Melania over Melania: de zachte moeder met het sterke karakter

Posted on October 9, 2024 by admin

‘Ik raakte helemaal in de ban van de sfeer en het ritme van New York City.” Met twee koffers verhuisde het Sloveense model Melania Knavs in de jaren negentig naar New York. „Ik was vastbesloten mijn carrière tot nieuwe hoogtes te brengen”, schrijft de vrouw van Donald Trump in haar donderdag verschenen autobiografie Melania. Hierin presenteert Melania Trump zich minder dan een maand voor de presidentsverkiezingen als carrièrevrouw en huisvrouw tegelijk.

Het boek kwam vorige week uitgebreid in het nieuws door een bedoeld of onbedoeld lek waaruit bleek dat Melania Trump anders denkt over abortus dan menig Republikein. Terwijl Donald Trump de beperking van abortusrechten in de VS mede mogelijk heeft gemaakt, vindt zij juist dat vrouwen recht hebben op abortus. Het lek kwam Trumps campagneteam niet slecht uit. De Republikeinen dreigen veel vrouwelijke kiezers van zich te vervreemden. Met haar standpunt, een handvol alinea’s tegen het einde van haar boek, laat Melania Trump zien dat er ook binnen de Republikeinse partij ruimte is voor andere, minder harde standpunten over abortus.

In haar boek beschrijft Melania Trump hoe haar onafhankelijkheid en vrijheid voortvloeiden uit haar Sloveense afkomst. Haar huwelijk met Trump komt weinig aan bod. Het meest enthousiast schrijft zij over de manier waarop de harde modellenwereld haar karakter vormde en hoe ze daar haar onafhankelijkheid vond. Ook schrijft Melania Trump gedetailleerd over renovaties die ze liet uitvoeren in het Witte Huis en over haar rol als gastvrouw. Zo was het haar taak ervoor te zorgen dat het etentje met de Franse president Emmanuel Macron en zijn vrouw Brigitte een „memorabele en elegante aangelegenheid” werd.

Aantrekkingskracht

Melania ontkent aantijgingen dat haar relatie met Trump stroef loopt maar noemt weinig voorbeelden waaruit warmte tussen hen blijkt. Wel beschrijft ze de aantrekkingskracht die ze ervoer toen ze hem voor het eerst ontmoette.

Ze schippert tussen de opvatting dat vrouwen biologische aanleg hebben voor het zijn van huismoeder en dat individualisme en vrije keuze een groot goed zijn. Meerdere keren benadrukt ze dat ze de „biologische verschillen tussen man en vrouw” erkent, zoals bij een korte passage over haar opvatting over transgender sporters. „Ik steun de LGTBQIA+ gemeenschap volledig, maar we moeten er ook voor zorgen dat onze vrouwelijke atleten beschermd en gerespecteerd worden.”

Als ze refereert aan vrouwenrechten, gaat het meestal over het buitenland. Zoals bij een bezoek aan een all women IT center in Saoedi-Arabië: „Een hartverwarmend beeld in een land waar te veel vrouwen de toegang tot de arbeidsmarkt wordt ontzegd. Hoewel hun gezichten verborgen werden gehouden door nikaabs, straalden hun ogen met een fel intellect en exquise schoonheid, wat een diepe indruk op me achterliet.”

‘Be Best’ is een van de weinige maatschappelijke projecten die ze zelf opzette in haar rol als first lady, en ook dat deed ze „als een moeder”: op sociale media werd gesuggereerd dat haar zoon Barron autist zou zijn. Dat bracht Melania Trump op het idee een informatiecampagne op te zetten tegen cyberpesten en de invloed van sociale media op kinderen.

Al met al wijkt Melania in haar boek maar marginaal af van het vrouwbeeld zoals bijvoorbeeld J.D. Vance dat tijdens deze campagne neerzet. Hij betoogt dat vrouwen zich moeten wijden aan het krijgen en opvoeden van kinderen.

Meningsverschil is privé

De kans lijkt klein dat Melania Trump in de toekomst nog onverwachte uitspraken zal doen: „Politieke meningsverschillen tussen mij en mijn man waren af en toe deel van onze relatie. Maar ik geloofde erin om die privé aan te pakken in plaats van hem in het openbaar uit te dagen.”

In het boek geeft Melania Trump opnieuw blijk van haar getroebleerde relatie met „de media” waarnaar ze een paar keer uithaalt. Van de roddelpers die haar als model volgde tot de beschuldigingen van plagiaat bij haar speech tijdens de Republikeinse Conventie in 2016. In haar autobiografie kan Melania comfortabel zelf het narratief bepalen.

