Zwarte slachtoffers van ‘de grote bankroof’ in Zuid-Afrika voelen zich verraden door corrupte politici

Posted on September 12, 2024 by admin

Garagehouder Aubrey Mulaudzi kijkt samen met twee van zijn werknemers onder de motorkap van een twintig jaar oude stationwagen. Hij is genoodzaakt zelf mee te sleutelen aan de voornamelijk oude auto’s die de klanten bij hem laten repareren.

Zes jaar geleden, voordat de Zuid-Afrikaanse VBS-bank omviel, ging het anders. Mulaudzi had toen dertig mensen in dienst. Maar de val van de bank heeft zijn bedrijf in Thohoyandou, een plaats in het noorden van de provincie Limpopo, aan de rand van de afgrond gebracht.

Mulaudzi had via aandelen 2,5 miljoen rand (127.000 euro) in de bank geïnvesteerd en had er een bedrijfsrekening. „Vlak nadat VBS viel, had ik geld nodig, omdat een grote klant niet betaalde. Maar mijn spaargeld was weg, waardoor ik mijn rekeningen niet meer kon betalen. Van de dertig werknemers heb ik er vierentwintig moeten ontslaan. Bovendien kan ik nergens meer geld lenen, omdat ik niet meer kredietwaardig ben.”

Tot op de dag van vandaag heeft hij geen cent teruggezien van zijn geld. In totaal hebben zo’n duizend investeerders en meer dan twintigduizend spaarders geld verloren.

Hoofdschuddend reageert Mulaudzi op het recente bericht dat minister van Justitie Thembi Simelane, toen zij nog burgemeester was van provinciehoofdstad Polokwane, geprofiteerd heeft van de malversaties bij VBS. „Er zijn wat ambtenaren en bankmedewerkers veroordeeld, maar de grootste oplichters zijn de politieke zwaargewichten. Mensen als Simelane hebben ons geld afgepakt en willen het niet terugbetalen. Ze hebben ons verraden.”

Het steekt Mulaudzi dat de fraudeurs de arme inwoners van Limpopo hebben geslachtofferd voor hun hebzucht. „Ze hebben met ons geld voor zichzelf prachtige huizen gebouwd en luxueuze auto’s gekocht, zoals Lamborghini’s. Ze hebben dat geld echt niet nodig.”

Aubrey Mulaudzi (in grijs shirt) aan het werk in zijn garage. Hij moest veel werknemers ontslaan toen VBS omviel.

Het garagebedrijf van Aubrey Mulaudzi (foto uit 2018).

Piramidespel

De VBS Mutual Bank, die vooral de arme bevolking en gemeenten in het rurale noorden bediende, is in 2018 ten onder gegaan door grootschalige corruptie en fraude. Onderzoek in opdracht van de South African Reserve Bank (SARB), de centrale bank van Zuid-Afrika, beschrijft hoe een netwerk van politici, gemeenteambtenaren, het management van de bank en accountants van PricewaterhouseCoopers (PwC) via schimmige bedrijven en tussenpersonen de kas geplunderd hebben. In het rapport uit 2018 met de titel ‘The great bank heist’ (De grote bankroof) becijferen de onderzoekers dat omgerekend zo’n 100 miljoen euro in de verkeerde zakken is beland.

Het management runde de bank vanaf 2015 als een soort piramidespel. Spaarders kregen extreem hoge rentes en om die te kunnen betalen had VBS steeds nieuw kapitaal nodig. Regionale politici, zoals de ANC-penningmeester in Limpopo Danny Msiza, gebruikten hun invloed en smeergeld om nieuw spaargeld aan te trekken. Zo stalden vijftien gemeenten, waaronder Polokwane, in totaal 1,6 miljard rand (81 miljoen euro) bij VBS. Dit was echter in strijd met de wet, omdat VBS als ‘mutual bank’ niet de juiste banklicentie had.

Ook de 55-jarige Ngwedzeni Mukwelko, die een marktkraam heeft nabij het winkelcentrum waar het VBS-hoofdkantoor gevestigd was in Thohoyandou, viel voor de hoge rentes. Ze zette zo’n 12.000 rand (610 euro) op een rekening bij VBS. „Het was een fantastische bank. Als je 100 rand gestort had, dan was het na zes maanden 110 of soms zelfs 120 rand. Dankzij die rente kon ik mijn vijf kinderen naar school sturen,” zegt de marktvrouw in de lokale taal Venda. Engels heeft ze nooit geleerd.

