Van tranentrekkers over Grindr tot ziedende, poëtische punk: deze acts op Eurosonic staan op doorbreken

Het boybandtijdperk herleeft bij de Bankzitters in de Ziggo Dome. Dit weekend geeft de groep drie uitverkochte concerten in de zaal in Amsterdam (capaciteit 17.000). Twee shows zijn voor alle leeftijden, de eerste, op vrijdagavond, was voor zestienplussers – maar het publiek was niet veel ouder dan dat.

Twee uur lang gingen fans los op hits als ‘Je blik richting mij’, dat binnen een week meer dan 1,5 miljoen streams scoorde op Spotify, en ‘Huisfeestje’, dat de nummer 2 bereikte in de Top 40.

De Bankzitters zijn inmiddels uitgegroeid tot een bedrijf met 18 medewerkers op een kantoor in Utrecht, dat de vijf heren zelf runnen. In dat opzicht zijn ze als ‘selfmade’ boyband behoorlijk uniek.

Milo, Rob, Raoul, Matthyas en Koen vieren in de Ziggo Dome het tienjarig bestaan van hun YouTube-kanaal, dat ondertussen 1,1 miljoen abonnees heeft. In hun video’s doen ze voornamelijk dingen veel en/of lang: alles bestellen bij de viskraam of de McDonald’s, 24 uur lang wakker blijven of in een jacuzzi zitten. De uitdagingen waar je als puber in de schoolpauze over fantaseert, gaan de Bankzitters gewoon uitvoeren. Ze maken veel grapjes, vooral over elkaar en zichzelf, en zijn niet bang om een beetje voor schut te staan.

Stuntfietser

Hun muzikale uitstap begon ook als zo’n challenge, maar dit concert in de Ziggo Dome was geen grap. Een echte boybandshow vol spektakel, met dansers, vuurwerk, acrobaten en een stuntfietser op een BMX.

Bij het openingsnummer vlogen de heren in vijf liftbakjes vanuit het publiek naar het podium. Halverwege de show reden ze in een witte cabrio midden door het publiek, waarvoor de zee van fans zich gewillig in tweeën liet splijten.

En ja, zoals wel vaker bij boybands was het geen vocaal hoogstandje: de timing van de raps was niet altijd raak, en de toonhoogte van de zang al helemaal niet. Maar een goede geluidsmix scheelt een hoop, zeker in combinatie met autotune en de begeleiding van een professionele liveband.

Zelf geven de heren vaak genoeg toe dat ze niet zo goed kunnen zingen, maar dat betekent niet dat ze niet hun best doen, of dat hun muziek een cynische poging is om nog meer geld bijeen te harken. De liedjes zijn catchy en de show, met gastoptredens van Roxy Dekker en Suzan & Freek, zit goed in elkaar: dynamisch, met energiepieken en rustmomenten op de juiste plekken, veel humor en vooral veel oprecht plezier.

Boybands draaien om charme en entertainment, en dat leverden De Bankzitters op vrijdagavond zonder meer.

Delen

Mail de redactie

Het concert is al even bezig en de rij voor de piepkleine Lutherse Kerk is onbeweeglijk. De Brit Jacob Alon heeft nog maar twee liedjes uit, en toch is er al een buzz. Gelukkig is dit ook het festival waar veel professionals na tien minuten alweer massaal de zaal uit sprinten. Op naar een volgende act, om zo veel mogelijk te zien. Plots is er weer ruimte binnen.

„Het volgende nummer gaat over poppers en Grindr”, grijnst Alon voor de kansel en onder het kerkorgel. Hun tokkelende gitaarspel doet aan Nick Drake denken, de hoge kopstem doet de rest. De meeste bezoekers luisteren ademloos: hier gebeurt wat bijzonders. Vooraan staan nog wat zakelijke bezoekers druk aantekeningen te maken op telefoons en net te hard in hun collega’s oor te tetteren: met die Jacob Alon kan nog wel eens geld verdiend gaan worden.

Bijna 275 jonge Europese acts presenteren zichzelf op het driedaagse Eurosonic in Groningen. Sommigen zijn al doorgebroken in hun thuisland, anderen passen het festival in in een strategie rond een debuutalbum, met naast een officieel optreden nog enkele gratis of besloten sessies overdag – alles in de hoop internationaal door te breken.

Voor de bezoeker is het scheuren door de binnenstad. Van zaal naar zaal, van rij naar rij. Je kan zo maar de headliner van de toekomst zien in een piepklein zaaltje, want de internationale muziekindustrie doet inspiratie op voor de festival- en podiumprogrammering.

Jaren tachtig

Het punkduo Big Special, uit Birmingham, spuwt zijn frustratie uit. Naast de zanger is er alleen een drummer op het podium. De rest van de muziek is van tape. En toch werkt het. Dat komt vooral door de enorme podiumaanwezigheid van frontman Joe Hicklin. Hij switcht tussen spoken word, woedend geschreeuw met weggedraaide ogen en prachtige zang, met een flinke jaren-tachtigsnik. De drummer jut de boel op, en schreeuwt keihard mee. Onder het hoge systeemplafond van Huize Maas vonkt dit optreden al, maar op festivals gaat dit tenten laten ontvlammen.

Terwijl het festival veel gaat over acts die de radio en festivalzomers zullen domineren, zijn er ook acts die het succes ergens anders zoeken. In gemeenschapszin bijvoorbeeld. Brògeal zoekt het in de Ierse en Schotse folktraditie. Meezingers vol traditionele instrumenten, door een stel gesjeesde gasten met strak geknipte pony’s en snelle sportzonnebrillen. Als moderne Peaky Blinders.

Of neem Tarta Relena. Twee Spaanse zangeressen in gewaden die al jaren research doen naar muziek die soms al duizend jaar wordt doorgegeven in kleine gemeenschappen op eilanden en cultureel sterk verbonden regio’s. Van Kreta tot Andalusië, in het Catalaans, Grieks en lang verloren talen. De grens tussen folklore en avant-garde blijkt flinterdun. Ze brengen vervreemdend mooie a capella als uit een koortsdroom. Maar door de flarden elektronica zou het wonderlijk genoeg ook in een dampende club kunnen werken.

Schoffies

Niet dat alle optredens deuren zullen openen. De Spaanse María José Llergo scoort al serieuze cijfers op de streamingsdiensten met haar flamenco-pop en mooie sessies op YouTube. Op het podium blijkt de muziek een vervelend hoog eenvormig Songfestival-gehalte te hebben, met een nog vervelendere drummer, die niet van ophouden weet.

Een heel ander gevoel wekt de Amsterdamse indieband Personal Trainer. Zij doen het zonder miljoenen streams, maar dankzij een enorme livereputatie – waarmee ze in Nederland al zalen uitverkopen – staat er de hele show een lange rij buiten. Dat kan bijna niet misgaan voor ze.

Bij Soft Launch is het niet anders. Het is persen om in de zaal te passen, waar je een stel schoffies treft dat mierzoet vierstemmig zingt over dat ene katholieke meisje waar ze zo verliefd op zijn. Maar dan wel met een blikje bier in de hand, en de verveelde attitude van een Britpopster uit de jaren negentig. Ze tonen veel radiopotentie, en zijn onweerstaanbaar op het podium: daar doe je goede Europese zaken mee.

Delen

Mail de redactie