Veel nieuwe films verwijzen – direct of indirect – naar Trump en de opkomst van radicaal-rechts

Posted on September 2, 2024 by admin

Acteur Jude Law kan zijn docudrama The Order van Justin Kurzel niet los zien van MAGA en Donald Trump. „Mijn personage denkt dat het zware werk achter hem ligt en hij kan uitrusten, zoals wij de afgelopen jaren. Niets is minder waar.”

The Order is een van de vele films, documentaires en series die raken aan Trump, de opkomst van radicaal-rechts nu of van fascisme toen op het 81ste filmfestival van Venetië. Niet alleen in Amerika speelt dit thema een grote rol; naast de krachtige documentaire Apocalyps in the Tropics over Jair Bolsonaro, de evangelische beweging en hoe dicht Brazilië bij een nieuwe militaire dictatuur was, kan je ook I’m Still Here van de Braziliaanse veteraan Walter Salles niet los zien van de radicaal-rechtse ex-president van Brazilië. De film toont de impact van de verdwijning van ingenieur Rubens Pavia in 1970 tijdens de militaire dictatuur.

„Zo’n film is belangrijk, want mensen zijn dat vergeten. De jeugd weet niets over die tijd”, aldus acteur Selton Mello, die Pavia speelt. Dat lijkt ook het oogmerk van Joe Wrights (Darkest Hour) duistere, theatrale serie Son of the Century, een soort House of Cards waarin ‘het beest’, de jonge, gewelddadige en oversekste Benito Mussolini, de kijker op weg naar de absolute macht nu en dan terzijde neemt voor commentaar. Het is niet de Mussolini waarvan premier Giorgia Meloni vroeger zo’n fan was.

Verhuftering

In de VS gaan veel films indirect op kandidaat Donald Trump in. In de lente toonde actiethriller Civil War een Verenigde Staten verscheurd door een burgeroorlog, deze week werd bekend dat Ali Abassi’s The Apprentice nog voor de presidentsverkiezing in roulatie gaat in de VS, een biopic over de verhuftering van een jonge, onzekere Trump, die de makers van de film met rechtszaken dreigde.

The Order van Justin Kurzel gaat over de jacht op de neonazistische terreurbeweging The Order van Robert Jay Mathews (1953-1984) in het noordwesten van de VS. Jude Law speelt de fictieve FBI-agent Terry Husk, een bekend type: getroebleerd, hartaanval, alcohol, vervreemd van zijn gezin. Husk hoopt wat tot rust te komen in Colorado, maar stuit op de Aryan Nation-gemeenschap van ‘dominee’ Richard Butler: kinderen ontvangen gasten er hartelijk met de Hitlergroet. Als er een lijk opduikt, gaat Husk op onderzoek.

Dominee Butler blijkt te kampen met een gewelddadige afsplitsing van fanaticus Mathews, die uit is op een burgeroorlog naar model van The Turner Diaries, een neonazi-roman uit 1978 over een rassenoorlog die eindigt in de ‘Day of the Rope’, als ‘rassenverraders’ voor het Capitool worden opgehangen. Mathews overvalt banken, legt bommen bij synagogen en pornobioscopen, executeert de uitgesproken Joodse radio-dj Alan Berg.

Filmstill uit de documentaire **Separated** van Erol Morris.

Brede impact

Dit waargebeurde verhaal levert een spannende thriller vol clichés op, een opvallend conventionele film van de Australische cultfilmer Justin Kurzel, die zelf erkende dat dit het soort film is die hij als 14-jarige zou hebben gewaardeerd. Hij gaat voor het eerst voor een brede impact.

Kurzel wees tijdens een persconferentie op het Lido in Venetië op de analogie tussen de ‘Day of the Rope’ en de galg die werd opgericht voor vicepresident Mike Pence bij het Capitool op 6 januari 2021. „Mijn film gaat over de begindagen van een levensgevaarlijke ideologie die helaas wortel heeft geschoten”, zegt hij. In The Order maant ‘dominee’ Butler heethoofd Mathews tot geduld: over tien jaar heeft hij senatoren in Washington, dan is alles mogelijk.

