De lange weg die de Japanse turners deze eeuw terugbracht aan de wereldtop. Maar de toekomst ziet er door de vergrijzing minder goed uit

Posted on July 28, 2024 by admin

„We waren onverslaanbaar”, vertelt Koichi Endo, uitvoerend directeur bij de Japanse turnbond. Op zijn bureau bij de Nihon Universiteit, waar hij als professor werkt, liggen stapels analyserapporten van de Japanse turnprestaties op het wereldtoneel. Endo trekt met zijn vinger een denkbeeldige lijn langs een grafiek met de aantallen gouden medailles die het land gewonnen heeft, en blijft hangen in 1960. „Dit was het jaar dat er ineens een hele generatie Japanse turners aan de wereldtop stond.” De heerschappij hield lang stand. Japan won de olympische landenwedstrijd tot en met 1976 vijf keer op rij.

Drie jaar later raakte Japan voor het eerst in bijna twintig jaar zijn gouden status kwijt door een teleurstellend optreden bij de wereldkampioenschappen turnen in het Amerikaanse Forth Worth. Het mannenteam werd tweede en op de individuele onderdelen was er slechts één keer brons. „Toen begon het tijdperk van de Sovjet-Unie”, zegt Endo.

Japan zakte in de jaren erna steeds verder weg. „In dezelfde periode werd de turnwereld op zijn kop gezet”, legt Endo uit. „De onderdelen werden vrijer, je zag vaker grote, explosieve bewegingen.” In een poging de trend bij te benen, begonnen de Japanse mannen te experimenteren. Het was een onverhoopte poging de Sovjet-Unie in te halen.

„Maar wij waren er juist goed in om de basisbewegingen zo exact mogelijk te doen. Uiteindelijk heeft deze innovatiedrift ons de das omgedaan”, stelt Endo. Geplaagd door geblesseerde turners en een disfunctioneel team bereikte het land bij de Spelen van Atlanta in 1996 in de landenwedstrijd een dieptepunt: de tiende plaats.

‘Terug naar de basis’

Door de zich opstapelende nederlagen verloor het Japanse turnen zijn allure, en jong talent was ver te zoeken. „We moesten op zoek naar een oplossing,” zegt voormalig olympisch hoofdcoach Yasunori Tachibana, „Ik ben destijds de hele wereld overgegaan om te kijken waarom de andere landen het nu zoveel beter deden.”

In het kantoor van Tachibana in het nationale trainingscentrum Ajinomoto staat een grote, grijze archiefkast met rapporten uit de jaren tachtig. Hij trekt een stapel vergeelde boeken van de planken. „De Sovje-Unie heb ik dertien keer bezocht en alles wat we zagen, staat hierin.”

Tachibana bladert vlug door de honderden bladzijdes heen en stopt op een pagina waar de loopbanen van professionele sporters zijn gerangschikt op hun duur. „Gemiddeld ben je tien jaar bezig met trainen voordat je een carrière als professionele gymnast kan beginnen”, legt hij uit. „Tel daarbij op dat je slechts tien jaar actief bent, dan ben je twintig jaar kwijt. Zo kwamen we er door onze bezoeken aan de Sovjet-Unie achter dat we in Japan veel te laat begonnen met het zoeken van talent.”

Het Japanse turnteam na plaatsing voor de finale van de olympische landenwedstrijd in Parijs.

De oplossing kwam uit een verrassende hoek. In 1954 won Keiko Ikeda als eerste Japanse vrouw een wereldtitel, op de evenwichtsbalk. „Maar dat was niet haar enige bijdrage aan de turnsport”, vertelt Tachibana. „Ze heeft ons hele onderwijssysteem op de schop gegooid. Ze begon met systematische, doelgerichte trainingen voor meisjes. Hierdoor werd nieuw talent op veel jongere leeftijd gevonden.”

Ikeda’s revolutie leidde tot brede innovatie in de turnsport. Alles werd onder de loep genomen en in de meeste gevallen volledig omgegooid. Topsporters kregen dieetrestricties opgelegd en alle trainingen, de nieuwste oefeningen en overige informatie werd in een nationale handleiding opgeschreven. „We begonnen zelfs trainers naar basisscholen en middelbare scholen te sturen, zo konden we zo snel mogelijk de meest getalenteerde kinderen vinden”, zegt Tachibana.