Ze is trots dat ze rond kan komen van wat ze verdient met haar marktstalletje, al is het assortiment beperkt: tomaten, soep en chakalaka, een Zuid-Afrikaanse groenteschotel. Maar geld overhouden doet ze niet. „Van mijn VBS-spaargeld zou ik extra eten kunnen betalen voor de dure feestdagen of het misschien gebruiken voor een begrafenis.”

Ngwedzeni Mukwelko bankierde bij VBS. „Het was onze bank en we vertrouwden die volledig.”

Vertrouwen

De oprichting van VBS, een afkorting van Venda Building Society, gaat terug naar de apartheid en de zogeheten homelands (thuislanden), semiautonome gebieden die het regime had opgericht om de zwarte bevolking van de blanken te segregeren. In 1982 richtte de regering van de Venda Republiek, een van de thuislanden, samen met traditionele leiders VBS op. Die kon kleinschalige leningen verschaffen aan de arme zwarte bevolking, die niet terecht kon bij bestaande banken.

„Het was onze bank en we vertrouwden die volledig”, legt kraamhouder Mukwelko uit. Ze had nooit verwacht dat VBS zou omvallen. „Iedereen hier bankierde bij VBS. De bank was eigendom van zwarte mensen, alle andere banken zijn in handen van blanken.”

Ze houdt even in als een vrachtwagen van een budgetsupermarktketen voorbij kachelt. Passerende voetgangers persen zich tegen Mukwelko’s stalletje aan bij gebrek aan ruimte. Als het lawaai is uitgedoofd, vervolgt de marktvrouw: „Bovendien was dit de eerste bank die hier in Thohoyandou een kantoor opende.”

Ook garagehouder Mulaudzi spreekt nog altijd vol lof over de beginjaren van de bank. „Ik was echt enorm trots op VBS. Toen ik mijn bedrijf begon, was dit de enige bank die mij een lening wilde verstrekken. De andere banken leenden niet aan arme mensen zoals ik.” Nadat Mulaudzi die lening had afbetaald, besloot hij te investeren in VBS.

„De financiële toezichthouder zei dat de bank er goed voor stond, dus het leek een goede beslissing”, herinnert Mulaudzi zich. Wat hij toen niet wist, was dat de door PricewaterhouseCoopers en KPMG gedetacheerde accountants valse cijfers produceerden over VBS. „En opeens viel de bank om en konden we niet meer bij ons geld. We snapten er niets van.”

Honderden spaarders, onder wie Mukwelko, trokken naar de kantoren van VBS om hun spaargeld op te eisen. „Ik heb er wekenlang voor de deur geslapen, maar uiteindelijk heeft het me niks opgeleverd.”

Getuigenverklaring

In eerste instantie leken de grote spelers in het schandaal ermee weg te komen. Maar de jacht van de National Prosecution Authority (NPA, het Zuid-Afrikaanse openbaar ministerie) op de verdachten is sinds afgelopen juli in een stroomversnelling gekomen. Voormalig bestuursvoorzitter van VBS Tshifhiwa Matodzi, die door het ministerie van Financiën wordt gezien als de ‘kingpin’ achter de plundering van de bank, bekende schuld aan 33 aanklachten wegens fraude, afpersing, witwaspraktijken en diefstal.

In een uitgelekte getuigenverklaring die hij onder ede heeft afgegeven, klapt Matodzi uit de school. In het 263 pagina’s tellende document is tot in detail te lezen wie er geprofiteerd heeft.

De getuigenis slaat in als een bom, vooral omdat Matodzi verklaart dat oppositieleider Julius Malema en zijn toenmalig adjudant Floyd Shivambu van de marxistische partij Economic Freedom Fighters (EFF) maandelijks smeergeld ontvingen.

Nog geen maand na deze getuigenverklaring onthullen onderzoeksjournalisten, die de drijvende kracht zijn in het blootleggen van de corruptie, dat ook minister van Justitie Thembi Simelane een verdachte lening heeft ontvangen van een bedrijf dat gelinkt is aan VBS. Daags na het nieuws doet een gespecialiseerde recherche-eenheid, de Hawks, een inval bij Simelane’s voormalig persoonlijk assistent en neemt documentatie in beslag.

Een van de kantoren van VBS in Thohoyandou (foto uit 2018).

