Wat moet Canada na het opstappen van Trudeau?

‘Ik heb mijn hele leven gezien hoe deze stad altijd maar kromp. Hoe flats leeg stonden, werden afgebroken, hoe alles kleiner werd en ophield te bestaan, hoe buren links en rechts alleen maar ouder werden.”

Toni Züchner (1990) is geboren en getogen in Hoyerswerda, een stadje in de Lausitz, een regio in Oost-Saksen in het oosten van Duitsland. Hoyerswerda bestaat uit een middeleeuws stadscentrum en een ‘nieuwe stad’ die vanaf de jaren vijftig uit de grond werd gestampt voor werknemers van het nabijgelegen Schwarze Pumpe, de energiecentrale van de DDR.

De ‘Neustadt’ van Hoyerswerda werd in de jaren zestig gezien als een socialistische modelstad, van waaruit de DDR-burgers driemaal per dag per bus naar de omringende bruinkoolgroeves of de gas- en brikettenfabrieken in Schwarze Pumpe werden gereden. De kinderen van de jonge arbeidersstaat konden ondertussen op het gras tussen de typisch Oost-Duitse ‘Plattenbauten’ spelen, onder toeziend oog van de moeders die even geen dienst hadden. De wijken in de ‘nieuwe stad’ werden ‘wooncomplexen’ (‘WK’s’) genoemd en waren genummerd van één tot en met tien.

Tot 1990 groeide Hoyerswerda explosief. In de jaren na de val van de Muur werden de brikettenfabrieken en de energiecentrales van Schwarze Pumpe stilgezet, verloren zo’n 70.000 mensen hun baan, en begon de grote leegloop. Tussen 1990 en 2008 kromp Hoyerswerda, dat in 1990 zo’n 72.000 inwoners telde, met ruim 43 procent. „Dat gat”, zegt Züchner, „is nooit meer gedicht.”

Ook Züchners vader, die in de bruinkooldagbouw werkte, stond begin jaren negentig op straat, en vond gelegenheidswerk in het voormalige West-Duitsland. „Verhuizen was bij ons altijd onderwerp van gesprek: op een dag zouden we mijn vader achterna reizen. Dat mijn ouders dat niet deden – ze moesten altijd de eindjes aan elkaar knopen – had er uiteindelijk mee te maken dat ik en mijn zusje het hier fijn hadden op school.” Tot in zijn tienerjaren, vertelt Züchner, woonde het gezin in ‘WK 10’. Het flatgebouw is inmiddels gesloopt.

Gulaschkanone

Anno 2024 is de ‘Neustadt’ van -Hoyerswerda een wat droefgeestige gatenkaas, waar ooit modern ogende flats en winkelcentra worden afgewisseld door bergen puin van net gesloopte WK’s, groene vlaktes waar de sloop al een tijd terug ligt, en fors vervallen flats die goeddeels leegstaan. Voor de Lausitzhalle, een groots opgezette concertzaal uit de jaren tachtig die de belangrijkste musici en ensembles uit de DDR een podium moest bieden, staat op een doordeweekse dag in december een ‘Gulaschkanone’, een grote legergroene warmhoudpan op wielen, waar plastic bordjes met macaroni en goulash te koop zijn.

In de tien verdiepingen tellende flat WK 5 – waar in de jaren tachtig een lokale Dadaïstische beweging de kop opstak (‘Hoyerswerdada’) – staat inmiddels een derde van de woningen leeg. Ongeveer de helft van de overige woningen wordt nog bewoond door de eerst generatie van arbeidskrachten. In de hele stad is maar liefst een derde van de inwoners ouder dan tachtig jaar, en ook in de flat is de gemiddelde leeftijd van witte Duitsers hoog. In de andere helft van de woningen in WK 5 wonen migranten, vooral uit Afghanistan, Syrië en Venezuela. De woningen in de flat zijn voor veel mensen de eerste eigen plek na het azc. „In Hoyerswerda is niet veel te doen”, zegt een jonge man uit Venezuela schouderophalend. Verder vindt hij het er oké, en de oudere Duitsers zijn niet onvriendelijk, zegt hij.

