‘Eigenlijk moet ik iedere dag mijn kamer schoonhouden”, zei Liselot. „Maar dat is gewoon een beetje te veel gevraagd, vind ik.” Ze sjorde aan haar kasten en plukte snoeppapiertjes van vorige zomer van de vloer terwijl de camera scherpstelde op het deel van de muur dat was volgekalkt met frases en tekeningen. Het woord ‘fuck’ was er bovenmatig gerepresenteerd. „Gadverdamme!” Liselot zette de schoonmaak buiten beeld voort. „Dat oude noodlebakje is zó ranzig.” Een verdieping lager, op de begane grond, luisterden haar ouders naar het geluid van de verschuivende klerenkast. „Af en toe vragen we of ze wil opruimen en dan doet ze dat meestal wel”, zei haar vader. „Of ze de afwas naar beneden wil brengen, of haar kleding in de was wil gooien. Of de vloer vrij wil maken, in ieder geval…”
In het nieuwe BNNVARA-programma Pubers blijkt het tienerbrein even chaotisch als de kamer van de dertienjarige Liselot. De in beeld gebrachte pubers zijn moe, rommelig, hormonaal; ze zijn verliefd en vergeetachtig en bij vlagen brutaal. Doorgaans vallen de dingen vanzelf weer op hun (nieuwe) plek, weet je als kijker die die verwarrende tienerjaren al heeft doorstaan – maar ja, maak dat een puber wijs. Die weet over het algemeen toch echt alles beter. En daar kunnen de ouders van de gevolgde tieners over meepraten: de puberteit verandert ook de relatie die zij met hun kind hebben. De bijkomende zoektocht naar een nieuw evenwicht gaat het ene gezin makkelijker af dan het andere. Waar Liselot nog enigszins gehoor geeft aan de verzoekjes van haar ouders om haar kamer op te ruimen en wekelijks te koken, verkeert haar leeftijdsgenootje Ishany in een voortdurende machtsstrijd met haar moeder. Kamer opruimen? Joh, dat kan morgen ook wel.
Al moet gezegd dat het gedrag van sommige ouders in Pubers minstens zo onredelijk is als dat van de pubers zelf. Ze houden digitaal dagelijks de aanwezigheid en cijfers van hun kroost in de gaten, nemen aan het ontbijt alle aankomende toetsen met ze door en bellen boos op als hun kind na schooltijd op een bankje blijft hangen met een vriendin – je hoeft geen tiener te zijn om te griezelen van zo veel controledwang.
Griezelprofessor
Gelukkig is griezelen dan wel weer gezond, vertelde Peter Nikken dinsdagavond bij Humberto (RTL). De lector mediaopvoeding (eerder die dag door Metro aangekondigd als ‘griezelprofessor’) was uitgenodigd voor een speciale uitzending vanuit de Efteling, voor de deur van de nieuwe attractie Danse Macabre – op RTL weten ze wel hoe je een talkshow enerverend houdt. Maar net als in alle talkshows moest er ook in Humberto aandacht worden besteed aan een andere, veel echtere horrorshow: de Amerikaanse verkiezingen, die volgende week veel spannender dreigen te worden dan menig kijker aankan.
In Humberto was Amerikacorrespondent Michiel Vos ingevlogen om live in de uitzending zijn stemformulier in te vullen en een ‘I voted‘-sticker ondersteboven op zijn jasje te plakken. Bij Bar laat (BNNVARA) – overigens met een fijn debuut van presentator Tim de Wit – zaten Amerikacorrespondent Maral Noshad Sharifi en oud-Amerikacorrespondent Twan Huys aan tafel. En voor Eva (AVROTROS) waren er waarschijnlijk geen correspondenten over, want daar moest arme Amerikakenner Laila Frank alwéér naast Jort Kelder zitten. Waarom hij een autoriteit is op het gebied van Amerikaanse politiek is een vraag die me al geruime tijd bezighoudt – met regelmaat denk ik terug aan een uitzending van een paar weken geleden, waarin hij Amerikajournalisten dingen uitlegde die hij een keer in de New York Times had gelezen.
Maar dinsdagavond was er in elk geval één onheilspellende mening die alle talkshowgasten, van Kelder tot echte kenners, met elkaar deelden: fraai zou de Amerikaanse election night niet worden. Brrr…
