Ook de PVV vindt nu: vochtig doekje moet zónder plastic

Posted on January 13, 2025 by admin

Weinig mensen staan erbij stil als ze de aankoop doen. Toch is het vochtige doekje een enorm commercieel succes. Het heeft zich afgelopen decennia een weg gebaand naar bijna elk huishouden.

De verschijningsvormen zijn legio. Je hebt de gewone billendoekjes en toiletdoekjes, er zijn schermdoekjes, make-updoekjes, snoetenpoetsers, speenreinigingsdoekjes, baard- en snordoekjes, intieme doekjes voor ouderen, vloerdoekjes, ontvettingsdoekjes, glasdoekjes, auto-interieurdoekjes en natuurlijk de ‘classic vochtige doekjes’.

Als vage herinnering aan wat ooit was, noemt Kruidvat zijn doekjes Vochtige Washandjes. Voor eenmalig gebruik.

Het succes van het vochtige doekje wordt jaarlijks gevierd op het meerdaagse congres World of Wipes, afgelopen jaar in Ohio, met een eigen awardshow, waar honderden doekjes-professionals van over de hele wereld samenkomen. Marktanalisten voorspellen dat de vochtigedoekjesmarkt in 2032 een omzet behaalt van 7,4 miljard dollar. Dat was in 2023 nog 4,6 miljard dollar.

De opkomst van het vochtige doekje betekent voor rioolbedrijven het tegengestelde: een grote kostenpost. Bij 90 procent van de ‘rioolverstoringen’ worden doekjes aangetroffen, aldus Stichting Rioned, de brancheorganisatie voor partijen die bij de openbare riolering betrokken zijn. Nederland telt volgens de stichting 70.000 rioolverstoringen per jaar, in sommige wijken meerdere per week.

Rioolbedrijven hebben er een bijnaam voor: schapen. De witgrijzige, vettige kluwen van tot draden uiteengetrokken doekjes die uit een geblokkeerde pijp of vastgelopen rioolpomp moeten worden verwijderd. Dat is een klus van een paar uur. Vochtig toiletpapier is – dankzij een lobby van rioolbedrijven – al plasticvrij en doorspoelbaar. Andere vochtige doekjes blijven mensen echter ook in het toilet gooien, in plaats van in de restafvalbak waar ze horen.

Die ‘schapen’ vormen in Nederland een kostenpost van 22 tot 26 miljoen euro per jaar, berekende Rioned. Dat wordt via riool- en zuiveringsheffingen doorberekend aan burgers. Het stijgende gebruik van vochtige doekjes en toename van extreme neerslag maakt de stichting bevreesd voor meer rioolverstoringen.

Door de aankomende herziening van een Europese richtlijn tegen wegwerpplastic (Single Use Plastics Directive) zien rioolbedrijven nu hun kans. Daar kan mooi de plicht aan worden toegevoegd dat alleen nog 100 procent plasticvrije doekjes gebruikt mogen worden. Dan zijn buurlanden met vergelijkbare rioolopstoppingen ook geholpen.

Rioned kreeg in december, na een lobby met onder meer de Unie van Waterschappen, PVV-staatssecretaris Chris Jansen (Infrastructuur en Waterstaat) aan zijn kant. Alle vochtige doekjes moeten plasticvrij worden, en de EU moet dat regelen. Jansen belooft het in te brengen bij de evaluatie van de richtlijn.

Het Verenigd Koninkrijk laat zien dat het kan: in april vorig jaar kondigde de regering, met steun van grote retailers als Tesco, Aldi en Holland & Barrett, zo’n verbod aan.

Made in Veenendaal

Weinig bedrijven kennen de geheimen van het vochtige doekje zo goed als het Veenendaalse Codi Group. Daar worden al meer dan 45 jaar vochtige doekjes gemaakt. Veel doekjes in onze winkels komen uit lagelonenlanden als Turkije en China, maar een deel is made in Veenendaal. Op 25.000 vierkante meter fabrieksoppervlak worden doekjes gemaakt voor dure merken en discounters – merknamen houdt Codi Group geheim.

„Het is een groeimarkt”, bevestigt operationeel directeur Jeroen Geelhuysen. „Met name babybillendoekjes en vochtig toiletpapier.” Door de vergrijzing neemt het aantal ouderen toe, en bij hen is vochtig toiletpapier in trek. Ook speelt gemak een grote rol.

