‘Ik heb een radio, flessen water en contant geld.”
„Ik kijk geen nieuws meer.”
„Een noodpakket? Welnee. We kunnen toch niets doen.”
Op de Vlietlaan in Rotterdam kopen buurtbewoners narcissen bij het bloemenstalletje. En blauwe druifjes in een bakje. Het is fijn dat er een einde lijkt te komen aan die lange, grauwe, waterkoude winter die iedereen zo gruwelijk zat is.
De rest is niet fijn.
Onheil wordt breed gevoeld. Geopolitieke somberheid, het is nieuw in de straat. Je kan zelf ook op zoek gaan naar iets leuks. Aan de overzijde van de straat staat een bord met daarop ‘geluk kan je niet kopen, chocolade wel’.
Binnen is er een enorme glazen toonbank met onder glas een zee aan glimmende bonbons. Allemaal stukjes kunst van chocolatier Giovanni van der Zon (20). Achter een glazen wand staat hij paashazen te gieten. Op een zilveren plaat liggen halve paaseieren. Die gaat hij vullen nog, met bonbon-eitjes.
Een jaar geleden was hij klaar met zijn mbo Brood en Banket, specialisatie patisserie. Hij wilde een eigen zaak. De huur in het winkelcentrum in Capelle aan den IJssel waar hij woont, vond hij belachelijk hoog. En ze vonden daar de ondernemer wat jong. Dus werd het de Vlietlaan, in Rotterdam. Die winkeliersvereniging wilde kleine ondernemers met bijzonder aanbod.
Dus staat nu op het raam in sierlijke, paarse letters: Giovanni’s chocolaterie. Giovanni is groot en blond. Zijn moeder wist echt niet wie Giovanni van Bronckhorst was, maar vond de voornaam mooi. Zijn broer heet Lorenzo.
Op zijn achtste wilde Giovanni al chocolatier worden. In het winkelcentrum (die met de hoge huren) zat toen al een chocolatier, je kon hem van buiten zien werken door een glazen wand. Giovanni stond met zijn neus tegen het glas. De man wenkte. Vanaf zijn tiende hielp Giovanni op woensdagmiddag en zaterdag. Hij leerde de chocolademachine bedienen, repen gieten, bonbons maken. Proeven, mengen en uitproberen.
Giovanni heeft nog een liefde: synchroonzwemmen. Daar begon hij mee op zijn zesde, als enig jongetje tussen de meisjes. Hij werd uitgelachen op school. Hij oefende de split tot hij het kon. Er werd zelfs een korte film over hem gemaakt. In juli doet hij mee aan het NK. Dat betekent ’s avonds trainen. En zaterdagochtend vroeg. Na de training snel afdrogen en op de scooter naar de zaak racen. Om negen uur gaat hij open.
De bonbons met peervulling vindt hij zelf een van de lekkerste. Net als de vierkante met glanzend rode bovenkant waar frambozen-ganache uitpuilt als je erin bijt. Hij gaat ook een druppelvormige witte bonbon maken, met sinaasappelvulling. Hij ziet het al helemaal voor zich. Voor moslims is er een selectie zonder alcohol, mooi verpakt voor de ramadan.
Ik koop een zakje eitjes. Zolang Giovanni hier tussen de chocolade staat, voelt alles minder zwaar.
Sheila Kamerman doet wekelijks ergens vanuit Nederland verslag.