In Hoyerswerda was de krimp en de vergrijzing in de afgelopen decennia immens, maar vrijwel alle regio’s in Saksen kampen met dezelfde problemen. Alleen de steden Leipzig en Dresden groeien. Halverwege de jaren tien werd de grote krimp een halt toe geroepen door de honderdduizenden vluchtelingen die in 2015 en 2016 naar Duitsland kwamen en die over alle deelstaten en gemeentes werden verspreid.

In dezelfde periode, zegt geograaf Tim Leibert van het Leibniz-Institut für Länderkunde, trok ook de economie aan in het voormalige Oost-Duitsland, wat zorgde voor meer banen en betere perspectieven voor jonge mensen uit de regio. Toch zijn de gevolgen van de massaontslagen uit de jaren negentig en de daaropvolgende krimp nog altijd merkbaar, zegt Leibert. „De jonge vrouwen die in de jaren negentig als eersten hun biezen pakten, hebben elders kinderen gekregen; die kinderen, op hun beurt, zijn nu weer in de leeftijd om een gezin te beginnen – maar dus niet in Hoyerswerda.”

Helft woningen gesloopt

De burgemeester van Hoyerswerda, de sociaal-democraat Torsten Ruban-Zeh, zit ondanks de neergaande trend niet bij de pakken neer. Energiek vertelt hij hoe de flats in Neustadt nu eenmaal gesloopt moeten worden omdat de leegstand anders te groot zou worden. „Hele blokken die leegstaan – dat doen we niet.” Volgens Ruban-Zeh is al bijna de helft van de woningen in Neustadt gesloopt. Hij wijst er op dat het aantal mensen dat naar Hoyerswerda komt iets hoger ligt dan degenen die er vertrekken, en dat ook het geboortecijfer iets stijgt; helaas doet het hoge sterftecijfer die positieve ontwikkelingen teniet. „De krimp moeten we voorlopig accepteren, daar valt niets tegen te doen.”

Tegelijkertijd doet de stad veel om het tij te keren, en de deelstaat Saksen investeert fors om de regio nieuw leven in te blazen. Ruban-Zeh wil met eigentijdse, duurzame woningen – „en niet zo uniform als in de Platte, drie kamers op zestig vierkante meter” – jonge gezinnen aantrekken. In de Lausitz moet een nieuwe campus ontstaan voor astrofysica en aan de rand van Hoyerswerda werkt de Technische Universiteit van Dresden aan een nieuw instituut dat de mobiliteit van de toekomst onderzoekt. Het bruinkoolgebied moet worden omgeturnd in een kenniseconomie – rest de vraag of er genoeg mensen kunnen worden geworven om de nieuwe banen in te vullen. De bruinkoolgroeves om Hoyerswerda heen zijn in ieder geval al grotendeels getransformeerd tot meren.

Foto’s: Matthias Schumann

Franz Bleck en Vanessa Tietz, allebei zestien jaar oud, zitten in de jeugdgemeenteraad van de stad, en maken zich hard voor de belangen van de jongere generatie. Zo wordt er al jaren gepleit voor een skatepark in de stad. Bleck: „Ik geloof niet dat er heel veel mensen in Hoyerswerda skaten, er zijn er een paar, maar het is ook niet alleen voor skaters bedoeld. Het moet een trefpunt worden.” Na hun eindexamen zullen ze allebei vertrekken om te studeren. Bleck „sluit niet 100 procent uit” dat hij ooit terugkomt naar Hoyerswerda. Vanessa Tietz acht de kans erg klein: „Ik wil iets internationaals doen. Dat wordt van hieruit moeilijk.”

De krimp is niet alleen tekenend voor Hoyerswerda en Saksen, maar, zo schrijft socioloog Steffen Mau in zijn boek Ungleich Vereint, gaat op voor alle voormalig Oost-Duitse deelstaten, en staat in sterk contrast tot de West-Duitse deelstaten.