Nieuwe generatie kampioenen

Het uitwisselen van informatie tussen trainers en sporters werd ook gestimuleerd. „We organiseerden een nationaal trainingskamp. Hier kwamen iedereen op af. Van jong tot oud”, zegt Koichi Endo. De nationale regels werden eveneens aangepast. In de lagere leeftijdscategorieën bestonden trainingen voortaan uit vaste routines, terwijl de oudere sporters geleidelijk vrijer mochten experimenteren met grote bewegingen. De organisatoren van nationale toernooien namen de structuur snel over.

„Je moet op jonge leeftijd een goede basis neerleggen. Het is moeilijk om aangeleerde fouten op latere leeftijd te corrigeren,” zegt Yasunori Tachibana. „Om deze reden moesten we terug naar de basis, de fundamenten van de sport”, vult Endo aan. „Terug naar de tijd dat we nog sterk waren, maar dan met een focus op onze jongste sporters.”

Het was een langdurig proces met groot resultaat. Hoewel de binnenlandse concurrentie in rap tempo steeg, bleef open communicatie binnen de turnsport de norm. „Het is de voornaamste reden dat we ook weer beter gingen presteren op internationaal niveau”, zegt Tachibana.

De opbouw ging gestaag. Tijdens de Olympische Spelen van Sydney in 2000 stond geen enkele Japanse turner op het podium. In 2003 won Takeshima Kashima plotseling twee wereldtitels in het Amerikaanse Anaheim. En een jaar later heroverde het mannenteam de olympische titel in Athene. Het was de enige gouden medaille voor Japan.

Het gebeurde precies toen de talenten die waren opgeleid onder het nieuwe systeem, de professionele rangen begon binnen te treden. Sindsdien is Japan niet meer uit de top drie op de wereldranglijst gevallen. „Het is een uitzonderlijke prestatie, vooral als je bedenkt dat de concurrentie met wereldmachten als China, Rusland en de Verenigde Staten sterk is toegenomen,” zegt Endo.

Nog een onvoorziene meevaller was de brand die in 2001 uitbrak in de sportfaciliteit van de Nihon Taiku Universiteit, de grootste sportuniversiteit van Japan. „Hier was mijn club destijds in gevestigd. We waren alles kwijt”, herinnert Tachibana zich. Omdat het een van de meest vooraanstaande turnverenigingen van Japan was, kregen ze een trainingsplek aangeboden bij het Japanse Instituut voor Sport en Wetenschap (JISS).

Gloednieuw trainingsmateriaal

Hier kregen de sporters toegang tot gloednieuw trainingsmateriaal, een restaurant gespecialiseerd in voeding voor topsporters en herstelfaciliteiten waar altijd een sportarts klaarstond. „Vroeger moesten geblesseerde sporters naar een gewone dokter en van gepersonaliseerd dieetadvies was er geen sprake. We zagen onze turnprestaties in recordtempo verbeteren”, zegt Tachibana. „Andere clubs zagen dit ook en gingen ons nadoen. Inmiddels is het standaard om deze faciliteiten in huis te hebben.”

De Japanner Shinnosuke Oka tijdens de kwalificaties op het onderdeel rekstok.

De allure van de turnsport was helemaal terug toen Kohei Uchimura in 2007 bij het Japanse team kwam. „Zijn ouders waren eigenaar van een turnclub, dus hij kreeg van jongs af aan al veel mee”, vertelt Endo. „Hij is een voorbeeld van de nieuwe stijl. Keihard trainen, veel focus op de basis en de grote bewegingen komen dan vanzelf.” Uchimara won twee keer olympisch goud op de meerkamp en een keer met het team, en werd zes keer op rij wereldkampioen allround. Het leverde hem de bijnaam ‘Koning Uchimura’ op en hij werd een nationale held. „Inmiddels staat een hele ploeg gymnasten van zijn niveau paraat”, zegt Endo.

Uitdagingen liggen op de loer

Ondanks de wederopstanding wordt er bezorgd naar de toekomst gekeken. Japan is snel aan het vergrijzen en het geboortecijfer daalt steeds sneller. „Dat is nu onze grootste uitdaging”, zegt Endo. „Veel basisscholen sluiten, waardoor het moeilijker wordt om jonge topsporters te vinden. Ook raken we trainingsplekken kwijt, veel kinderen leren nu turnen in de gymzaal.”