Ook documentairemaker Erol Morris hoopt dat zijn documentaire Separated politieke impact heeft. Opnieuw zijn kiezers gevoelig voor stemmingmakerij over illegale immigranten; Morris probeert ze te herinneren aan de algehele verontwaardiging toen Trumps regering in 2017 – eerst stiekem, daarna openlijk – illegalen van hun kinderen scheidde. Na beelden van huilende kinderen in kooien kantelde de stemming. En nu is Amerika dat weer straal vergeten, constateert Morris op het Lido.

Separated dramatiseert de reis van een moeder en zoon uit Guatamala met veel sentiment – denk aan besmeurde teddybeertjes – maar daar ligt niet Morris’ kracht. Boeiend is eerder zijn analyse van bureaucratische processen: zo verbiedt een topambtenaar op jolige toon de registratie van kinderen. Ze moeten zoekraken om hereniging met ouders te bemoeilijken. Uit ideologie? „Niks ideologie”, snuift Morris. „They’re just mean sons of bitches.” Maar dat is alweer vergeten.

In ‘Hulde!’ vliegt een liefdesverhaal van zeventig jaar binnen anderhalf uur voorbij

admin
November 18, 2024
0

„Het is net of ik jou al heel lang kende”, zegt Geesje (Carine Crutzen) bij de eerste ontmoeting. Ze is jong en brutaal, met een witte rok die ze soms langzaam heen en weer laat wiegen. „Ik zag jou en ik dacht: bóém.” Adam (Bert Luppes) lijkt zich niet direct raad te weten met al haar aandacht. Ook hij is jong, ook hij heeft nog veel eerste keren te gaan. Heeft hij weleens een Limburgs meisje gekust, wil Geesje weten. Wanneer het antwoord „nee” is, besluit ze dat gebrek aan ervaring meteen te verhelpen: ze neemt zijn hoofd in haar handen en drukt haar lippen tegen de zijne, een beetje te hard, een beetje onwennig. Adam blijft even stil als ze hem weer loslaat. „Doe nog eens”, zegt hij dan. „Ik zat niet op te letten.”

Veel tijd om bij die ontgroening stil te staan is er niet. Geesje en Adam denderen samen voort naar de rest van al hun gedeelde eerste keren: seks, kinderen, huwelijksproblemen. Hulde! is een trip langs de hoogte- en dieptepunten van twee met elkaar verstrengelde levens; van de eerste onhandige zoen tot de nadagen in een verzorgingstehuis. Een liefdesverhaal van zeventig jaar vliegt in anderhalf uur voorbij.

Al is die liefde bij tijd en wijle ver te zoeken. De tekst van Peer Wittenbols zet Geesje en Adam neer als twee heel gewone mensen, inclusief alle imperfecties die daarbij komen kijken. Met het verstrijken van de jaren steken gevoelens als jaloezie en teleurstelling de kop op. Sommige verwijten neem je nooit meer weg: de verhuizing die de één liever wilde dan de ander, het buitenechtelijke avontuur met vergaande gevolgen. Er zijn genoeg momenten dat die ongenoegens de overhand krijgen. En dan volgt weer het moment dat mama en papa hun ruzies bijleggen in een sinterklaasgedicht, waarin ze al rijmend de kinderen beloven komend jaar wat liever te zijn voor elkaar.

Droogkomisch

Verbaal doet het echtpaar niet voor elkaar onder. Wittenbols schreef voor beiden scherpe reacties en venijnige grapjes, droogkomisch gespeeld door Crutzen en Luppes. Zij beelden veel uit met weinig, alsof ze hun eigen verhaal naspelen. Als Crutzen op het toneel een kussentje onder haar shirt schuift is ze zwanger, als Wittenbols een wollige opatrui aantrekt, is hij in één keer jaren ouder. De kostuums en soundtrack (van Grace Slick tot Stromae) voeren de kijker ook mee op een reis door de verschillende decennia.

Hulde! begint en eindigt met het zeventigjarige jubileum van het huwelijk van Geesje en Adam. Dat de twee het zo lang met elkaar uithouden mag een wonder heten, hoewel een gezamenlijk einde na al die gedeelde eerste keren ook steeds vanzelfsprekender begint te lijken. En aan het eind van de rit kijk je zelfs op de dieptepunten wat ontroerd terug. „Het is mooi als je ernaar verlangt en het is mooi als het voorbij is”, zegt Adam als hij en Geesje zich klaarmaken om voor de eerste keer het bed te delen. „En daartussen door rommelt iedereen maar wat.”