In het voormalige West-Duitsland wonen 60 procent meer inwoners dan voor de Tweede Wereldoorlog; in het gebied van de voormalige DDR is het 15 procent minder, waardoor het inwoneraantal er terug is op het niveau van 1905 (Berlijn niet meegerekend). Dit groei-schisma tussen Oost en West is volgens Mau overal in Europa aan weerszijden van het IJzeren Gordijn terug te zien.

Lees ook

Duitsland is ongelijk verenigd – en zal dat ook blijven

Jonge vrouwen

In de landelijke regio’s in het voormalige Oost-Duitsland zijn het met name jonge vrouwen die verhuizen, wat leidt tot een mannenoverschot. In sommige gemeentes is de verhouding in de leeftijdsgroep van 20 tot 29 jaar maar liefst honderdveertig mannen tegenover honderd vrouwen.

Geograaf Leibert: „Vrouwen zoeken vaker een baan in de dienstverlening, vaker in stedelijke gebieden. Bovendien zijn vrouwen minder traditioneel in hun beroepskeuze, en volgen zij vaker hun eigen pad, ook omdat ze minder vaste rolmodellen hebben. Mannen volgen meer de beroepen van de mensen om zich heen, hun mannelijke familieleden bijvoorbeeld, en zijn ook vaak meer geworteld in hun dorp of regio, door bijvoorbeeld hun sportclub.”

Voor de achterblijvers is de krimp vaak een bron van onvrede. „Enerzijds worden sociale verbindingen verbroken. Maar degene die vertrekt drukt ook uit geen toekomst meer te zien en te vrezen ooit zo te eindigen als de mensen die hij of zij iedere dag op straat ziet”, zegt Leibert. „Het maakt mensen woedend als hun kinderen vertrekken. Moeders die ik voor een onderzoek een paar jaar geleden sprak, zeiden dat het arbeidsbureau hun kinderen heeft afgepakt. Destijds was de werkloosheid groot, en voor werk moesten veel mensen verhuizen. Die mensen worden natuurlijk gemist, en de achtergebleven mensen blijven die wonden voelen.”

Volgens onderzoek is de extreem-rechtse partij Alternative für Deutschland (AfD) juist sterk in de gebieden die krimpen, vergrijzen en waar een mannenoverschot is. Ook in Hoyerswerda is de AfD al jaren de sterkste kracht in de gemeenteraad. „Dat was al zo voordat ik burgemeester werd”, zegt Ruban-Zeh gelaten. „Maar bij ons is de AfD niet zo extreem als elders.”

Wapens voor Oekraïne

Het succes van de partij wijt Ruban-Zeh meer aan het beleid van de regering in Berlijn dan aan de demografie. „Met name wat betreft het buitenlandbeleid en het gebrek aan vredesbesprekingen tussen Oekraïne en Rusland. Dat houdt de mensen hier erg bezig.” Ruban-Zeh is tegen de Duitse wapenleveranties aan Oekraïne. Hij is zelf opgegroeid in Moskou, waar zijn vader op de ambassade werkte, is getrouwd met een Russische vrouw, en heeft nog een huis in Rusland, al is hij daar jaren niet meer geweest. „Mijn schoonvader bekommert zich er nu om.”

De socialistische modelstad Hoyerswerda is 35 jaar na de val van de Muur een soort schoolvoorbeeld van hoe de ‘Wende’ is mislukt, maar ook een voorbeeld van hoe er stapje bij beetje een uitweg uit de neergang wordt gezocht. Ruban-Zeh: „Natuurlijk, mensen voelen zich gekrenkt omdat alles wat er vóór 1990 hier was opgebouwd, van de ene op de andere dag waardeloos werd verklaard. Mensen verlangen toch een beetje naar erkenning voor waar hun leven tot dan toe uit bestond, en dat wordt door de AfD handig uitgespeeld. Tegelijkertijd zijn de mensen in het oosten misschien een beetje gevoeliger voor crises, omdat ze al eens hebben meegemaakt hoe ze in één klap alles verloren.”

