Na nieuw subsidieadvies: moeten de Haagse cabarettheaters Diligentia en PePijn sluiten?

Posted on September 4, 2024 by admin

De Haagse theaters Diligentia en PePijn, die sinds 2001 onder één directie vallen, dreigen hun subsidie per 1 januari 2025 te verliezen, en zouden in dat geval moeten sluiten. Komende dinsdag bespreekt het Haagse college van burgemeester en wethouders de toekomst van beide cabaretpodia. Meerdere bekende cabaretiers als Dolf Jansen en Sanne Wallis de Vries hebben inmiddels hun steun voor de theaters uitgesproken.

De Haagse ‘Adviescommissie Meerjarenbeleidsplan Kunst en cultuur 2025-2028’ adviseerde begin juni dat Diligentia/PePijn subsidie verdient, maar had veel kritiek op de aanvraag. Door een recente wijziging van het subsidiesysteem worden aanvragen nu beoordeeld met punten en gerangschikt: als de subsidiepot wordt overvraagd, krijgen eerst de hoogst scorende aanvragen geld, totdat het plafond (de zogenaamde zaaglijn) is bereikt. D66-raadslid Andrew van Esch legt uit: „Met deze wijziging proberen we het oordeel over kunst zoveel mogelijk buiten de politiek te houden.”

Diligentia en PePijn behoren tot de schaarse theaters in Nederland die bijna exclusief cabaret en comedy programmeren. Het kleine PePijn (100 stoelen) is een plek om nieuw materiaal uit te proberen of om de eerste meters te maken, terwijl het grotere broertje Diligentia (500 stoelen) een geliefd podium is voor gevestigde namen. Ondanks de constatering dat Diligentia/PePijn „dé plek is voor cabaret en comedy in Den Haag” adviseerde de commissie een lagere subsidie (750.000 euro in plaats van de gevraagde 1,1 miljoen) als „duidelijk signaal aan de organisatie”.

De gezamenlijke organisatie kreeg de laagste score (38 van de 70 punten) van de gehonoreerde aanvragen en eindigde door budgetovervraging in Den Haag onder ‘de zaaglijn’. De adviescommissie vond dat de aanvraag veel plannen en ambities bevatte, maar weinig concrete voorstellen voor de uitvoering ervan. Ook was er kritiek op de rolstoeltoegankelijkheid, een onduidelijke directiewisseling in 2023 en een voorzitter die te lang zou zijn aangebleven.

**Het Theater Diligentia** aan het Lange Voorhout in Den Haag.

Diversiteit

Directeur Hilko Folkeringa noemt de situatie „absurd”. Volgens hem zijn door de adviescommissie „onzorgvuldige en een aantal incorrecte conclusies” getrokken. Folkeringa, sinds oktober 2023 directeur van Diligentia/PePijn erkent dat de aanvraag op punten beter had gekund: „We hebben bijvoorbeeld als ambitie gesteld dat ons publiek een afspiegeling moet zijn van de Haagse samenleving, maar dat hebben we nog niet concreet uitgewerkt.” Toch vindt hij het advies op meerdere punten onterecht, zoals de vermeende ontoegankelijkheid voor mindervaliden. „Diligentia is rolstoeltoegankelijk met een invalidentoilet, lift en speciale zaalplekken. PePijn is inderdaad lastiger, maar dat komt door de beperkingen van een oud en klein pand.”

Ook is Folkeringa verontwaardigd over de lage score op diversiteit. „We hebben buitenlands cabaret en iedereen kan hier staan: diverser kan bijna niet.” Intern is er ook veel veranderd, aldus Folkeringa: „Vier jaar geleden was er een wittemannencultuur met één vrouw in het bestuur. Nu zit er nog maar één man tegenover vier vrouwen met verschillende achtergronden.” Ook kritiek over een te lang aangebleven voorzitter („aantoonbaar onwaar”) en een niet toegelichte directiewisseling („ook niet waar”) wijst Folkeringa van de hand.

