Liegen om met verdriet om te gaan? ‘Herinneringen, zeker traumatische, zijn niet betrouwbaar’

Malou Holshuijsen schrijft liever dan dat ze praat. Op papier heeft ze controle over haar verhaal en kan ze haar personages precies laten doen wat ze wil. In het interview komt dat ook af en toe omhoog. Geregeld zegt ze na een vraag: „Ik weet niet of het artikel hierover moet gaan hoor.”

Die opmerking heeft ook te maken met haar eerste boek, Zachtop Lachen, over een Malou, opgegroeid in een Indisch-Nederlandse familie die door een heftige gebeurtenis een posttraumatische stress-stoornis (PTSS) oploopt en daar jarenlang over zwijgt. Het is een roman, geen autobiografie, maar in interviews moest schrijver Malou voornamelijk over haar eigen trauma praten, niet over de literaire keuzes die ze had gemaakt. Het boek, genomineerd voor de Hebban debuutprijs, verkocht 25.000 exemplaren en wordt nu verwerkt tot een theatervoorstelling voor Het Nationale Theater.

Want Holshuijsen kan schrijven. Ze weet hoe ze spanning moet opbouwen en zet haar personages ondanks een schild van grofgebekte onaantastbaarheid met humor neer. Ook haar tweede roman Alleen en duizend mensen bevat die elementen, net als haar eerste theatermonoloog, Ik vier het klein, waarmee ze 31 januari in première gaat. De monoloog gaat over een vrouw die hondenuitlater is en als leugentje om bestwil aan haar cliënten vertelt dat ze MS heeft (want dan hoeft ze in de winter niet te werken). Maar kun je zo’n heftige leugen nog terugnemen? Ze draait zich vast in een web van leugens. Tegelijkertijd probeert ze een heftige gebeurtenis te verwerken.

Je vertelde na afloop van een try-out in november dat mensen wel eens uit de zaal wegliepen.

„Mensen kennen mij soms enkel van Zachtop Lachen. Op de een of andere manier dachten sommigen dat dit verhaal ook autobiografische fictie was. Dat ik zelf laconiek doe alsof ik MS heb. Maar in november had het karakter ook nog geen naam, ze heet nu Emma. Dat maakt het duidelijker voor het publiek.”

Hoe ben je in het theater terechtgekomen?

„Kobra Theaterproducties zag iets in mijn podcast Tussen dertig en doodgaan met Tatjana Almuli en wilde die naar het theater brengen. Maar ik heb toen gezegd: ‘Als je mij op het toneel wilt zetten, moet je mij theater laten maken.’ Dat was een vroegere droom van mij. Daarna heb ik gebluft en gezegd: ‘Ik heb wel een ander verhaal liggen en volgens mij is dat erg geschikt voor theater’.”

Had je dat liggen?

„Ha, nee, dat had ik niet. Ik begon in eerste instantie met een verhaal over een vrouw die zegt een relatie te hebben met een man, maar van wie je er uiteindelijk achter komt dat ze een stalker is. Alleen kwam toen net Netflix met de serie Baby Reindeer en ik wilde niet een soortgelijk verhaal maken. Dat was niet erg, ik had al snel dit nieuwe idee, dat qua thematiek dichterbij mij ligt. Bij zo’n stalker weet je als publiek dat er iets mentaal niet goed is, maar liegen doet iedereen. Dat is spannender.”

Had je al geacteerd?

„Mijn mbo-opleiding was een voorbereiding voor de toneelschool, maar daarna speelde ik een rolletje in een serie waarin ik topless moest, terwijl ik dat niet wilde. Ook zag ik een afstudeervoorstelling van de Kleinkunstacademie waarin ook iedereen topless was. Ik heb mezelf toen wijsgemaakt dat ik geen actrice wilde worden, omdat ik me schaamde dat ik over mijn grenzen was gegaan. Ik ben een nietszeggende hbo-opleiding gaan doen en per ongeluk bij de radio terechtgekomen. Opeens werd ik daar gezien, omdat ik zo luid en bijdehand was en veel durfde te zeggen.”

Wat bedoel je met luid?

„Ik dacht lang dat mijn talent lag in de dingen te zeggen die andere mensen niet durfden te zeggen. Er was altijd conflict, brandjes, als ik ergens was. Later hoorde ik dat mensen een beetje bang voor mij waren.”

Wie was je als kind?