Grotere sportfaciliteiten bestaan wel en worden gerund door gemeentes. In Tokio zijn er genoeg te vinden, maar daarbuiten gaat de ene na de andere dicht. Door de krimpende bevolking dalen het aantal betalende gebruikers en de belastinginkomsten waarmee gemeentes het onderhoud financieren. „Dit heeft ook nationale gevolgen voor het budget dat wij krijgen,” zegt Tachibana, nu nationale teamcoach van Japan. „Daarom zijn we opties aan het verkennen om op andere manieren jonge sporters te trekken.”

Een van de plannen is onderwijsplanning en -financiering, een idee dat in andere landen al bestaat, maar in Japan nog amper van de grond is gekomen. „Ouders hier zijn bang om hun kinderen richting een sportcarrière te duwen omdat ze vrezen voor hun toekomst daarna”, legt Tachibana uit. „Hierdoor verliest de sport veel potentie. Daarom ontwikkelen we nu een duaal programma waarbij we jong talent academisch ondersteunen tijdens hun professionele sportloopbaan. We krijgen positieve reacties, maar het is voorlopig aftasten wat wel en niet werkt.”

De groeiende vrees voor de toekomst van de sport doet echter niets af aan de hoge verwachtingen van de turners die dit jaar naar Parijs gaan. „Ik zet mijn geld op Daiki Hashimoto”, zegt Endo. „Hij is in topvorm en misschien zelfs de beste gymnast die we ooit gehad hebben.”

De 22-jarige Hashimoto doet sinds vijf jaar internationaal mee, en werd al onder meer olympisch- en wereldkampioen op de meerkamp. „Hij is zeker de beste, maar het huidige team heeft veel meer absolute toppers mee”, zegt Tachibana. „Daarom heb ik hoge verwachtingen van de hele ploeg.”

Opinie | NSC, Nieuw Sociaal Geknakt

admin
November 23, 2024
0

In de praktijk heeft de kiezer vaak ongelijk. Volgens het cliché is het omgekeerd, maar bekijk alle nieuwe politieke partijen sinds de eeuwwisseling en zie het resultaat. Ik maakte een lijst en kwam tot zestien nieuwe partijen die sinds 2000 door professionele media en opiniepeilers relevantie werden toegekend.

Leefbaar Nederland, de LPF, de Partij voor de Dieren, Trots op Nederland, 50Plus, Forum voor Democratie, Volt, Nieuw Sociaal Contract, etc.

Vaak gevormd uit betrokkenheid bij de democratie: burgerzin. Ze debatteerden onderling, schreven beginsel- en verkiezingsprogramma’s, ze presenteerden hun leider – Pim Fortuyn, Peter R. de Vries, Rita Verdonk, Pieter Omtzigt, etc.

Daarna volgde doorgaans een periode van populariteit – meestal alleen in peilingen, soms ook op verkiezingsdag. Vervolgens zakten ze weg in een complex van onderlinge kift, zelfoverschatting of, meestal het belangrijkste, een gebrekkig inzicht in de democratische praktijk.

Democratie is aan de tekentafel eenvoudiger dan in de werkelijkheid. Zorgvuldig geformuleerde idealen botsen er op die van anderen. En democratische gezindheid kan ook ongemakkelijke conclusies oproepen: zie de NSC-Kamerleden die na de uitslag vorig jaar, hoewel hun partij een gedoogrol wilde, moesten aanzien dat de PVV aanstuurde op regeren met NSC.

Stapjes

Je las het in het oprechte interview dat de opgestapte Rosanne Hertzberger (NSC) aan NRC-collega Guus Valk gaf. Zij had weinig tot niets met de wereld van Wilders. Maar zij is ook democraat. „Hadden wij tegen Nederland moeten zeggen: wij gaan onder geen beding met de PVV samenwerken, ondanks haar grote democratische mandaat?”

Zo vrat de democratie aan haar wereldbeeld. „Kunnen we het niet tóch proberen, met rechtsstatelijke waarborgen, met goede afspraken vooraf? Het is een proces van acceptatie geweest, het is in stapjes gegaan. Ook bij mij.”

Het veranderde de culturele afstand tussen beide partijen niet. NSC-oprichter Omtzigt noemde eerder zijn katholieke achtergrond „een bron van inspiratie”. Het populisme van Geert Wilders is altijd volmaakt atheïstisch geweest. Voor politiek gewin is wat hem betreft vrijwel elke normoverschrijding een optie.