Volgens Folkeringa wordt tweederde van de begroting gedekt door eigen inkomsten, terwijl de overige 33 procent uit subsidie moet komen: „Dat is voor culturele instellingen relatief weinig.” Maar zonder subsidie moeten Diligentia en PePijn in 2025 hun deuren sluiten, stelt Folkeringa. Alternatieve scenario’s zoals fors schrappen in de programmering – „dan kunnen alleen cabaretiers die altijd volle zalen hebben geprogrammeerd worden” – of een ontkoppeling van de twee theaters ziet hij niet zitten.

Plaatsen waar exclusief cabaret te zien is, moeten we koesteren

Sanne Wallis de Vries
cabaretier

Afgelopen week werden de Haagse gemeenteraadsleden door Folkeringa getrakteerd op een werkbezoek in de vorm van een matinee in Diligentia. Onder anderen cabaretier Dolf Jansen hield een fel pleidooi voor de verbindende kracht van cultuur: „Plekken zoals PePijn en Diligentia krijgen inderdaad subsidie. Maar dat geldt natuurlijk net zo hard, en net zo terecht, voor de zorg, het onderwijs, de snelwegen en de riolering, bibliotheken en sportcomplexen. Al die dingen samen maken een beschaving.”

Een paar dagen later benadrukt Jansen telefonisch nog eens het belang van kleine theaters als PePijn: „Het is de broedkamer van cabaret.” Ook vindt hij het „volstrekt onverdedigbaar als Den Haag geen mooie middenzaal zoals Diligentia heeft.” Cabaretier Sanne Wallis de Vries sluit zich hierbij aan: „Het zou zó stom zijn als deze theaters dichtgaan. Het cabaret in Nederland is echt uniek. Plaatsen waar exclusief cabaret te zien is, moeten we koesteren.” Als het gaat over het belang van kleine podia zoals PePijn, verwijst ze naar een uitspraak van Freek de Jonge: „Niemand is ooit in de Ziggo Dome begonnen.”

De mening van Jansen en Wallis de Vries wordt breed gedragen binnen de cabaretwereld. Een noodkreet, ondertekend door zo’n beetje elke bekende cabaretier, is naar de Haagse raad gestuurd. In de brief benadrukken de ondertekenaars het belang van de combinatie PePijn („eerst uitproberen en schaven”) en Diligentia („daarna oogsten en trakteren”).

Onderzoek

De afgelopen maanden heeft het college van B en W hun ‘vergewisplicht’ vervuld: het onderzoeken of het gekregen advies zorgvuldig tot stand is gekomen. Coen Bom, gemeenteraadslid van Hart voor Den Haag, verwacht dat het college het advies overneemt. Hij pleit voor een structurele verhoging van het Haagse cultuurbudget met 1,5 miljoen euro, zodat Diligentia/PePijn (en ook KOO, dat kunstonderwijs geeft) niet onder een zaaglijn kunnen vallen. „Er is altijd ergens geld te vinden. En anders halen ze het maar uit de ‘incidentele pot’. Je wil toch niet bekendstaan als het college dat Diligentia en PePijn heeft gesloopt?” Ook D66-collega Van Esch hoopt dat de theaters kunnen blijven bestaan en stelt dat het budget structureel omhoog moet: „In Den Haag ligt het cultuurbudget aanzienlijke lager dan in Utrecht, Rotterdam en Amsterdam.”

Verantwoordelijk wethouder Saskia Bruines (D66) zegt inhoudelijk nog niets te kunnen zeggen over de situatie rondom Diligentia/PePijn. Bruines: „Het liefst zou ik overal meer geld voor willen. Maar er zijn natuurlijk meer zaken te bedienen dan alleen cultuur.” Ze legt uit dat bij dit soort subsidies altijd meer aanvragen zijn dan dat er budget beschikbaar is. De wethouder vindt het huidige systeem met een onafhankelijke adviescommissie en puntensysteem „op dit moment dan ook de beste manier” om de subsidies te verdelen. „Hoewel dat pijnlijk is, kan het dus voorkomen dat een organisatie een positief advies krijgt dat ook weer niet zó positief is en eindigt zonder geld.”

