‘Sopraan te huur! Wie biedt?’ schrijft Elisa Maayeshi in haar Cultuurdagboek

Posted on January 22, 2025 by admin

Dinsdag 14 januari Auditie

16.05 uur. Ik sta bij de bagageband te wachten op Schiphol. Ik doe stiekem een klein dansje op PJ Morton en Yebba’s ‘How deep is your love’ terwijl ik een bakje yoghurt eet. ‘Cause we’re living in a world of fools…’ Vanochtend zong ik een auditie voor een groot operahuis in Duitsland. Er is een kans dat ik aangenomen word, ik zat in de laatste ronde. Hoe zal dat dan moeten met verhuizen en zo? Het zou gek zijn om geen thuis meer te hebben in Amsterdam. Zal ik al mijn boeken meenemen? Gedachteloos open ik mijn mail-app. „Beste Elisa, we hebben erg genoten van je auditie vanochtend. Helaas heeft de jury voor een andere kandidaat gekozen.” Ah, oké. Dat was dat. Waar blijft die koffer? Ik moet door naar Den Haag voor een orkest- en toneelrepetitie met het Orkest van de Achttiende Eeuw.

Woensdag 15 januariGenerale !

20.20 uur. Ik zit achterop de fiets bij Wessel (bariton, klasgenoot, vriendje). Zijn huisgenoot heeft gnocchi gemaakt. De generale repetitie voor La fedeltà premiata is goed gegaan. Heel leuk om het voor het eerst compleet met orkest, licht, grime en kostuums te doen. Aan de ‘notes’ van de regisseur en dirigent naderhand leek geen eind te komen. Dingen kunnen nog scherper, nog grootser, inzetten preciezer, woorden meer gearticuleerd. Ach, morgen weer een dag. Ik klop op Wessels rug. „Zullen we vanavond Normal People kijken?”

Elisa Maayeshi voor de opera ‘La fedeltà premiata’

Donderdag 16 januariGenerale 2

12.30 uur. Ik ben even gaan liggen. ‘Constructive rest’. In een van de studiekamers in Amare zingt Lizzy McAlpine zachtjes in mijn oor. Mijn dubbel Aimee is ziek dus ik krijg straks die pruik weer op en zing ik ook de tweede generale. Vanochtend zangles gehad in Amsterdam. We hebben het gehad over de audities, de feedback, over kwaliteit en vakmanschap en daar prioriteit aan geven. Mijn docent Sasja Hunnego is koningin dingen-in-perspectief-plaatsen. Het liefst zou ik altijd met de inhoud bezig zijn. Het instuderen, repeteren en optreden vind ik allemaal even leuk. Maar om dat te kunnen doen, horen audities er nu eenmaal bij. ‘Sopraan te huur! Wie biedt?’

Vrijdag 17 januariPremière

22.35 uur. Het applaus zwelt aan, mensen gaan staan. We rennen weer op, vormen een lijn en buigen. Hand in hand. Ik voel me trots. Op m’n collega’s die prachtig hebben gezongen vanavond. Op Anja, onze regisseur, die nooit losliet, elke keer weer nieuwe input gaf, waardoor we het nu los konden laten en echt konden spelen. Op dirigent Benjamin die met enorm veel energie en professionaliteit de zangers en het orkest heeft geleid. Ik voel me zo gelukkig als alles samenvalt op het toneel. Alle stress van eerder die dag is als sneeuw voor de zon verdwenen. De naarstige zoektocht naar suikerspin voor mijn toi-toi-toi’s (een referentie naar mijn zoete pruik), het rennen naar de trein, de vreemde kriebel in mijn keel. Weer in mijn gewone kleren val ik mijn moeder in de armen. We hebben elkaar sinds Kerst niet meer gezien. Ze heeft enorm van de voorstelling genoten. „Ik zou het morgen wel weer willen zien, en overmorgen weer!”