Omtzigt wist het uit eigen waarneming. Maar ook hij zette de stapjes die Hertzberger zette. Zo gebeurt het nu dat de man die als CDA-Kamerlid in 2010-2012 ervoer dat het CDA door de samenwerking met de PVV in crisis raakte, nu ervaart dat NSC door de samenwerking met de PVV in crisis raakt.

Geknakt

Hoewel ik me afvraag of hij dit voldoende doorziet. In korte tijd twee bewindslieden verloren, twee Kamerleden, al bijna een jaar beroerde peilingen. Een partij die een gezonde bestuurscultuur nastreeft, maar deelneemt aan een coalitie met een zeer ongezonde bestuurscultuur. Een partij die het belang van visie onderstreept maar in een coalitie werkt met een stapeltje standpunten – het ‘Hoofdlijnenakkoord’ – dat allesbehalve een visie bevat.

Wat dit betreft had Omtzigts zonnige terugkeer naar het Binnenhof, woensdag, iets absurdistisch: de grondlegger, voor de tweede keer hersteld (?) van een burn-out, die het gedeelde leiderschap van een partij op zich neemt die na een jaar werken met de PVV ook zelf opgebrand lijkt: Nieuw Sociaal Geknakt.

Nu keek ik van een afstand vaak wel op van de aanhoudende berichtgeving over Omtzigts welbekende grillen. Niet altijd onlogisch gezien zijn rol in de formatie. Tegelijk veranderden de normen.

Premier Ruud Lubbers (1982-1994, CDA) was zo hyperactief, leert een recente biografie, dat hij een dwangmatige behoefte had zich met andermans portefeuille te bemoeien. Zijn opvolger Wim Kok (1994-2002, PvdA) kon zo ijzig chagrijnig zijn dat sommige bewindslieden hem liever uit de weg gingen. Mark Rutte (2010-2024, VVD) werd soms zo boos zijn dat hij de gordijnen uit de rails trok.

Allemaal bekende feiten, die tijdens hun politieke leven hooguit zijdelings aandacht kregen: media concentreerden zich op inhoudelijke keuzes en machtsverhoudingen. In deze coalitie is het anders: de media-aandacht voor inhoud en macht verliest het van media-aandacht voor Omtzigts gecompliceerde persoonlijkheid. Maar is dat nou de kern van het probleem?

Ontluisterend

Deze coalitie heeft een andere handicap die het gemier over personen verre ontstijgt: het totále gebrek aan bestuurlijke capaciteit van de PVV. Toen de eerste verkenner, PVV-senator Gom van Strien, afviel na enkele dagen NRC-onderzoek – deze week bevestigd door het Hof – had de PVV niemand meer om haar regierol in de formatie waar te maken.

Wilders koos voor een verkenner uit de PvdA, Ronald Plasterk, die ook in de problemen kwam door NRC-onderzoek. Hij werd later niettemin Wilders’ kandidaat-premier maar moest zich, mede onder druk van VVD-kopstuk Johan Remkes, terugtrekken voor die functie.

Het gevolg: een formatie die tegen het einde niet eens een kandidaat-premier had. Ontluisterend.

Een krankzinnige zoektocht volgde, talloze kandidaten werden gepolst, uiteindelijk zei Dick Schoof ja. Intussen kwam Wilders’ kandidaat-vicepremier, beoogd minister van Asiel en Migratie Gidi Markuszower, niet door de AIVD-screening. Andere PVV-brekebenen zonder rechtsstatelijk besef traden aan.

En de vrouw die Markuszower verving, Marjolein Faber, grossiert op het belangrijkste beleidsterrein voor dit kabinet – asiel en migratie – in blunders en ander geknoei. Om maar te zwijgen van haar kappersrekening, waar Henk en Ingrid zich een heel jaar van kunnen laten knippen.

Capitulatie

En het pijnlijkste tijdens Omtzigts afwezigheid was dat NSC zelfs afzag van steun aan een D66-voorstel dat de PVV zou hebben gedwongen een ledendemocratie te vormen, waardoor ook die partij mensen zou gaan opleiden.

Eerder bepleitte Omtzigt zelf dat alle parlementaire partijen „intern democratisch” moeten worden. Waarna Wilders hem toebeet: „Waar bemoei jij je mee?”

Dus toen vorige maand uitkwam dat NSC er zich inderdaad niet meer mee bemoeide, gaf de partij de autonomie op die ze in de formatie bedong: ze capituleerde voor Wilders.