Nadat het college dinsdag heeft vergaderd over de subsidieaanvragen, zal het naar verwachting nog enkele weken duren voordat een besluit valt. In de weken daarop volgen nog een commissievergadering met de cultuurwoordvoerders en een debat binnen de gemeenteraad. Saillant detail: komende dinsdag is de verjaardag van Paul van Vliet, de vorig jaar overleden cabaretier die in 1964 oprichter was van het kleine theater PePijn.

Harpist Lavinia Meijer: ‘De harp is een boomstam die houvast geeft in het leven’

admin
September 20, 2024
0

Achteraf bekeken ontkiemde de gedachte aan haar autobiografie Vleugels van papier vijf jaar geleden, zegt Lavinia Meijer (41), Nederlands bekendste harpist. Het was een zonnige oktoberdag in Californië. Ze had gespeeld op de première van de pocketopera Drowning van de Amerikaanse componist Philip Glass op zijn eigen Days and Nights Festival. Hij liet zich hiertoe inspireren door een vijf bladzijden tellend toneelstuk van de Cubaanse schrijfster María Irene Fornés, het verhaal van een man die een hartstocht opvat voor een vrouw op een foto.

„Daarna keken we een documentaire over de schrijfster”, vertelt Meijer, „over de laatste vijftien jaar van Fornés’ leven toen de ziekte alzheimer haar in de greep kreeg. Aan het slot gaat ze twee weken naar Cuba voor een ontroerend familiebezoek. Terug in New York is Fornés de hele reis weer vergeten. Zelfs het zien van de filmbeelden schudt haar geheugen niet wakker. Dit was de vrouw die eens zei: ‘Ik weet alles – de helft weet ik echt, de rest verzin ik.’ Het brein is een grillig organisme. Die nacht drong het tot me door dat er waarschijnlijk ook bij mij veel herinneringen in de kieren van het drukke bestaan verdwijnen. Ik begon notities te maken in mijn telefoon over wat me nog bijstond van vroeger.”

Adoptiekind

Lavinia Meijer ontpopte zich deze eeuw als de aanvoerder van een jonge generatie harpisten die het van oorsprong lieflijke instrument enerzijds een nieuw en rauwer imago gaf en anderzijds de meditatieve dimensies verdiepte. In haar voorstellingen verkent ze – door naast muziek ook teksten, kunst, geluidsfragmenten, video’s en animaties te gebruiken – maatschappelijke en filosofische vraagstukken.

Op een cafétafel in het Amsterdamse Volkshotel ligt het boek Vleugels van papier, de titel ontleend aan het lied Verdronken vlinder van Boudewijn de Groot en Lennaert Nijgh. „We zongen dat wekelijks op de basisschool”, zegt Meijer. „Het verhaal sprak tot mijn verbeelding: de tere vleugels bieden de vlinder een benijdenswaardige vrijheid en maken het dier tegelijkertijd breekbaar. Het herinnert me aan de ontdekking van Glass’ muziek. Zijn stukken geven me altijd het gevoel van een vorm van sterven, maar met de belofte van een wedergeboorte. En hoewel ze me vaak naar beneden trekken, het donker in, blijft er een hoopvol licht te zien. Het tweede deel van Glass’ Metamorphosis roept een sterke kracht in me op – het gevoel van: hoe kwetsbaar mijn bestaan ook mag zijn, muziek geeft me vleugels.”

De rode draad van Vleugels van papier is de zoektocht naar identiteit voor de musicus, die als Soo-Ji ter wereld komt in Zuid-Korea. Na de scheiding van haar ouders wordt zij als peuter – met haar twee jaar oudere broer – toevertrouwd aan de zorg van haar vader, zoals in het Aziatische land dan gebruik is. Wanneer hij moet reizen voor zijn werk, laat hij de kinderen dagenlang aan hun lot over. De vierjarige broer Kyung-Sup bedelt in de buurt voedsel bijeen. Al snel ziet hun vader een kindertehuis als enige uitweg. Hij zal hen niet meer komen halen.

Die zomer zullen ze in een Nederlands gezin belanden. „We moeten er wel bij vertellen”, waarschuwt het adoptiebureau Wereldkinderen hun nieuwe ouders, „dat het meisje een abnormaal groot hoofd heeft. Misschien is ze niet helemaal in orde.” Onder nieuwe namen, Lavinia en Robbie Meijer, beginnen ze aan een tweede leven met een twee jaar oudere Nederlandse zus en later nog een Ethiopisch broertje.

