Column | Zend het uit. Breng sportvrouwen in beeld, zoals ze zijn

Geachte mevrouw Goldberg, beste Whoopi,

Waar is dat nu weer voor nodig, bromde de man des huizes toen ik hem vertelde dat u een wereldwijde sportzender speciaal voor vrouwensport hebt gelanceerd afgelopen week: het All Women’s Sports Network. Ik wilde hem van repliek dienen, maar raakte in plaats daarvan verdiept in een minidocumentaire over Sherida Spitse, een van Nederlands meest betekenisvolle voetbalsters ooit, de aanvoerder van de Ajax-vrouwen en de Oranje Leeuwinnen.

Ik vind haar een totale badass. Er zit zoveel vuur in haar, dat het altijd lijkt te smeulen in haar ogen. Tegelijkertijd beschikt ze over een rust waar ik jaloers op ben. Sherida Spitse maak je de pis niet lauw. Maar áls je haar de pis lauw maakt, berg je dan maar. Zo dacht ik dat ze was. Niet van de wijs te brengen. Onzin, natuurlijk.

Waarom er ineens zoveel emotie uitkwam wist ze niet, zei ze, maar ze huilde om haar vader, moeder, zus en broertje die zich allemaal om haar sportcarrière heen gevormd hadden. Dankbaar was ze hen. Die tranen, dat is liefde, dacht ik. Liefde, en pijn. Pijn over de offers die ze heeft moeten brengen, de keren dat ze er niet kon zijn, bij belangrijke gebeurtenissen. Je kunt wel zeggen: dat is topsport. Dat hoort er nu eenmaal bij. Maar ook wat erbij hoort, kan pijn doen.

Ze vertelde over haar scheiding en over hoe taai het leven op dit moment is. Als ik op het veld sta, zei Sherida, heb ik maar één doel: presteren met mijn elftal. Dan zet ik mijn emoties opzij. Misschien komt dat er nu uit, realiseerde ze zich. Presteren dwars door alles heen, voor haar team, haar familie, haar vrienden, haar kinderen. Voor de club, de fans, de sceptici zelfs. Zoveel verantwoordelijkheidsgevoel. „Op een gegeven moment ben je wel een keer op”, klonk het in een bijzinnetje. Natuurlijk ben je dan een keer op. En dat mag. Dat mag.

Geachte mevrouw Goldberg, beste Whoopi, ik kan de man des huizes vertellen dat zelfs in Nederland nog steeds 91 procent van alle eredivisiewedstrijden die op tv te zien zijn door mannen worden gespeeld, in 2023 althans, zo concludeerde Women Inc. Ik kan vertellen dat voetballende vrouwen heel anders in beeld gebracht worden dan hun mannelijke collega’s: maar op 16 procent van de foto’s bij nieuwsartikel zijn ze actief te zien, tegenover 56 procent van de mannen. Ik kan vertellen wat dat doet met de beeldvorming. Maar u heeft het begrepen: don’t tell, show. Zend het uit. Breng ze in beeld, zoals ze zijn.

Natuurlijk is er wereldwijd steeds meer vrouwensport te zien. Maar juist dit soort documenten, over zo’n rolmodel als Sherida Spitse, zijn zo waardevol voor vrouwen – wat zeg ik? Mensen! – in het algemeen. De documentaire is opgebouwd rondom het maken van de videoclip bij een liedje van Roxeanne Hazes, speciaal geschreven voor de voetbalster: ‘ik blijf vechten voor mezelf, want in mij vind ik het antwoord. En nu kijk ik naar mezelf. Ik ben precies waar ik moet zijn. Want ik kan winnen of proberen, maar verliezen doe ik niet. Ik blijf vechten voor mezelf en voor jou, omdat jij me ziet.’

Ik weet niet, mevrouw Goldberg, of u al een titelsong heeft voor AWSN. Maar voilà: ik blijf vechten voor mezelf, want in mij vind ik het antwoord. Krachtiger kan bijna niet.