Een Fin met Indiase muziek, en het einde van Childish Gambino

Posted on July 26, 2024 by admin

Al sinds The Beatles sitarspeler Ravi Shankar ontdekten (en lang daarvoor) zijn westerse musici gefascineerd door Indiase muziek. Die klinkt totaal anders. Westerse muziek is ‘verticaal’: musici stapelen graag noten op elkaar om samenklanken te vormen. Indiase musici denken horizontaal, in melodieën die zich met verfijnde fraseringen ontvouwen tegen een onveranderlijke grondtoon.

Wat zou het leuk zijn, dachten The Beatles en co, om die twee werelden te combineren. Van componist Terry Riley tot fusionband Mahavishnu Orchestra heeft dat allerlei interessante mengvormen opgeleverd. De Finse componist Arto Koskinen (1947), sinds de jaren 60 in de ban van Noord-Indiase muziek, ontwikkelde een ‘synthese’ tussen beide klassieke tradities, gebaseerd op een aantal ‘fundamentele verwantschappen’. Die gelden ook voor Afro-Amerikaanse muziek, het derde ingrediënt in zijn mix.

Er valt veel te zeggen over die vermeende verwantschappen, maar belangrijker is: hoe klinkt het? Meesterpianist Joonas Ahonen heeft zeven werken van zijn landgenoot Koskinen opgenomen. Op voorhand vermoed je een probleem: de intonatienuances die zo cruciaal zijn in Indiase muziek bevinden zich tússen de toetsen en kun je dus niet spelen op een piano. Leidt dat niet tot inwisselbare ‘Indiaas’ gekruide melodietjes die niets te maken hebben met een muzikale dialoog, laat staan een synthese?

Koskinen weet die valkuil te omzeilen. Bij hem geen vrijblijvend gemijmer door de exotische intervallen van een oosterse modus, maar doortimmerde composities op westerse klassieke leest. Het zijn polyfone stukken, waarin verschillende stemmen zich gelijktijdig ontwikkelen. De meeste zijn meerdelig en allemaal bevatten ze canons of fuga’s, waarin een thema beurtelings door verschillende stemmen wordt ingezet, terwijl de andere stemmen zich er kunstig omheen krullen.

Net als J.S. Bach, de grootmeester van het genre in de barok, laat Koskinen zijn fuga’s vaak voorafgaan door een vrije prelude. Het effect is verrassend. De preludes hebben nog wel een zweempje ‘Indiase’ melodiek, zoals het titelstuk ‘Fuga Indiana’, of een motief dat aan blues of jazz doet denken. Maar de fuga’s die daarna volgen, nemen telkens een heerlijk onvoorspelbare vlucht. Een vleugje Keith Jarrett, modernistische stekeligheid, een ijle en etherische sfeer, op een stevig bedje van barokke vormbeheersing.

Neem ‘Triamonia’. Het eerste deel, een canon, klinkt alsof een jazzpianist tijdens de lunch een blueslick ontdekt in een stuk van Debussy. De fughetta daarna introduceert een ritmische puls en het derde deel, met een dreunende basdrone en weer die bluescadens, zweept de energie op met manische nootherhalingen en extatische quasi-improvisaties. Het is een wonderlijk geheel, maar het werkt.

Koskinen heeft precies deze zeven stukken twintig jaar geleden ook zelf op cd gezet. Aan de klankschoonheid van Joonas Ahonens interpretatie kan hij niet tippen, maar Koskinens eigen versie, kaler, harder, duisterder, heeft ook haar charme.

Joep Stapel

Dit was het dan, veertien jaar Childish Gambino

Eens in de zoveel tijd komt er in de kunsten een genie voorbij. Zo iemand die alles probeert en bij wie vrijwel alles slaagt. Een cultureel omnivoor. In hiphop is dat ontegenzeglijk Donald Glover, muzikaal beter bekend als Childish Gambino. Muzikant, acteur, schrijver, rapper, zanger. Hij kan het allemaal, en goed ook. De nu veertigjarige Glover brak in 2006 door met zijn alter ego Derrick, een komisch typetje op YouTube. Muziek maken deed hij als bijbaantje, met zijn 2010 nerdy mixtape I Am Just A Rapper. Later kreeg hij een rol in serie Community, en nog weer later maakte hij zijn komische serie Atlanta.