In het boek verhaalt Meijer over haar ontdekking van muziek en de harp, die helpen bij het overwinnen van haar verlegenheid en het verwerven van eigenwaarde. „Musiceren gaf me het gevoel dat ik er echt mocht zijn. Een hartstocht vinden die meteen onvervreemdbaar van jou is, kan je door het leven gidsen. Muziek was niet iets dat mijn ouders me oplegden, waar zij meer van wisten dan ik. Dat heb ik altijd prettig gevonden. Zoals ik ook blij ben dat zij zelf een kind hadden, waardoor wij niet die leegte hoefden te vullen.”

Harpist **Lavinia Meijer**. Foto Andreas Terlaak

Redder en geredde

Op haar dertiende wint Meijer haar eerste concours. De winnaarsmentaliteit en het perfectionisme komen bovendrijven. Maar geleidelijk ontdekt ze ook een andere kant van de muziek. „In de puberteit – in verdrietige en emotioneel heftige periodes – kon ik me opsluiten met de harp, dan was dat instrument als het ware de enige die me begreep.”

Bij haar adoptie staat Meijer jarenlang nauwelijks stil. Het blijft meestal iets waar omstanders naar vragen. Zo’n zestien jaar geleden krijgt ze onverwacht bericht dat haar biologische vader haar zoekt. Het dwingt haar ongewild na te denken over haar ‘vorige leven’. Niet lang daarna besluit ze op tournee te gaan naar haar geboorteland Zuid-Korea. En dan neemt ze ook de volgende stap en regelt een ontmoeting met haar vader, een ontroerende gebeurtenis – maar hun relatie kent veel haken en ogen en staat nu weer op de waakvlam.

Niettemin wordt ze zich door die ervaring bewuster van de adoptieproblematiek. „Er ontstaat een vreemde modus van redder en geredde, of we dat nu willen of niet. Bij veel adoptiekinderen speelt op de achtergrond het idee: ik moet alles zelf kunnen, want wie weet zijn mijn ouders er morgen niet meer. Je voelt dat er iets kapot is gegaan. Maar voor mij is de harp er altijd geweest: een boomstam die houvast geeft in het leven, wat er ook gebeurt. Dat ervoer ik op momenten van grote kwetsbaarheid, bijvoorbeeld in mijn puberteit en bij mijn scheiding. En met de jaren merkte ik dat het instrument een spiegel is. Wat het mij biedt aan troost, kan ik op het podium delen met mensen in het publiek die dat nodig hebben. Eerst was dat een onwennige gewaarwording, maar nu kan ik het omarmen.”

Lavinia Meijers boek Vleugels van papier verschijnt bij uitgeverij Prometheus. Vanaf 17 oktober toert de harpiste twee maanden door Nederland met danser en poppenmaker Duda Paiva in de voorstelling Animalia Paradoxa over de legendarische natuurkenner Linnaeus. www.dudapaiva.com

Manu Chao is overrompelend terug, maar noem het geen comeback – London Grammar bulkt van gevoel

admin
September 20, 2024
0

Manu Chao maakt geen ‘comeback’ na zeventien jaar, hij doet wat hij wil

Na zeventien jaar pauze is er eindelijk een nieuw album van Manu Chao. Waar was de legendarische Spaans-Franse zanger al die tijd? Weinig artiesten houden hun woord, Chao wel. Als hij belooft niet aan de leiband van de muziekindustrie te lopen, dan verdwijnt hij zomaar zeventien jaar uit beeld. Niet omdat hij geen fans heeft, maar omdat hij belangrijke activistische doelen wil realiseren, in Brazilië, Barcelona, Mexico of Senegal. Hij wil demonstreren, uitzettingen voorkomen, watervoorraden veilig stellen.

En nu verschijnt er een nieuw album – en dat is geen ‘comeback’ want carrière-jargon past hem niet. Chao had zin om weer onder de mensen te komen en noemde zijn plaat dan ook Viva Tu – als hartelijke boodschap jegens de aanhang.