Notulen

Het voorlopige dieptepunt was dinsdag, toen oppositieleider Frans Timmermans (GL-PvdA) een debat aanvroeg na berichtgeving over het vertrek van staatssecretaris Nora Achahbar (Toeslagen, NSC) wegens beladen discussies in het kabinet. Hij vroeg daarom ook publicatie van ministerraadnotulen. Nog in 2021 publiceerde het kabinet beladen uitingen in de ministerraad over de Toeslagenaffaire.

Het verschil:

Wilders in 2021, toen oppositie: „Alle stukken vrijgeven en morgen een debat.” In 2024, nu coalitie: „Geen steun voor het debat en geen steun voor de notulen.”
De VVD in 2021, toen coalitie: „Wij steunen een debat.” In 2024, nu coalitie: „Geen steun voor dit debat.”
Caroline van der Plas in 2021, toen oppositie: „Wij steunen de aanvraag voor dit debat, en wel zo snel mogelijk.” In 2024, nu coalitie: „Geen steun voor het debat.”

Niets stond NSC op papier in de weg de oppositie te steunen. Maar fungerend fractievoorzitter Nicolien van Vroonhoven zei: „Voor ons is de kous af.”

Er liggen een slordige twintig NSC-zetels voor het oprapen

In de democratie blijven in dit soort modderige omstandigheden alleen de beste politici overeind. Vaak is het acteertalent. Vaak is het democratische intelligentie: het vermogen voldoende principiële winst te boeken in een omgeving die je voortdurend uitdaagt je principes op te geven. Vaak zijn het de politici die (later) het verwijt krijgen dat ze geen visie hebben, dat ze opportunistisch zijn, plucheplakkers, leugenaars.

En juist dit soort kritiek op de politiek is sinds de eeuwwisseling de basis voor de populariteit van nieuwe partijen. Maar die basis blijkt telkens te smal. De visie, principes en zuiverheid die ze aanbieden, worden in de Haagse praktijk vanaf dag één op de proef gesteld, in de partij, in de Kamer, in een coalitie, en dat vergt een evenwichtskunst die maar weinigen beheersen: ziedaar de val van NSC.

Lego

In dat opzicht was de systeemkritiek van NSC achteraf vooral een Nieuw Sociaal Construct. Het had alles te maken met Omtzigts weerzin tegen de monistische houding van Rutte, diens beslotenheid, en het opereren van het CDA daarin. Vandaar zijn hang naar goed bestuur, visie, tegenmacht en openheid.

Hij bouwde een partij als een Lego-project. Mooi uitgedacht, correct opgezet, veelkleurig uitgevoerd. Maar niet bestand tegen de realiteit. Want als je kiezers na dit jaar van chaos zou vragen naar de premier van hun voorkeur – Schoof, Wilders, Omtzigt, Rutte? – lijkt me de kans erg groot dat ze Rutte aanwijzen.

De realiteit na deze week is dat de coalitie, mocht het echt niet meer gaan, het kabinet met een gerust hart kan laten vallen. Na alle vernietigende berichtgeving dit jaar, recentelijk gevoed door het vertrek van vier NSC-politici in twee weken en Omtzigts wankele terugkeer, staat de schuldige van de verstoorde coalitieverhoudingen in de beeldvorming wel vast: NSC. Het maakt het voor de anderen relatief veilig zo nodig aan te sturen op een val: de veroorzaker is bekend.

Dus als één van de andere drie het echt niet meer houdt: er is een uitweg. Een uitweg met een bonus: er liggen een slordige twintig NSC-zetels voor het oprapen.

Column | Schoofhondje

admin
November 23, 2024
0

Grappige kappersrekening van minister Marjolein Faber. Ze heeft haar dooie punten laten snoeien voor het schamele bedrag van 571 euro en 74 cent. Die Haagse kapper heeft het inmiddels drukker dan ooit. Honderden kansloze koppies grijpen hun kans. Zo ook ik.

Donderdag zat ik er en het was gezellig. We namen de wereld door. Iedereen vroeg of ik afgelopen vrijdag de persconferentie van dappere Dickie had gezien. Onze premier was na zijn door de mand gevallen kabinet in bloedvorm. Vooral dat mantra over racisme was adembenemend. Hoe zei hij het ook alweer? Er was in Den Haag geen racisme. Hij kon het niet vaak genoeg zeggen. Niet in de regering en niet in de fracties. Ik dacht aan staatssecretaris Jansen. Dat is die van die Marokkanen. Inderdaad geen racisme rond het Binnenhof.

