In beeld De tropische orkaan Helene trekt door de Golf van Mexico. Er is veel schade in Mexico, Cuba en de Verenigde Staten. Tienduizenden mensen zijn geëvacueerd. Nadat de orkaan donderdagavond in Florida aan land kwam is die afgezwakt tot een storm van de derde categorie. Er vielen zeker drie doden.
Related Posts
Een dappere poging om ‘vroeger’ over te doen
- admin
- September 28, 2024
- 0
Een ongewoon ambitieus plan zond vastgoedondernemer Luigi Prins in 1992 in voor de prijsvraag van Staatsbosbeheer voor de restauratie en afbouw van Huis Elswout in Overveen, zo valt te lezen in het onlangs verschenen Landhuis Elswout 390 jaar verder. Prins, eigenaar van de vastgoedinvesteerder Cobraspen, stelde voor om het nooit voltooide, vervallen landhuis op de prachtige buitenplaats Elswout alsnog te bouwen volgens het oorspronkelijk ontwerp dat architect Constantijn Muysken omstreeks 1880 had gemaakt in opdracht van de toenmalige eigenaar Willem Borski III. De steenrijke Borski wilde een ‘Italiaans paleis’ in plaats van het buitenhuis dat, mogelijk naar een ontwerp van Jacob van Campen, al in de 17de eeuw was gebouwd.
In 1882 begon de bouw van het paleis in eclectische stijl. Twee jaar later stierf de kinderloze, ziekelijke Willem Borski III en was het nieuwe landhuis Elswout nog lang niet af. Meer dan de buitenmuren met een dak erop stonden er niet. Borski’s erfgename, zijn zus Anna Borski, die op de naburige buitenplaats Duinlust woonde, zag niets in het nieuwe huis en zette de bouw onmiddellijk stop.
Bijna zestig jaar bleef landhuis Elshout na 1884 een lege huls, met treurige ramen waarop gordijnen waren geschilderd. Pas in de Tweede Wereldoorlog, toen de Duitse bezetter Huis Elswout had geconfisqueerd en in gebruik nam als telefoon- en radarstation voor onderzeeboten op de Noordzee, kreeg het landhuis vloeren, elektriciteit en verwarming. Na de oorlog werd Elswout opnieuw verbouwd en diende het van 1949 tot 1992 als school. In 1958 werd de gemeente Bloemendaal eigenaar van landgoed Elswout, en droeg dit in 1970 over aan Staatsbosbeheer.
Nadat Prins zijn plan had ingeleverd, werd het stil. Staatsbosbeheer was tot de conclusie gekomen dat Huis Elswout ter vermijding van verkeersdrukte in de weekeinden een kantoorbestemming moest krijgen. Zeven jaar had de gemeente nodig om het bestemmingsplan te veranderen, zodat Prins pas in 1999 te horen kreeg dat zijn plan voor een ‘postume’ voltooiing van Huis Elswout was uitverkoren. Een jaar later werd het huis voor één gulden overgedragen aan de Cobraspen Groep en konden de definitieve ontwerpen worden gemaakt.
Oneigentijdse neparchitectuur
Even leek de voltooiing van Elswout toch nog mis te gaan toen de Rijksdienst voor de Monumentenzorg geen goedkeuring wilde geven aan de ‘historiserende’ ontwerpen van Ray Kentie en partners, een architectenbureau dat is gespecialiseerd in de verbouwing van historische gebouwen. De Rijksdienst was bang voor ‘oneigentijdse’ retro-architectuur. Maar Prins wist Monumentenzorg ervan te overtuigen dat het voltooien van een onafgemaakt project heel iets anders was dan ‘een soort namaakantiek’.
In 2004 begon eindelijk de voltooiing van Huis Elshout. Eerst werd het huis opnieuw de huls die het tot de oorlog was geweest, zo laten de foto’s in Landhuis Elswout zien. Vervolgens begon de restauratie van het exterieur en werd de huls gevuld met een centrale hal, omgeven door kamers en andere vertrekken. In 2008 werd ook de bouw van het nieuwe Elshout zoals het oorspronkelijk was bedoeld, getroffen door een bouwstop, dit keer wegens de diepe bouwcrisis die volgde op de financiële crisis van 2007. Pas in 2015 werd de bouw hervat. Acht jaar later, 31 jaar na de prijsvraag, werd landhuis Elswout voltooid.