Visagie voor Elisa Maayeshi voor de opera ‘La fedeltà premiata’

Zaterdag 18 januariWarm vinyasa flow

9:05 uur. In de kou staan Laura (vriendin) en ik te wachten op de bus. Lege maag, min 1 graden. Om 9.30 uur begint de les ‘warm vinyasa flow’. Waarom hadden we ons hier ook alweer voor aangemeld? Ik zou komen logeren en dan zouden we ’s ochtends ‘lekker’ naar yoga gaan samen. Ja, precies ja. Vannacht heb ik half dromend de hele voorstelling nog eens dunnetjes over gedaan. De melodieën wisselden zich af met reacties van het publiek. „Ik ben meteen blij als jij op de bühne komt!” „Elke noot die je zong was in het karakter van Amaranta en wat stond die pruik je geweldig!” „Laten we zo even eieren en croissantjes halen voor het ontbijt”, stelt Laura voor. Met het vooruitzicht van een uitgebreid ontbijt en haar zachte bank fleur ik meteen op. Vanavond ga ik weer naar Amare om de andere cast te zien spelen.

Elisa Maayeshi tijdens warming-up voor de opera en repetitie ‘La fedeltà premiata’

Zondag 19 januari Matinee

8.36 uur. Havermoutontbijt. Een beetje tegen heug en meug. Ik was gister om 1 uur thuis, dus een kort nachtje. Vanmiddag spelen we nog een keer Den Haag. De docenten komen, het wordt beoordeeld. Vandaag is ook de trouwdag van mijn ouders. In 1996 zijn ze getrouwd. „De Elfstedenwinter!” voegt mijn moeder steevast toe. In mijn tweede week bij de Dutch National Opera Academy belde mijn moeder op. „Het gaat niet goed, je moet naar huis komen.” Mijn vader was al een aantal maanden ongeneeslijk ziek; hij had MSA-p, een zeldzame vorm van Parkinsonisme. Hij overleed op 23 september 2023. Op de laatste avond heb ik nog voor hem gezongen. Er raakte van alles uit balans, vooral sociaal en emotioneel gezien. Ik voelde me een tijd lang heel open en kwetsbaar. Alles kwam ongefilterd binnen: het verdriet, de pijn, maar ook schoonheid en plezier. Ik kon me intens gelukkig en dankbaar voelen in die tijd. Door zo dicht bij de dood te zijn, maakte het leven soms een overweldigende, grootse, geweldige indruk. In alle disbalans bleef één ding heel constant: het zingen. Een paar dagen na de begrafenis was ik weer op het conservatorium voor zangles. Dat zingen, dat moest gewoon. Het was het enige wat niet veranderd was. Uitademen op klank, dat is overzichtelijk.

Maandag 20 januariWeekend

21.45 uur. Een vrije dag! Wessel en ik gaan de stad in voor een zoet ontbijtje en kijken daarna Inside Out 2. Ik vind het een geweldige film. Als kind stelde ik me vaak voor hoe er allerlei levende wezentjes in mijn lichaam taakjes en klusjes uitvoeren: het verwerken van voedsel, het laten kloppen van het hart. In de film wordt vanuit een besturingskamer in de hersenen door verschillende emoties de boel bestierd. Het is de perfecte activiteit na deze veelbewogen week. Daarna kijken we ietwat beteuterd toe hoe Trump geïnaugureerd wordt. Ik denk dat het er in zijn bovenkamer heel wat minder kleurrijk aan toegaat. Enfin, lief dagboek, het was me een waar genoegen. Moedig voorwaarts en leve de cultuur!

Meidengroep K3 kent vele gezichten, maar was eigenlijk al die tijd Peter, Alain en Miguel

admin
January 22, 2025
0

Een Vlaamse Spice Girls was het streven. Een blond-, een rood-, een zwartharige: een fiere verwijzing naar de Belgische driekleur. Karen Damen,  Kristel Verbeke  en  Kathleen Aerts waren destijds de eersten in 1998. Zingen konden ze niet echt, maar dat maakte niet uit voor het succes.

