De expo ‘Een eeuw van Belgische strips’ is prettig nostalgisch, maar doet weinig met het heden

Posted on October 30, 2024 by admin

Een eeuw van Belgische strips heet de vernieuwde permanente opstelling die de bezoeker van het Belgisch Stripcentrum in Brussel (in de volksmond adequaat het Belgisch Stripmuseum genoemd) door de afgelopen eeuw loodst. De expositie toont het belang en de vooraanstaande positie van strips in de Belgische cultuur, maar moet daarvoor enkele kunstgrepen uithalen.

Feitelijk zijn er twee lijnen: eerst het succes in de naoorlogse periode, die van de jeugdbladen, krantenstrips en miljoenenverkopen – daarna de intrede van de graphic novel, in de tentoonstelling ‘verhalen zonder helden’ genoemd.

De expositie begint in de jaren twintig van de vorige eeuw en is vormgegeven als een lang lint over de tweede verdieping van het majestueuze gebouw in art-nouveaustijl, dat in 1905 door Victor Horta werd ontworpen en dienst deed als warenhuis. De bezoeker gaat door een poort naar binnen, waar de muren en de vloer zwart zijn en het licht gedimd. Het klassieke werk aan de muur en in vitrines is stemmig uitgelicht, maar wat vooral de aandacht trekt zijn de vele schermen met bontgekleurd bewegend beeld en veel geluid. Het voelt alsof er bewust voor is gekozen om weg te blijven van al te nostalgisch terugblikken, maar de prikkels van de immersieve ervaring zijn nogal overweldigend.

In korte informatieblokken en aan de hand van een aantal voorbeelden uit de klassieke stripgeschiedenis wordt de bloeiperiode van het Belgische beeldverhaal uitgelegd. Interessant zijn de interviewfragmenten met de mastodonten van de strip. Er zit geen naam tussen die de Nederlandse striplezer op leeftijd niet kent: Vandersteen, Morris, Franquin, Peyo en Hergé, om er een paar te noemen. De Smurfen, Lucky Luke, Kuifje, Guust Flater en Robbedoes waren indertijd zowat Belgisch bekendste exportproducten. In Nederland las de jeugd hun avonturen onder meer in de stripbladen Pep, Sjors en Eppo.

Sommige historische feiten zijn achteraf pijnlijk. Bijvoorbeeld als het gaat om de vrouwelijke inbreng in de bloeiperiode van de Belgische strip. In de Hall of Fame worden dertig stripmakers uitgelicht en daar zijn precies nul vrouwen bij. De keuze om een informatiekadertje toe te voegen over de onbekende Suzanne André voelt gratuit.

Surrealistische Machine

Een hoogtepunt is de Surrealistische Machine. Dat is een gekke opstelling van allerlei bewegende, in elkaar hakende beeld- en vormelementen die tezamen een belangrijk deel van het Belgische stripsucces uitleggen: duizelingwekkende oplage- en verkoopcijfers van weleer, belangrijke namen achter de schermen en weetjes die laten zien hoe de stripkunst destijds in het dagelijks leven was verankerd. Het is opgezet in een vorm die refereert aan die andere kunststroming, al is hier de zogenaamde pijp van Magritte vervangen door een zwevend exemplaar van E.P. Jacobs, de schepper van Blake en Mortimer.

De Machine werkt omdat de strip in een groter geheel wordt geplaatst, als populaire kunststroming die een belangrijke maatschappelijke rol vervulde in de naoorlogse jaren. Dat gebeurt verderop ook bij de introductie van strips in reclame-uitingen vanaf de jaren zestig en in een visuele tijdbalk die striphelden koppelt aan belangrijke historische gebeurtenissen. Een voorbeeld: de klassieke pilotenstrip Buck Danny verscheen voor het eerst ten tijde van de Koreaanse oorlog, waarin de eerste verhalen zich grotendeels afspeelden.