„Ik zat veel in mijn eigen hoofd verhalen te verzinnen, ook op school. Als ik nu terugkijk weet ik vaak niet of ik me iets herinner of dat ik het heb bedacht. Op die verhalen werden mijn ouders aangesproken. Ik heb op de basisschool in een strip-schrijfopdracht iemand iets met scheldwoorden tegen iemand anders laten zeggen. De leerkracht schreef toen: ‘Dit is helemaal niet leuk.’ Ik zei: ‘Maar ik zeg het niet, dat poppetje zegt het.’ Tegelijkertijd dachten leerkrachten dat ik lui was, omdat ik me niet tot dingen kon zetten die ik niet interessant vind. Maar als ik schrijf sta ik juist na uren pas op, omdat ik verhonger en bijna in mijn broek plas.

„Op de middelbare school verongelukte in de tweede klas iemand op wie ik dol was toen we met een groep op weg waren naar school. Ik kan alleen nog goed herinneren dat ik daarna in de Nederlandse les zat, dat ik klasgenoten zag huilen en dacht: stop met huilen, want huilen maakt het echt. Ik heb er nauwelijks over gesproken, ook niet met mijn ouders. Maar vanaf toen was ik denk ik altijd boos.”

Waarom heb je het niet verteld?

„Vertellen was geen optie, zo voelde het gewoon. Door therapie kwam ik erachter dat ik veel meer een ‘Indo’ ben dan ik dacht te zijn.”

Het ‘Indisch zwijgen’?

„Ik heb moeite met die benaming. Dat suggereert een keuze, maar deze mensen zijn naar Nederland gekomen en er was hier geen enkele bereidheid naar hen te luisteren. Het is een overlevingsmechanisme geweest om geaccepteerd te worden.

„Tegelijkertijd praatte mijn Indische oma juist veel, dus ik snapte dat verhaal van Indisch zwijgen niet. Maar het was compensatiegeluid voor wat ze niet zei. Ze heeft in een Japans interneringskamp gezeten met haar moeder en zus. Ze is daar snoeihard uitgekomen. Mijn oma was altijd veel conflict en mening, maar deelde niet wat er echt in haar omging. Mijn moeder en ik hebben dat dus ook. Met verdriet konden we niet goed omgaan.”

Wat is er eng aan verdriet?

„Dat is een hele moeilijke vraag voor mensen die niet weten hoe je veilig verdrietig kan zijn. Toen ik hoorde dat mijn overgrootmoeder was overleden, ben ik in de kast gekropen en daar gaan huilen. Ik weet dat mijn moeder hetzelfde heeft gedaan. Wij kunnen niet uitleggen waarom we dat doen. Ik denk dat zij zich groot wilde houden voor mij en ik voor haar. Dat zit dus in ons. Verdriet werd gelinkt aan verliezen, zwak zijn. Ik vind verdriet tonen nog steeds heel moeilijk. Daarom denk ik het fijn te vinden om verhalen te creëren waarin ik kan uitzoeken: wat is ruimte innemen, wat is ergens over praten? Ik doe dat ook naast het schrijven. Ik ben eigenlijk altijd gesprekken aan het voeren in mijn hoofd. Dat is veilig. Ik weet dan hoe iedereen gaat reageren. Dat deed ik ook vroeger al met mijn beste vriendinnetje. Toen haar moeder overleed, verzonnen we alternatieve levens met bijvoorbeeld een moeder, vaak een beroemde. Dat was onze manier om het gemis toch een plek te geven, want hierover praten, durfde ik niet.”

Me schofterig gedragen was mijn dekmantel. Voor andere mensen is jokken hun dekmantel

Je schild lijkt verdwenen. Wat is er gebeurd?

„Ik had na het ongeluk van de klasgenoot zo’n gigantische PTSS dat ik op een gegeven moment mensen zag verongelukken op straat. Daarna kreeg ik nachtmerries en werd ik bang om te slapen. Ik was drie nachten wakker en zag de raarste dingen. Ik heb de huisarts gebeld en kreeg direct hulp. Toen ik er in de kliniek achter kwam dat mijn manier van omgaan met verdriet een intergenerationele traumareactie was, dacht ik bijna: are you kidding me? Is dat waarom ik me zo gedraag? Hoe heb ik dit kunnen missen?”

Jouw personages in je romans en de voorstelling lijken te bestaan uit je schaduwkanten van vroeger.