Een goed vochtig doekje maken gaat over de kunst van het juiste materiaal kiezen, en de juiste vloeistoffen mengen om doeken mee te impregneren. Het geheim van de smid in deze fabriek is bovendien een speciale vouwkop, die de doekjes in een bepaalde hoek vouwt. Dat zorgt ervoor dat ze netjes één voor één de verpakking uitkomen. Zo trekt een billenpoetsende vader of moeder niet ongewild een handvol doekjes tegelijk uit het pak.

Codi Group wil graag helemaal van plastic af, en verkoopt inmiddels een merendeels plasticvrij assortiment aan verschillende merken. Dat doet de fabriek door bijvoorbeeld doeken van viscose te maken of houtvezels. Upcoming is doekjes maken van gerecyclede pulp. Zaak is daarbij dat de vloeistof voor de doek ook plasticvrij is. Dat schort er nogal eens aan bij ‘plasticvrije’ concurrenten, zegt Geelhuysen, en dan spoelt iemand alsnog microplastics de zee in.

Dat plasticvrij kán, betekent niet dat het makkelijk is. Plastic (polyester) in het billendoekje zorgt voor stevigheid en rekbaarheid. Codi Group moest dure machines aanschaffen om doekjes van natuurlijke varianten viscose, lyocell of gerecycled pulp te maken. Toverwoord daarbij is ‘spanningscontrole’. „Als je toiletpapier natmaakt, valt het uiteen”, zegt Geelhuysen. „Dat wil je met vochtige doekjes van papier dus niet.”

Bij de keuze voor plastic in het vochtige doekje draait het vooral om het geld. En hoewel sommige consumenten bewust plasticvrij kiezen, geldt dat voor de meeste niet. „Bovendien is de plasticvrije doek iets ruwer”, zegt Geelhuysen. „De plasticdoekjes zijn lekker zacht, met chemicaliën die een schuimig gevoel geven.”

Europese wetgeving zou Codi Group kunnen helpen concurreren, bevestigt Geelhuysen. „Dat betekent dat grote retailers ook om zouden moeten naar plasticvrij.”

Maar plasticvrij betekent dan nog niet per se: geweldig voor het milieu. Doekjes van houtvezels gebruiken om ze daarna als restafval te verbranden, heeft klimaatimpact. Zelfs als er duurzaam gekapt is, met FSC-keurmerk, zoals bij Codi Group. Bij een billendoekje is nog wat voor verbranden te zeggen, omdat een washandje met poep anders toch flink heet gewassen moet worden. Maar schermdoekjes, snoetenpoetsers, vloerdoekjes – zijn die allemaal echt nodig?

„We merken dat sommige van die doekjes na een tijd minder goed gaan verkopen omdat we ze niet echt nodig hebben”, zegt Geelhuysen. „Zoals huishouddoekjes – dat bleek toch meer een hype. Nu gebruiken de meesten gewoon weer een vaatdoekje. Wij zetten echt in op babydoekjes, gezichtsdoekjes en vochtig toiletpaper, de groeimarkten.”

Wie toch volop vochtige doekjes gebruikt, kan in ieder geval de rioolbedrijven helpen door plasticvrij te kiezen. En, belangrijker, door doekjes niet zomaar door het toilet te spoelen.

Vergeet trouwens de goedkoopste en plasticvrije optie niet: het ouderwetse washandje.

Wat vindt NRC | De schaamte voorbijgaan vanuit de ‘female gaze’

admin
January 15, 2025
0

Bevrijd worden van de male gaze, daar was het regisseur Halina Reijn met de film Babygirl deels om te doen, legde ze in meerdere interviews uit. Vanaf augustus werd de campagnetrein ingezet om haar derde film – over de succesvolle zakenvrouw Romy Mathis (Nicole Kidman) die alles onder controle heeft en heerst over een robot-automatiseringsbedrijf, maar in haar seksleven juist gedomineerd wil worden – richting een Oscarnominatie te krijgen. Er is redelijk veel om te doen: vrouwen die een orgasme faken, daddyporn kijken, knielen voor een stagiair en melk drinken vanaf een schoteltje omdat een man dat zegt: dat roept zowel enthousiasme als teleurstelling op. En vooral de vraag: is de film nu feministisch of juist niet?

Het is ongetwijfeld een teken des tijds dat er in vrij korte tijd drie opvallende films uitkwamen die iets zeggen over vrouwelijke seksualiteit. Naast Babygirl was dat bijvoorbeeld The Substance, waarin een vrouw na een ongeluk een nieuw product uitprobeert om een betere versie van zichzelf te worden. In Poor Things geniet een vrouw volkomen onbekommerd van seks; wat opvalt aan haar is dat ze het lichaam van een volwassene heeft, waarin het brein van een kleuter is getransplanteerd. En bij alle drie de films werd de vraag gesteld: is dit nu feministisch of juist niet?

