Het shot duurde twee, tweeënhalve seconde. In de voice-over klonken de stemmen van de overgebleven deelnemers – dat waren er maar vier van de oorspronkelijke vijftien. En nu hadden ze dan eindelijk de finish gehaald. Dagenlang zwaar getraind in een niemandsland terwijl de ene na de andere kameraad het veld moest ruimen; herhaaldelijk van hun bed gelicht na één uurtje slaap; achtergelaten in nauwe tunnels; belast met loeizware balken op hun schouders. Steeds dat gepush, dat geschreeuw, dat zinloze lopen tot ze er bijna bij neervielen. Het was allemaal voorbij. Eén voor één stapten ze in de helikopter, klaar om die godvergeten velden achter zich te laten. Het voelde waanzinnig, vertelden de deelnemers in de voice-over. Onwerkelijk. Fantastisch. Ze gingen naar huis.
Maar terwijl ze zich afgemat in de heli hesen draaide presentator Jeroen van Koningsbrugge zich ineens naar de camera, en tweeënhalve seconde lang grijnsde hij zo breed en geniepig dat ik bijna mijn bord krieltjes naar het beeldscherm gooide. Die smiecht. Die huichelaar. Hij voerde iets in zijn schild, dat kon niet anders. En ja hoor: na een kort moment van glorieuze opluchting daalde de heli plots weer neer. Hop, nieuwe rugzakken om – zo’n vijftig kilo per stuk. En nu verder lopen. De laatste ronde ging nú in. Orders van oud-commando’s Dai en Ray.
Seizoen vijf van Kamp van Koningsbrugge (AVROTROS) kwam maandagavond tot z’n eind, en in alle eerlijkheid lijkt dat me het beste voor iedereen. Het programma laat zich het makkelijkst uitleggen als nauwelijks verhulde defensiepropaganda. Deelnemers (ook wel „gewone burgers”) volgen de Special Forces-opleiding tot ze slagen, naar huis worden gestuurd of gewoonweg bezwijken onder de fysieke inspanning en mentale uitputting. Op ieder mogelijke manier worden ze tot het uiterste gedreven. Ondertussen duikt zo nu en dan Van Koningsbrugge op, die nooit aan de trainingen mee hoeft te doen maar het kamp wel naar zichzelf heeft vernoemd en halsstarrig naar de deelnemers verwijst als „mijn cursisten”.
Om die zelfkastijding toch als iets benijdenswaardigs te verkopen worden de moeilijkste momenten in slowmotion afgespeeld en vergezeld van heroïsche muziekjes. Eén van de laatst overgebleven cursisten bleef maandag met uitgebluste ogen en een grauw gelaat het motto van haar vriendje herhalen. „Opgeven is geen optie”, prevelde ze steeds. „Opgeven is geen optie. Opgeven… is… géén…”
Inherent wreed
Opgeven is best een optie, zou ik deelnemers van tv-programma’s op het hart willen drukken. Er is niets mis mee om je na je inschrijving te realiseren dat de show waar je in zit inherent wreed is. Want dat is de gemiddelde afvalrace: geregeld drijft die toch op de basale angst van deelnemers om te falen of te worden afgewezen, of om nét de geldprijs mis te lopen waar ze anders een jaar voor hadden moeten werken.
Dat laatste speelt geen rol voor de cursisten van Van Koningsbrugge (zij doen het voor de eer), maar wel voor deelnemers aan de twee nieuwe Talpa-shows Muscles & Brains en Charmes in de strijd die maandagavond van start gingen. Beide programma’s maken van daten een competitie, al is het uitgangspunt van Charmes in de strijd me na de eerste aflevering nog steeds niet helemaal helder. De weinig gezond klinkende drieslag waarmee de door Patty Brard gepresenteerde show wordt gepromoot is in ieder geval „flirten, manipuleren en winnen”. Deelnemer Chris zag vrouwen „als emotionele wezens” waarmee je beter niet kon proberen een rationeel gesprek te voeren, deelneemster Saron meende te kunnen vertellen of mannen „de echte waarheid” vertelden omdat ze psychologie had gestudeerd en daarom mensen kon lezen.
Muscles & Brains ontcijferen heb ik nog niet geprobeerd. Opgeven is best een optie. Ergens niet aan beginnen ook.