Toni Züchner, die als programmamaker werkt bij cultureel centrum ‘Kulturfabrik’, woont graag in Hoyerswerda. „Er zijn nog altijd een paar goeie kroegen”, zegt Züchner, „hoewel je goed moet zoeken. Als je hier altijd al woont, bekijk je het van de positieve kant: ‘oh, die bestaat nog’. Als je van buitenaf hierheen komt ben je, denk ik, in shock.” Mensen van buiten, zeker die uit het westen, associëren Hoyerswerda bovenal met de neonazi’s die in 1991 dagenlang een migrantenverblijf met molotov-cocktails bestookten, zegt Züchner. „Dat is zo’n sterk stigma.” Voorlopig blijft hij: „Het is ook spannend wat hier allemaal gebeurt hè, politiek en maatschappelijk. Er is weer een soort ‘Wende’ gaande, maar nu is er wel geld en wordt er geïnvesteerd om alles enigszins gestructureerd en met een plan te laten verlopen.”

Lees ook

In onze hoofden staat de muur nog overeind

Delen

Mail de redactie

Het aanstaande vertrek van Justin Trudeau heeft Canada in diepe onzekerheid gestort. Na ruim negen jaar aan de macht laat de premier een Liberale Partij achter die volgens opiniepeilingen electoraal dreigt te worden weggevaagd bij naderende verkiezingen. De aanstaande beëdiging van Donald Trump als president van de Verenigde Staten plaatst het land ondertussen voor ongekende uitdagingen.

Canada zet zich schrap voor een economische recessie wegens Trumps herhaalde dreigementen heffingen van 25 procent in de stellen op importen uit het buurland. Trump eist strengere bewaking van de gedeelde grens, om migranten en drugs richting de VS te onderscheppen. Daarnaast fantaseert hij openlijk over aansluiting van Canada bij de VS.

Geen optimaal moment voor een machtsvacuüm in Ottawa. Toch is dat precies wat de Canadezen krijgen, nu Trudeau onder grote druk van zijn eigen partij zijn vertrek heeft aangekondigd. Hij blijft aan als premier totdat een nieuwe leider is gekozen, verklaarde hij maandag. Om de partij tijd te geven voor die zoektocht, blijft het parlement tot 24 maart gesloten. Zonder die omstreden opschorting zou zijn kabinet, dat regeert met een parlementaire minderheid, waarschijnlijk al eerder sneuvelen bij een motie van wantrouwen. De drie belangrijkste oppositiepartijen dreigen daarmee.

Lees ook

Trudeau stapt op. Na zijn doorbraak als mondiaal progressief boegbeeld, is zijn politieke val nu net zo diep

Zodra de Liberalen een nieuwe partijleider als premier aanwijzen en het parlement terugkeert, volgen waarschijnlijk snel verkiezingen, naar verwachting dit voorjaar. De Conservatieve Partij van de rechts-populistische oppositieleider Pierre Poilievre stevent daarbij volgens peilingen af op een ruime zege. Het blijft echter nog maandenlang onzeker wie het land – en de onderhandelingen met Trump – de komende jaren gaat leiden.

1
Wat is nu de volgende stap voor de Liberale Partij?

In feite volgden de Liberalen het voorbeeld van de Democraten in de VS, deze zomer: in de overtuiging dat hun leider niet opnieuw kon winnen, forceerden ze een late wissel. Waar de Democraten een zege van Trump hoopten af te wenden, willen de Liberalen Poilievre de pas afsnijden. Ze gaan ervan uit dat de sterke positie van Poilievre in de peilingen vooral ligt aan de impopulariteit van Trudeau, en dat veel kiezers open staan voor een alternatieve kandidaat.

Onder de voornaamste kanshebbers die worden genoemd, zijn de half december opgestapte minister van Financiën en vicepremier Chrystia Freeland en minister van Industrie François-Philippe Champagne. Ook Mark Carney, oud-gouverneur van de Canadese centrale bank en van de Britse centrale bank, geldt als een mogelijk opvolger. Geen van hen heeft zich nog officieel kandidaat gesteld.