Toen Simelane burgemeester was van Polokwane heeft haar gemeente in 2016 en 2017 zo’n 350 miljoen rand (17,7 miljoen euro) geïnvesteerd in VBS met behulp van beleggingsmakelaar Gundo Wealth Solutions. Van datzelfde bedrijf heeft Simelane een bedrag ontvangen van 575.000 rand (29.000 euro), volgens haar een lening om een koffieshop te kopen.

De ANC-minister wankelt, zegt Dirk Kotzé, politiek analist en professor aan de University of South Africa. Zowel de integriteitscommissie van het ANC als president Cyril Ramaphosa eisen tekst en uitleg. „Haar politieke lot ligt in handen van het ANC. En Ramaphosa wil de corruptie binnen de partij aanpakken, want die heeft het ANC veel stemmen gekost bij de verkiezingen eerder dit jaar.”

Gerechtigheid

Op dit moment loopt een rechtszaak tegen dertien verdachten, waaronder de eigenaar van Gundo Wealth Solutions, de voormalige ANC-penningmeester Danny Msiza, het voormalige bestuur en de voormalig accountants van KPMG en PwC.

Slachtoffers als Mulaudzi en Mukwelko hebben weinig vertrouwen in de zaak. „Ze hebben de beste advocaten van het land ingehuurd met het geld dat ze van ons hebben gestolen, terwijl ik geen geld meer had om tegen VBS te procederen”, verbijt Mulaudzi zich. Bovendien vindt hij dat het justitieel apparaat veel te traag handelt. „Wij willen dat ze ons geld terugbetalen, maar dat hebben ze allang weggesluisd, buiten bereik van justitie.”

Hij heeft meer vertrouwen in heroprichting van de bank. „Daar is 1,5 miljard rand voor nodig. Als je bedenkt hoeveel onze regering jaarlijks kwijtraakt aan corruptie en fraude, is dat een schijntje.” Hij is erover in gesprek met de staatsbank. „Maar ja, wie vertrouwt die bank straks nog?”

Is deze filantroop werkelijk een Kremlin-agent?

admin
September 20, 2024
0

Een explosieve onthulling heeft een breuk veroorzaakt binnen de Russische oppositie die zijn weerga niet kent. De aanslag op Aleksej Navalny’s rechterhand Leonid Volkov afgelopen voorjaar is mogelijk gepleegd door een goede bekende in Russische oppositiekringen. Vorige week publiceerde het FBK, de anticorruptieorganisatie van de in Russische gevangenschap gestorven oppositieleider Navalny een onderzoek waarin zij dat stellen.

Volkov werd in maart door onbekenden aangevallen met een hamer bij zijn woning in Vilnius en raakte ernstig gewond. Algemeen werd aangenomen dat het Kremlin achter de aanslag zat. Tot Volkov een geheimzinnig telefoontje kreeg. Volgens de beller, die zich bekendmaakte als ‘fixer’ Andrei Matus, was de opdrachtgever achter de aanslag niemand minder dan de steenrijke Russische zakenman, Poetin-criticus en filantroop Leonid Nevzlin.

Liefdadigheidsprojecten

De 64-jarige Nevzlin is de voormalig zakenpartner en vertrouweling van ex-oligarch Michail Chodorkovski, die tussen 2003 en 2013 in Rusland gevangen zat en na zijn vrijlating uitgroeide tot leider van de Russische oppositie in ballingschap. De in Israël woonachtige Nevzlin is een bekende figuur in Russische oppositiekringen en financiert met zijn miljarden oppositie- en liefdadigheidsprojecten. Is deze man, die door Chodorkovski eens „meer dan familie” werd genoemd, in werkelijkheid een Kremlin-agent?

Het onderzoek nam een nog verbijsterender wending, toen Matus beweerde dat Nevzlin in contact zou staan met hoge FSB-functionarissen en in ruil voor veel geld informatie kreeg over Navalny’s verblijf in de Russische strafkampen. Nevzlin zou corrupte Russische functionarissen een half miljoen dollar hebben betaald voor die informatie. De conclusie van het FBK: „Leonid Nevzlin is een gevaar voor zijn omgeving en mentaal instabiel.”

Ruziën op X

De onthulling sloeg in als een bom. ‘Nevzlin-gate’ is al dagen het onderwerp in de journaals en talkshows van Russische oppositiemedia en op de YouTube-kanalen van bekende Russische dissidenten wordt over niets anders gepraat. FBK-leden ruziën op X met andere oppositieleden, die twijfelen aan Nevzlins schuld. Ook Europese politici en commentatoren roeren zich. De Litouwse president Gitanas Nauseda liet donderdag weten de zaak nauw te volgen en Volkov en de vele andere Russische ballingen die zijn land huisvest, te zullen steunen. De Litouwse politie is een onderzoek gestart.