Als kind wilde ze journalist worden, oorlogsverslaggever zelfs. Het werd de advocatuur, maar ze reist nu toch de wereld over. Wendela Raas heeft sinds 1 november de leiding over de Europese tak van Dentons. Die bestaat uit 23 kantoren in achttien Europese en Centraal-Aziatische landen. Met ruim 2.700 werknemers, van wie 1.250 advocaten, zetten ze vorig jaar 525 miljoen euro om. Daarnaast is ze vicevoorzitter van de board die verantwoordelijk is voor de wereldwijde strategie. Haar basis is het Nederlandse kantoor van Dentons (160 medewerkers, van wie 105 advocaten, notarissen en fiscalisten) aan de Amsterdamse Zuidas.
Dentons zit in meer dan tachtig landen en presenteert zich als ’s werelds grootste global advocatenkantoor. Maar in Nederland staat het niet bekend als een van ‘de grote kantoren’. Hoe zit dat?
„Het is niet onze ambitie heel groot te zijn in Nederland of waar dan ook, we willen echt wereldwijd aanwezig zijn. De meeste grote internationale advocatenkantoren worden aangestuurd vanuit Londen of New York. Wij werken niet vanuit één dominante cultuur, maar willen overal ook nationaal sterk zijn, nadrukkelijk met lokale mensen die weten hoe je zakendoet in dat land.”
Dentons Nederland komt voort uit Boekel, een puur Hollands kantoor. En dan ga je in 2017 opeens samen met Qatar, Roemenië, Venezuela – om maar wat te noemen. Hoe doe je dat?
Lachend: „Heb je even? Ik was toen managing partner van Boekel. Wij hadden als kantoor een moeilijke tijd doorgemaakt, er waren een paar jaar daarvoor veel mensen weggegaan. De internationale kantoren waren in opmars, we zagen dat we – als we wilden groeien, ook nationaal – internationaal beter af waren. Maar de omslag… Niet iedereen is het gewend om met mensen uit andere culturen te werken of spreekt even goed Engels. Toch hebben we toen niemand verloren, iedereen stond erachter. En de synergie met de buitenlandse kantoren was er meteen, je kunt er een heel nieuwe markt door aanboren. In een jaar gingen we van 40 naar 90 mensen, en steeg de omzet met ruim de helft tot 31 miljoen neuro. Dat was een heel leuke tijd.”
Hoe bewaak je kwaliteit en reputatie, met zoveel totaal verschillende landen? Je moet als kantoor weten waaraan de kantoren in andere landen moeten voldoen, je moet waken voor corruptie…
„Opnieuw: je moet werken met lokale mensen die weten wat ze doen, met goede leiding. We gaan vaak pas een combinatie aan als we eerst langere tijd met een kantoor hebben samengewerkt. En we hebben een feedbacksysteem: als je merkt dat er dingen gebeuren die je niet zou willen, wordt dat opgepakt. We hebben lokaal, regionaal en wereldwijd vertrouwenspersonen, we brengen de gedragscode regelmatig onder de aandacht gebracht, alle collega’s volgen workshops over thema’s als gewenst gedrag.”
En hoe los je onderlinge problemen op, met al die cultuurverschillen?
„Daar hebben we het op ieder niveau in de organisatie over. Vorige week had ik een rondetafelbijeenkomst met leidinggevenden van over de hele wereld: hoe overbrug je verschillen? Welke fouten maak je? Zo’n gesprek kan iedereen binnen kantoor als webinar volgen, zodat je er ook over verder kan praten. Een Nigeriaanse leidinggevende advocaat die vertelde bijvoorbeeld dat ze regelmatig van Amerikanen de vraag krijgt hoe het is om als black minority carrière te maken. Haar antwoord: hé, ik zit in Nigeria hè, iedereen is hier zwart. Zo’n vraag getuigt van gebrekkig begrip: iemand probeert inclusief te zijn, maar is het juist niet.
„In de Verenigde Staten maken ze ook graag lijstjes, want cliënten daar willen weten: hoeveel moslims hebben jullie, hoeveel lhbtiq-personen wereldwijd? Ik zei dat het voor mij voelt als mensen in hokjes plaatsen. Iemand uit Saoedi-Arabië: bij ons gaat dat soort vragen bijna over leven of dood. Je moet dus steeds nadenken wat iets betekent voor je mensen elders, elkaars cultuur respecteren, aandacht hebben voor echte diversiteit.”