Nooit meer ‘ You cannot be serious ! Of: hoe de lijnrechters van Wimbledon verdwijnen

admin
October 9, 2024
0

Sven Vermeulen (47) is er best een beetje trots op: die keer dat hij de servicelijn mocht bewaken als lijnrechter op Wimbledon. Het was de olympische kwartfinale tussen John Isner en Roger Federer in 2012. „Ik was vaker lijnrechter op Wimbledon geweest, maar had nog nooit centrecourt gedaan. Het moment dat ik het stadion binnenkwam en het gras rook… ik zal het nooit vergeten”, zegt hij. „Hier is tennis begonnen, dacht ik. Zó mooi.”

Net als miljoenen anderen hoorde Vermeulen woensdag het nieuws dat ’s werelds oudste en meest prestigieuze tennistoernooi vanaf volgend jaar niet meer met lijnrechters werkt, maar met ‘Live Electronic Line Calling’, een digitaal systeem van lijnbewaking dat beoordeelt of een bal in of uit is. Automatisch gegenereerde stemgeluiden brengen de beslissingen over aan spelers en publiek: ‘uit’, ‘fout’ of ‘voetfout’. Sinds 1877 wordt die taak door mensen uitgevoerd.

Einde aan alle onzekerheid

„Het geeft een dubbel gevoel”, zegt Vermeulen, die ook op andere grote toernooien langs de lijnen stond. „Aan de ene kant vind ik het jammer, want lijnrechters horen bij Wimbledon, het is súper traditioneel. De emotionele uitwisselingen tussen spelers en lijnrechters zorgden voor hoge kijkcijfers en discussies bij de koffieautomaat. Wie herinnert zich niet de tirades van John McEnroe? ‘You cannot be serious!’ Maar ik begrijp ook dat het toernooi met z’n tijd moet meegaan. Met een computer neem je alle onzekerheid en twijfel weg.”

De All England Club is niet over een nacht ijs gegaan. Er ging „een aanzienlijke periode van overweging en overleg aan vooraf”, aldus topvrouw Sally Bolton op de website. „Na de resultaten van de tests die dit jaar […] zijn uitgevoerd, beschouwen we de technologie als voldoende robuust en is het de juiste tijd om deze belangrijke stap te zetten in het streven naar maximale nauwkeurigheid in onze arbitrage.”

Een lijnrechter bij de de Wimbledon Championships in 2019.

De beslissing staat niet op zichzelf. De afgelopen jaren sneuvelden wel meer tradities op het grastoernooi. Zo werd in 2019 een eind gemaakt aan marathonpartijen met de invoering van de tiebreak op 12-12 in de beslissende set. In 2022 werd de traditionele ‘Middle Sunday’ afgeschaft, de wedstrijdloze zondag in de eerste week. En sinds vorig jaar mogen vrouwelijke deelnemers met het oog op de menstruatie donker ondergoed dragen.

Cynisme en weemoed

De reacties op het verdwijnen van de lijnrechters zijn niet onverdeeld positief. Er klinkt cynisme en weemoed in door. „Lijnrechters dragen bij aan het drama en de algehele kijkbaarheid van Wimbledon”, schrijft iemand op X. „Na de lijnrechters volgen de scheidsrechters en daarna de ballenjongens en -meisjes, die door robotstofzuigers vervangen worden.” Een ander schrijft dat „de computer het overneemt” – en dat is niet alleen een feitelijke constatering.

Op de vraag wat een lijnrechter tot een goede lijnrechter maakt zegt Vermeulen: „Je moet beslissingen zó overtuigend brengen dat een speler ze accepteert en niet om een challenge vraagt. Sell your call, heet dat in jargon.”

Vanaf volgend jaar zal de computer, niet de lijnrechter, zichzelf moeten verkopen op Wimbledon.

<dmt-util-bar article="4868821" headline="Nooit meer ‘ You cannot be serious ! Of: hoe de lijnrechters van Wimbledon verdwijnen” url=”https://www.nrc.nl/nieuws/2024/10/09/nooit-meer-you-cannot-be-serious-of-hoe-de-lijnrechters-van-wimbledon-verdwijnen-a4868821″>

Column | Doodshoofdjes

admin
October 9, 2024
0

Ik ging met Lucie van Roosmalen (9), Leah van Roosmalen (7) en Frida van Roosmalen (3) naar het Wereldmuseum. Toen ik Amsterdam verliet heette het nog Tropenmuseum, nu ik terug ben Wereldmuseum. Je zou kunnen zeggen dat ik er dus nog nooit geweest was. Ik had eerlijk gezegd geen idee wat we er gingen zoeken, behalve dan dat het regende en het gebouw dermate groot is dat we er wel een paar uur zoet konden zijn met elkaar. Nadat we voor een gigantisch bedrag appelsap hadden gedronken in het museumcafé gingen we naar binnen. Kinderen onder de zes mochten gratis.