K3 is nog altijd mateloos populair. Maandelijks luisteren er zo’n slordige zevenhonderdduizend fans naar inmiddels Julia, Marthe en Hanne en hun voorgangers. Er zijn shows voor kinderen en volwassenen, er zijn pennen, petten, stripboeken, dekbedovertrekken, agenda’s en poppen. Maar terwijl Karen, Kristel en Kathleen in 2009 al richting de veertig gingen en het volgens sommigen hoog tijd was om hun minirok aan de wilgen te hangen, schreef het trio Peter (Gillis), Alain (Vande Putte) en Miguel (Wiels) onvermoeibaar verder.

Met meer dan driehonderd liedjes op hun naam is het voor de songschrijvers nu mooi geweest: ze stoppen. De huidige zangeressen gaan door en geven zo’n drie shows per concertdag.

De stoppende tekstschrijvers van K3: **Alain Vande Putte, Peter Gillis en Miguel Wiels**.

Formule

K3 was een concept uit de koker van zanger en radiopresentator Niels Williams. Een bekende in het Vlaamse medialandschap, die destijds ook de componisten in dienst nam.

„Het was helemaal niet voor kinderen bedoeld”, vertelt tekstschrijver Alain Vande Putte (59) vanuit zijn studio in Zuid-Spanje. De songtekst van hun eerste hit, ‘Heyah Mama’, wijst er inderdaad op dat de schrijvers niet alleen schreven voor drie tot dertienjarigen: ‘Ik weet een plekje waar ze ons niet vinden / Jij mag me verslinden / Doe het heel zachtjes / Geen kreetjes en geen lachjes.’

Vanaf het begin deed Peter Gillis de productie, Miguel Wiels en Alain Vande Putte de teksten en muziek. „Miguel kwam voor ‘Heyah Mama’ met deze vrij kinderlijke melodie en toen heb de tekst wat meer spicy gemaakt, dat was onze briefing. Na de eerste optredens bleek dat vooral hele jonge kinderen fan waren.”

Het succes kwam niet vanzelf. In 1999 deed K3 mee met de Vlaamse voorrondes van het Eurovisiesongfestival. Het was de eerste keer dat de meiden live zongen. Het jury-oordeel was onverbiddelijk: „Fijne vleeswaren, dames, maar vleeswaren zijn ook charcuterie en qua liedjes is dat dus charcuterie met peren”, aldus jurylid en zanger Marcel Vanthilt. Ze kwamen niet door de voorrondes heen. Toch sloeg de dubbelzinnige mix van zoete pop en wereldse teksten in als een bom in Vlaanderen en Nederland. Vanaf 2000 stonden hits als ‘Alle Kleuren’, ‘Tele-Romeo’ en ‘Oya lélé’ wekenlang op één in de hitparades.

Oprichter Williams verkocht de popgroep in 2002 aan het Belgische entertainmentimperium Studio 100. Volgens Vande Putte een belangrijke factor in het succes van K3. „In het begin moesten we het echt hebben van de hits. Met Studio 100 kwam de marketing, de merchandise en de musicals.” K3 werd een formule.

Fantasiewereld

Elke generatie heeft, net als een eigen James Bond, een eigen K3. Als in 2015 het oorspronkelijke trio Karen, Kristel en Kathleen stopt, worden er via tv-formats nieuwe voorvrouwen gezocht. „Bij die wedstrijden, K2 zoekt K3, had ik m’n twijfels. Ik dacht dat het publiek dat niet zou pikken, maar dat heb ik verkeerd gezien”, zegt componist Miguel Wiels, die het team in 2019 al verliet. Hij had geen inspiratie meer. „We creëren een fantasiewereld en het maakt voor de kinderen niet uit of die blonde Klaasje, Josje of Kathleen is.”