Maar zijn grootste bekendheid vergaarde hij als muzikant, als zingende rapper. Zijn doorbraak bij het écht grote publiek kwam in 2016, met zijn megahit ‘Redbone’. In 2018 bracht hij ‘This is America’ uit, een maatschappijkritisch nummer met bijbehorende videoclip. Inmiddels al bijna een miljard keer bekeken, zien we Glover in de video in de camera rappen en dansen, met een groepje dansers om hem heen. In een grote loods volgen we hem op de voet, terwijl hij een gevangene en een gospelkoor met een AR15 neermaait. Op de achtergrond ontstaat steeds meer geweld en chaos, terwijl Glover vrolijk door blijft rappen en dansen. Entertainment leidt ons af van de werkelijke problemen, wil hij maar zeggen.

Vorige week kwam Glovers zesde en tevens laatste album uit: met Bando Stone and The New World begraaft Donald Glover zijn alter ego Childish Gambino. Hij haalt geen voldoening meer uit het maken van muziek, zei hij tegen The New York Times. Eeuwig zonde, maar Donald Glover zou Childish Gambino niet zijn als hij niet met een groots project zijn muzikale zelfmoord zou willen bezingen.

Misschien was de druk om met een echt grootse knal te gaan, net wat te hoog: er ontbreekt een rode draad. Het album is de soundtrack van een film die Glover binnenkort uit zal brengen. Het verschil in energie, sound en concept tussen elkaar direct opvolgende nummers, zou door de film aan elkaar gebreid kunnen worden. En toch, zoals de cultureel omnivoor in hem betaamt, brengt hij van alles samen: gospel, pop, jersey club, blog-era funky hiphop, gangsterrap, softrock en jazzy breakbeats. Er staat zelfs een nummer met de Texaanse psychedelische rockband Khruangbin op.

Een enkele keer werkt het experiment echt niet. ‘Running Around’ bijvoorbeeld, is suffe softrock die de zachtheid nergens loslaat en daarmee een stille dood sterft. Maar een track die eruit springt is ‘Yoshinoya’, een vlijmscherpe raptrack, dat halverwege tegen een Kanye West-achtige bridge aan schuurt. Ook ‘No Excuses’ is een parel. Een langzaam, jazzy geluidslandschap vol vervoering, dat hij samen met filmcomponist Ludwig Göransson (Oppenheimer) creëerde. Ook het poppy ‘Dadvocate’ luistert lekker weg zonder dat het aan je voorbijgaat – Glover is er openhartig over de worstelingen die bij het vaderschap horen.

Al met al is het een geslaagd laatste project, maar valt niet te ontkennen dat Glover zijn ware muzikale nalatenschap als Gambino op eerdere albums schreef. Hoe dan ook, dit was het dan. Veertien jaar Childish Gambino. Al weet je het in de muziek nooit.

Jonasz Dekkers

Ook uit:

Frenna – Pink Summer

Frenna doet op zijn roze album wat hij het beste doet: zoete melodietjes aan elkaar rijgen op toegankelijke, dansbare popmuziek. Interessant is dat dit nu gebeurt op afrobeat en amapiano. Herkenbare refreintjes, zoals ‘Meisje Luister II’ (naar de culthit van Kleine Viezerik uit 2010), wisselt hij af met spitse beats en zomerse samples, zoals ‘Girls Wanna Have Fun’. Het is af en toe wat dun, maar reken maar dat Pink Summer de zomerlijstjes zal domineren. (JD)