Een goede slagwerker heeft gevoel voor theater, blijkt op het TROMP Concours

admin
November 18, 2024
0

Bij percussie komt veel meer kijken dan alleen muzikaal talent. Op de Eindhovense slagwerkcompetitie TROMP scoor je vooral punten met performances die ook visueel interessant zijn, zo blijkt zondagmiddag.

Het tweejaarlijkse TROMP Percussion is een internationaal festival en concours waar slagwerk een ruime week in de spotlights staat, dit jaar voor het eerst onder artistieke leiding van Dominique Vleeshouwers. De Eindhovense binnenstad is het decor voor creatieve performances – zo is er een optreden voor haarkam en snaredrum in een kapsalon – en van een belangrijke percussiewedstrijd.

Achtentwintig jonge kandidaten komen vanuit Texas tot Taiwan naar het Muziekgebouw Eindhoven om daaraan deel te nemen; drie van hen plaatsen zich voor de finale op zondagmiddag. Op hun programma: een verplichte compositie met begeleiding, plus een solostuk naar eigen keuze.

Het verplichte werk is Box Office, speciaal voor deze editie gecomponeerd door Martin Fondse en David Dramm. Een wereldpremière dus, al kun je misschien beter zeggen: drie wereldpremières. De finalisten krijgen zoveel vrijheid in de partituur, dat het werk geen twee keer hetzelfde klinkt. Voor het publiek een leuk puzzeltje om de gedeelde motiefjes te herkennen in drie compleet verschillende uitvoeringen. Wel zo verfrissend, want met een finaleprogramma van in totaal zo’n vier uur is het best een lange zit.

Kartonnen dozen

De bezetting van Box Office bestaat uit percussie-instrumenten en kartonnen dozen. Hoe die eruitzien mag iedere kandidaat zelf bedenken, net als de volgorde van de verschillende onderdelen van het stuk. De finalisten worden begeleid op toetsen en elektrische gitaar door het duo Avenue Azure.

De Portugese finalist Miguel Traquina (derde prijs) gebruikt een functionele opstelling: een paar identieke, rechthoekige dozen staan als een soort aanrecht rond hem opgesteld. Dat je daarop kunt trommelen spreekt voor zich – in het midden, op de rand, aan de zijkanten – maar Traquina gebruikt ze bijvoorbeeld ook als klankkast voor een duimpiano, of om interessante geluidseffecten te produceren. Geluiden die je nog nooit uit een kartonnen doos hebt gehoord, zoals kikkerachtige kwaakjes, of een soort snaarachtig geploink zodra hij in zigzagbeweging over het oppervlak wrijft.

Tweede-prijswinnaar SeongYeon Kong (Zuid-Korea) neemt de titel van Box Office het letterlijkst en het meest beeldend. Als een zakenvrouw met werktas en koffie-to-go komt ze al bellend het podium op, en neemt plaats achter een kartonnen bureautje. De poten, het ladekastje, zelfs het pennenbakje – alles is van karton, en overal wordt op getrommeld. Heel vermakelijk hoe ze opgaat in haar rol als verveelde kantoorklerk. Ze krast ritmisch op een clipboard en zit verwoed te typen.

Theatraliteit valt bij zowel publiek als vakjury in de smaak: winnaar van de competitie is de in China geboren Yuan Xia, die met de beheersing van een vechtkunstenaar door zijn instrumentarium van bananendozen beweegt. Xia krijgt de lachers op zijn hand als hij, volledig ritmisch, een kartonnen plaat aan gort slaat, in de vorm van een smiley.

Zo zie je maar: een goed percussionist verstaat de kunst van het theater. Zuiver muzikaal gezien is de performance van Traquina het boeiendst: hij tovert het rijkste kleurpalet uit zijn karton – slechts goed voor een derde prijs.