Politieke afrekening

In een nieuwe wending hield Polen op donderdag een nieuwe dader achter de aanval aan, Anatoli Blinov. Duidelijk is dat de zaak de geslagen en ruziënde Russische oppositie opnieuw een harde klap toebedeelt. De nog altijd in Rusland werkzame politicus Joelia Galjamina vatte de ergernis over de kwestie samen in gesprek met Deutsche Welle. „Weer wekt de Russische oppositie de indruk alleen maar met zichzelf bezig te zijn, in plaats van gewone Russen te ondersteunen en de oorlog in Oekraïne te beëindigen.”

De tweeduizend jaar geschiedenis die langs de Theems verscholen ligt, trekt te veel mudlarkers

admin
September 19, 2024
0

Op de Millennium-brug middenin Londen vergapen toeristen zich aan het uitzicht over de Theems, aan de St. Paul’s kathedraal en de tientallen wolkenkrabbers. Onder hen buigen plukjes fanatieke Britten zich over de stenen kiezels aan de oever van de rivier. En vooral over wat daar verder tussen het grind ligt. Gekleurde scherfjes draaien ze om, stukjes bot plukken ze tussen de stenen uit.

Ze zijn aan het mudlarken, zoals het zoeken naar historische schatten in het Verenigd Koninkrijk heet. Na een uurtje scharrelen spreiden ze hun vondsten uit op het zand naast de Theems. Het zijn scherven van wat ooit borden, suikerpotten en kleipijpjes waren, uit de Victoriaanse tijd of de Middeleeuwen.

Naderhand laten ze alles liggen, zodat de rivier straks bij hoog water de scherven weer wegspoelt. Iets meenemen is verboden en ze mogen alleen mudlarken omdat ze hier als groep zijn met de Thames Explorer Trust, een non-gouvernementele organisatie die de rivier helpt beschermen. Mudlarken langs de Theems is de afgelopen jaren zo populair geworden dat de Havenautoriteit Londen het afgeven van individuele vergunningen voor onbepaalde tijd heeft stopgezet. Het aantal mudlarkers werd te groot.

Afdruk van een voet

Een van de bekendste mudlarkers in het VK is Lara Maiklem. Ze struint al meer dan twintig jaar langs de oevers van de Theems en deelt haar bijzonderste vondsten online met haar bijna 140.000 volgers. Een houten kam uit de Middeleeuwen, een leren schoen uit de achttiende of negentiende eeuw, een Franse munt van 25 cent met een rond gaatje erin. „Het vinden van een schoen blijf ik heel bijzonder vinden. Je ziet de afdruk van de tenen er nog in zitten, dat maakt het persoonlijk, het voelt echt alsof je verbinding met vroeger maakt.”

Maiklem is het eens met de ingelaste stop voor vergunningen, omdat het aantal was gestegen van ongeveer 250 vergunningen vóór de coronapandemie naar zo’n 5.000 daarna. „Het was ook wel heel gemakkelijk om zo’n vergunning te krijgen. Je kon hem zo ongeveer tegelijk met je metrokaart kopen. Prima dat ze nu proberen zicht te krijgen op wie die vergunningen echt gebruikt.” De Havenautoriteit zou deze herfst met een update komen, zegt Maiklem, en de vraag is of ze het hele vergunningensysteem opnieuw gaan inrichten.

Al lijkt mudlarken een onschuldige hobby voor amateurarcheologen, de emoties in het wereldje lopen soms hoog op

Want al lijkt mudlarken een vriendelijke en onschuldige hobby voor amateurarcheologen, de emoties in het wereldje lopen soms hoog op. Er is een kleine club van vijftig mudlarkers die een speciaal soort vergunning hebben, waarmee ze de rivier grondiger mogen onderzoeken dan degenen met een ‘gewone’ vergunning. Zij mogen aan sommige delen van de oever wel tot 1,3 meter diep graven, met een gewone vergunning is hooguit 7,5 centimeter toegestaan. Maiklem: „Niet de dagjesmensen brengen de meeste schade toe, maar ironisch genoeg degenen met een bijzondere vergunning. Door het afgraven kalft de stevige oever af en de golfslag van boten versterkt dat effect. Die vergunning zou moeten worden afgeschaft.”