Er volgen op het podium nog vijf nieuwe K3-leden die, volledig in de traditie van de popsensatie, in regenboogjurkjes en met strikjes in het haar op het podium verschijnen. Studio 100-directeur Gert Verhulst, bekend van kinderprogramma Samson en Gert, windt er geen doekjes om: „Ik wil blote benen zien. De papa’s moeten er ook iets aan hebben”, zei hij in 2009.

Vande Putte voelt zich niet comfortabel bij die uitspraak. „Dat het slanke, knappe meiden waren in korte rokjes voldoet inderdaad aan een stereotype, maar dat heeft niks met seksisme te maken”, zegt hij. Dat het in die beginjaren een beetje grijs gebied was omdat de liedjes omarmd werden door een heel jong publiek, kan hij begrijpen.

„Seksualisering en verkoop van muziek zijn altijd hand in hand gegaan”, zegt Vande Putte. „Kijk naar Cardi B of Beyonce, die echt hun lichaam verkopen in plaats van hun muziek. Als je K3 aanvalt op korte rokjes en mannen die eraan zouden verdienen, dan doe je dat echt om ze neer te halen.” Of de meidengroep in deze tijd opnieuw zou kunnen worden opgestart, betwijfelt hij: „Ik denk het niet, zelfs de oorspronkelijke K3 is veel te braaf voor de huidige muziekscene.”

Ethos

Dat de formule K3 de tand des tijds heeft doorstaan komt niet alleen door marketingmachine Studio 100, benadrukken beide songschrijvers. Vanaf het begin was het voor de componisten belangrijk dat er gelaagdheid in de teksten zat, juist om de kinderen én de ouders te bereiken. „De mensen die K3 afschrijven als alleen maar lollig, luisteren niet goed”, zegt Vande Putte. Neem de tekst van hun eerste hit, ‘Alle Kleuren’: ‘Waarom doen mensen elkaar toch zo’n pijn/Zou het niet beter zijn als wij voortaan verdraagzaam zijn?’ „Het is gewoon hallucinant als achtduizend kinderen en ouders dat samen zingen. Daar moet je niet cynisch over doen, dan kun je beter aan de lopende band gaan werken.” Ook Wiels is trots op de boodschap in dat nummer „We schreven dat in een tijd dat extreem-rechts opkwam in België, dat dit zo’n hit werd was echt een overwinning.”

Ook in het buitenland is geprobeerd de formule uit te rollen. Er werden kopieën gemaakt in Duitsland; Wir Drei en Zuid-Afrika; X-4, die flopten. Volgens Vande Putte omdat de songschrijvers daar het niet serieus genoeg namen. Zijn lievelingsnummer? „‘De wereld is veel mooier dan je denkt’, uit 2019. Daar zit het ethos van K3 echt in, in die ene zin.”

Hoe K3 klinkt zonder Peter, Alain en Miguel is te horen in de nieuwste single ‘Iliake’, die vorige week uitkwam. Het nummer lijkt met zijn aanstekelijke beat en moralistische teksten naadloos aan te sluiten op het ethos van de groep. Wat of waar Iliake is weet niemand, maar ook dat is volledig in lijn met voorgaande hits als ‘Kuma he’.

Studio 100 zegt voortaan met een wisselend team van schrijvers aan de slag te gaan. Wiels heeft één keer naar de single geluisterd: het voldoet aan de K3-formule en hij hoort dat er met nieuwe inspiratie aan is gewerkt. Voor Vande Putte is het nog te vroeg: „Ik ben er nog niet klaar voor om naar nummers te luisteren die door anderen geschreven zijn.”

Sensuele r&b-zanger Kehlani geeft de luide rockster in zichzelf ruim baan

admin
January 22, 2025
0

Vroeger wilde Kehlani altijd een rockster worden, vertelt die dinsdagavond aan diens publiek in Amsterdam. Maar Kehlani werd popzanger, eerst als tiener in PopLyfe, en later solo als een van de invloedrijke popsterren die ingrediënten van de populaire r&b uit de gouden jaren 90 zo aanstekelijk samenbrengt met oude en nieuwe invloeden uit vele andere genres; van trap tot afrobeats, en van country tot 80’s rock.