Er is weinig veranderd vergeleken met zijn stijl op eerdere albums, en dat is goed nieuws. De nu 63-jarige Manu Chao speelt altijd al alsof de duivel hem op de hielen zit, en vuurde zijn muzikanten aan om hetzelfde te doen. Als een losgeslagen schip in woest getij zwalkten nummers in het verleden langs, bijvoorbeeld in ‘13 Días’, ‘Siberia’ of ‘Panik Panik’ van zijn voorlaatste plaat La Radiolina (2007).

Onderhuids borrelt het nog behoorlijk bij London Grammar

‘Heeft iemand je verteld dat het leven gemakkelijk was? Ze hadden het mis.” De Londense zangeres Hannah Reid gaat het niet mooier maken dan het is, in ‘You and I’. Niet dat dit zo’n verrassende uitspraak is, maar het zet wel een beetje de toon op het nieuwe album van haar band London Grammar: de grote ontgoocheling die je kunt voelen bij het ouder worden. Zou je al een wat naïeve verwachting hebben van het leven, dan onderstreept de 34-jarige Reid op The Greatest Love hoe alle lijnen verstrikt kunnen raken. Hoe het leven troebel is en complex. Het is moeilijk richting vinden langs overdonderende emoties en onzekerheden.

Dat klinkt somber. Maar dat is het niet, ook al bulkt The Greatest Love van London Grammar weer van gevoel en donkere onderstromen. Het is de vierde plaat sinds debuut If You Wait (2013). Dat was toen een veelbelovende kennismaking met een jong Britse indiepoptrio dat zich direct van zijn breekbare kant liet horen: zware tienerzorgen, getroebleerde relaties.

Zangeres Hannah Reid bleek een talent in het omzetten van gevoel in songtekst. Maar ook de onderlinge chemie van het drietal (naast Reid gitarist Dan Rothman en drummer/toetsenist Dot Major), dat elkaar leerde kennen op de Nottingham University, bleek uit hun cleane liedjesschrijven: de zorgen van een jonge generatie (‘Wasting My Young Years’ of het voorbeeldige ‘Strong’) verklankt in langzaam verbredende soundscapes.

Op Truth is a Beautiful Thing (2017) en Californian Soil (2021) was groei waarneembaar, een lichtere en vrolijkere negativiteit, zo je wilt. Al bleef de onderkoelde vorm hangen en werd het live nooit echt de spannendste band. Braafjes? Best. Maar onderschat ook podiumangst niet – Reid vertelde er vaak over in interviews. En ook in video’s ziet ze niets.

Ook op The Greatest Love heeft London Grammar patent op satijnmatte, elegant deinende songs. Je voelt dat er wat speelt – verraad, gebroken vriendschap, psychologische battles – het borrelt behoorlijk onderhuids. Dat soort inhoudelijke diepte is interessant. Maar, al ontwikkelen de popsongs zich meer dan voorheen, de muzikale climax blijft evengoed vaak hangen. Daar helpt de wat koele zang van Reid, even amechtig als theatraal, ijselijk hoog als laag plechtig, niet bij. Je wilt niet zo je best hoeven doen om haar te voelen.

De vorig jaar uitgebrachte remixen van oudere liedjes lieten horen dat London Grammar intussen zelf ook meer lucht en speelsheid wil. Beats tillen op. En dát is gelukkig ook merkbaar op The Greatest Love. Elektropopnummer ‘House’ en ‘Santa Fe’ zijn beduidend levendiger, ‘Rescue’ valt makkelijk voor te stellen voor een vrolijk klappend publiek. London Grammer zet zijn dromerige popsound meer open, maar blijft understated chic.

Amanda Kuyper

Concert: 3/11, Ziggo Dome, Amsterdam.