Voor die mening krijgt Maiklem het online zwaar te verduren. En ze krijgt kritiek dat zíj eraan heeft bijgedragen dat mudlarken nu zo populair is. In haar berichten op sociale media vraagt Maiklem vaak of iedereen het respectvol wil houden. Voor het boek dat ze dit jaar schreef over mudlarken en wat dat haar brengt – kalmte, verbinding met de natuur en de elementen – sprak ze met andere niche-hobbyisten. Vogelaars bijvoorbeeld maken hetzelfde soort territoriale gedrag mee: „Mensen worden bezitterig en laten liever geen nieuwelingen tot hun geliefde hobby toe.”

Te koop op Etsy

Rivieren zijn altijd belangrijke dumpplaatsen geweest voor de bewoners van hun oevers. De oorspronkelijke mudlarks waren in het Victoriaanse tijdperk de armen, die in de modder langs de Theems speurden naar spullen die ze nog konden gebruiken of verkopen. Brokken steenkool, stukken koper of nog goede lappen stof.

Mudlarkers mét een vergunning mogen meenemen wat ze aan de oever vinden. Bij bijzondere gevonden objecten zijn ze verplicht die te melden bij het Museum van Londen, bijvoorbeeld als iets meer dan 300 jaar oud is, of als het waardevolle metalen bevat zoals goud en koper. Ongeveer 80 procent van de scharrelaars doet dat niet, bleek uit een peiling. En vondsten verkopen is wettelijk niet toegestaan.

Een man toont een voorwerp dat is opgegraven langs de oever van de Theems in Londen, 11 september.

Alleen gebeurt dat wel. Op online website Etsy, waar hobbyisten de producten van hun handenarbeid verkopen, is van alles te vinden dat ooit in de rivier heeft gelegen. Victoriaanse jampotjes, oude glazen wijnflessen, zakjes met losse blauw-witte scherven. Iemand met de gebruikersnaam RiverThamesMudlark vraagt 30 pond (ongeveer 35,60 euro) voor vier nog bijna gave kleipijpjes.

„Er zijn mensen die bewust erop uit trekken om voorwerpen op te halen. Sommige delen worden helemaal gestript”, zei Jane Sidell dit voorjaar tegen dagblad The Times. Sidell is archeoloog en hoofdinspecteur van Historic England, de overheidsinstelling die het cultureel erfgoed in Engeland bewaakt. Ze vermoedt dat zulke strooptochten ook in andere steden plaatsvinden, rond de Ouse in York en de Stour in Canterbury.

Maar voor veel Britten is mudlarken bij de Londense Theems aantrekkelijker, omdat daar al zo lang veel bedrijvigheid plaatsvindt – én omdat het een getijderivier is. Het water stijgt en daalt op sommige plekken wel met zeven meter. Daardoor ziet de oever er twee keer per dag anders uit en zijn er net weer andere voorwerpen te vinden. Lara Maiklem: „Er ligt tweeduizend jaar geschiedenis in verscholen. Ik hoef niet naar andere rivieren. De Theems is het voor mij.”

<dmt-util-bar article="4866479" headline="De tweeduizend jaar geschiedenis die langs de Theems verscholen ligt, trekt te veel mudlarkers” url=”https://www.nrc.nl/nieuws/2024/09/19/de-tweeduizend-jaar-geschiedenis-die-langs-de-theems-verscholen-ligt-trekt-te-veel-mudlarkers-a4866479″>

Na een diepe crisis valt er deze keer echt iets te kiezen in Sri Lanka

admin
September 19, 2024
0

Je zou bijna denken dat het een makkelijke baan is: maar liefst 38 namen prijken op het stembiljet voor de presidentsverkiezingen in Sri Lanka die zaterdag beginnen. Wellicht is het enthousiasme te verklaren doordat dit de eerste échte verkiezingen zijn sinds het overwegend boeddhistische land twee jaar geleden door een diepe crisis ging. De winnaar moet de eilandstaat er weer bovenop krijgen. En: de corruptie nu écht uitbannen.

In 2022 werd de toenmalige president Gotabaya Rajapaksa gedwongen op te stappen, na maandenlange protesten tegen zijn financiële wanbeleid en de daarop volgende diepe economische crisis die het land doormaakte. Sri Lankanen hadden bovendien genoeg van de corruptie en het nepotisme die onder Rajapaksa gemeengoed was geworden. Terwijl burgers in de rij moesten voor brandstof en de ziekenhuizen kampten met medicijntekorten, schoven Gotabaya, zijn broer Mahindra, en andere familieleden elkaar al jaren politieke banen toe.