Denzel Curry – King of the Mischievous South Vol. 2

Het nieuwe album van rapper Denzel Curry is een half uur durende, heftig opzwepende, blazende Memphis-hiphoptrip. Opschepperij op driftige beats met gruizige vocale hooks, ondersteund door een scala aan mede-opscheprappers als 2Chainz en A$AP Ferg. Het is wat repetitief, maar als je ervan houdt, is het heerlijk. Misschien wel hiphop zoals het genre voor de buitenstaander klinkt. Dat is het soms ook gewoon. En dat is goed. (JD)

Rema – Heis

Van ‘Calm Down’, zijn zachtaardige megahit op TikTok, schiet de Nigeriaanse ster Rema nu de andere kant op. De doorgaans langzame, Zuid-Afrikaanse amapiano is pijlsnel geworden, de kenmerkende logdrum beukt als house door de speakers. Het is cruise, ook wel de Nigeriaanse reactie op amapiano. Snel, dansbaar, hyped-up, amapiano voor undergroundclubs. Rema brengt het naar de mainstream en helpt amapiano uitwaaieren en volwassen worden. (JD)

Hiatus Kaiyote – Love Heart Cheat Code

Op het eerste gehoor klinkt het alsof Hiatus Kaiyote het kalm aan is gaan doen op Love Heart Cheat Code: wat minder focus op complexiteit, en meer zoete melodie. En toch is er genoeg avontuur onder de oppervlakte. Het heerlijke ‘Telescope’ bijvoorbeeld, waarin elk refrein is gebaseerd op de Hubble-foto die op de verjaardag van de vier bandleden is gemaakt. Een zwoele, meeslepende ontdekplaat, met in de staart nog ijzersterk venijn. (Peter van der Ploeg)

Jeroen Elfferich – Infinito

Jeroen Elfferich studeerde slagwerk, maar maakt minimal music voor piano die hij zelf uitvoert. Je hoort duidelijk Simeon ten Holts Canto ostinato terug, al lijkt het radicale vroege werk van Glass en Reich voor Elfferich een belangrijkere inspiratiebron. Zijn motieven zijn koel en conceptueel, en hij brengt ze met opsmukloos en percussief toucher. (JS)

Conspirare – Robert Kyr: Earth Vigil

Belangrijk onderwerp, zijige muziek, denk je bij een titel als Earth Vigil. Dat klopt wel ongeveer. Componist Robert Kyr schreef voor het uitstekende koor Conspirare een oratorium vol grote woorden om klimaatverandering aan te kaarten. De muziek is voorspelbaar welluidend en tam, maar bevat ook mooie verstilde momenten (‘Tree of life song’). (JS)

Vikingen, wolvengehuil en kronen van hertengewei, zo verbroedert Heilung het publiek

admin
September 22, 2024
0

De Noors/Deens/Duitse band Heilung staat bekend om zijn theatrale presentatie, én om zijn rituele opzet. Heilung (‘genezing’) wil zichzelf en het publiek helen en verbroederen. Als intro staat zo’n twintig man in een kring op het podium van de uitverkochte Afas Live, Amsterdam. Hoofdman Kai Uwe Faust vertelt met dringende stem dat we allemaal gelijk zijn, want allen „afstammend van dat ene grote wezen”.

Zangeres Maria Franz draagt witte kleding, een wit masker voor haar ogen en op haar hoofd een hertengewei. Faust draagt een versierde helm en bontcape. Ze staan onder een dak van takken en bladeren, mist kringelt tussen de bandleden, op de vloer liggen botten. Het publiek is goed voorbereid: mannen hebben horens in het haar, mannen en vrouwen dragen suede rokken en zwarte vegen op hun gezicht.