Rock
MJ Lenderman
Manning Fireworks

Bericht aan alle underdogs ter wereld: onze verlosser is gearriveerd. Op zijn vierde soloalbum viert de Amerikaanse singer-songwriter en Wednesday-gitarist MJ Lenderman in negen geniale, geestige en intense countrysongs alle knulligheden uit zijn lamlendige bestaan. Vol genade knielt hij naast ons neer en zingt troostend in ons oor: „Wherever you find me, you’ll find me on my knees.” (Frank Provoost)

Pop
The The
Ensoulment

Eerste album sinds 2000 van Matt Johnson die in de jaren tachtig bekend werd door hoogwaardige popmuziek met een angel. Melodieën zijn z’n sterke punt, en de arrangementen. Op Ensoulment is zijn tedere maar vlakke stem ingebed in koorzang, terwijl de instrumentaties zwalken van soulvol naar spookachtig. (HC)

Latin
Gabriel Rios
Playa Negra

De Puertoricaanse Belg Gabriel Rios dook op vorig album Flore al diep onder in de muziek en sferen van zijn Caraibische jeugd. Op Playa Negra is hij daar terug. In het donker. Met slecht weer. Alleen. Rios weet op geweldige manier de aantrekkingskracht van de donkere, diepmelancholische kant van latin uit te wringen. (Peter van der Ploeg)

Metal
Nightwish
Yesterwynde

Na het wat ingetogener Human Nature gaat de Finse band van Tuomas Holopainen weer vol op het orgel op Yesterwynde. Episch, bombastisch, filmisch en groots – ook zonder bassist/zanger Marko Hietala. De ster is en blijft de Nederlandse Floor Jansen, met haar waterheldere, krachtige stem: een anker in de wervelstorm van riffs, orkestrale elementen en koortjes. (PvdP)

Pop/Klassiek
Matangi Quartet & Ruben Hein
P.S.

Een hartbrekend vaarwel. Broederliefde. Van smeekbrief tot zeepost. Direct word je in de songcyclus gezogen die zanger Ruben Hein brengt met de strijkers van het Matangi Quartet, geïnspireerd door de brieven in het boek P.S. van Jet Steinz. Wat is dit klassieke popalbum een mooie versmelting: Heins smeuïge, buigzame soulstem langs de kristallen noten van Matangi. Fijnzinnig, meevoerend en troostrijk. (AK)

‘Moulin Rouge!’ is een hysterische musicaltrip

admin
September 20, 2024
0

Je hebt musicals waarbij je neuriënd de zaal verlaat na het slotapplaus, waarbij na afloop één melodie in je hoofd is blijven hangen. Zo’n musical is Moulin Rouge! niet. In deze productie, gebaseerd op de film van de Australische regisseur Baz Luhrmann uit 2001, vechten tientallen hits om voorrang.

In de voorstelling heeft een Parijse nachtclub geldproblemen. De eigenaar (Carlo Boszhard) geeft één van ‘zijn’ courtisanes, Satine (Keoma Aidhen), de opdracht om een rijke hertog (Nino Ruiter) te verleiden. Door een misverstand is het componist Christian (Martijn Noort) die wordt ingepakt. De twee worden hopeloos verliefd, terwijl Satine alsnog moet aanpappen met de miljonair. De affaire speelt zich af tegen een achtergrond van drankgelach en erotiek. De bourgeoisie pronkt met rijkdom; de bohemiens, waartoe Christian behoort, genieten van het vrije leven. Dit is de setting voor een musical vol groots opgezette shownummers.

Voorspelbaar

Moulin Rouge! is een hysterische trip, maar inhoudelijk niet zo’n feest. Het verhaal is voorspelbaar en sommige scènes dienen puur als vehikel voor een volgende reeks nummers. De voorstelling voelt daardoor soms gejaagd. Voordat je het ene moment hebt verwerkt, dendert het volgende er alweer overheen.

Wat niet helpt, is dat Keoma Aidhen – die Satine speelt – pas na haar eerste solo (‘Firework’ van Katy Perry) echt loskomt. Vocaal pakt ze in eerdere nummers nauwelijks uit. Gelukkig heeft ze Martijn Noort tegenover zich. Hij is een sprankelende Christian met een ijzersterke stem, haalt iedere noot en heeft een prettig-heldere acteerstijl. Noort neemt zijn publiek kalm aan de hand door het onstuimige musicalgeweld van Moulin Rouge!