„Maar wel in de tram, de kroeg en de voetbalkantine”, lachte een klant die Dickie steevast ‘het schoofhondje van Geert’ noemde. Op dat moment belde een woedende Sywert. Omdat we met de hele zaak zin hadden om een beetje te lachen zette ik hem op de speaker. Sywert stak meteen van wal. Of ik nu mijn zin had?

„Ik niet alleen”, lachte ik, „het hele land vindt het leuk.” Hierop gaven alle klanten een spontaan applausje. Op datzelfde moment begonnen Bernd en Camille op de achtergrond keihard te schreeuwen.

„Zijn de heren overspannen of nog steeds gillend rijk?”, vroeg ik aan onze Melkmuil des Vaderlands. Nu begon Sywert zelf ook radeloos te foeteren. Hij was onschuldig en dat ging hij nu bewijzen. Het woord smaad viel. Laster uiteraard ook. Ik was nog niet van hem af.

Jij ook niet van mij, dacht ik zacht in mezelf, waarop de klanten vroegen of ik die gluipkop wilde ophangen. Op dat moment zwaaide de deur open. Een sterk vermagerde Frans Timmermans betrad de winkel. Glimmend van trots zei hij: „Ik ben afgevallen.” Een oude dame keek de limbo smalend aan en zei: „Maar dat was je toch al bij de verkiezingen schat!” Hierop draaide Fransje zich geïrriteerd om en beende de Van Loostraat in. Vroeger konden die zuiderlingen nog wel eens tegen een geintje.

Voor ik het wist kreeg ik weer telefoon. Netanyahu dit keer. Of Wilders in de zaak was? Nee, alle blondeerstoelen waren bezet met onzekere botoxdames. Dan wilde hij Casper.

„Bedoel je Veldkamp?”

Ja, die bedoelde hij en of ik tegen hem wilde zeggen dat hij niet hoefde te komen. Ze zouden hem daar meteen arresteren of gewoon laten omleggen door de harde kern van Maccabi. Of ik had gehoord dat hij gezocht werd door dat Strafhof?

Wat ik er van vond? Ik legde uit dat ik nog wel eens schrik van fotootjes van uitgemergelde kindertjes met hongerogen en dat die plaatjes me ergens aan doen denken. Net als de hulpgoederen die worden tegengehouden. Daarna fluisterde ik voorzichtig dat ik 40.000 doden ook wel wat aan de hoge kant vind.

„Antisemiet” brieste hij en hing op.

„Hij heeft zijn dag niet”, sprak mijn buurman die alleen zijn snor liet bijpunten.

De klanten vroegen me om het niet over politiek te hebben. Een oude dame lachte: „Voor je het weet heb je bonje met humorloze rechtse of linkse minkukels.”

We kregen het veilig over de tuinkabouter van MDMA die in Brabant is aangehouden. Daarna vroegen we ons af of in die roomse provincie een kerststalletje met het hele zootje van geperste cocaïne een leuk idee zou zijn. Dus Jozef, Maria, de herders, de os, de ezel en dat je na het kerstdiner met de hele familie de kleine Jezus uit zijn kribbe snuift.

Een keurige Haagse meneer begon over het Belgische bejaardenhuis waar ze strippers hadden ingehuurd en dat hij zich daar nu ging inschrijven.

„Of moet ik tot mijn urn sjoelen en scrabbelen?”, lachte hij.

Toen was ik aan de beurt. In tien minuten was ik geknipt. Kosten 10 euro.

Ik zei tegen de kapper dat ik dacht dat hij hartstikke duur was.

„Soms”, knipoogde hij, „heel soms!”

Wat vindt NRC | Europa mag zich niet laten verblinden door vage hoop op vrede in Oekraïne

admin
November 23, 2024
0

Sinds de overwinning van Donald Trump hangt de belofte van een spoedig staakt-het-vuren in Oekraïne in de lucht. Trump heeft beloofd dat hij dat binnen 24 uur na betreden van het Witte Huis wel even zal regelen. Niemand neemt die aankondiging letterlijk en het duurt ook nog twee maanden voordat Trump president is, maar een staakt-het-vuren beheerst inmiddels het gesprek over de oorlog.

