Natuurlijk, we gaan over muziek praten, maar eerst trekt Arp Frique op verzoek van de interviewer een aantal dozen onder zijn bed vandaan. In zijn huis in Amstelveen heeft hij nergens anders plek voor de enorme hoeden die hij op het podium draagt bij zijn nieuwste, extravagante muziekproject. In de eerste doos zit een gele hoed met een vierkante rand van bijna een meter bij een meter. De tweede is wit, gedragen als een asymmetrisch achthoekig aureool. Er ligt ook nog een felgroene driehoekshoed, die onlangs in modeblad Mirror Mirror stond.
Hij ontwerpt ze zelf. Arp Frique (artiestennaam van producer Niels Nieuborg) begon er een jaar geleden mee en kwam in contact met Marianne Jongkind, de ontwerper die ook hoeden maakt voor het koninklijk huis. Zij tovert zijn kartonnen modellen om tot draagbare hoeden, Instagram zorgt voor de aandacht. Hij heeft nu een aanvraag liggen van modetijdschrift Harper’s Bazaar. „Dat schijnt best iets groots te zijn.”
Het is allemaal leuk, maar de belangrijkste plek voor de hoeden is het podium. De grote hoofddeksels passen naadloos bij de nieuwe gospel-, funk- en discoshow van Arp Frique & The Perpetual Singers. De hoeden zullen deze zomer meekleuren met het koor en de extatisch aanzwellende synthesizers op festivals als North Sea Jazz en op het hoofdpodium van het vermaarde We Out Here van de Britse muziekconnaisseur en dj Gilles Peterson.
Dus van de slaapkamer terug naar de thuisstudio in de woonkamer, waar het album The Gospel of Jesamy, dat deze week uitkomt, tot stand kwam. Tussen de zestien vintage synthesizers neemt ook zangeres Rocq-E Harrell plaats in haar favoriete knaloranje stoel waarin ze al zoveel uren met Arp Frique over muziek sprak. Ze is een vat vol verhalen over Diana Ross, Stevie Wonder en Aretha Franklin met wie ze in de Verenigde Staten Amerika werkte voordat ze in Nederland verzeild raakte.
De twee spreken ook veel over religie, wetenschap en passie. De liedjes over ‘Jesus’ en ‘The Lord’ die ze samen zingen, hebben een verschillende betekenis voor jehova’s getuige Rocq-E en de als arts opgeleide Arp Frique.
Je maakte eerder albums met Surinaamse en Kaapverdische funk en afrobeat. Waarom opeens gospel?
Arp Frique: „Ik kan uren zitten puzzelen op nummers, als een maniak. Dan zing ik het vaak zelf in, bij wijze van proef. Bij de nieuwe nummers hoorde ik direct dat ik veel meer vocalen nodig had. Een groot geluid, vooral voor de live-uitvoering. Ik hou enorm van klassieke gospel, maar als je dat goed wil doen, moet je iemand hebben die echt gelooft wat hij zingt.
„Ik kwam Instagram-filmpjes tegen van Brandon Delagraentiss, een Amerikaanse gospelzanger die blijkbaar gewoon hier in Nederland woont. Toen ik bij zijn koor kwam kijken viel me een vrouw op die zich kleiner maakte dan ze was. Na afloop zei Brandon: ‘Ja, dat is Rocq-E!’. Maar ik had geen idee wie ze was.”
Het zegt iets over de gescheiden werelden waarin ze werken. Rocq-E zingt al sinds de jaren tachtig in Nederland, vooral in theaterproducties en grote shows. Toen ze hier op tournee was met Diana Ross, werd ze verliefd op een man van de Nederlandse fanclub met wie ze een jaar later trouwde. Ze raakte ook bevriend met een andere Ross-fan: Ruth Jacott. En later ook met Gordon. Die twee introduceerden haar in de Nederlandse showbusiness.