Wat maakt u geschikt voor de functie van ceo Europa?
„Er is intern lang gesproken: wat voor soort persoon hebben we nodig de komende jaren? Ik merkte dat ik draagvlak had. Ik ben relatief jong – nou ja, jong, ik ben vijftig… Ik heb een goede binding met volgende generaties, ben mentor geweest van heel veel, met name vrouwelijke, advocaten. Ik denk dat ik de jongere generaties bij ons kantoor kan betrekken. Ik ben ook echt blij met deze rol als Nederlander en als vrouw. Beide zie je nog niet zo veel in de internationale advocatuur.”
Jullie zojuist aangetreden ceo wereldwijd is ook een vrouw: Kate Barton. Verandert vrouwelijk leiderschap de organisatie?
„Of het invloed heeft op de koers weet ik niet, maar je ziet wel dat de cultuur verandert. Natuurlijk moet je als advocaat goed in je vak zijn, maar, zeker tegen de achtergrond van de opkomst van AI en andere technologie, worden persoonlijk contact en vertrouwen steeds belangrijker. Dat accent op menselijke relaties betekent meer aandacht voor diversiteit en zorgt ervoor dat de talenten van vrouwen gemakkelijker komen bovendrijven.”
Uw kantoor zocht actief de media met uw benoeming – waarom?
„Het is misschien raar om dit over jezelf te zeggen, maar ik merk aan de reacties op mijn aanstelling dat ik word gezien als rolmodel – en dat wil ik ook graag zijn. Ik heb drie dochters, 18, 15 en 12 jaar oud, en tot voor kort werkte ik vier dagen per week, ook toen ik de leiding had over het Nederlandse kantoor. Ik wilde laten zien dat je ook dan een goede praktijk kan voeren. Niet alleen voor vrouwen, ook voor mannen die bijvoorbeeld graag ouderschapsverlof willen nemen. Die vragen me: hoe straalt dat op mij af? Ik zeg dan: dóén, niet alleen voor jezelf, ook voor de organisatie. Dan komen we weer een stapje verder naar acceptatie van moderne rol.”
Met uw nieuwe functie is het parttime werken wel voorbij?
„Ja, parttime is niet meer realistisch. Het is nu heel veel reizen. In de herfstvakantie neem ik twee dochters mee naar Milaan. Dan werk ik overdag, en gaan we ’s avonds leuk ergens pasta eten. Zo hebben zij er ook plezier van.”
Wat ziet u als de belangrijkste onderwerpen waar ‘Europa’ de komende jaren mee te maken heeft?
„Er ligt ongelofelijke druk op het Europa zoals het was, op wie wij zijn. De toekomst van Oekraïne is uitermate belangrijk. Ook landen als Azerbeidzjan, Kazachstan en Georgië zijn door die oorlog in een heel andere dynamiek terechtgekomen. Natuurlijk zal de winst van Trump ook van grote invloed zijn. De mogelijke erodering van instituties die we lang voor vanzelfsprekend hebben gehouden, zal implicaties hebben: sociaal-maatschappelijk, geopolitiek, maar zeker ook economisch.
„Daarbij zie je dat internationaal sneller dan vroeger naar sancties wordt gegrepen, en zware sancties ook. Dat heeft een enorme impact op bedrijven die internationaal werken. Waar investeer je en welke risico’s loop je, nu of in de toekomst? Afhankelijk van wat er in Oekraïne gaat gebeuren, wordt die vraag belangrijker.”
Op de website van Dentons staan filmpjes waarin Oekraïense bedrijven zich presenteren aan mogelijke investeerders – dat zie je niet vaak.
„Wij hebben een groot kantoor in Oekraïne. Toen de oorlog uitbrak, hebben we erg meegeleefd en onze mensen daar op allerlei manieren geholpen. Een aantal van hen zit nu in het leger, sommigen vrijwillig, anderen verplicht. De collega’s daar zijn intussen bezig met vormgeven van een uitermate onzekere toekomst, en wij bieden hun en onze cliënten daar via de filmpjes heel graag een platform.
„Naast zulke geopolitieke ontwikkelingen hebben we te maken met steeds complexere regelgeving, zowel binnen de EU als in de rest van de wereld. Europa blijft als plaats van vestiging heel interessant, maar de regelgeving vergt wel veel ‘navigatie’. Cliënten vragen met name: wat gaat ons de komende drie tot vijf jaar raken, wat komt er mógelijk aan? Daar zijn we heel erg mee bezig, naast het traditionele advocatenwerk. Zo werken we met publicaffairsbureaus die hun voelsprieten uitsteken in Brussel, Washington en andere centra, om daar inzicht in de agenda te krijgen.”