Tot halverwege is de tentoonstelling zoals je kunt verwachten. Voor de doorsnee bezoeker (per jaar passeren er bijna 240.000 bezoekers de kassa) is er genoeg te zien en te herbeleven. Zelfs de stripliefhebber leert bij. Maar na de Schat der Belgen, een kleine ruimte met fraai origineel werk dat ieder half jaar wordt vervangen, verandert de omgeving: het absorberende zwart verdwijnt en het daglicht doet haar intrede. Dat is de plek waar de kinderstrip wordt achtergelaten. De lichte kleurstelling dient als opmaat voor de introductie van de graphic novel, of eerder: strips voor een ouder publiek.

Deel van **Een eeuw van Belgische strips**.

Volwassen kunstvorm

De bezoeker ziet hoe het beeldverhaal zich vanaf de late jaren zeventig ontwikkelt van typisch kindermedium naar een volwassener kunstvorm. Bijzonder is dat voor die ontwikkeling vooral wordt gekeken naar Frankrijk: daar zijn volwassen stripbladen als Pilote, L’Echo des Savanes, Métal Hurlant en À Suivre intussen gevestigde namen. Er werden pogingen ondernomen om die bladen ook in de Lage Landen te introduceren. Alleen Wordt Vervolgd (met vertalingen van strips uit À Suivre) houdt het tussen 1980 en 1989 met bescheiden succes vol. Het zijn de jaren dat de Nederlandse striplezer kennis maakt met het rijpe werk van Pratt, Manara, Tardi, Sokal en Boucq.

Anders dan in Frankrijk, waar het stripaanbod met de lezer meegroeit tot voorbij de jeugdjaren, blijft in het Nederlandse taalgebied het hardnekkige beeld bestaan dat strips toch vooral voor kinderen zijn. In de expositie probeert curator Daniel Couvreur dat op te lossen door een tamelijk willekeurige staalkaart van 34 ‘nieuwe’ auteurs te presenteren. Wat hen volgens de zaaltekst bindt is dat ze vernieuwend zijn, nieuwe thema’s kiezen en daarmee losbreken uit het traditionele keurslijf van de avonturenstrip. De stripmakers, van Brecht Evens tot Kamagurka en van Dominique Goblet tot Jeroen Janssen, hangen als verticale leporello’s aan de muur: we zien een boekomslag, een biografie en drie pagina’s of plaatjes.

Deze collagegerichte aanpak voelt gehaast aan: waar alle tijd en ruimte is voor vroeger, voor het nostalgische gevoel, daar worden ‘de tekenaars van nu’ vooral in de breedte gepresenteerd. Een rij geïllustreerde biografieën is bovendien weinig uitnodigend.

Een belangrijk doel van de expositie is om het klassieke striperfgoed te laten zien en daarin slaagt Couvreur. Door een breekpunt te creëren om de nieuwe tijd in te luiden, gaat Een eeuw van Belgische strips van een succesverhaal naar een overzicht van hedendaagse makers zonder context of emotie. De bezoeker heeft na een flinke dosis geslaagde nostalgie uiteindelijk niet het gevoel dat er tegenwoordig nog wat te vieren valt.

Expres niet zoals Charles Dickens het bedoelde, maar wel vrolijk en lekker suikerzoet

admin
November 24, 2024
0

Zul je net zien: Kerst staat voor de deur – een afschuwelijke feestdag voor afschuwelijke mensen – en dan klieft je domme zusje ook nog eens haar hoofd in tweeën op de rand van haar badkuip. Het overkomt Carola (Nandi van Beurden), eigenaar van Carola’s Christmas Shop, voorheen Carels Christmas Shop. Rechtstreeks naar de hemel kan zusje Christel (Suzan Seegers) niet: ze moet zich eerst nog een laatste keer tegen Carola aan bemoeien.

Op Kerstavond meldt Christels spook zich daarom bij haar grote zus in huis om daar te verkondigen dat Carola bezocht zal worden door drie geesten. Die ervaring zal haar ervan moeten overtuigen haar leven te beteren. Daar zal wel een hoop overtuigingskracht voor nodig zijn, want Carola lijkt niet meteen onder de indruk van Christels spookverschijning. Al zal ze haar zusje (tevens haar werknemer) wel missen in de winkel. Carola: „Niemand maakt zo’n goede cappuccino als jij.”