In 1978, in Los Angeles, zong ze al met het Love Unlimited Orchestra van Barry White op het huwelijk van Aretha Franklin en acteur Glynn Turman. „Aretha bood aan om ons te managen, maar ze bleek niet zo’n goede manager. She’s a homegirl. Heel anders dan Diana, met wie ik dertien jaar werkte maar die altijd zakelijk en afstandelijk bleef. Aretha gaat gewoon thuis voor je koken. Ze had een witte piano die helemaal onder de nicotinevlekken zat. Maar haar stem… Goddelijk, ik heb er geen ander woord voor.”
Ben je grootgebracht met gospel?
Rocq-E: „Ik kende de oude gospel van mijn oma, maar dat vond ik toen heel ouderwets. Het waren de meiden van het koor van Diana Ross die me echt in de kerkmuziek introduceerden. Ze gaven me cassettebandjes en toen raakte ik geobsedeerd. Maar ik was altijd al heel religieus. Met mijn moeder bestudeerde ik de bijbel en geloof zal altijd een heel belangrijk deel van mijn leven zijn.”
Op dit album staan funk- en discoliedjes met teksten als ‘I’m looking for the Holy Ghost’ en ‘I call on Jesus!’, maar die zijn geschreven door iemand die dat zelf niet gelooft.
Arp Frique: „Dat is niet helemaal waar, ik geloof wel in een creator, ik hang alleen geen religie aan. Maar ik snap je vraag. Gospel betekent letterlijk het verspreiden van de goede boodschap. Er is echt veel aan te merken op de kerk als instituut. Kijk naar de geschiedenis, hoe het gebruikt wordt om mensen te onderdrukken. Ik snap mensen die anti-religie zijn heel goed. Maar als ik liedjes schrijf, wil ik vooral positieve energie overbrengen.”
Je had ook ‘The Lord’ kunnen vervangen voor ‘my baby’, zoals de eerste soulzangers dat ooit deden. Maar je kiest voor expliciete gospel.
Arp Frique: „Het zit er allebei in, ook meer abstracte teksten. Maar inderdaad, er is bijvoorbeeld een nummer over de Holy Ghost, als onderdeel van de heilige drie-eenheid.”
Rocq-E: „Voor mij is dat alweer anders. Jehova’s Getuigen geloven niet in de drie-eenheid. Voor ons is de Heilige Geest de kracht van God.”
Arp Frique: „Oh? Kijk, dat vind ik super interessant. Mij gaat het om de gemene deler: ik weet dat Rocq-E en ik op veel punten min of meer hetzelfde vinden. Voor mij is ‘God’ ook natuur, of de wetenschap. In de details verschillen we.”
Rocq-E: „Het waren juist die expliciete gospelteksten die me hebben overgehaald om mee te doen met dit project. Door deze muziek bereiken we mensen die normaal nooit naar een kerk zouden gaan. Na ons allereerste optreden in een club in Leiden, met allemaal jonge mensen, kon ik urenlang niet slapen. Ze waren zo gretig en enthousiast. Wisten zij wat ze meezongen? Ik denk het niet. Iets in mijn spirit zegt dat het een signaal is om door te gaan met dit project.”
Wat maakt gospel tot zulke extatische muziek?
Rocq-E: „Toch die boodschap. Als ik zo’n liedje zing, is het echt voor God.”
Arp Frique: „Het heeft ook te maken met harmonieën. Als twee mensen in harmonie zingen is dat geweldig, en als er een derde bij komt, krijg je een akkoord. Dat is iets magisch, of ja, goddelijks. Dat lukt alleen als je er echt in gelooft. Er zit een theatrale kant aan gospel.”
Rocq-E: „Precies. En daarom moet je live niet bang zijn om groot uit te pakken. Het maakt mij niet uit of dat met funk, disco en gekke hoeden is. Ik kan niet wachten tot we deze songs een keer met een koor van twintig man kunnen zingen.”
Single ‘Elena’
The Gospel of Jesamy van Arp Frique & The Perpetual Singers komt 28 maart uit.