Voor hun stijl en muziek putte Heilung uit de stijl van Vikingen, horror en mythologie – elementen die meer Scandinavische folkrockgroepen gebruiken. Toch ontstaat in de handen van de twintig man, aangevoerd door de voormalige tatoeerder Faust, iets bijzonders. De verkleedpartij past bij hun ritualistische klank. De afgelopen tien jaar ontwikkelde Heilung een strak kader voor hun nummers die soms zeven of negen minuten duren. Bijna elk lied is traag, wordt aangevuurd door diep rommelende drums, en krijgt een laag galm. Op de achtergrond murmelen keyboard en viool.

De ijselijke stem van Maria Franz klieft door deze duistere elementen, roept uitgerekte jammerklachten, of galmt woordloos. Naast haar klinkt Faust als half mens, half didgeridoo, zijn onderaardse gegorgel als een bezwering.

Heilung haalt inspiratie uit de stijl van de Vikingen, mythologie en horror. Foto Andreas Terlaak

Binnen de geheimzinnige sfeer past geen praatje met de zaal, Faust communiceert via indringend wolvengehuil dat onmiddellijk wordt beantwoord met nog harder gejank van het publiek.

Heilung is geïnspireerd door oude Germaanse en IJslandse teksten, en zingt behalve in het Deens ook in deze uitgestorven talen. Ze hebben het over goden en oorlogen, over natuurgeweld van gletsjers en storm, en ondertussen is er tweespalt tussen ‘koning’ Faust en ‘koningin’ Franz, te zien aan de ‘vechtdans’ die ze uitvoeren. Oorlog wordt verbeeld door zes figuren met grote ronde schilden die kreten brullen terwijl de strijddrums roffelen, in‘Krigsgaldr’ (‘oorlogsmagie’).

Er is ook humor: de dreigende schilden dienen bij een volgend nummer als frivool afdakje om onder te dansen. In de zaal wordt weinig bewogen, daar stompt het publiek een vuist in de lucht, of roffelt op het eigen hart. Dat de muziek uiteindelijk enigszins eentonig wordt is voor de fans geen belemmering. De wolven blijven huilen.

Harpist Lavinia Meijer: ‘De harp is een boomstam die houvast geeft in het leven’

admin
September 20, 2024
0

Achteraf bekeken ontkiemde de gedachte aan haar autobiografie Vleugels van papier vijf jaar geleden, zegt Lavinia Meijer (41), Nederlands bekendste harpist. Het was een zonnige oktoberdag in Californië. Ze had gespeeld op de première van de pocketopera Drowning van de Amerikaanse componist Philip Glass op zijn eigen Days and Nights Festival. Hij liet zich hiertoe inspireren door een vijf bladzijden tellend toneelstuk van de Cubaanse schrijfster María Irene Fornés, het verhaal van een man die een hartstocht opvat voor een vrouw op een foto.

„Daarna keken we een documentaire over de schrijfster”, vertelt Meijer, „over de laatste vijftien jaar van Fornés’ leven toen de ziekte alzheimer haar in de greep kreeg. Aan het slot gaat ze twee weken naar Cuba voor een ontroerend familiebezoek. Terug in New York is Fornés de hele reis weer vergeten. Zelfs het zien van de filmbeelden schudt haar geheugen niet wakker. Dit was de vrouw die eens zei: ‘Ik weet alles – de helft weet ik echt, de rest verzin ik.’ Het brein is een grillig organisme. Die nacht drong het tot me door dat er waarschijnlijk ook bij mij veel herinneringen in de kieren van het drukke bestaan verdwijnen. Ik begon notities te maken in mijn telefoon over wat me nog bijstond van vroeger.”

Adoptiekind

Lavinia Meijer ontpopte zich deze eeuw als de aanvoerder van een jonge generatie harpisten die het van oorsprong lieflijke instrument enerzijds een nieuw en rauwer imago gaf en anderzijds de meditatieve dimensies verdiepte. In haar voorstellingen verkent ze – door naast muziek ook teksten, kunst, geluidsfragmenten, video’s en animaties te gebruiken – maatschappelijke en filosofische vraagstukken.