In kerstmusical A XXXmas Carola is Carola een botte, gierige, ijskoude zakenvrouw met een hekel aan Kerst. Dat maakt haar de vrouwelijke tegenhanger van Ebenezer Scrooge, de hoofdpersoon van Charles Dickens’ A Christmas Carol, het verhaal waar A XXXmas Carola op is geïnspireerd. Wel kreeg de musical de ondertitel Precies zoals Dickens het nooit bedoeld heeft mee, dus verwacht geen adaptatie die al te loyaal blijft aan het bronmateriaal.

Sterrencast

Wat je wél van A XXXmas Carola kunt verwachten is een vijfkoppige sterrencast (naast Van Beurden en Seegers zijn ook Jeremy Baker, Thomas Cammaert en Luuk Haaze van de partij) die uitblinkt in vrolijke, meerstemmige nummers, waaronder veel bewerkingen van bekende kerstliedjes. Zowel de nummers als de grapjes volgen elkaar in rap tempo op in het script van Allard Blom. In de eerste scènes is het wel even wennen aan de dik aangezette humor, met een hoofdpersoon die veel weg heeft van een snauwerige Disneyfilm-slechterik. Carola lijkt zelfs te zijn vormgegeven als Cruella de Vil, geheel in het zwart-wit, terwijl de overige personages zich hullen in rood-groene sjaals en truien.

Naarmate Carola’s voorgeschiedenis wordt onthuld, wordt het personage minder eendimensionaal. Dat wil niet zeggen dat A XXXmas Carola een bijzonder gelaagd geheel is – qua plot en sentimentaliteitsgehalte komt het verhaal vrij dicht in de buurt van de Hallmark-films die deze maanden iedere avond op ‘Christmas Channel’ RTL8 te zien zijn. Al Carola’s herinneringen, trauma’s en dromen draaien om mannen. Maar op vrijwel alle andere vlakken dan het plot is de musical origineel en creatief; van de bij vlagen harde humor tot de catchy liedteksten. Ook naar de muziek van Sam Verhoeven kun je blijven luisteren. Vooral de kerstrevue, een jaarlijkse traditie van Carola’s vader, zit zo goed in elkaar dat het jammer is dat hij maar een paar minuten duurt. Het decor – dat bestaat uit huisjes op kniehoogte die regelmatig van plaats wisselen of eventjes in de lucht zweven – zorgt intussen voor een sprookjesachtige sfeer.

Het maakt dat je je gewillig overgeeft aan het suikerzoete einde waar A XXXmas Carola onvermijdelijk op afstevent. Zo’n suikerzoet einde is ook best lekker. Af en toe. Met Kerst, bijvoorbeeld.

Kendrick Lamar stuurt de wolven af op gemakzuchtige succesrappers op nieuw album ‘GNX’

admin
November 23, 2024
0

Not Like Us heeft het nieuwe album van Kendrick Lamar niet gered. In die spijkerharde track haalde Lamar eerder dit jaar vernietigend uit naar zijn rivaal Drake en beschuldigde hij hem onder meer van pedofilie en uitverkoop van de hiphopcultuur. Het was dé giftige genadeslag na een hectische blitzkrieg waarin de twee elkaar met in bijzonder hoog tempo uitgebrachte beledigende tracks op de huid zaten en groeide uit tot de hiphopkraker van het jaar. Not Like Us tikt op Spotify de miljard streams aan en maakt kans op vijf Grammy Awards, waaronder die voor nummer en plaat van het jaar.

Maar op het vrijdagavond plotseling online gezette nieuwe album GNX van Kendrick Lamar speelt de Canadese rapper en zanger die Lamar dit voorjaar nummer-na-nummer tot aan de enkels afzaagde, geen rol van betekenis meer. Terwijl de andere hoofdrolspelers in die vete recent sussend stelden dat het niet zo serieus was, schakelt Lamar strijdbaar dóór. Het gaat hem niet puur om Drake, maar om hypocrisie en platte commerciële belangen die hij veel breder in zijn scene aantreft.