Grandeur
De Russische componist Igor Stravinsky heeft eens opgemerkt dat het verwijt van ‘oneigentijdsheid’ dat veel kunstenaars wordt gemaakt altijd onterecht is. Niemand kan immers ontsnappen aan zijn eigen tijd, wist Stravinsky als ervaringsdeskundige – zijn muziek werd als onmodern en reactionair veroordeeld, toen hij na baanbrekende stukken als Le sacre du printemps (1913) overstapte op neoclassicisme. „Er wordt wel gezegd dat men met zijn tijd mee moet gaan”, schreef hij in Muzikale poëtica (1942). „Een overbodige raad: hoe kan men anders? Ook al zou ik ‘vroeger’ willen overdoen, dan nog zouden de hevigste pogingen van mijn boze verlangens vergeefs blijven.”
Dit geldt ook voor Luigi Prins en zijn dappere poging om ‘vroeger over te doen’ en de geschiedenis terug te draaien. Kosten noch moeite heeft hij gespaard om landhuis Elswout te bouwen zoals Muysken het had bedacht. Zo vond hij na een lange zoektocht de juiste marmersoorten in China en importeerde hij 87 containers met exact op maat gemaakte deuren en andere onderdelen van marmer, hout en ijzer.
Maar wie nu Elswout nadert, ziet dat ook het nieuwe 19de-eeuwse landhuis niet is ontsnapt aan zijn tijd. In het souterrain van het huis, dat vanuit de verte oog als een puntgaaf voorbeeld van 19de-eeuws eclecticisme, zit bijvoorbeeld een parkeergarage. Wie Elswout vervolgens binnengaat, ontdekt dat het nog altijd geen woonhuis is, maar een kantoor van de Cobraspen Group, met lichte, aangename ruimtes waar tafels met glazen bladen staan en Bauhausmeubelen als de Wassily-fauteuil van Marcel Breuer.
Een van de redenen waarom het nieuwe Elshout toch ‘eigentijds’ is geworden, is dat Muysken niet voor alle vertrekken ontwerptekeningen had gemaakt, toen de Willem Briski III overleed. En dus lijkt de ‘Jachtkamer’ met zijn overdaad aan opgezette dieren, berenvellen en geweren aan de wanden nu eerder op een postmodern restaurant in Dubai dan op een authentiek 19de-eeuws vertrek. Maar in de grootste ruimte, de rechthoekige hal in het hart van het landhuis, heerst Muyskens eclecticisme in al zijn grandeur. Met zijn tientallen zuilen, pilasters en balustrades van marmer en een glazen koepel waarin een in Egypte gemaakte kroonluchter hangt, is de hal een ruimte die zijn gelijke niet kent in Nederland. Toch is zelfs hier de tegenwoordige tijd nadrukkelijk aanwezig: midden in de hal staat een robotachtige sculptuur die alleen in het digitale tijdperk gemaakt kon worden.
Eindscore: 55 fans
- admin
- September 28, 2024
- 0
Ik las het recept voor de Siciliaanse watermeloenpudding en was direct enthousiast. Deze zomer heb ik die drie keer gemaakt. De vuurdoop was op de Marker Wadden met het gezin van mijn dochter. Vijf enthousiaste reacties. Van het restant maakten we waterijsjes. De tweede keer was een combi van vrienden die op een zondag bij ons kwamen lunchen én de eetgroep op maandag, medebewoners van mijn centraal-wonen-project: tien fans erbij. De derde keer was op het jaarfeest van het woonproject. Zo’n zestig bewoners genoten van het buffet, waar ieder een gerecht neerzette. Zo’n veertig keer hoorde ik: ja, dat wil ik proeven. Eindscore: 55 fans. De bereiding is makkelijk: geen blender, maar een grote zeef op een pan zetten. Zachte stukken meloen uitknijpen. Met een staafmixer kleiner maken, daarna nog met de bolle kant van een lepel zoveel mogelijk sap door de zeef duwen. De pitten blijven achter. Lekker vanwege het frisse zomerse van de watermeloen en de chocola en pistachenootjes als pittige smaakmakers.