The Substance was volgens sommigen antifeministisch omdat hier de horror van ouder worden werd getoond, maar anderzijds kon je hem ook zien als kritiek op botox. Bij Poor Things – van deze drie de enige film die door een man werd geregisseerd – werd de mogelijkheid geopperd of een jonge vrouw die seks als een spelletje bedrijft, niet eerder een mannelijke fantasie is in plaats van een verbeelding van de bevrijding van vrouwelijke seksualiteit.

Is de vraag of deze films nu wel of niet feministisch zijn wel het interessantste wat er over te zeggen valt? Wat namelijk ook opvalt is dat alle drie de films in meer of mindere mate het pad van realisme verlaten. Een futuristisch goedje in The Substance, een operatief aangebracht kinderbrein in Poor Things, of het optreden van de hond in Babygirl: de male gaze wordt onschadelijk gemaakt met een verbeelding die aan het fantastische grenst. Is het vrouwelijke perspectief zo afwijkend dat het een absurdistische laag nodig heeft?

Dat Babygirl een maatschappelijke discussie losmaakt, is natuurlijk goed nieuws en een van de bestaansredenen voor kunst. De film van Halina Reijn heeft tot gevolg dat er nagedacht en geschreven wordt over de positie van de vrouw, zowel in professionele, maatschappelijke als seksuele relaties. Daarbij zegt de aard van die discussies ook iets over de maatschappij. In Amerika wordt het bevrijdende karakter vaak benadrukt, als een film die de orgasmekloof onder de aandacht brengt. In de Nederlandse discussie staat de vraag centraal: waar staat de film als je hem legt langs de feministische meetlat?

Wat Reijn in interviews ook benadrukt, is dat ze „voorbij de schaamte wil gaan, zonder te shamen”. Of dat nou feministisch is of niet, daar gaat het dus niet om, het gaat erom dat je je niet hoeft te schamen voor dingen die je zelf misschien schaamtevol zou vinden. Daarmee lijkt ze zich aan te sluiten bij Gisèle Pelicot, de vrouw die door haar man en zijn vrienden in bewusteloze toestand werd verkracht. Die verklaarde voor de rechtbank dat de schaamte over haar misbruik niet bij de vrouw hoort. Hoewel Reijns hoofdpersoon absoluut geen slachtoffer is in de zin van Pelicot, hebben ze een ding gemeen: ze hebben geen behoefte aan een man om te bepalen hoe de rol van de vrouw zou moeten zijn.

‘Kathedraal’ voor duurzaamheid moet miljoen bezoekers trekken

admin
January 14, 2025
0

Iconische gebouwen zijn altijd symbolen van een bepaalde tijdgeest. De Eiffeltoren werd hét ijzeren icoon van de Industriële Revolutie, zoals de kathedralen van vroeger uitdrukten hoe belangrijk religie was in de samenlevingen die ze bouwden. Het fossiele kapitalisme culmineerde voorlopig in de Burj Khalifa in Dubai, een superdeluxe, glimmende wolkenkrabber van ruim 800 meter hoog.

„Maar waar blijft het iconische gebouw voor de nieuwe, duurzame samenleving van de toekomst?”, vraagt Don Ritzen (41) zich hardop af, terwijl hij met een muntthee in de hand uitkijkt over het Amsterdamse IJ vanuit de 100 meter hoge A’DAM Toren. „Terwijl dat wel de shift is die we nu toch echt moeten maken. Hoe krachtig, qua symboliek, kan het zijn als je daar een iconische plek voor creëert die per jaar meer dan een miljoen bezoekers trekt?”

Waar is het gebouw dat tot in de puntjes zo duurzaam is gebouwd dat het een voorbeeld wordt voor de rest van de wereld, vraagt hij zich af. Een gebouw waar mensen massaal naartoe komen om geïnspireerd te raken voor andere, groenere, planeetvriendelijker manieren van leven en werken?

Ja, je hebt natuurlijk groene gebouwen met zelfs bomen en planten op balkons en aan gevels, zoals de ‘verticale bossen’ die de laatste jaren in steden als Milaan, Utrecht en Eindhoven verrijzen. Maar als je goed kijkt naar hoe die worden gebouwd – nog steeds met veel cement en glas – is vooral de buitenkant groen, zegt Ritzen. „En hoewel ze mooi zijn, zijn het geen bezoekersattracties maar woontorens, en kan alleen een selecte groep het zich veroorloven er te wonen.”