Het vooruitzicht op een wending ten goede in Poetins oorlog is na ruim 1.000 dagen een perspectief waar velen zich graag aan vastklampen. Wie gunt Oekraïners niet een leven in vrede en veiligheid?

Maar met de belofte ligt ook wensdenken op de loer. Om tot een staakt-het-vuren te komen, moeten nog vele hordes worden genomen. En als het al lukt, betekent dat geenszins dat Europa zal terugkeren naar een onbekommerd tijdperk van vredesdividend en goedkoop gas uit Rusland.

Ook met een staakt-het-vuren zit in het Kremlin een onberekenbare autocraat die gezocht wordt voor oorlogsmisdaden. Europa zal daarop nog jaren moeten antwoorden met een stevige én kostbare militaire afschrikking én met vergaande militaire en economisch steun voor Oekraïne.

Vooruitlopend op eventuele onderhandelingen is de oorlog in de afgelopen week geëscaleerd. Mocht het tot gesprekken komen, dan willen beide partijen zo sterk mogelijk staan. De VS gaven, eindelijk, de inzet van langeafstandsraketten op Russisch grondgebied vrij en leverden omstreden antipersoonsmijnen. Oekraïne nam doelen in de regio Bryansk onder vuur. Rusland wees weer eens uitdrukkelijk op zijn kernwapens.

De twee hoofdrolspelers hebben alvast hun posities gemarkeerd. Het Kremlin liet doorschemeren dat het wel wil praten, maar dat het niet van plan is bezet gebied op te geven en het niet zal accepteren dat Oekraïne lid wordt van de NAVO.

Onduidelijk is of president Poetin daadwerkelijk bereid is te onderhandelen, of dat hij alleen maar aan de onderhandelingstafel gaat kijken of er iets te halen valt. En er is altijd het risico dat hij een gevechtspauze aangrijpt om te hergroeperen. In de entourage van Trump is geopperd dat de VS nog genoeg economische machtsmiddelen hebben om druk op Poetin uit te oefenen. Ook de inzet van langeafstandsraketten op Russisch grondgebied zou een drukmiddel kunnen zijn.

De Oekraïense president Zelensky heeft Trump onthaald op een charme-offensief. Zo zei hij deze week dat de kans op vrede met de komst van Trump is gestegen. Eerder uitte hij zich positief over zijn ontmoeting met Trump in september in New York. Zijn overwinningsplan bevat suggesties die duidelijk bedoeld zijn om Trump te paaien. Zo oppert Zelensky de mogelijkheid om gezamenlijk met bondgenoten de delfstoffenrijkdom van Oekraïne te ontginnen. Ook spiegelt hij de VS voor dat het goedgetrainde en ervaren Oekraïense leger straks de taken van Amerikaanse militairen in Europa kan overnemen.

Zelensky wil met steun van de VS het gesprek aangaan, maar zal formeel nooit accepteren dat bezet gebied Russisch wordt en hamert op snelle toetreding tot de NAVO, de beste veiligheidsgarantie die hij zich kan wensen. In de VS is geopperd dat een bestandslijn bewaakt moet worden door een internationale of Europese troepenmacht.

Het is aan Zelensky om te bepalen wanneer hij gesprekken aangaat en wat hij over heeft voor een staakt-het-vuren. Maar wat daar straks op tafel komt is ook van groot belang voor de veiligheid van Europa.

Zo zou het uit moreel én strategisch oogpunt moeilijk verteerbaar zijn als Poetin een overwinning zou kunnen claimen. Rusland houdt nu ongeveer een vijfde van Oekraïne bezet. Het zou onacceptabel zijn als Rusland dat als oorlogsbuit zou kunnen houden. Het zou een signaal zijn dat agressie loont. Het zou een aanmoediging zijn voor Poetin én voor andere autocraten met ambitie om basale omgangsregels tussen staten te schenden.

De gedachtevorming over onderhandelingen is nog pril, maar dit is wel het moment om vooruit te denken over randvoorwaarden. Een Oekraïense vrede is ook een Europese vrede. Het zou een geschenk zijn voor Oekraïne als het in 2025 langs diplomatieke weg tot een staak-het-vuren komt, zoals Zelensky hoopt. Maar het is ook van het grootste belang dat Poetin en geestverwanten niet tot nog meer agressie worden aangemoedigd. Europa moet intussen beseffen dat een staakt-het-vuren iets anders is dan langdurige vrede en zich voorbereiden op een lange fase van afschrikking met hoge defensie-uitgaven.