White Lotus-maker Mike White weet wat falen is

The White Lotus, een zwarte komedie over de werknemers en welgestelde gasten van de fictieve resort- en hotelketen met dezelfde naam, is een van de grootste hitseries van de afgelopen jaren. Het sardonische genoegen waarmee schrijver en regisseur Mike White (54) zijn puissant rijke personages laat ontsporen op paradijselijke locaties, de empathische blik die hij biedt achter hun façade van privilege en zelfbedrog, en de vele verwijzingen naar actuele discussies, resulteerden in een onverwachte hit voor de Amerikaanse betaalzender HBO. Het eerste seizoen, dat was bedoeld als one off tijdens de pandemie, omdat de productie van veel andere series was stilgelegd, trok 10 miljoen kijkers per aflevering en won talloze Emmy’s en Golden Globes.

Een franchise was geboren. Hoewel elk seizoen zich afspeelt op een andere locatie, met een grotendeels andere cast, zijn er ook terugkerende elementen die de seizoenen met elkaar verbinden. Zo begint elk seizoen met een de vondst van een lijk, waarna we teruggaan in de tijd naar het moment dat de gasten arriveren in The White Lotus, zodat de vraag wie is vermoord en wie het gedaan heeft vanaf het begin boven de gebeurtenissen hangt, en de spanning in de daaropvolgende afleveringen vakkundig kan worden opgevoerd. Ook enkele personages keren terug in meerdere seizoenen, zoals de onzekere, aan drank en aandacht verslaafde diva Tanya (geweldige rol van Jennifer Coolidge), die voortdurend op de rand van een inzinking lijkt te balanceren.

Spirituele ervaring

Het eerste seizoen, in Hawaï, concentreerde zich op de invloed van geld, status en klassenverschillen op menselijke relaties. Het tweede seizoen, op Sicilië, draaide om de machtsverhoudingen tussen mannen en vrouwen rond seks, overspel, jaloezie en consent. Het nieuwe, derde seizoen speelt zich af in Thailand met als thema’s (oosterse) religie en spiritualiteit, menselijke zwakheden en de dood. Thailand is een goed canvas om het „conflict” uit te diepen dat mensen hebben als ze „een soort spirituele ervaring zoeken, maar verstrikt raken in lagere impulsen”, zei White tegen de Britse krant The Guardian, die een bezoek bracht aan de snikhete set van The White Lotus in het Four Seasons Hotel op het eiland Koh Samui. Dit geldt met name voor Bangkok, zei White, „een stad waar alles kan”.

White wilde in The White Lotus al langer iets doen met het boeddhisme en de spirituele kant van de wellness-industrie waartoe veel rijke westerlingen zich aangetrokken voelen. Hij heeft zelf een „kleine boeddhistische zelfhulpfase” gehad in 2004, nadat hij een inzinking kreeg tijdens het maken van de serie Cracking Up voor Fox. „Ik ging helemaal op in de concepten,” zei hij tegen The Guardian. „Dus ik dacht dat het een rijk thema zou zijn. Maar ik wist niet wat de personages waren, hoe ik de ideeën moest organiseren. Ik hoopte gewoon dat ik inspiratie zou vinden.” De inspiratie kwam pas toen hij met bronchitis in een Thais ziekenhuis belandde. Tijdens twee doorwaakte nachten, terwijl hij aan de beademing lag, trok heel seizoen drie „als in een koortsdroom” aan hem voorbij.

De hoge verwachtingen rond The White Lotus zijn nieuw voor White, die zich in interviews enigszins ongemakkelijk toont bij het succes van de serie. Hij heeft zichzelf altijd gezien als een underdog in Hollywood, een schrijver die iets de bewijzen heeft. In zijn 25-jarige carrière heeft White ruim vijftien films geschreven, veelal bitterzoete, zwarte komedies over mensen die falen in hun pogingen om zichzelf te verbeteren. Daar zaten enkele bioscoophits tussen, zoals de muziekkomedie School of Rock, die hij schreef voor zijn vriend Jack Black. Maar de meesten waren kleine, eigenzinnige films, zoals Year of The Dog over een vrouw die van een hondenbezitter verandert in een veganistische dierenrechtenactivist, en bleven grotendeels onder de radar van het grote publiek.

Uit de kast

De sleutel tot alles wat White schrijft, is naar eigen zeggen de ontdekking dat zijn vader homoseksueel is. Hij groeide op in een religieus gezin in Pasadena, California. Zijn vader was behalve predikant ook ghostwriter van de autobiografieën van christelijke leiders als Jerry Falwell en Pat Robertson. White was elf toen zijn vader uit de kast kwam. „Het is een enorm kleed dat onder je vandaan wordt getrokken”, zei White in de podcast Next Question, met Katie Couric. „Je vader blijkt ineens een heel andere kant te hebben. Het is geen duistere kant, het is slechts de waarheid, maar die staat wel haaks op wie hij geacht wordt te zijn in de wereld. Het besef dat we gecompliceerder zijn dan we ons voordoen, en dat we een masker opzetten voor onze gemeenschap, kwam hard bij me binnen.”

Een andere belangrijke inspiratiebron voor The White Lotus is reality-televisie, en dan met name het programma Survivor (vergelijkbaar met Expeditie Robinson). White is groot fan en nam deel aan het 37ste seizoen, waarbij hij als tweede eindigde. Hij heeft in interviews gezegd dat sommige elementen van The White Lotus te herleiden zijn tot Survivor, zoals een groep mensen op een paradijselijke plek waar de spanning oploopt, en dat iemand wordt geëlimineerd.

„Ik heb nog steeds het gevoel dat, zelfs in de meest geconstrueerde realityshow, de mensen menselijker en interessanter zijn dan in sommige van de best gescripte drama’s”, vertelde White tegen The New Yorker. „En als schrijver van drama streef ik ernaar om te doen wat reality televisie al doet. Om personages te creëren die verrassend en driedimensionaal zijn, die gekke dingen doen en je aandacht trekken.”

The White Lotus seizoen 3: vanaf maandag 17 februari op HBO Max.

Delen





Mail de redactie