„Nu willen mensen echt verandering, niet dezelfde gezichten in de politiek”, stelt Nira Wickramasinghe, historica en professor in Modern South Asian Studies aan de Universiteit Leiden. „Veel kiezers hopen op een formeel vervolg op de protesten, via het stemhokje. De demonstraties in 2022 waren uniek, Sri Lanka heeft geen geschiedenis van maatschappelijk protest. Er lijkt een soort volkspolitiek te zijn ontstaan, die we niet eerder hebben gehad.”

Na de hevige protesten koos het parlement in hoofdstad Colombo een tijdelijke opvolger als president: Ranil Wickremesinghe. Hij moest zo snel mogelijk de diepste economische problemen bezweren. Dat is hem deels gelukt: de eilandstaat staat er op papier beter voor dan twee jaar geleden. Toen was er een dramatische combinatie van inkomstenverlies in de toerismesector door de pandemie, hoge energiekosten na de Russische inval in Oekraïne en hoge inflatie. Die is nu sterk afgenomen, van 69 procent tot zo’n 5 procent. Dit jaar is een economische groei van ongeveer 2 procent voorspeld. Toch ervaren veel Sri Lankanen financiële problemen, zeker als zij buiten de drukbezochte toeristenbestemmingen wonen of werken.

Kandidaat voor de demonstranten

In het overvolle veld wacht de huidige president een stevige strijd, peilingen in nationale media geven vooralsnog geen duidelijke winnaar aan. Na een splitsing in zijn eigen partij, wordt er oppositie tegen Wickremesinghe gevoerd door een oud-partijgenoot: Sajith Premadasa. Ook hij wil president worden. Premadasa belooft de Sri Lankaanse politiek op te schonen en wordt kansrijk geacht.

Maar er is een derde kandidaat, een outsider, die de steun lijkt te krijgen van mensen die zich aansloten bij de protesten tegen Rajapaksa: de linkse kandidaat Anura Kumara Dissanayake. Hij is de leider van de linkse alliantie National People’s Power, voortgekomen uit de in de jaren zestig opgerichte marxistische partij Janatha Vimukthi Peramuna. De JVP was nooit eerder aan de macht. Het matigde de marxistische toon en verbreedde de partij met hulp van linkse academici en activisten.

Veel kiezers hopen op een formeel vervolg op de protesten, via het stemhokje

Nira Wickramasinghe
professor Modern South Asian Studies aan de Universiteit Leiden

Deze coalitie, NPP, wil corruptie aanpakken. Dissanayake belooft uitzonderingen op de zwaarste belastingen. Wat deze 55-jarige kandidaat verder populair maakt is dat hij niet uit de elite komt en niet in de regering zit. Die wil hij ook streng aanpakken: zowel de Rajapaksa-familie áls huidig president Wickremesinghe moet wat hem betreft vervolgd worden. Dat klinkt veel Sri Lankanen die gefrustreerd zijn over het uitblijven van straffen voor de Rajapaksa’s goed in de oren.

Intussen heeft de gehate familiedynastie de verkiezingen ook aangegrepen om de jongste telg verkiesbaar te stellen. Namal, 38, was in het verdreven kabinet van zijn oom Gotabaya Rajapaksa minister van Sport en Jeugd. Zijn kansen zijn nihil: er is nog te veel woede over zijn familie. Alan Keenan, Sri Lanka-expert van de International Crisis Group, denkt dat de familie met Namals deelname haar belangrijke rol in de politieke partij (Sri Lanka’s People Front) probeert te herstellen. Dat zou wellicht in een later stadium een comeback mogelijk maken.

Macht, geen ideologie

Juist zulke strategieën illustreren de focus op macht die in de voorbije decennia de politiek in Sri Lanka kenmerkte. „De partijen waren ideologisch gezien eigenlijk kleurloos, ze waren alleen maar bezig met macht en cliëntelisme”, zegt historica Wickramasinghe telefonisch. Tijdens een recent bezoek aan Sri Lanka merkte zij dat kiezers niet weer dezelfde gezichten willen. „Kiezers verlangen nu vooral verandering.”

Ook zij denkt dat de NPP er het best in is geslaagd de protestbeweging aan te spreken. „Daarmee kunnen ze heel veel stemmen binnenhalen.”