Gezien de omstandigheden is er haast geboden bij de benoeming van een nieuwe leider. De partij streeft ernaar om die voor de terugkeer van het parlement op 24 maart in functie te hebben. Dat betekent een versnelde leiderschapsrace, waar normaal zo’n vier maanden voor staan. Deze woensdag vindt eerst fractieberaad plaats en vrijdag vergadert het partijbestuur over de te volgen procedure.

2
Hoe reageert Donald Trump op de politieke onrust in Canada?

Al voor Trudeaus aankondiging van zijn terugtreden, maandag, richtte Trump zijn pijlen onverminderd op de noorderburen. Niet alleen dreigt hij als president-elect met importheffingen en klaagt hij over een tekort op de onderlinge handelsbalans, ook herhaalt hij al weken het idee dat Canada een ‘51ste staat’ van de VS zou moeten worden.

Dinsdag zei hij dat doel niet met militaire maar met „economische kracht” te willen bereiken. Canadese politieke leiders deden het idee aanvankelijk af als grap, maar Trump houdt er niet over op. Van links tot rechts hebben politici het fel verworpen. Volgens Trudeau maakt aansluiting van Canada bij de VS evenveel kans als „een sneeuwbal in de hel”, schreef hij dinsdag op X.

Lees ook

Schrik en ongeloof in Canada over Trumps importdreigement

3
Wie verdedigt nu Canada tegen Trumps dreigementen?

Premiers van de Canadese provincies, veelal van conservatieve huize, springen inmiddels in het vacuüm door tegenover Amerikaanse leiders en media tegen de heffingen te pleiten – mede omdat die ook schadelijk zijn voor de economie van de VS. Zo verschijnt Doug Ford, de volkse premier van Ontario, regelmatig op Fox News om te onderstrepen dat beide landen baat hebben bij hun nauwe economische samenwerking.

Delen

Mail de redactie

Als zwijgende toeschouwers kijken ze neer op de verlaten straten van de Mexicaanse stad Culiacán. Op de ene muur, met zijn karakteristieke hoed en rechthoekige bril, is het gezicht van Javier Valdez, oprichter van het weekblad Ríodoce, geschilderd. Hij werd in 2017 op klaarlichte dag doodgeschoten, kort nadat hij de redactie van zijn krant had verlaten. Een paar straten verderop, op de gevel van de krant Diario Adicusción, prijkt het strenge gezicht van Humberto Millán Salazar. Hij werd op een ochtend in 2011 meegenomen door gewapende mannen en een dag later dood aangetroffen in een veld even buiten Culiacán.

De twee journalisten zijn vermoord omdat ze het aandurfden verslag te doen van de georganiseerde misdaad, die hier oppermachtig is. In deze stad in het westen van Mexico richtten Joaquín ‘El Chapo’ Guzmán, Héctor ‘El Güero’ Palma en Ismael ‘El Mayo’ Zambada in de jaren tachtig het Sinaloakartel op, een kartel dat sindsdien is uitgegroeid tot een wereldwijde organisatie met een miljardenomzet. Het kartel beheerst het dagelijks leven en mijdt tegelijkertijd de schijnwerpers. Aandacht in de pers is niet welkom, journalisten die zich er toch aan wagen, zijn hun leven niet zeker.

Mexico is een van de gevaarlijkste landen ter wereld voor journalisten. Sinds 2000 werden in het land ruim 160 verslaggevers vermoord. Nog eens tientallen journalisten zijn er de afgelopen decennia ontvoerd en worden nog altijd vermist. Weinig landen – buiten oorlogsgebieden als Syrië, Gaza of Oekraïne – zijn zó dodelijk voor de pers. Vorig jaar werden alleen in Bangladesh en de Palestijnse gebieden meer journalisten omgebracht. Afgelopen oktober was het nog raak: binnen 24 uur werden twee journalisten doodgeschoten, een in de door geweld geplaagde staat Michoacán, een ander in de stad Colima.

