Zoals velen keek ik dit slotweekend van de Spelen naar het olympische debuut van het breakdancen, had ik geen idee waar ik naar keek en of het goed was maar had ik er toch na tien minuten al een mening over. Niet dat ik ook maar een fractie zou kunnen van wat deze dansers doen; het enige wat ik zou breaken, is mijn rug.
Deze Spelen kenden vele iconische hoofdrolspelers, al dan niet omdat het internet met ze aan de haal ging. De benen van Harrie Lavreysen, de eindsprint van Femke Bol, de lange adem van Sifan Hassan, de slotseconden van Worthy de Jong en Sabrina van der Sloot, de veel te normale bril van schutter Yusuf Dikeç, de zwembroek van Arno Kamminga en natuurlijk de penis van die ene Franse polsstokhoogspringer van wie ik om onduidelijke redenen de naam meteen vergat.
Maar eigenlijk komen ze niet in de buurt van de Australische breakdancer ‘Raygun’, van wie ik al fan werd voordat ze ook maar één keer op de grond had gelegen. Rachael Gunn, 36, was als een soort overblijfmoeder omringd door kinderen. Ze leek niet bijster veel cooler dan ik, en ik verzamel Pokémonkaarten. Ze droeg als een van de weinigen de kleur van haar land, waar ze zich achteraf terecht over verbaasde: het is niet zomaar een wedstrijdje hè, kids? En ze haalde in haar drie poulewedstrijden geen enkel punt. Terwijl haar tegenstanders horizontaal, verticaal en diagonaal om hun ledematen draaiden alsof iemand alle knopjes op een gamecontroller tegelijk indrukte, verraste zij met interpretatieve dansroutines waarin ze onder meer een kangoeroe nadeed.
Waanzinnig. Niet iedereen zag daar de kunst van in, want Gunn werd online direct bespot. Ze was het failliet van een sport waar tot dit weekend amper een van die roeptoeters iets van wist, of ooit naar had gekeken. ‘Hadden ze niet iemand anders kunnen vinden in Australië?’ ‘Wat slim om zo mensen voor een lange vakantie naar Frankrijk te laten betalen.’ Stukje inhoudelijke duiding van mijn vriend, die zelf hiphop danst: wat Gunn deed, was niet eens zo makkelijk, het is gewoon een heel andere stijl, meer freestyle. Ze legde het alleen volledig af tegen het acrobatische geweld van de anderen.
En dat wist ze, zei ze achteraf: ze moest het van haar creativiteit hebben. Soms waardeert de jury dat, soms niet. Toen ik meer over haar las, vond ik de hoon alleen nog maar belachelijker. Gunn stond volkomen terecht op de Spelen, was jarenlang de enige vrouw in een door mannen gedomineerde discipline en heeft daarnaast een PhD en geeft les op een universiteit in Sydney, onder meer over de culture impact van breakdancen.
‘Raygun’ lijkt mij een uitstekend boegbeeld voor je land. En voor de Spelen. Al is het maar omdat ze al die ego’s op de bank thuis het volstrekt misplaatste gevoel gaf dat ze er ook best hadden kunnen staan.
Frank Huiskamp vervangt de komende weken Marcel van Roosmalen.