Met diens meest recente, vierde album Crash is „de ideale middenweg gevonden”, zegt Kehlani in Amsterdam. De mix van broeierige en zinderende r&b met luchtige pop, hiphop, dancehall, country en rock maakt begin februari kans op drie Grammy Awards, zoals die voor het beste r&b-nummer van het jaar en, zoals ze dat bij de Grammy Awards noemen, het beste ‘progressieve’ r&b-album van het jaar.

In Kehlani’s voorprogramma krijgen we eerst een ander veelbelovend boegbeeld te zien van de moderne r&b, de Britse kwn (spreek uit: ‘ké-wan’). Een veelzijdige jonge songwriter en muziekproducer die al een paar briljante en gloeiende slaapkamerjams uitbracht, waaronder het met elke zwetende hartklop verder onder je huid kruipende meesterwerk ‘worst behavior’, het spannendste r&b-nummer in jaren. Ook live is kwns met elektronische effecten bewerkte stem soepel en zijdeachtig en zijn de beats slepend en gelaagd. Maar een zó veelbelovende artiest verdient meer dan een eenzame tape-act voor het hoofdgordijn van de headliner; kwn verwaait wat in de enorme concerthal.

Erotisch duet

De muziek van Kehlani put uit dezelfde bron als die van kwn – zoals ze ook live laten zien en horen in hun erotische duet ‘Clothes Off’, waarin ze beloven in een nat en zweterig bed niet te zullen stoppen tot de buren komen kloppen. Kehlani maakt geweldige, slepende, elektronische, sexy en sensuele r&b die smacht en verleidt. Voor die kant is live vooral alle ruimte wanneer de melodieën, synthesizergeluiden, elektronische effecten en harmoniezang wat meer vooropstaan.

Live overheersen in AFAS Live dinsdagavond echter meer de drumfills, piepend echoënde gitaren en wild zwiepende haren van de rockster die Kehlani óók wil zijn. „Dit is géén r&b-show”, zegt die zelfs stoer, minuten voordat toch een stevig blokje r&b te horen is, vaak gesteund door een krachtig meezingend publiek dat telefoonlichtjes in de lucht houdt, terwijl Kehlani op de showtrap onderuit ligt tussen krioelende dansers.

De aantrekkelijke diepere laag in diens muziek – de sensuele zware bassen en pulserend slepende elektronische grooves – wordt live nog wat meer geofferd aan de wensen van de rockster die Kehlani wil zijn, en die het publiek wil opzwepen op rafelig rauwe, gierend galmende, distorted jarentachtiggitaarsolo’s en hard klappende snaredrums. Dat levert soms een wat kil en gezwollen podiumgeluid op. Sterker zijn Kehlani en band op de wat meer rustige, melodieuze momenten, waar de krachtige zang en ingenieuze details in de groove van diens muziek ook live voluit kunnen ademen.

Van vredesduif tot vliegende rat: de duif heeft in de cultuurgeschiedenis vele rollen gekregen

admin
January 22, 2025
0

’s Winters begint de dag met het voeren van de vogels. Tussen vinken en mezen, merels en roodborstjes, bonte specht, gaai en ekster melden zich ook duiven. Mauvekleurige Turkse tortels met een exquise nachtblauwe nekband, holenduiven met een smaragdgroene vlek in de nek en houtduiven met blinkend witte nekvlek. ’s Zomers wekken de duiven mij met hun welluidend koeren en gescharrel op de nok van het dak van onze boerderij in het oosten van het land.

Marcel Proust schrijft in De kant van Swann (1913, deel één van De verloren tijd) over „duiven met hun prachtige, iriserende lichamen – gevormd als harten en, als het ware, de seringen van het gevederde rijk”. Wellicht danken duiven de symbolische betekenis van vredebrengers niet alleen aan hun vredelievende gedrag, maar ook aan hun hartvormige lijf.