Lamar is iemand die in zijn werk voortdurend worstelt met verleidingen en twijfels over zijn rol als succesvol boegbeeld van zijn gemeenschap en genre. Hij is het duidelijk spuugzat hoe gemakzuchtig andere succesrappers omgaan met de cultuur die voor hem van levensbelang is. GNX is het eerste album dat Lamar zelf uitbrengt met zijn bedrijf PgLang en is rauwer en minder conceptueel opgezet dan voorgangers als het sterk naar binnen gerichte Mr. Morale & The Big Steppers, Pulitzer Prize-winnaar DAMN., en het als generationeel meesterwerk onthaalde To Pimp A Butterfly.

Hongerige rappers

Op GNX grijpt Lamar nadrukkelijk in muziek en tekst terug op waar het voor hem begon, in geboortestad Compton in Los Angeles. Het wemelt van de galmende elektronische bassen, rauwe funky beats en vlammende gastoptredens van jonge, hongerige rappers uit L.A., zoals Peysoh, Hitta J3 en Young Threat op de stotterend stuiterende westkustbeat van GNX. In openingstrack ‘wacced out murals’ rekent Lamar op een diep dreunende kickdrum af met in zijn ogen twijfelachtige acties van hiphopsterren als Lil Wayne en Snoop Dogg en ‘politieke correctheid’ in de rapscene. In het schmierend pompende ‘squabble up’ stuurt hij de wolven af op rappende poseurs.

Zijn strijdlust doet Lamar goed. Hij rapt lenig, losjes, gedreven en soms een beetje pesterig. „Ik houd mijn voet op het gaspedaal,” rapt Lamar op de aanstekelijk haperende staccato-funk van producer Mustard, die ook Not Like Us produceerde. „Iemand moet het doen.” Zijn rijmschema’s en tekstuele dubbele bodems en verwijzingen zijn onverminderd magistraal, en wie goed luistert, hoort in vrijwel elke kritische noot, tegelijk bemoedigende levenslessen voor zijn achterban: bescherm je hart, geloof in jezelf, investeer in jezelf, werk hard, en reken niet op anderen maar op zelfliefde.

‘Reincarnation’ is een nieuw hoofdstuk in de voortgaande artistieke uitwisseling die Lamar in zijn werk voert met zijn in 1996 vermoorde inspiratiebron Tupac ‘2Pac’ Shakur. Hij leent de muziek en rapstijl van 2Pac voor een geweldig gelaagd verhaal waarin hij zich neerzet als incarnatie van eerdere succesvolle zwarte artiesten en de beproevingen die ze doorstonden, waaronder een briljante zangeres die in het raciaal gesegregeerde Amerika worstelde met een drugsverslaving: „Heroïnenaalden hielden me in een foetuspositie.”

In ‘heart pt. 6’ blikt Lamar openhartig terug op de dagen waarin hij opkwam met rapgroep Black Hippy, en zijn jeugdvriend en zakenpartner Dave Free „gevangenis-risico’s” nam om hun muziekcarrière van de grond te tillen.

In het ontspannen en soulvolle sluitstuk ‘gloria’ rapt Lamar over een complexe relatie die zijn leven getekend heeft – om pas aan het eind te onthullen dat het gaat om zijn verhouding tot zijn pen, zijn schrijven. „Ik deed het met integriteit en n****s probeerden nog steeds op me te haten”, verklaart Lamar zijn bitterheid tegenover de commerciële toplaag van de rapscene in het subtiel geproduceerde, sfeerrijke ‘man at the garden’. „Er zal nog meer bloed verspild worden. Het is slechts verf voor mij.”

Juist de mensen die van het Fries houden, zijn soms (te) streng op jonge Friese auteurs

admin
November 22, 2024
0

Ja, het is anders om in het Fries te schrijven. Rixt Siderius (19) zoekt normaal in het Nederlands naar woorden die uitdrukken wat ze bedoelt, maar heeft die „speurtocht” nu in het Fries afgelegd. Het is haar Memmetaal, moedertaal. Friese poezië raakt haar, zegt ze, omdat de taal dichtbij is, het is de taal van thuis. Ze draagt een gedicht voor op het podium in een grote glazen kas op het Oldehoofsterkerkhof in Leeuwarden.