En wat springt er dan uit?
„Technologie en data: in hoeverre mag je gegevens van mensen en artificiële intelligentie in de toekomst gebruiken? En klimaat en duurzaamheid. Neem PFAS: als het in jouw producten zit en Europa met nog strengere regels komt, moet je daar jaren tevoren op anticiperen.
„En ook: militaire toepassingen. Jaren geleden was het voor banken ondenkbaar in de defensie-industrie te investeren. Dat wordt echt anders. En niet te vergeten de energietransitie, die na het wegvallen van het Russische gas nog hoger op de agenda staat. Hoe stap je over op duurzame energie, hoe financier je dat, hoe word je minder afhankelijk van het elektriciteitsnet? Dat het net in Nederland overvol zit, is nog niet echt doorgedrongen tot de buitenwacht. Voorlopig zijn er ook nog wel voldoende oplossingen. Maar we waarschuwen cliënten er wel voor.”
En het populisme, het opkomende nationalisme in Nederland?
„Qua vestigingsklimaat merk je dat nog niet zo heel direct. Je ziet in andere landen dezelfde tendensen. Wel krijgen we er vragen over: kan ik, als ik in Nederland een vestiging open, mijn personeel vanuit de hele wereld hier wel inzetten? Het kabinet zit er nog maar net, de tijd moet het uitwijzen.”
Maakt u zich zorgen over de Nederlandse rechtsstaat?
„Niet nu al. We hebben goede vangrails: onze wetten, onze Grondwet, de EU-regelgeving. We kunnen hier nooit extreem worden.”
Dat dachten ze in Polen en Hongarije ook, maar daar ging het snel fout.
„Nederland is daar wel een paar stappen bij vandaan. Maar je moet democratie, rechtsstaat en mensenrechten voortdurend bewaken. Daar zie ik voor ons advocaten ook echt een maatschappelijke taak. De Nederlandse Orde van Advocaten pakt die rol goed op door erop te wijzen hoe politieke plannen zich verhouden tot de rechtsstaat, en door de toegang tot het recht te agenderen: kan de gewone burger zijn rechten verwezenlijken?
„Ook voor advocatenkantoren ligt er een verantwoordelijkheid. Zo procedeerden wij pro bono in Polen voor lhbtiq-rechten, en geven we onze advocaten de mogelijkheid op het Griekse eiland Lesbos vluchtelingen bij te staan.”
Een week na de overstromingen in Spanje is de verwoesting in de omgeving van Valencia enorm. Bij de overstromingen, veroorzaakt door extreme neerslag, kwamen 219 mensen om het leven. Er worden nog 93 mensen vermist.
Gevolgen van de overstroming in de buurt van Valencia (31 oktober)Foto Reuters / Nacho Doce
De Spaanse regering trekt 10,6 miljard euro aan noodhulp uit, maakte premier Pedro Sánchez dinsdag bekend. Daarmee wil de regering in alle schoonmaakkosten voorzien, kleine bedrijven en zzp’ers bijstaan, leningen verschaffen en bijdragen aan het herstel van infrastructuur.
Ook de Europese Investeringsbank (EIB) zal 900 miljoen euro bijdragen aan de hersteloperatie. „We zullen beter moeten herbouwen, aangepast aan de nieuwe realiteit van meer frequente en meer intense weersextremen”, zei Nadia Calviño, de Spaanse voorzitter van de EIB.
