederland zag af van het dragen van de band. Wat vind je daarvan?

„Ik vind het heel treurig dat zo’n progressief land als Nederland dat besluit. Dat doet mij, en miljoenen anderen, pijn.”

Cavallo groeide op in een traditioneel Italiaans-Maltees gezin in Adelaide. Het was niet makkelijk, zegt hij, toen hij er in zijn puberteit achter kwam dat hij op jongens viel. Al helemaal niet omdat hij vanaf zijn elfde op voetbal zat. Homoseksuele rolmodellen in het voetbal, zoals hij, bestonden niet. Hij kon zich alleen spiegelen aan lesbische speelsters als Sam Kerr en Jess Fishlock. „Sterke, inspirerende vrouwen die voor hun geaardheid uitkwamen en daar trots op waren. Dat heeft me erg geholpen.”

Cavallo vroeg zich af waarom dat bij de mannen niet mogelijk was. Ergens wilde hij zich wel uitspreken, maar vreesde voor de reacties van trainers, ploeggenoten en voetbalfans. Zeker nadat hij op zijn zestiende zijn eerste profcontract had getekend – bij Melbourne City – en zijn naam in positieve zin begon rond te zingen. Er zat maar één ding op: hij moest zich conformeren. Of, plat gezegd: liegen.

Waar loog je zoal over?

„Ik deed alsof ik een vriendin had met wie ik leuke dingen deed. En daar vertelde ik mijn teamgenoten over – áls ik hen buiten de trainingen en wedstrijden om zag, want ik liet steeds vaker verstek gaan bij etentjes en teamuitjes. Sommige ploeggenoten toonden zich na mijn coming-out teleurgesteld over al die leugens [hij lichtte hen kort voor het delen van zijn veelbesproken video in]. Dat geldt ook voor mijn familie en vrienden, die was opgevallen dat mijn verhalen niet klopten, dat ik mezelf tegensprak. Ik heb ze uitgelegd dat ik bang was, verstrikt raakte in mijn leugens en in een isolement terechtkwam.”

Weet je nog wanneer je dacht: dit kan zo niet langer?

„Dat was in 2020, nadat ik de prijs voor beste jeugdvoetballer van Adelaide had gewonnen. Terwijl ik die prijs in handen kreeg gedrukt, en al mijn ploeggenoten, coaches en vrienden in de zaal zag zitten, dacht ik: jullie hebben géén idee wie ik ben. Dat maakte me heel verdrietig, en ik ben naar huis gegaan en heb mezelf in slaap gehuild. Kort daarna besloot ik om mijn coaches in het nieuwe seizoen in vertrouwen te nemen.”

Die reageerden heel begripvol. Sterker: vorig jaar gaven ze je toestemming om je vriend op de middenstip ten huwelijk te vragen. Wat heeft dat jou geleerd?

„Dat ik mezelf niet zo lang had hoeven te verschuilen. Dat is een van de dingen waar ik het meeste spijt van heb. Sinds mijn coming-out is er een last van mijn schouders gevallen. Alsof de mist in mijn hoofd is opgetrokken.”

De wereld is er sinds je coming-out niet veiliger op geworden. Zelfs in de VS worden trans personen, een groep waar jij je ook zorgen over maakt, buitengesloten vanwege hun seksuele geaardheid.

Hij zucht. „Dat is waar. Ik merk het ook aan de hoeveelheid haatberichten. Sinds Trump president is krijg ik daar veel meer van. Al heb ik ook veel Amerikaanse fans, die me opbeuren als ik het moeilijk heb.”

Volgend jaar wordt het WK in de VS gehouden. Zou je erheen gaan als je wordt opgeroepen?

„Oeh, dat vind ik een hele moeilijke vraag.”

Een gewetensvraag?

Hij lacht. „Dat is wel de beste omschrijving. Daar zou ik lang op moeten kauwen.”

In de podcast zei je ook dat je veel doodsbedreigingen krijgt. Van wie komen die en doe je daar ook aangifte van?

„Mensen bedreigen me via sociale media. Soms anoniem, soms met hun naam en foto erbij. Ik heb meerdere keren aangifte gedaan en Instagram heeft me geholpen om bepaalde berichten te verwijderen, waar ik heel blij mee was.”

Tijdens een wedstrijd tegen Melbourne Victory, in 2022, werd Cavallo het mikpunt van spreekkoren. If you want to stay alive, go home’, zou er volgens een Australische krant zijn geroepen. „Ik ga niet doen alsof ik het homofobe misbruik bij de wedstrijd gisteravond niet heb gezien of gehoord”, schreef Cavallo op Instagram. „Er zijn geen woorden om te beschrijven hoe teleurgesteld ik was. Het bewijst dat we als maatschappij in 2022 nog steeds met deze problemen te maken hebben.”

Ik spiegelde me aan voetbalsters als Sam Kerr en Jess Fishlock, die hun seksuele geaardheid niet verbergen en er trots op zijn

Tijdens het gesprek blijkt het een gevoelig onderwerp, waar Cavallo zich zichtbaar onprettig bij voelt. Meerdere keren zegt hij dat de hatelijkheden hem pijn doen, online en op het veld. Hij wordt „onpasselijk” van de persoonlijke aanvallen. Maar hij wil óók „een stem geven aan mensen die monddood worden gemaakt”.

Die nu eens positieve, dan weer negatieve consequenties van zijn coming-out vallen hem „emotioneel zwaar”, geeft hij toe. „Maar goed, ik ben ook maar een mens, 25 pas, ik moet nog veel leren.”

In deze polariserende tijden moet je heel sterk in je schoenen staan om te doen wat jij hebt gedaan.

Hij knikt. „Vooral mijn ouders, die een uur vliegen bij mij vandaan wonen, hebben het er zwaar mee. Ze maken zich zorgen en willen precies weten wat er allemaal gebeurt in mijn leven, wat mensen over mij zeggen. Ook dáár moet je rekening mee houden als je als profvoetballer uit de kast komt. Het heeft niet alleen consequenties voor jezelf, maar ook voor de mensen die je lief hebt.” Hij is even stil. „Maar hé, ik wil niet negatief overkomen. Er gebeurt ook veel moois!”

Zoals je aanzoek op de middenstip.

„Ja, ik ben heel gelukkig met mijn vriend. Toen ik hem ontmoette, tweeënhalf jaar voor mijn aanzoek, wist hij niks van voetbal. Hij wist niet wie ik was. Hij viel op mijn persoon en mijn looks.”

Vlak na je coming out-out sprak je de hoop uit dat snel meer homoseksuele profvoetballers je voorbeeld zouden volgen. Binnen een jaar of drie zou het geen gespreksonderwerp meer zijn.

„Dat was een wat optimistische inschatting. We gaan momenteel achteruit in plaats van vooruit. Het liefst zou ik zeggen dat het over vijf of tien jaar de gewoonste zaak van de wereld is, een openlijk homoseksuele profvoetballer, maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat er nog heel veel werk te verzetten is.”

Delen





Mail de redactie