De vrouw achter de kassa was van het soort dat graag controleert.

Ze vroeg aan Frida van Roosmalen: „Ben jij zes?”

„Ja.”

„Ze is drie”, zei ik.

Frida van Roosmalen schreeuwde daarna zo hard dat ze zes was dat ik bereid was de volle mep te betalen, maar gelukkig werd ik onverwacht bijgestaan door een andere vrouw, zelf moeder, die bevestigde dat Frida van Roosmalen beslist geen zes was.

Wij naar binnen. Er was geen touw aan vast te knopen, de wereld is groot.

„Hebben jullie zin in een feestje?”

Op de begane grond was speciaal voor kinderen een hoek met pedagogisch medewerkers ingericht rondom het thema feest. De Nederlandse manier van feestvieren was vergeleken met andere plekken op de wereld heel erg simpel, legde een pedagogisch medewerker uit. „We zetten een oranje petje op. In bijvoorbeeld Brazilië en Indonesië maken ze er veel meer werk van.”

Bij de speurtocht moesten letters van een codewoord worden gevonden die je dan weer in kon toetsen in een fotocabine waar je dan in een feest van een andere cultuur werd gefotoshopt. Leah van Roosmalen was tot haar grote woede maar vaag te zien bij een iftarmaaltijd, ze bleef maar herhalen dat haar haar niet goed zat.

Daarna gingen ze met een medewerker met engelengeduld van doorschijnend vloeipapier slingers knippen voor Dia de Muertos, een groot Mexicaans feest waarop de doden worden gevierd.

„Niet verdrietig, maar juist vrolijk!”, werd er gezegd.

„Waarom hebben we dat met oma niet zo gedaan?”, vroeg Lucie van Roosmalen, haast verwijtend, waarschijnlijk omdat ik continu vroeg hoelang het knippen en plakken nog ging duren want ik had zin om door het museum te dwalen. Maar dat zat er vanwege de vele workshops voor kinderen niet in. De slingers belandden in de binnenzak van mijn colbert, we gingen die middag ook nog met aardappels stempelen op tweedehandskleding.

Het waren onderhoudende uren waar we nooit meer over spraken.

Toen ik dinsdag in de sprinter richting Hilversum Mediapark naar een vervoersbewijs werd gevraagd kwam de middag weer tevoorschijn. Ik trok het ene na het andere geknipte doodshoofdje uit mijn binnenzak.

„Ik lijk wel een goochelaar”, zei ik.

„Bah”, zei de persoon tegenover me.

Marcel van Roosmalen schrijft op maandag en donderdag een column.

Europees Parlement: ‘democratische terugval’ Georgië zet EU-toetreding stil

admin
October 9, 2024
0

Als de Georgische regering verschillende ondemocratische wetten niet terugdraait, komt de toetreding van dat land tot de EU feitelijk stil te staan. Dat stelt het Europees Parlement in een motie die het woensdag heeft aangenomen.

Georgië is sinds december 2023 kandidaat-lid van de EU. In 2020 was dat lidmaatschap nog een van de verkiezingsbeloften van regeringspartij Georgische Droom, maar inmiddels waait er een autoritaire wind door het land.

Dit voorjaar nam het Georgische parlement een omstreden wet aan, die ngo’s en media met financiering uit het buitenland bestempelt als ‘buitenlands agent’. De wet wordt door tegenstanders ook wel de „Russische wet” genoemd, naar een vergelijkbare wet die in dat land sinds 2012 van kracht is.

Opgeschort

Door de „autoritaire agenda” van Georgische Droom is de Europese integratie van het land nu „effectief opgeschort”, schrijven de Europarlementariërs. Zolang „wetten die de media, het maatschappelijk middenveld en de lhbti-gemeenschap onderdrukken” niet worden teruggedraaid, kan er volgens het parlement geen voortgang worden geboekt in de betrekkingen tussen Georgië en de EU.

Het parlement eist dat alle EU-financiering aan de Georgische regering, zo’n 121 miljoen euro, wordt bevroren tot de „ondemocratische wetten” zijn ingetrokken. Ook wil het parlement dat er een diepgravend onderzoek komt naar het politiegeweld bij demonstraties tegen de „Russische wet” in het voorjaar van 2024.