„En de schaduwkant van mijn voorouders. Ergens wil ik hun zeggen: ik begrijp hoe het is gegaan. Je gedrag mag er zijn, je pijn mag er zijn, het is logisch dat je je zo opstelde. Maar ik praat natuurlijk ook tegen mezelf.”

Niet de waarheid vertellen is ook een thema in jouw verhalen.

„Ik vind eigenlijk alles wat Emma doet logisch, ze probeert haar hoofd boven water te houden na een heftige gebeurtenis. Kan je het iemand die zich zo onveilig voelt, kwalijk nemen dat ze zich zo gedraagt? Vroeger was ik verdrietig en onzeker en zocht ik aandacht door me schofterig te gedragen. Dat was mijn dekmantel. Voor andere mensen is jokken hun dekmantel. Ik wilde ten diepste gezien worden, maar was ook bang om gezien te worden. Omdat ik zelf veel aan het onderdrukken was.

„Ik ben wel opgevoed met dat liegen echt fout is. Maar we liegen, dus daarom is het ook interessant om dat gedrag uit te werken. Ik krijg na mijn voorstelling vaak van mensen te horen: ‘Ik ken iemand die verzint dat ze kanker of een andere ziekte heeft.’ Ik weet zelf dat ik op de mavo bij een meisje in de klas zat dat bijna iedere week beweerde suïcidepogingen te doen. Dat bleek later niet waar. Ik kende iemand die echt met depressie worstelde en vond daarom wat ze zei pijnlijk. Toen ze opnieuw vertelde dat ze een poging had gedaan, maar op tijd was gevonden, heb ik gezegd: ‘Ga de volgende keer in het bos zitten, dan heb je daar geen last van.’ Daarmee heb ik veel gezeik gekregen. Nu snap ik dat het heel bot was. Toch blijft het interessant dat het ongemak zit bij de mensen die weten dat de ander liegt. Het is moeilijk om die vermoedens bedachtzaam uit te spreken.”

Je bent ook bezig met of herinneringen waar zijn.

„Daarom durfde ik ook geen hulp te zoeken. Straks vertel ik in therapie iets wat niet waar is. Maar herinneringen, zeker traumatische, zijn niet betrouwbaar. Ik heb geleerd dat dit voor de verwerking niet uitmaakt. Ik weet dat sommige verhalen die oma vertelde over het kamp, niet waar waren. Dat ze brutaal was geweest tegen een Japanse soldaat, terwijl ze ook zei dat ze nooit in een interneringskamp heeft gezeten. Het was haar manier om te kunnen overleven.

In hoeverre zou je je personages een andere manier kunnen geven met stressvolle situaties om te gaan dan brutale onaantastbaarheid?

„Het sluipt er toch altijd in. Als schrijver vind ik het leuk onsympathieke personages te creëren van wie je gaat houden. En is een mens ooit vrij van zijn eigen afweersysteem? Ik denk dat ik me nog steeds wat onaantastbaarder voordoe dan ik ben. Maar ik heb geen kanon meer als verdediging.”

CV

2013 – 2015

redacteur/regisseur De Overnachting NPO Radio 1 BNNVARA

2015 – 2018

presentator en cohost NPO Radio 1

2019 – 2024

Podcasts: Ik zag iets moois, De Kleine Remedie vanuit De Kleine komedie, Dit komt nooit meer goed, Radio Pedis van Omroep Zwart

2021

Zachtop lachen (roman)

2022

Tussen dertig en doodgaan (podcast)

2023

Alleen en duizend mensen (roman)

2024

columnist NPO radio 1 Omroep Zwart

2024

Dit komt nooit meer goed (verhalenbundel)

2025

Presentator Let’s Go Mental, omroep Human

2025-2026

Ik vier het klein, Kobra Theaterproductie

September 2025

Zachtop lachen, Het Nationale Theater, Kobra Theaterproductie

Delen

Mail de redactie

‘Hoe oud zijn jullie, 98? Wat doen jullie hier. Jullie zijn bijna dood.” Een ouder stel op de eerste rij moet het ontgelden. Bij de praatjes met het publiek tijdens een try-out van zijn debuutprogramma in Beverwijk gaat cabaretier Sezgin Güleç er met gestrekt been in. Seksueel expliciet, grofgebekt. Dit is weer een cabaretier bij wie je moet oppassen op de eerste rij.

