Elke hijs is anders, zegt kraanmachinist Kees de Bruin

‘De Cooltoren in Rotterdam is 154 meter, daar heb ik twee jaar aan mogen werken. En zeven maanden aan De Rotterdam op de Wilhelminapier. Die is 145 meter en mijn cabine zat op 165 meter hoogte. Ik moet zorgen dat zo’n gebouw de lucht in gaat.

„Toen ik net begon als torenkraanmachinist was er een oudere collega die zei: ‘Ik moet dingen aan je leren maar ik kan niet precies vertellen hoe ik het doe.’ Pas nu, achttien jaar later, begrijp ik wat hij bedoelde.

„Elke hijs is anders. Een kubel met betonspecie moet je heel anders draaien dan elementen voor een gevel die je laat zakken in een smalle spelonk tussen twee gebouwen. Dat kan alleen als je je rust bewaart, de last rustig houden. Rekening houden met de wind. En door teamwerk met je rigger onder de kraan. Die pikt dingen aan, geeft aanwijzingen via de portofoon. Soms heb je er een hijsje tussen waarvan je denkt als je van boven kijkt: dat is onmogelijk. Maar dan lukt het toch en dat is kicken.

„Mijn foto’s maak ik meestal aan het begin van de dag, als het net licht is, het blauwe uurtje, of als ik iets anders moois zie, een zonsopgang, een regenboog boven zee toen ik in Scheveningen draaide, mist, de Erasmus-brug, gebouwen boven de wolken. Gewoon klik-klak. Boven in de foto zie je altijd wel de giek van de kraan, ik probeer zo min mogelijk in te zoomen. Dit is wat ik zelf ook zie uit de cabine. Vroeger postte ik op Facebook, en nu op Instagram, maar ik post lang niet alles. En ik bewerk niks.

Foto’s: Kees de Bruin

„Ik zit nou op een klein bouwputje in Sassenheim, op een kraantje van dertig meter, maar de giek is toch zestig meter lang en het wordt nooit routine, want elke hijs is anders. Ik heb hier ook weinig tijd om te fotograferen omdat een last meteen boven is.

„Je bent lang alleen boven, daar moet je wel tegen kunnen. Als je naar beneden moet klimmen om te schaften is het schaften alweer bijna voorbij, dan maak ik liever een wandelingetje naar het contragewicht. Hoogtevrees heb ik niet. Ja, een keer in de kabelbaan van Plopsaland, toen overviel het me. Want dan heb je geen controle.

„Dit werk is echt een soort verslaving. Op mijn vakantiefoto’s staan ook veel torenkranen. En ik was laatst in Dortmund met mijn zoon en hij zei: ‘Ik weet hoe jij de weg terugvindt naar het hotel, aan de hand van bouwputten en steigers.’ Dat klopte.

„Ik zou heel graag nog eens naar 200 meter-plus willen. Dat is wel een droom. Het maakt niet uit waar, maar het mooiste zou zijn in Rotterdam. Als ik er niet meer ben staan die gebouwen er nog steeds. En op de kraan ben ik zelf een deel van de skyline.”

Foto’s: Kees de Bruin

Delen





Mail de redactie