Plony Kester
NRC maakt ieder weekend een selectie uit…
- admin
- September 28, 2024
- 0
Schilderachtige diversiteit
In de vierdelige serie Hollandse Meesters Herzien onderzoekt Jörgen Tjon A Fong de achtergronden van beroemde werken van Hollandse Meesters. Waar staan de schilderijen voor en welke verhalen zijn onverteld? „Wat als ik in de 17de eeuw de dam was overgestoken, had er iemand raar opgekeken?” Dat vraagt Tjon a Fong, directeur van de Kleine Komedie, zich af in de eerste aflevering, als hij Johannes Lingelbachs ‘Gezicht op de dam’ bekijkt. Staat iedereen die toen in Amsterdam rondliep er wel op? En wie zijn de mensen van kleur die we wél op schilderijen uit de 17de en 18de eeuw zien? Conservator Stephanie Archangel laat zien hoe Rembrandt te werk ging. Schilderde hij zijn zwarte buren?
Glorieus vulgaire spion
Met zijn combinatie van sardonische komedie en meeslepende spionagethriller is Slow Horses na vier seizoenen uitgegroeid tot een grote hit bij publiek en critici. De Slow Horses uit de titel zijn mislukte MI5-agenten die worden verbannen naar het ‘administratieve kerkhof’ genaamd Slough House. Het hart van de serie vormt de fantastische vertolking van hun baas, de glorieus vulgaire en misantropische meesterspion Jackson Lamb, door Gary Oldman. Zijn ongewassen haar hangt in slierten langs zijn gezicht. Er zitten gaten in zijn sokken. Hij rookt, drinkt en laat geregeld harde scheten, waarvan hij soms wakker schiet. Maar Lamb is een uiterst capabele spion die de indruk wekt dat hij alles al eens heeft gemaakt. Zijn grofheid maskeert een verleden dat nooit wordt uitgediept – hij blijft een enigma.
IJskoude berekeningen
De sneeuw waait hard over de vlakten, en mijnwerkers zwoegen in de diepten. De metereologen waarschuwen: er komt weer een temperatuurdaling. En de bloedhete generator in het hart van je stad stookt niet hard genoeg. Moet je de mijnwerkers vragen om harder en langer te werken, ook al zullen er dan zieken vallen? Stadsbouwer Frostpunk 2 bestaat uit een eindeloze reeks moeilijke politieke beslissingen over wie wat krijgt, en wie wat moet inleveren. Je bestuurt de laatste overlevenden van een klimaattragedie, die in de vrieskou een nieuwe samenleving uit de grond proberen te stampen. Conservatieve en progressieve stemmen ruziën over de beste oplossingen. Als leider hak je knopen door, maak je deals, plan je districten. Je zal vaak falen, en veel leren. Een fascinerende game vol denkvoer.
Muzikale reis met Blokhuis
Popkenner en muziekliefhebber Leo Blokhuis neemt ons mee op een muzikale reis buiten de gebaande paden. Tijdens het programma wordt er veel nieuwe muziek gedraaid en elke week speelt een artiest twee tracks live in de show. Deze zondag is dat de Amsterdamse singer/songwriter VanWyck. Ze maakt melodieuze muziek, zingt met een warme, aardse stem. Haar songs zijn verhalend, ze heeft een heel eigen genre ontwikkeld. In de rubriek De Wereldhit komt iedere week een correspondent uit het buitenland aan het woord die vertelt met welke muziek uit het land waar hij/zij gestationeerd is de luisteraar eens kennis zou moeten maken. Zondag is dat René Passet, voormalig ANWB-filelezer, nu correspondent in Denemarken.