Interacties met het publiek zijn maar uitstapjes, niet de echte show, relativeert hij een week later, bij een gesprek in een McDonald’s in Rotterdam-Noord, waar we een tafel bij het raam kunnen bemachtigen. „Ik ga ervan uit dat je goed in je vel zit. Als je doodongelukkig bent en je gaat vooraan zitten bij een comedyshow die Wild, Barbaars & Bloeddorstig heet, dan kan ik je niet helpen.” Hij lacht. Het publiek shockeren is niet zijn doel, zegt hij. „Dat zou supersuf zijn.”

De naam van de 26-jarige Sezgin Güleç zingt al een tijd rond, als één van de interessantste nieuwkomers in het cabaret. Hij kwam op als voorprogramma van Patrick Laureij, net als Güleç afkomstig uit Rotterdam-Zuid, en ook iemand die zichzelf beschouwt als outsider in de theaterwereld. Güleç is lid van de Comedytrain en heeft een hoofdrol in Fabula, de openingsfilm van het Internationaal Filmfestival Rotterdam (IFFR(.

Ongetwijfeld gaat Güleç stof doen opwaaien. Hij heeft een verhaal dat nieuw is in het Nederlandse cabaret. In zijn debuut praat hij over opgroeien als jongen van Turkse komaf in een achterstandswijk in een rijk land, over zijn woede vanwege het onrecht dat hem is aangedaan, zijn worsteling met de moderne tijd, en zijn bewondering voor inspirerende vrouwen als Simone de Beauvoir, terwijl hij zelf liever een dienstbare vrouw heeft. Hij maakt een scherp onderscheid tussen allochtonen en Nederlanders. Een van zijn grappen gaat erover dat de Ottomanen vroeger West-Europese slaven hadden, maar dat Nederlandse slaven hem ‘kut’ lijken. „Ik wil geen GroenLinks-slaaf. Zeg je: ‘Pluk katoen!’ Zegt hij: ‘Maar het is niet biologisch…’”

De try-out in Beverwijk mondde uit in een gespannen avond, omdat hij de zaal lauw vond reageren en hij zich afreageerde met veel gescheld. Bij de vraag hoe hij terugkijkt op het optreden, blijkt Güleç dat net met zijn psycholoog te hebben besproken. „Wat daar gebeurde, komt door mijn persoonlijke problemen, niet door professionele problemen. Hoe ik moet omgaan met mijn emoties, hoe ik mijn angst voor afwijzing kan omzeilen: dat ben ik nu aan het uitvogelen. Mijn regisseur, Daniël Arends, zei: ‘Je wijst het publiek af voordat het de kans krijgt om jou af te wijzen.’ Daar moet ik aan werken. Omdat ik altijd het gevoel heb dat niemand me wil zien of in hun leven wil hebben. Het zijn diepgewortelde gevoelens waar ik soms last van heb. Ook op het podium.”

Heb je een idee waar dat gevoel vandaan komt?

„Ik denk dat het te maken heeft met anders zijn. Altijd en overal. In de wijk waar ik vandaan kom, Hillesluis, maar ook in het contact met de normale wereld. Ik had niet het gevoel dat er ruimte was voor mijn denkbeelden. Die werden weggezet als haatvol of agressief.”

In je show hint je op je problemen als kind.

„De problemen van een Turks kind in Rotterdam-Zuid. Voor mij persoonlijk was het nog wat moeilijker. Ik wil niet in detail treden. Problemen en pijn zijn subjectief. Een ingrijpende gebeurtenis die extreem gewelddadig is, kan bij mij dezelfde pijn veroorzaken als bij een ander kind dat alleen een slecht cijfer krijgt. Dus ik probeer me niet met mijn pijn te identificeren. Iedereen heeft pijn, maar mij interesseert het hoe je met je pijn omgaat. Ik praat erover zodat ik kan evolueren en groeien.”

Wat was er mis met je denkbeelden?

„Ik zag dingen zwart-wit. Elke keer dat mij een soort mildheid of nuance aangepraat werd, haakte ik af. Nog steeds. Ik hou niet van polderen. Polderen is zieldodend. Het is er ook niet de tijd voor.”

Waarom niet?

„Polderen heeft voor veel irritatie en problemen gezorgd. Iedereen die doet alsof nuance zo belangrijk is, probeert ook ideeën door te drukken.

„Als je verandering wil teweegbrengen, heb je radicale stappen nodig. Of radicale grappen. De reden dat ik soms als moeilijk te verteren overkom bij mensen, is dat ik drastisch veel wil veranderen. Als comedian heb ik een positie daar veilig over te spreken. Het is opinie, geen beleid.”