Verminkte pootjes

Hoe anders is het gesteld met duiven in de stad. Ze zouden allerlei ziektes overbrengen (onjuist, volgens de RIVM, tenzij je uitwerpselen consumeert). Ze houden mensen uit de slaap en veroorzaken overlast door stank van nesten en uitwerpselen. Stadsduiven zijn te dik door het eten van junkfood en hebben verminkte pootjes. Dat laatste is een gevolg van ‘draadpoot’ of stringfoot: poten of tenen raken verward in nijlondraad en mensenharen, worden afgekneld en sterven af.

Er zijn ook stadsbewoners die zich over de duiven ontfermen. Het voeren van duiven is weliswaar verboden, maar wel toegestaan voor medische doeleinden. Sinds enkele maanden verlossen twee Rotterdamse kunstenaars, G.C. Heemskerk en Shani Leseman, gekleed in speciaal ontworpen pakken, duiven van draadpoot door de draadjes door te knippen. Verwonde duiven verplegen ze thuis tot ze weer gezond zijn.

Scrambled eggs

Toen beeldend kunstenaar Luuk Wilmering (Haarlem, 1957) in 2010 in Parijs verbleef voor een kunstproject over vogels, trof hij een wreed gestorven ongeboren duivenjong aan op de stoep van het Cité Internationale des Arts. Het resulteerde in het fotowerk Scrambled Eggs, dat afstotend en gruwelijk is en tegelijk wonderschoon, met groen bemoste stoeptegels, glanzend eierstruif en rozerode bloederigheid. Wilmering, die als kind zijn grootvader aan het werk zag bij diens duiventil, is gefascineerd door duiven. Het fotografisch tweeluik Cross-section of a Pigeon (2022) ontstond in het Agricultural Museum in Cairo. De ene foto toont de helft van een opgezette duif in een vettige glazen vitrine, de andere foto toont de andere helft, het skelet van de duif, geframed door zijn donkergrijze jas. Champions (2013) bestaat uit veertig schilderijen van elk 38 x 50 centimeter. Wilmering scande duiven uit een Belgisch boek gewijd aan kampioenen in de duivensport uit de jaren dertig van de vorige eeuw. Hij zette de duiven allemaal in dezelfde richting over op linnen en beschilderde elke duif in schitterende kleuren.

Champions brengt negentiende-eeuwse vogelstudies in herinnering, zoals het boek Les Pigeons (Parijs, 1838), een collectie van ruim honderd prenten van duiventekeningen gemaakt door Madame Knip, née Pauline de Courcelles. Geen duif is hetzelfde, alle zijn weergegeven in steeds andere kleuren, consequent afgebeeld in identieke poses zittend op een tak. Het is, net als Champions, een ode aan eenheid in verscheidenheid. Of strikt genomen, andersom.

Duiven zijn afstammelingen van de blauwe rotsduif, Columba Livia, die kliffen en rotswanden bewoont. Het verklaart waarom duiven zo graag vertoeven op dakranden. Afkomstig uit Noord-Afrika, India, Centraal-Azië en het Middellandse Zeegebied, hebben duiven zichzelf zo’n 5000 jaar geleden aangepast aan het leven in de buurt van mensen. Noch wild, noch echt gedomesticeerd, voelen ze zich uitstekend thuis tussen steen en beton en hebben ze een hybride levensstijl ontwikkeld, in symbiose met de mensenmaatschappij.

Recht op duivenvlucht

Duiven zijn de mens door de eeuwen heen op allerlei manieren tot nut geweest. Vanaf de Noormannen tot aan de Franse Revolutie (1789) behield de adel zich het recht voor om duiventillen te beheren, op straffe van hoge boetes aan wie zich niet aan ‘het recht op duivenvlucht’, zoals het heette, hield. Veren en dons dienden voor kussens en dekbedden en duivenpoep werd gebruikt als mest. Duiven werden (en worden) bejaagd om de malse duivenborstjes. Jan Weenix (Amsterdam, 1642-1719) was bekend om zijn stillevens van geschoten wild. Op een stilleven uit 1703 etaleerde Weenix, naast een duif met gespreide vleugels, ook een haas, twee patrijzen, een musket, zakje kruitpoeder en vangnetten.