Misdaad of corruptie

Bij vrijwel alle aanslagen op journalisten is er een gemene deler: het zijn verslaggevers die zich bezighouden met misdaad of corruptie. In Culiacán is sinds september vorig jaar sprake van een enorme geweldsuitbarsting, nadat oprichter ‘El Mayo’ Zambada werd opgepakt. Volgens zijn advocaten werd hij erin geluisd door een van de zonen van ‘El Chapo’ Guzmán, die een levenslange gevangenisstraf uitzit in de Verenigde Staten. Na de arrestatie is tussen de zoon van Zambada enerzijds en twee zonen van Guzmán anderzijds een strijd uitgebroken om de macht over het Sinaloakartel.

De impact op Culiacán is enorm. In drie maanden tijd zijn er bijna zeshonderd doden gevallen. Zeker zevenhonderd mensen zijn slachtoffer geworden van ontvoering – voor losgeld, om gedwongen voor een kartel te vechten, of omdat ze voor bendelid worden aangezien. Overdag lopen mensen gehaast met hun hoofd naar beneden over straat, als ze al buiten komen. Winkels en restaurants gaan tegen het einde van de middag dicht of openen helemaal niet. Het openbaar vervoer stopt zodra de nacht valt. De enige voertuigen die dan nog rondrijden zijn patrouilles met zwaarbewapende militairen en geblindeerde SUV’s, waarschijnlijk van kartelleden.

Voor journalisten zorgt de karteloorlog in Culiacán voor nieuwe uitdagingen. Hoewel het Sinaloakartel de stad altijd heeft beheerst, was het zeker in het centrum lange tijd relatief rustig. De vrouwen, kinderen en familieleden van de kartelleden woonden hier, winkelden hier, gingen hier naar school. Maar sinds ‘El Mayo’ Zambada als laatste oprichter van het kartel achter tralies is verdwenen, vechten de jongere generaties een machtsstrijd uit waarin de voorheen ongeschreven wetten niet meer lijken te bestaan. En waarin de lokale pers opnieuw doelwit is van de georganiseerde misdaad, die ook een informatieoorlog lijkt uit te vechten.

hoofdredacteur en mede-oprichter RíodoceIsmael Bojórquez

Ismael Bojórquez, hoofdredacteur en mede-oprichter van Ríodoce

„Ik werk al 35 jaar als journalist in Culiacán. Ríodoce heb ik 21 jaar geleden opgericht, onder meer met Javier Valdez. Wij houden ons bezig met onderzoeksjournalistiek, met een focus op de georganiseerde misdaad. Hier, in de staat Sinaloa, bevinden we ons in de wieg van de wereldwijde drugshandel, dus het is belangrijk om daar ook over te schrijven.

„Schrijven over de georganiseerde misdaad is altijd een risico. Niet alleen in deze staat, maar in vrijwel alle staten in Mexico worden journalisten vermoord. Maar welke keus hebben we? Moeten we stoppen met schrijven over misdaad omdat we worden bedreigd? Of moeten we de bedreigingen zien als een teken dat onze journalistiek kracht heeft?

„Je kunt niet over alles schrijven. De familie van narco’s is een rode lijn. Je kunt bijvoorbeeld niet de kinderen van machtige narco’s onderzoeken en over hen schrijven als ze niet eerder in de publiciteit zijn gekomen. Doe je dat wel, dan loop je gevaar.

„Ik herinner me de moord op Javier nog goed. Ik sprak met hem op de redactie, hij liep naar zijn auto, en twee straten verderop werd hij klemgereden, gedwongen uit te stappen en met twaalf kogels doorzeefd. Daarna hebben we besloten dat alleen nog ervaren verslaggevers de straat op mogen om onderzoek te doen. Jongere journalisten moeten eerst ervaring opdoen vanaf hun bureau.