Op een cafétafel in het Amsterdamse Volkshotel ligt het boek Vleugels van papier, de titel ontleend aan het lied Verdronken vlinder van Boudewijn de Groot en Lennaert Nijgh. „We zongen dat wekelijks op de basisschool”, zegt Meijer. „Het verhaal sprak tot mijn verbeelding: de tere vleugels bieden de vlinder een benijdenswaardige vrijheid en maken het dier tegelijkertijd breekbaar. Het herinnert me aan de ontdekking van Glass’ muziek. Zijn stukken geven me altijd het gevoel van een vorm van sterven, maar met de belofte van een wedergeboorte. En hoewel ze me vaak naar beneden trekken, het donker in, blijft er een hoopvol licht te zien. Het tweede deel van Glass’ Metamorphosis roept een sterke kracht in me op – het gevoel van: hoe kwetsbaar mijn bestaan ook mag zijn, muziek geeft me vleugels.”

De rode draad van Vleugels van papier is de zoektocht naar identiteit voor de musicus, die als Soo-Ji ter wereld komt in Zuid-Korea. Na de scheiding van haar ouders wordt zij als peuter – met haar twee jaar oudere broer – toevertrouwd aan de zorg van haar vader, zoals in het Aziatische land dan gebruik is. Wanneer hij moet reizen voor zijn werk, laat hij de kinderen dagenlang aan hun lot over. De vierjarige broer Kyung-Sup bedelt in de buurt voedsel bijeen. Al snel ziet hun vader een kindertehuis als enige uitweg. Hij zal hen niet meer komen halen.

Die zomer zullen ze in een Nederlands gezin belanden. „We moeten er wel bij vertellen”, waarschuwt het adoptiebureau Wereldkinderen hun nieuwe ouders, „dat het meisje een abnormaal groot hoofd heeft. Misschien is ze niet helemaal in orde.” Onder nieuwe namen, Lavinia en Robbie Meijer, beginnen ze aan een tweede leven met een twee jaar oudere Nederlandse zus en later nog een Ethiopisch broertje.

In het boek verhaalt Meijer over haar ontdekking van muziek en de harp, die helpen bij het overwinnen van haar verlegenheid en het verwerven van eigenwaarde. „Musiceren gaf me het gevoel dat ik er echt mocht zijn. Een hartstocht vinden die meteen onvervreemdbaar van jou is, kan je door het leven gidsen. Muziek was niet iets dat mijn ouders me oplegden, waar zij meer van wisten dan ik. Dat heb ik altijd prettig gevonden. Zoals ik ook blij ben dat zij zelf een kind hadden, waardoor wij niet die leegte hoefden te vullen.”

Harpist **Lavinia Meijer**. Foto Andreas Terlaak

Redder en geredde

Op haar dertiende wint Meijer haar eerste concours. De winnaarsmentaliteit en het perfectionisme komen bovendrijven. Maar geleidelijk ontdekt ze ook een andere kant van de muziek. „In de puberteit – in verdrietige en emotioneel heftige periodes – kon ik me opsluiten met de harp, dan was dat instrument als het ware de enige die me begreep.”

Bij haar adoptie staat Meijer jarenlang nauwelijks stil. Het blijft meestal iets waar omstanders naar vragen. Zo’n zestien jaar geleden krijgt ze onverwacht bericht dat haar biologische vader haar zoekt. Het dwingt haar ongewild na te denken over haar ‘vorige leven’. Niet lang daarna besluit ze op tournee te gaan naar haar geboorteland Zuid-Korea. En dan neemt ze ook de volgende stap en regelt een ontmoeting met haar vader, een ontroerende gebeurtenis – maar hun relatie kent veel haken en ogen en staat nu weer op de waakvlam.