Dat moet anders kunnen, dacht hij. Daarom werkte hij de afgelopen vier jaar een plan uit om dan zelf maar zo’n iconisch gebouw voor een duurzame toekomst neer te zetten. Niet dat hij architect is. Of projectontwikkelaar. Of überhaupt ervaring heeft met vastgoed. En, oh ja, hij weet ook nog niet waar het nieuwe gebouw komt te staan, behalve ‘in een grote Nederlandse stad’. „We zijn in gesprek met een aantal steden, waaronder Rotterdam en Zaandam.”

Hoe het eruit komt te zien dan? Dat laat hij bewust open, zodat architecten met een visie kunnen komen.

Rijke families

Tot nu toe haalde hij met zijn onderneming Shift 1,5 miljoen euro op bij investeerders en rijke families. Dat geld gebruikt hij nu onder meer om een wedstrijd onder architecten uit te schrijven, die deze woensdag van start gaat. Met een prijzenpot van 250.000 euro hoopt hij dat de creatiefste gebouwenmakers zich melden. Voor de jury strikte hij al grote namen uit de Nederlandse architectuur, zoals ster-architect Ben van Berkel en de directeur van architectuurmuseum Het Nieuwe Instituut, Aric Chen.

Ritzen zelf maakte de laatste jaren naam als mede-oprichter van de succesvolle start-upincubator Rockstart. Zijn netwerk van financiers en ondernemers gebruikt hij nu om geld op te halen voor zijn plan. Hij verwacht dat pand en inrichting zo’n 250 miljoen euro kosten, en zijn ambitie is dat het gebouw er in 2030 staat. Uiteindelijk wil Shift wereldwijd meer gebouwen neerzetten.

Niet om meteen cynisch te doen, maar is het niet altijd duurzamer om géén nieuw gebouw te bouwen?

„Hoe ga je mensen helpen om in beweging te komen voor een duurzamere wereld? Hoe inspireer je ze tot betere keuzes? Ik geloof heel erg dat een fysieke plek de energie kan geven om dat voor elkaar te krijgen. Een ontmoetingsplek.”

Waarom moet dat een iconisch landmark zijn?

„De klimaattransitie is nogal ingewikkeld: je hebt de energietransitie, plastic, natuur, noem maar op. Om al die onderwerpen een plek te bieden, heb je veel ruimte nodig, en veel mogelijkheden voor inspiratie. Als je serieuze impact wilt maken, moet je zoveel mogelijk mensen inspireren. Laten we beginnen met een miljoen mensen per jaar. Dat kan met een bijzonder gebouw.”

Het gebouw hoeft niet hoog te worden om toch heel iconisch te zijn

Iconische gebouwen staan vaak ook symbool voor macht, groei: meer, meer, meer, hoger, hoger, hoger – niet per se duurzaam.

„Dat is een heel goed punt. Daar hebben we veel discussie over gevoerd, ook met experts en de jury van de competitie. In eerdere presentaties stonden veel plaatjes van bijzonder uitziende torens. Daarmee krijg je de indruk dat het gebouw ook een toren moet worden. We hebben er heel bewust voor gekozen al die plaatjes weg te halen. Want als je een hele hoge toren bouwt à la de Burj Khalifa, is dat totaal niet duurzaam. Als je boven 150 meter komt, gaat de mogelijkheid om duurzaam te bouwen sowieso heel hard omlaag – omdat je dan alleen met staal en cement de constructie goed krijgt. Het gebouw hoeft niet hoog te worden om toch heel iconisch te zijn. Het kunnen één of meer gebouwen zijn, dat staat nog helemaal niet vast. Ik hoop juist op veel creativiteit van de architecten.”

Hoe kun je het geld verdienen dat voor bouw en onderhoud nodig is?

„Er komen als het aan mij ligt géén appartementen en géén kantoren in. Op het moment dat je dat doet, is je prikkel eigenlijk direct om het gebouw te verkopen of verhuren aan de hoogste bieder. Terwijl ik juist wil dat zoveel mogelijk mensen gebruik kunnen maken van die plek – ter inspiratie. Inkomsten moeten van bezoekers komen, en investeerders die het om de impact te doen is, niet om een snelle exit.