Op het podium zeg ik eerlijk wat ik haat en ik hoop dat het jou activeert om te zeggen wat jij haat en vanuit die haat naar een plek van liefde te komen

Wat wil je veranderen?

„Mensen zijn meer bezig met overkomen als een goed persoon dan daadwerkelijk een goed persoon zijn. Daardoor maken ze veel morele denkfouten. Ik merk dat in trendy en hippe kringen, vooral in Amsterdam, en in wijken waarin ze die prachtige, open, vrije wereld propageren. Ze zijn tolerant, maar ik kan geen mening hebben die niet past bij mijn profiel, mijn hokje. Dan veranderen al die tolerante mensen opeens in… ja, ik wil niet Hitler zeggen, maar ze trekken een muur op. Want ze willen voorschrijven wat je moet accepteren en waarderen. Dat roept haat op.

„Op het podium zeg ik eerlijk wat ik haat en ik hoop dat het jou activeert om te zeggen wat jij haat en vanuit die haat naar een plek van liefde te komen. Ik probeer dat de boog te laten zijn in mijn show.”

Waarom die aanpak?

„Ik wil dat het publiek iemand hoort die zich niet bekommert om wat andere mensen denken. Iedereen die de moeite waard was in de geschiedenis en die ik interessant vind, was zo iemand: Fidel Castro, Malcolm X, Lenin, Gandhi. Als John Lennon nu had geleefd, zou hij conservatief zijn geweest.”

Hoe bedoel je dat?

„We zitten in een periode waarin de gevestigde orde doet alsof ze rebels is, maar zij zijn het systeem. John Lennon kwam op in een tijd dat mensen in pak het voor het zeggen hadden. Ik groeide op in een tijd dat mensen die dachten dat ze John Lennon waren het voor het zeggen hadden – op mijn school, op tv, in de politiek: vrijdenkende, vegetarische, zogenaamd lieve mensen. Maar ik heb ze nooit anders ervaren dan als mensen van de gevestigde orde. Ze willen ‘Lentekriebels’ doorvoeren op scholen met ouders van islamitische kinderen. Ze zeggen: ‘Dit is wat wij willen.’”

Waar moet het heen?

„Ik doe geen voorstel om terug te gaan in de tijd. Maar de moderne tijd kan baat hebben bij het erkennen van onze primaire, menselijke behoeftes. We hebben sociale veiligheid nodig, een stabiele relatie, stabiele relaties met onze familie. Waarom ontkennen we dat? Niemand wil nog een familie stichten. Iedereen wil een gat in zijn neus boren, blauw haar of een tatoeage. Alsof dat geen vluchtgedrag is. Alsof dat geen zelfhaat is. We zijn dingen aan het glorifyen die mensen kapotmaken en dat snap ik niet.

„Een vriendin zei me dat ik mijn rughaar kon laten weglaseren. Dat wil ik niet. Mijn lichaam is een cadeau van mijn voorouders. Ik wil daar niet mee fokken. Waarom staat er op een pakje sigaretten dat het je leven kan verkankeren, maar niet op een piercing of tattoo shop?

„Vrijheid om te doen wat je wil is prima, maar als gemeenschap heb je ook de verantwoordelijkheid om te zorgen voor mensen met wie het niet goed gaat. Op festivals is iedereen onder de invloed van harddrugs. Iedereen is zijn ziel aan het kapot neuken en snuiven. Lowlands, gezellig! Dat kan toch niet? Gaat dat de westerse samenleving vooruit brengen?”

Hij wijst naar buiten. „Dit is een allochtonenwijk. Zie de orde die hier heerst. Hoe kan dat? Is dat wat het Westen wil: dat wij floreren en dat jullie kapot gaan? Want ik wil dat niet.”

In Beverwijk zei je tegen een bezoekster van Turkse afkomst, die verklaarde dat ze geboren en getogen in Nederland was, dat ze niet moest denken dat ze een Nederlandse is of zou worden.