Toch komen ook de liefhebbers van melodisch slagwerk zondag weinig te kort: bij de gastoptredens van oud-finalisten bewijst Gabriel Michaud waarom hij in 2022 terecht concourswinnaar werd. Een chaconne voor luit van Sylvius Leopold Weiss, maar dan gespeeld op marimba met een waanzinnig gevoel voor balans en dynamiek. Slagwerk kan ook klein en poëtisch zijn, zei artistiek leider Vleeshouwers ooit in deze krant – en zo is het maar net.

Vrouwelijke 17de-eeuwse kolonialist Maria van Aelst krijgt in toneelbewerking weinig verdieping

admin
November 18, 2024
0

Er is een meme die vaak opduikt in de context van Amerikaans imperialisme en oorlogszucht. Op de tekening zien we een man en een vrouw met een Arabische achtergrond, in een bergachtig gebied. In de lucht hangen drie vliegtuigen met de Amerikaanse vlag erop, die bommen boven het landschap loslaten. De man kijkt met een blik van verwondering naar boven en zegt: „They say the next ones will be sent by a woman!” De vrouw slaat haar ogen neer en antwoordt: „Really makes you feel like you’re part of history.”

Ik moest aan de satirische cartoon denken bij het zien van De mannen van Maria, de theaterbewerking van de gelijknamige roman van Anneloes Timmerije. De voorstelling is een initiatief van actrice Anna Drijver, die tevens de hoofdrol speelt, en werd aangekondigd met dezelfde heldhaftige publiciteitstekst als het boek: „Het waargebeurde verhaal van een vrouw die in een bikkelharde tijd zag wat haar mogelijkheden waren, haar eigen weg koos en deed wat geen enkele vrouw voor haar had gedaan.” Expres of per ongeluk word je als kijker zo op het verkeerde been gezet. Wat hoofdpersonage Maria van Aelst namelijk heeft ‘gedaan’ is, zo blijkt uit de voorstelling: in het begin van de zeventiende eeuw net zo’n gruwelijke kolonisator van het latere Indonesië worden als de mannen om haar heen.

**Anna Drijver** in de voorstelling ‘De mannen van Maria’.

Eenzijdig perspectief

Toneelschrijver Maxine Palit de Jongh traceert in haar bewerking hoe Van Aelst van slachtoffer van het patriarchale systeem zélf tot dader werd. Als meisje wordt ze naar ‘de Oost’ verscheept als ‘volksplanter’: ze wordt op een ‘meisjesmarkt’ geveild aan de hoogste bieder om Batavia met witte kinderen te kunnen bevolken. Als haar eerste echtgenoot overlijdt, zet ze via een zaakwaarnemer een eigen handel in sieraden op, en laat zich in haar huishouden ondersteunen door enkele tot slaaf gemaakte vrouwen. Haar gruwelijkste daden komen voort uit haar seksistische indoctrinatie: omdat haar is ingepeperd dat haar enige bestaansrecht als vrouw voortkomt uit haar rol als moeder, drijft haar kinderloosheid haar tot het ontvoeren van de dochter van een van haar dienstmeisjes.

Hoewel Palit de Jongh twee passages heeft toegevoegd waarin dieren aan het woord zijn, als metaforen voor het land dat de Nederlanders exploiteren, blijft het eenzijdige perspectief van Van Aelst dominant in de voorstelling. Haar gebrek aan introspectie levert voor een hedendaagse theatervoorstelling onoverkomelijke problemen op: ze is in haar slaafse hunkering naar weelde, huwelijk en moederschap een voorspelbaar product van haar opvoeding en omgeving en wordt nooit een interessant individu. De conventionele spelregie van Olivier Diepenhorst biedt ook geen verdieping: het spel van Drijver toont weinig tegenkleur ten opzichte van de emoties die al in de tekst besloten liggen en neigt in haar portrettering van de personages die Van Aelst tegenkomt naar karikatuur.

Vanwege het gebrek aan opvallende regiekeuzes blijft onduidelijk wat Drijver nu precies zo interessant vond aan dit verhaal, en waarom ze het naar het toneel wilde brengen. De spanning tussen proto-feminisme en kolonialisme is te zwak uitgewerkt om te beklijven, waardoor je als kijker lang voor het einde je aandacht verliest.