Terwijl ik doomscrolde door beelden uit het Verenigd Koninkrijk waar burgers in de naam van patriottisme hun straten vernielden, gingen mijn gedachten uit naar onze coalitiepartners. Die zaten nu vast bedremmeld voor hun beeldschermen in te zien dat als je de ene groep burgers wijsmaakt dat hun misère de schuld is van de andere groep, dat leidt tot geweld in de straten. Gelukkig hebben de coalitiepartners nog tijd om de rest van de vakantie in een willekeurige bosvilla aan echte regeringsplannen te werken in plaats van burgers tegen elkaar op te zetten. Hoopvol scrolde ik terug naar het Nederlandse nieuws.
Wilders twitterde hele alinea’s over het begrip dat hij had voor de haat en sloot af met het verplichte zinnetje dat geweld geen optie is. Marjolein Faber paradeerde langs de grens met Duitsland en probeerde de termen grenstoezicht en grenscontrole uit elkaar te houden. Bij EenVandaag stond Yesilgöz bij levensgrote beelden van vluchtelingen die in de Tunesische woestijn werden gedumpt. Een bewusteloze jongen in het zand reageerde niet op water wat in zijn mond werd gegoten. „Dit soort beelden moet je willen voorkomen”, zei Yesilgöz en even later: „…voorkomen dat je deze beelden ziet”. Het klonk of de zichtbaarheid van de beelden haar meer stoorde dan het mensdumpen dat daadwerkelijk in de woestijn plaatsvond.
Er zijn weinig asielaanvragen gedaan voor de tijd van het jaar. Experts weten niet waarom. Wilders op X: het Faber-effect. Yesilgöz bij EenVandaag: de Tunesië-deal. Alsof we net geen mensen in de woestijn zagen creperen zei ze stralend: „Ik ben nog niet tevreden zoals de heer Wilders.” De kans zich als grotere asielzoekerverjager voor te doen, had ze mooi gepakt. Faber was intussen terug van de grens en wilde een elfjarig kind deporteren. Asielzoekers vormen slechts 11 procent van het aantal migranten dat naar Nederland komt, toch doen coalitiepartners alsof ze het grootste nationale probleem zijn.
Al zou geen vluchteling de reis naar Nederland kunnen overleven, zou je hier de laatste moskee afbreken en het laatste jongetje uitzetten, dan nog zal er woningnood zijn, zal de zorg vastlopen en zullen minima voedselbanken bevolken. De Yesilgözen, Wildersen en Fabers van deze wereld, die problemen niet oplossen maar onschuldigen als schuldigen aanwijzen, zullen dan naar een andere bevolkingsgroep moeten grijpen. Bij gebrek aan buitenlanders worden dat vast de bejaarden.
Volgens de Britse onderzoeker Marc Owen Jones kun je het geweld in de Britse straten niet alleen afschuiven op nepnieuws van sociale media. Het komt ook door politici die dat nieuws gebruiken voor hun eigen agenda. Uit het VK komen nu beelden van de stille meerderheid die met machtsvertoon de straten terugclaimt op de gezaaide haters. Bij die beelden zullen de coalitiepartners dan misschien wel bedremmeld kijken.
Carolina Trujillo is schrijfster.