„We kunnen toegangsgeld vragen, zoals bij veel andere iconische gebouwen gebeurt. Op het dak van deze A’DAM Toren staat bijvoorbeeld een grote schommel die veel bezoek trekt – het hoeft echt niet moeilijk te zijn. Ik hoop ook op het Bilbao-effect: de bouw van het iconische Guggenheimmuseum leverde die stad en de omgeving uiteindelijk vele malen meer op dan het kostte.

„Er komen ook exposities, over de schoonheid van de aarde, en manieren om ons leven duurzaam in te richten. Het gebouw gaat verhalen vertellen hoe het anders kan: over ondernemers, activisten, mensen die eigenlijk al bezig zijn met een missie die inspireert. En je kan er bijvoorbeeld tijdens je bezoek een carbon footprint-tracker laten uitzoeken wat je eigen aandeel is in de CO₂-uitstoot en wat je er zelf aan kan doen.”

Zit daar niet nog een paradox? Mensen moeten naar het gebouw reizen, en dat doen ze voorlopig niet op de lucht.

„Dat is waar, maar alleen een fysieke plek kan de energie, een gedeelde ervaring en het enthousiasme creëren voor de versnelling die nodig is. En als het goed is, is het eindresultaat van dit bezoek bij de bezoeker dan: holy fuck, er is écht iets aan de hand. En : oké, ik wil wat doen, ik ga aan de slag.

„Als een bezoek leidt tot positiviteit, hoop, energie, en ook wel het besef dat het klimaatvraagstuk reëel en urgent is, kan dat veel goeds in gang zetten. Het draait ook om het creëren van verwondering over wat allemaal mogelijk is, om inspiratie door mensen die het al anders doen, en om hoe mooi de natuur en de aarde eigenlijk zijn.”

Doen musea als Nemo of Naturalis dat niet al een beetje? Die mikken ook op verwondering, ervaring, experiment. Gaat het daarop lijken?

„Misschien tot op bepaalde hoogte wel. De directeur van Nemo zit om die reden ook in onze jury. Maar het wordt wel anders. Het gaat er ook om dat je een beleving hebt van wat iemand drijft, een pionier als Boyan Slat bijvoorbeeld, van The Ocean Cleanup. Hij probeert al het plastic uit de oceanen te halen. Wat voor dingen kun je zelf doen die aansluiten bij de visie van Boyan, zodat je daar onderdeel van kan worden?

„Het gebouw moet mensen in alle aspecten uitnodigen om te denken: wat interesseert mij? Wat doet mij nu het meest? Waar kan ík de meeste impact mee maken? Voor de een zal dat zijn dat hij werk maakt van energie besparen in zijn huis. Voor de ander is dat ontspullen. Of voor weer iemand anders dat hij op zijn werk veel meer bezig wil zijn met duurzaamheid. Het gebouw moet in alles mensen aantrekken, inspireren, aan het denken en aan het werk zetten.

„We lanceren ook een online-platform om verbinding te leggen tussen bijvoorbeeld iemand die best geïnteresseerd is om anders te gaan eten met iemand die waanzinnig vegetarisch kan koken. Of zodat iemand die een regeneratieve boerderij heeft anderen bevlogen kan vertellen hoe je beter zorgt voor de natuur en de bodem.”

We moeten iets geheel nieuws verzinnen, een voorbeeld voor de wereld

Welke reacties krijg je als je een iconisch gebouw wilt bouwen in Nederland in 2025?

„Veel mensen betwijfelen of het me snel gaat lukken. Die zeggen: als het al lukt, duurt het minstens tien jaar. Maar ik denk dan: waarom kan het in godsnaam niet sneller? Daarom gaan we tot nu toe ook buiten traditionele vastgoedbedrijven om. Veel investeerders willen vooral snel hun geld terugverdienen. Ons doel is zo veel mogelijk impact creëren en een bescheiden rendement – dus het geld ophalen kostte me ook meer moeite dan ik had gehoopt. Een deel van de financiering doen we met crowdfunding, waardoor iedereen mede-eigenaar kan worden van het gebouw.

„Je hebt natuurlijk ook een stikstofuitdaging als je nu in Nederland iets wil bouwen. Maar omdat we juist een duurzaam icoon willen maken, wordt dat voor ons geen probleem. We moeten verder denken dan de huidige standaarden voor duurzame gebouwen. Daarom hebben we de jurycriteria op dit gebied opengelaten, zodat architecten er zelf invulling aan kunnen geven. We moeten iets geheel nieuws verzinnen, een voorbeeld voor de wereld, om een beweging te creëren die wél de goede kant op gaat.”