Jou my dyn tonge en probearje dy dan út te sprekken / it giet net / it giet net / lúster nei myn klanken

Een sneeuwschuiver rijdt buiten voorbij. Het is donderdagavond, donker in de binnenstad. Aan de vooravond van het festivalweekend van Explore the North, een literair productiehuis en festival met een vast podium in Leeuwarden, is het publiek bijeen in de warme kas voor De literaire orgie, of: een feestavond voor iedereen die van taal op podium houdt. De avond vangt aan met leerlingen van het Jonge Schrijvers-traject, een samenwerking van Explore the North en Jeugdtheaterschool Meeuw, dat door ongeveer vijftig jonge Friezen is gevolgd, onder wie Siderius. Jonge Schrijver Mayte Veenstra (18) zingt haar gedicht, door gitaar begeleid. Het publiek is gegrepen. De toon is warm, indringend, de woorden voelen eerlijk, ook als je ze niet verstaat.

Ik stean efter it rút / Ik wachtsje oant ein fan de dei / It ljocht yn myn sliepkeamer is út / Is dêr boppe in plak foar my?

Streng op foutjes

Het kan best spannend zijn om in het Fries op te treden. Juist mensen die zo van de taal houden, kunnen streng zijn op foutjes, zegt Marleen Nagtegaal, artistiek directeur bij Explore the North. Makers kiezen zelf welke taal ze gebruiken, maar soms moedigt Nagtegaal ze aan om te onderzoeken: wat als je dit in het Fries probeert?

Ze zijn van de „literatuur buiten het boek”, zegt Nagtegaal over Explore the North. Alles wat ze doen draait om taal. En dat is veel: workshops, ontwikkeltrajecten, residenties, het vaste Podium Explore in hun gebouw in Leeuwarden, en ze ondersteunen schrijvers met voorstellingen, wars van vastomlijnde disciplines. In juli werd bekend dat de organisatie structurele subsidie krijgt vanuit het Rijk; het is vanaf 2025 onderdeel van de culturele basisinfrastructuur. Het geld, jaarlijks bijna 500.000 euro, is fijn, zegt algemeen directeur Mark Hospers. Maar het is vooral een „erkenning dat wat wij hier doen, belangrijk is”.

Voorheen moesten schrijvers voor hun ontwikkeling naar Amsterdam, Utrecht of Groningen

Explore the North bestond in festivalvorm al sinds 2011, maar kreeg vleugels toen Leeuwarden met succes meedong naar de titel van Culturele Hoofdstad van Europa. Opeens was er bestuurlijke en financiële steun. Hospers: „Na ‘culturele hoofdstad’ in 2018 heeft Leeuwarden een heel nieuw cultureel veld gekregen.” Explore the North is daar onderdeel van. Vóór 2018 was het toch zo, zegt Hospers, dat schrijvers en kunstenaars voor een podium of ontwikkeling naar Amsterdam of Utrecht of Groningen moesten. „Ik wil niet zeggen dat dat nu niet meer bestaat, maar het is wel zo dat wij, en andere organisaties, daar vanaf 2018 een alternatief voor zijn gaan bieden.”

Explore the North heeft bekendere namen aan zich gebonden (Joost Oomen met zijn poëzievoorstellingen, Yentl van Stokkum geeft les aan de Jonge Schrijvers). Wat ze tonen valt niet altijd binnen één discipline te plaatsen, dat maakt het soms uitdagend voor het publiek, vertelt Nagtegaal, „En dat is op deze plek nog moeilijker dan in Groningen of Amsterdam. Er was hier bijna niks. En dus was het publiek ook nergens aan gewend.”

Als Djoeke Graswinckel (20), zij begon op haar dertiende als Jonge Schrijver, van het podium afstapt, wil ze weten of de voordracht beter ging dan de vorige keer. Nagtegaal zegt dat ze „haar publiek goed aanvoelde”. Een veel beter compliment dan ‘ja’, vindt Graswinckel.

De tiende editie van het Explore the North Festivalweekend vindt plaats op 22, 23 en 24 november op verschillende locaties in Leeuwarden. Info: explorethenorth.nl