Inwoners van Paiporta maken de straten schoon (6 november)
Foto’s ANP / Jose Jordan
Leden van de Guardia Civil zoeken naar slachtoffers in Catarroja (6 november)Foto AFP / Cesar MansoCentrum voor noodhulpmiddelen in Alfafar (6 november)Foto EPA / Biel AlinoInwoners halen basisbenodigdheden op in Alfafar (6 november)Foto EPA / Biel AlinoLevensmiddelenopslag in Paiporta (6 november)Foto AFP / Jose JordanEen man sorteert voedsel in een noodhulpcentrum in Alfafar (6 november)Foto EPA / Biel Alino
Bewoners ruimen de straten op in Massanassa (links) en Algemesi (rechts)
Foto’s: Carlos Lujan / Europa Press via Getty Images (links), Alejandro Martinez Velez / Europa Press via Getty Images (rechts)
Opgehoopte auto’s in Paiporta (6 november)
Foto’s: AFP / Jose Jordan (links), Reuters / Eva Manez (rechts)
Het zou een memorabele uitzending worden, beloofde presentator Wilfred Genee in Vandaag Inside (SBS6) want Donald Trump was wederom verkozen tot Amerikaanse president en ook Johan Derksen was weer terug. De populaire commentator was maandag boos weggelopen uit zijn praatprogramma wegens onmin met Genee. Na bemiddeling van omroepbaas John de Mol schoof hij goedgemutst weer aan.
Een mediawetenschapper kan misschien ooit promoveren op de wisselende elpeehoezen die bij Vandaag Inside linksachter de gasten te zien zijn, en wat die zeggen over de uitzendingen. Dinsdag stond er de verzamelaar Frenzy (razernij, waanzin) van Screamin’ Jay Hawkins. Woensdag was het Westworld van Theatre of Hate: „De circusbeer brulde, het wapen ging af/ Toen richtte de cowboy het pistool op zichzelf/ Gelooft u in het Westen?”
Alle Amerika-vorsers van Nederland waren uitgereden om in de talkshows de zege van Trumps theater van de haat te duiden. Eva, Vandaag Inside, Humberto, Bar Laat – ze vertelden ongeveer hetzelfde verhaal. De prijsschok was doorslaggevend geweest, de Democraten hadden het verprutst. Kamala Harris was te laat begonnen, had een anti-campagne gevoerd, en kon de arbeiders niet aanspreken zoals Trump dat kan.
In Eva werd Trump onomwonden een dictator genoemd. Casper Thomas van De Groene sprak in Nieuwsuur over Trumps „ongebreidelde macht”: „Hij kan kort gezegd los”. Volgens hem was het niet zo zeer opmerkelijk dat Trump „autocratische neigingen” had, het was opmerkelijk dat zoveel Amerikaanse kiezers die neigingen delen.
Wat nauwelijks werd behandeld was het opvallende verschil tussen de vrouwelijke en de mannelijke kiezers. Vrouwen stemden overwegend op Harris, mannen op Trump. Amerika koos nog liever een vrouwenhater, door 26 vrouwen beschuldigd van verkrachting en aanranding, dan een vrouw als president. Het was „de jongens tegen de meisjes” zei Jan Paternotte.
Dat dit amper een onderwerp was in de talkshows is niet verwonderlijk: de tafels zaten weer vol mannen. Vier talkshows, eenentwintig mannelijke gasten, vier vrouwen. Twee vrouwen brachten het electoraal seksisme wel ter tafel, maar werden onmiddellijk onderbroken en tegengesproken door een man. Bij Humberto kwam Amerika-vorser Carol Rock er sowieso nauwelijks tussen. ING-econoom Marieke Blom, die in Bar Laat netjes op haar beurt wachtte tot ze wat zei, vertelde dat ze die ochtend haar dochter erop moest wijzen dat ook Nederland nog nooit een vrouwelijke premier had gekend.
Adoptie
Spoorloos is vernieuwd. Boegbeeld Derk Bolt moest wijken voor drie nieuwe gezichten. Toen in 2022 bleek dat het emo-programma diverse geadopteerden aan de verkeerde moeders had gekoppeld, werd wel heel pregnant duidelijk dat Spoorloos geen oplossing biedt voor adoptieproblemen, maar daar onderdeel van is. Het programma belooft zich nu minder te richten op adoptie en op familie overzee.
In de eerste aflevering nieuwe stijl was daar nog niet zoveel van te merken. Spoorloos zocht naar twee Amerikaanse soldaten die de onbekende vaders waren van twee Nederlandse kinderen. Gebleven zijn ook de cliffhangers, die erop wijzen dat we hier niet naar een hulpprogramma maar naar amusement zitten te kijken.
De vernieuwing en verrijking zit hem vooral in presentator Joris Linssen. Hij is sterk in het boven halen van emotionele levensverhalen, zo weten we uit Hello Goodbye, en die gave gebruikte hij nu in een aangrijpend interview met zangeres en danslerares Carla Wisse die de afgronden liet zien van een kind dat is afgestaan.