Column | Bent u al naar ‘No Other Land’ geweest?

admin
January 14, 2025
0

Bent u al naar No Other Land geweest? Bekroonde documentaire, op de shortlist voor een Oscar, vijf ballen in NRC, over de nog doorgaande Israëlische sloop, stukje bij beetje, van een groep Palestijnse dorpjes in het gebied van Masafer Yatta op de bezette Westelijke Jordaanoever ten zuiden van Hebron. Oftewel Schietzone 918 van het Israëlische leger. Ik heb er al eerder over geschreven, laatstelijk twee jaar geleden, maar toen had ik er nog alleen over gelezen. No Other Land, voor het belangrijkste deel het werk van een lokale Palestijnse burgerjournalist en een bevriende Israëlische journalist, laat het zien. En dat maakt een stuk meer indruk, op mij althans, het maakte mij woest: de kwaadaardigheid waarmee een waterput wordt dichtgegooid of een schooltje gesloopt. De algehele kwaadaardigheid eigenlijk.

Alle legers oefenen maar schietzones zoals 918 zijn begin jaren tachtig door toenmalig minister van Landbouw Ariel Sharon voor iets anders bedoeld, namelijk om land te reserveren voor Israëlische nederzettingen. Ze beslaan nu 18 procent van de Westelijke Jordaanoever. De duizend bewoners van Masafer Yatta hebben jarenlang geprocedeerd maar in mei 2022 besloot het Hooggerechtshof dat het welletjes was; ze moesten weg. Ook al betoogden ze dat ze er al sinds eind 19de eeuw hadden geleefd. En ook al zijn schietzones in bezet gebied illegaal onder internationaal recht.

Dat was mijn bruggetje naar Donald Trump. Het Internationaal Gerechtshof heeft vorig jaar juli bepaald dat de hele bezetting onwettig is. Maar ja. Trump treedt in minder dan een week aan in Washington, en volgens Israëlische media hoopt premier Benjamin Netanyahu op zijn zegen voor officiële annexatie van de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook. Niet langer dat internationale gedram over een tweestatenoplossing of lokaal gedoe over schietzones, maar gewoon het Bijbelse Land van Israël.

De voortekenen lijken goed: in zijn eerste termijn heeft Trump al de Israëlische annexatie van de Syrische Golan erkend en hij heeft een uitgesproken voorstander van annexatie, Mike Huckabee, genomineerd als ambassadeur in Jeruzalem. En ik zag een foto van Netanyahu’s vrouw Sara en zoon Yair in Florida aan de eettafel naast een breed grijnzende Trump.

En toch, en toch. Het zou me ook niet verbazen als Trump een andere weg inslaat. Hij is vast zijn Akkoord van de Eeuw niet vergeten, dat hij in januari 2020 presenteerde. „Een realistische tweestatenoplossing”, noemde hij het met Netanyahu naast zich. „Een win-winkans voor beide zijden.” Palestijnen waren nauwelijks geraadpleegd, en niet uitgenodigd voor de plechtigheid. Wat is hun win-win? De Palestijnse staat die Trump voor ogen staat is niet meer dan het kliekje dat overblijft als je de nederzettingen, de wegen daartussen en de Jordaanvallei aftrekt. En de schietzones.

Netanyahu en de zijnen willen niks van een Palestijnse staat weten, en sinds Hamas’ bloedbad op 7 oktober 2023 al helemaal niet – een Palestijnse terreurstaat naast Israël zeker! Maar er is een krachtig lokaas: normalisering met Saoedi-Arabië. Nu met de verwoesting van de Gazastrook, die ook door de Saoedische kroonprins genocide is genoemd, eisen de Saoediërs in ruil voor hun gunsten ten minste een „pad naar een Palestijnse staat”. Is Trumps „realistische tweestatenoplossing” niet dat pad naar een Palestijnse staat voor een prins die zaken wil doen met Israël?

Als Saoedi-Arabië normaliseert met Israël kan Trump de status opeisen van de meester-dealmaker die hij zo graag is. Het zou Netanyahu promoveren van corrupte veelschender van het internationaal recht tot staatsman die een nieuw Midden-Oosten produceert. Westerse ministers en pleitbezorgers van een tweestatenoplossing zoals de Nederlandse kunnen zich verheugen op een dode mus. Alleen de Palestijnen niet blij, maar die doen er in de wereldpolitiek niet toe. De sloop van Masafer Yatta gaat intussen gewoon door.

Carolien Roelants is Midden-Oostenexpert.