Niettemin wordt ze zich door die ervaring bewuster van de adoptieproblematiek. „Er ontstaat een vreemde modus van redder en geredde, of we dat nu willen of niet. Bij veel adoptiekinderen speelt op de achtergrond het idee: ik moet alles zelf kunnen, want wie weet zijn mijn ouders er morgen niet meer. Je voelt dat er iets kapot is gegaan. Maar voor mij is de harp er altijd geweest: een boomstam die houvast geeft in het leven, wat er ook gebeurt. Dat ervoer ik op momenten van grote kwetsbaarheid, bijvoorbeeld in mijn puberteit en bij mijn scheiding. En met de jaren merkte ik dat het instrument een spiegel is. Wat het mij biedt aan troost, kan ik op het podium delen met mensen in het publiek die dat nodig hebben. Eerst was dat een onwennige gewaarwording, maar nu kan ik het omarmen.”

Lavinia Meijers boek Vleugels van papier verschijnt bij uitgeverij Prometheus. Vanaf 17 oktober toert de harpiste twee maanden door Nederland met danser en poppenmaker Duda Paiva in de voorstelling Animalia Paradoxa over de legendarische natuurkenner Linnaeus. www.dudapaiva.com

Manu Chao is overrompelend terug, maar noem het geen comeback – London Grammar bulkt van gevoel

admin
September 20, 2024
0

Manu Chao maakt geen ‘comeback’ na zeventien jaar, hij doet wat hij wil

Na zeventien jaar pauze is er eindelijk een nieuw album van Manu Chao. Waar was de legendarische Spaans-Franse zanger al die tijd? Weinig artiesten houden hun woord, Chao wel. Als hij belooft niet aan de leiband van de muziekindustrie te lopen, dan verdwijnt hij zomaar zeventien jaar uit beeld. Niet omdat hij geen fans heeft, maar omdat hij belangrijke activistische doelen wil realiseren, in Brazilië, Barcelona, Mexico of Senegal. Hij wil demonstreren, uitzettingen voorkomen, watervoorraden veilig stellen.

En nu verschijnt er een nieuw album – en dat is geen ‘comeback’ want carrière-jargon past hem niet. Chao had zin om weer onder de mensen te komen en noemde zijn plaat dan ook Viva Tu – als hartelijke boodschap jegens de aanhang.

Er is weinig veranderd vergeleken met zijn stijl op eerdere albums, en dat is goed nieuws. De nu 63-jarige Manu Chao speelt altijd al alsof de duivel hem op de hielen zit, en vuurde zijn muzikanten aan om hetzelfde te doen. Als een losgeslagen schip in woest getij zwalkten nummers in het verleden langs, bijvoorbeeld in ‘13 Días’, ‘Siberia’ of ‘Panik Panik’ van zijn voorlaatste plaat La Radiolina (2007).

Onderhuids borrelt het nog behoorlijk bij London Grammar

‘Heeft iemand je verteld dat het leven gemakkelijk was? Ze hadden het mis.” De Londense zangeres Hannah Reid gaat het niet mooier maken dan het is, in ‘You and I’. Niet dat dit zo’n verrassende uitspraak is, maar het zet wel een beetje de toon op het nieuwe album van haar band London Grammar: de grote ontgoocheling die je kunt voelen bij het ouder worden. Zou je al een wat naïeve verwachting hebben van het leven, dan onderstreept de 34-jarige Reid op The Greatest Love hoe alle lijnen verstrikt kunnen raken. Hoe het leven troebel is en complex. Het is moeilijk richting vinden langs overdonderende emoties en onzekerheden.

Dat klinkt somber. Maar dat is het niet, ook al bulkt The Greatest Love van London Grammar weer van gevoel en donkere onderstromen. Het is de vierde plaat sinds debuut If You Wait (2013). Dat was toen een veelbelovende kennismaking met een jong Britse indiepoptrio dat zich direct van zijn breekbare kant liet horen: zware tienerzorgen, getroebleerde relaties.

Zangeres Hannah Reid bleek een talent in het omzetten van gevoel in songtekst. Maar ook de onderlinge chemie van het drietal (naast Reid gitarist Dan Rothman en drummer/toetsenist Dot Major), dat elkaar leerde kennen op de Nottingham University, bleek uit hun cleane liedjesschrijven: de zorgen van een jonge generatie (‘Wasting My Young Years’ of het voorbeeldige ‘Strong’) verklankt in langzaam verbredende soundscapes.