Sinds enkele maanden verlossen twee Rotterdamse kunstenaars, gekleed in speciaal ontworpen pakken, duiven van draadpoot

Vanaf de negentiende eeuw was het juist de arbeidersklasse die zich, in heel Europa en Noord-Amerika, onderscheidde met de duivensport, ook „the poor man’s horse races” genoemd. Charles Darwin werd geïnspireerd tot het doen van onderzoek naar duiven nadat hij in 1858 had gezien hoe 110 duiven, afkomstig uit Antwerpen, werden losgelaten op London Bridge om weer naar huis te vliegen. Het onderzoek publiceerde hij tien jaar erna in The Variation of Animals and Plants under Domestication.

Navigatie-vermogen

De duif bezit een verbijsterend navigatie-vermogen. Bij gunstige weersomstandigheden kan een duif een afstand van 1200 kilometer afleggen om, in één keer, naar huis te vliegen. Na honderd jaar van experimenteren met de duif en het testen van verschillende hypothesen (magneten aan vleugels bevestigd, het zicht belemmerd door wazige contactlenzen, de neusgaten dichtgestopt met was enzovoort) weten we nog steeds niet hoe dit mogelijk is. Zelfs duiven die, met boodschappen aan de poten, tijdens de wereldoorlogen midden in de nacht en bij dikke mist boven de Noordzee uit het vliegtuig werden gegooid, vlogen weer naar huis, soms dwars door spervuur en bommenregens heen. Een aantal van hen is geëerd met officiële oorlogsmedailles en monumenten.

„Van oudsher zien de ogen liever dons dan bloed / dat dons groeit op de duiven van Picasso: / daar steken de scherven als messen naar, / daar steken de fosforbommen brand in”, dichtte de Vijftiger Jan Elburg. Hier is de duif, anders dan de vredesduiven van Picasso, oorlogsslachtoffer. In 1952 publiceerde Cobra-kunstenaar Constant negen houtsneden bij gedichten van Elburg. Het Uitzicht van de Duif toont een hulpeloos fladderende witte duif, tegen een achtergrond van twee monochrome vlakken felblauw en oranje.

Fra Angelico: **Annunciatie**, fresco in het San Marco klooster in Florence

In de kunstgeschiedenis zijn duiven als vredesduif, liefdesduif, onschuld en Heilige Geest alom aanwezig. Zoals in de beroemde Annunciatie van Fra Angelico in het klooster van San Marco in Florence (1440-45). De duif als symbool van spiritualiteit en vrede leeft voort tot in onze tijd. In de jaren veertig van de vorige eeuw maakte de Duitse beeldhouwer Ewald Mataré bijzondere, gestileerde duiven voor doopvonten en wijwaterbekkens. Het Rijksmuseum bezit een prent van de schilder en anarchist Anton Heyboer uit 1982, getiteld Spirit and Body, met een rode duif vliegend boven aardse chaos. In 2007 verscheen, rond Kerst, op een muur in Bethlehem een afbeelding van de hand van Banksy, van een vredesduif met takje in de snavel en gekleed in kogelvrij vest.

In de loop van de geschiedenis heeft de duif ten behoeve van de mens de meest uiteenlopende rollen op zich genomen: die van sierduif, postduif, wedstrijdduif, bemester, voedsel en drager van ziektekiemen of ‘vliegende rat’. In de recente pogingen om steden te vergroenen worden speciale maatregelen genomen ten gunste van bijen, vleermuizen en vogels. Duiventillen zouden niet teveel gevraagd zijn.