„Een Turkse moet dat niet willen. Alles aan haar is Turks. Nederlandse mensen moeten het ook niet willen. Omdat het zelfhaat is. Wij zitten in een situatie waarin blanke meisjes, vooral in hoogopgeleide kringen, allochtoon en zwart willen zijn. Ze ontkennen alles wat wit is, want wit is slecht. Wit staat voor slaveneigenaren, voor heteroman, voor macht. Wit is vies. We hebben een grote allochtonengemeenschap die hetzelfde doet met hun cultuur: ‘Allochtoon zijn is barbaars, ik moet verwesteren.’ Waarom accepteert niemand zichzelf? Waarom begrijpt niemand dat geen enkel persoon inherent slecht is? Er is alleen iets mis met jou als jij iets evils doet.”

Misschien voelde die vrouw zich Nederlands? Bi-cultureel?

„Prima, maar ik geloof niet in die wereld en ik ga er niet aan bijdragen. Ik heb Turkse normen en waarden, ik ga mijn kinderen daarmee opvoeden. Het comfort dat dit idee brengt zorgt ervoor dat ik minder mezelf aan het kapot maken ben. Allochtonen moeten ophouden met anders te praten of zich anders te kleden om geaccepteerd te worden. Het is een strijd die ze nooit gaan winnen.”

In je programma heb je het over te ‘cleane allochtonen op tv’.

„Die zijn bezig met geaccepteerd worden en ik heb geen interesse in geaccepteerd worden – ook niet door de Turkse gemeenschap. Ik snap die chase niet. Ik ken Turken die als ik Turks met hen praat, reageren in het Nederlands. Wat voor psychose is dat? Dan ben je toch ver heen? Ik heb respect voor mensen die zichzelf zijn – ook als ze daardoor het risico lopen alleen te staan.”

Wil je niet door iemand geaccepteerd worden?

„Natuurlijk wel, maar niet door onbekenden, niet massaal. Door de mensen om wie ik geef. Niet vanwege een idee van wat normaal moet zijn.”

Güleç wil roken, dus we praten voor de deur van de McDonald’s verder. Het gesprek komt op relaties.

„Ik denk dat veel vrouwen en mannen ongelukkig zijn in relaties. Dat komt door meerdere dingen. Bijvoorbeeld doordat we mannelijk pijn niet bespreken. En doordat we neerkijken op vrouwen die thuis mama willen zijn. Dat wordt afgedaan als achterlijk. Terwijl: dat is hoe wij leven als allochtonen. Veel vrouwen willen niet de kost winnen. Wat is daar mis mee? Waarom zijn er zoveel miserabele, moderne wijven die doen alsof dat slecht is?”

Wat is de mannelijke pijn die wordt genegeerd?

„Moeten doen alsof alles oké is. Bij mannen die goed functioneren wordt er vanuit gegaan dat zij geen enkel probleem hebben: ‘O, die is sterk’. Dat is niet vanzelfsprekend.

„De manier waarop mannen zich laten behandelen in deze samenleving vind ik ook zorgwekkend. Je hebt mannen van wie hun vrouwen vreemdgaan en die het dan uitpraten. Dat snap ik niet. Ik zie weinig mannelijk zelfrespect. Mannen zijn meer bezig met hun lusten dan met wat hen waardig en menselijk maakt.

Als je moeite hebt met hoe ik klink, dan moet je je er bewust van zijn dat er iets moet veranderen

„Ik zou willen dat de generatie na mij minder van die problemen heeft. Dat ze meer in contact staan met wat het is om een mens te zijn en niet instant hun behoeftes willen bevredigen. Dat ze opgroeien op een manier waardoor ze niet zoals ik opvliegend en vol woede zijn. Daarom ben ik eerlijk over hoe ik me voel. Ik wil laten zien, kijk, dit is wat het met mij heeft gedaan. Als je moeite hebt met hoe ik klink, dan moet je je er bewust van zijn dat er iets moet veranderen. Dus mijn boodschap is juist voor de mensen die het eigenlijk niet willen horen.

„Atatürk zei: ‘Ik wil de dictator zijn door wie Turkije nooit meer een dictator nodig zal hebben.’ Zo sta ik er ook in. Ik geloof dat mijn beweegredenen en mijn gedachten uiteindelijk uit een plek van liefde komen.

„Ik probeer een liever en bedachtzamer persoon te worden. Maar ik wil eerst laten zien hoe ik nu ben, zodat je snapt hoe dat voelt. Er is een boog mogelijk voor mij, maar ik ben nu de persoon die ik moet zijn.”

Zijn sigaret is op en het is koud buiten. We gaan weer naar binnen, voor warme thee, en een vanille milkshake voor hem.

Delen

Mail de redactie