N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Zo’n twintig jaar geleden liet de regering de koningin in de Troonrede zeggen dat we respect moeten hebben voor de ander, terwijl een nationale tegeltjeswijsheid juist zegt dat respect geen recht is, maar iets is dat je moet verdienen. Wie heeft er nu gelijk, majesteit of het volk? Misschien wel beiden. Respect is geen begrip dat het Nederlands zo maar is komen aanwaaien. Het komt uit het Latijn, waar het samenhangt met het werkwoord respicere, dat vertaald kan worden met ‘om je heen kijken’ of ‘omkijken’. Vandaar ook respijt dat net als het oudere Nederlands ‘in een ommezien’ uitstel betekent.
Wie goed om zich heen kijkt, is opmerkzaam. Daarom dat respect aanvankelijk voor ‘aandacht’ stond of ‘in aanmerking nemen’, een betekenis die nog in het Engels bestaat. ‘In many respects’ is bij ons ‘in vele opzichten’. Deze betekenis is in het Nederlands verdwenen, behalve in respectievelijk.
Het hoofd buigen
Van de betekenis ‘aandacht’ naar ‘ontzag’ of ‘eerbied’ is geen grote ontwikkeling. Wie door goed naar anderen te kijken ziet dat iemand meer macht of aanzien heeft, zal snel in eerbied het hoofd buigen. Al in de 16e eeuw lezen we hoe gelovigen respect hebben voor hun bisschop. Dit is het respect van de volkswijsheid: het respect dat een hoger geplaatste kan afdwingen of het respect dat we betonen aan iemand die veel gepresteerd heeft.
Maar het woord heeft zich intussen weer verder ontwikkelt. Fransen spreken over het respecteren van beloftes of van spelregels en met het historisch zakenverkeer tussen Frankrijk en Nederland is deze interpretatie ook meegekomen. Dus respecteren wij nu ook contracten. Maar dit is niet het einde van buitenlandse invloeden op het Nederlandse respect. Het Engels kent een uitdrukking als ‘without respect of persons’ dat in het Nederlands, als het Bijbelwoord uit Romeinen 2:11 vertaald, ‘zonder aanziens des persoons’ luidt. Dus zonder onderscheid te maken.
God discrimineert niet, maar erkent ieder in zijn eigen waarde, legt Paulus uit
Hier gaat het niet om ontzag of eerbied, maar gewoon om erkenning. God discrimineert niet, maar erkent ieder in zijn eigen waarde, legt Paulus aan zijn net bekeerde geloofsgenoten uit en dit is de betekenis die koningin Beatrix destijds gebruikte in de Troonrede.
Respect wordt dus op tweeërlei wijze gebruikt in het Nederlands: enerzijds eerbied en anderzijds erkenning. Dat maakt de discussie zo moeilijk. Als een vertegenwoordiger van een met de nek aangekeken bevolkingsgroep respect voor zichzelf en zijn vrienden eist, dan vraagt hij om erkenning, om niet langer gediscrimineerd te worden. In het daarop volgende debat kan zijn tegenstander echter net doen of hij deze betekenis niet kent en aangeven dat hij pas respect zal betonen als de ander iets presteert. Hij gebruikt respect dus in de betekenis eerbied of ontzag. Misschien uit onwetendheid, maar de kans is levensgroot dat hij het doet om de onderliggende partij nog eens op haar plek te zetten. In zo’n geval levert een discussie weinig op, behalve als er zich een arbiter meldt die beide partijen oproept respect te hebben voor de regels van het taalspel en ze erop wijst dat beiden een ander respect in de mond genomen hebben.