„In de huidige karteloorlog zijn we heel voorzichtig met welke informatie we brengen. De twee groeperingen gebruiken actief sociale media om verhalen over aanslagen, schietpartijen en ontwikkelingen te delen. Als je daarin meegaat, help je ze met hun propaganda. En in bepaalde wijken van de stad komen we niet meer.”

eindredacteur El DebateGustavo Lizárraga Reyes

Gustavo Lizárraga Reyes, eindredacteur van El Debate.

„Ik werk al 26 jaar bij El Debate. Een groot deel daarvan heb ik me beziggehouden met misdaadverslaggeving. Ik vind het fascinerend en afschrikwekkend tegelijk om te zien hoe machtig de misdaad hier is, en hoe groot de rol van politie en autoriteiten daarin is. Ondanks mijn ervaring zijn er dingen waar ik niet aan kan wennen. De dreigementen zijn het ergst. Er is geen opleiding ter wereld die je daarop kan voorbereiden.

„Zeker als je je op straat bevindt, het echte verslaggeven, moet je je aan de regels van de straat aanpassen. Je kunt worden doodgeschoten. Je kunt verdwijnen. Mijn regel is altijd: je eigen leven gaat voor. Als iets niet publiceren betekent dat je daarmee je leven redt, dan moet je dat doen. Niets in de journalistiek is het waard om voor te sterven.

„In oktober werd onze redactie op klaarlichte dag beschoten. Twee volle magazijnen van een AK-47 werden geleegd op de personeelsingang, de kogelgaten zitten er nog. Twee jonge verslaggevers werden in november korte tijd ontvoerd nadat ze verslag hadden gedaan van een schietpartij. En dan is er nog Sergio, een van onze krantenbezorgers en vader van twee kinderen. Hij is op een dag verdwenen en we hebben hem niet meer gezien.

„Als er nu ergens schietpartijen zijn, wachten we tot de politie de boel heeft afgezet. Daarna vertrekken we in een colonne met alle voertuigen van alle kranten, radiostations en televisiezenders in Culiacán tegelijk naar die plek. Er is meer saamhorigheid, we zien elkaar niet meer als competitie. Iemand er zomaar op uitsturen om verslag te doen, is er niet meer bij.”

verslaggever Revista EspejoMarco Vizcarra

Marco Vizcarra, verslaggever van Revista Espejo.

„Ik ben geboren en getogen in Culiacán en werk hier nu dertien jaar als journalist. De situatie momenteel is uniek, met name vanwege de hoeveelheid mensen die de afgelopen maanden zijn verdwenen en vermoord. Het is schrikbarend hoe ontvoering momenteel wordt gebruikt als wapen.

„Ik heb voorzorgsmaatregelen genomen om mijn werk te kunnen blijven doen. Ik zet mijn naam niet meer onder artikelen en schrijf niet meer over narco’s, alleen nog over hun slachtoffers. En er zijn een hoop plekken, met name buiten Culiacán, waar mijn collega’s en ik niet langer heengaan.

„Die blinde vlekken, die we zonas silenciadas (het zwijgen opgelegde zones) noemen, zijn het moeilijkst. Toen de oorlog net losbarstte, probeerden we naar een dorp op een half uur rijden van Culiacán te rijden, met een karavaan persvoertuigen. Onderweg stuitten we op een wegblokkade. We moesten onze telefoons inleveren en omdraaien. We mochten er niet langs.

„Zo zijn veel dorpen soms al maanden afgesloten van de buitenwereld. Er zijn geen autoriteiten of journalisten. Als burgers zelf beelden delen op sociale media, kunnen ze worden vermoord. We hebben geen idee wat daar speelt, behalve dat het er zeer gewelddadig is.

„De strijdende partijen gebruiken die blinde vlekken door via sociale media en WhatsApp-groepen hun eigen verhaal te creëren. Met video’s, propaganda en eenzijdig materiaal doen ze voorkomen dat ze de strijd winnen. Daarom zijn we nu vooral bezig met analyses en het aanleggen van een database, om het grotere plaatje te laten zien en weg te blijven van informatie die moeilijk te verifiëren is.”

Delen

Mail de redactie