Op Truth is a Beautiful Thing (2017) en Californian Soil (2021) was groei waarneembaar, een lichtere en vrolijkere negativiteit, zo je wilt. Al bleef de onderkoelde vorm hangen en werd het live nooit echt de spannendste band. Braafjes? Best. Maar onderschat ook podiumangst niet – Reid vertelde er vaak over in interviews. En ook in video’s ziet ze niets.

Ook op The Greatest Love heeft London Grammar patent op satijnmatte, elegant deinende songs. Je voelt dat er wat speelt – verraad, gebroken vriendschap, psychologische battles – het borrelt behoorlijk onderhuids. Dat soort inhoudelijke diepte is interessant. Maar, al ontwikkelen de popsongs zich meer dan voorheen, de muzikale climax blijft evengoed vaak hangen. Daar helpt de wat koele zang van Reid, even amechtig als theatraal, ijselijk hoog als laag plechtig, niet bij. Je wilt niet zo je best hoeven doen om haar te voelen.

De vorig jaar uitgebrachte remixen van oudere liedjes lieten horen dat London Grammar intussen zelf ook meer lucht en speelsheid wil. Beats tillen op. En dát is gelukkig ook merkbaar op The Greatest Love. Elektropopnummer ‘House’ en ‘Santa Fe’ zijn beduidend levendiger, ‘Rescue’ valt makkelijk voor te stellen voor een vrolijk klappend publiek. London Grammer zet zijn dromerige popsound meer open, maar blijft understated chic.

Amanda Kuyper

Concert: 3/11, Ziggo Dome, Amsterdam.

Rock
MJ Lenderman
Manning Fireworks

Bericht aan alle underdogs ter wereld: onze verlosser is gearriveerd. Op zijn vierde soloalbum viert de Amerikaanse singer-songwriter en Wednesday-gitarist MJ Lenderman in negen geniale, geestige en intense countrysongs alle knulligheden uit zijn lamlendige bestaan. Vol genade knielt hij naast ons neer en zingt troostend in ons oor: „Wherever you find me, you’ll find me on my knees.” (Frank Provoost)

Pop
The The
Ensoulment

Eerste album sinds 2000 van Matt Johnson die in de jaren tachtig bekend werd door hoogwaardige popmuziek met een angel. Melodieën zijn z’n sterke punt, en de arrangementen. Op Ensoulment is zijn tedere maar vlakke stem ingebed in koorzang, terwijl de instrumentaties zwalken van soulvol naar spookachtig. (HC)

Latin
Gabriel Rios
Playa Negra

De Puertoricaanse Belg Gabriel Rios dook op vorig album Flore al diep onder in de muziek en sferen van zijn Caraibische jeugd. Op Playa Negra is hij daar terug. In het donker. Met slecht weer. Alleen. Rios weet op geweldige manier de aantrekkingskracht van de donkere, diepmelancholische kant van latin uit te wringen. (Peter van der Ploeg)

Metal
Nightwish
Yesterwynde

Na het wat ingetogener Human Nature gaat de Finse band van Tuomas Holopainen weer vol op het orgel op Yesterwynde. Episch, bombastisch, filmisch en groots – ook zonder bassist/zanger Marko Hietala. De ster is en blijft de Nederlandse Floor Jansen, met haar waterheldere, krachtige stem: een anker in de wervelstorm van riffs, orkestrale elementen en koortjes. (PvdP)

Pop/Klassiek
Matangi Quartet & Ruben Hein
P.S.

Een hartbrekend vaarwel. Broederliefde. Van smeekbrief tot zeepost. Direct word je in de songcyclus gezogen die zanger Ruben Hein brengt met de strijkers van het Matangi Quartet, geïnspireerd door de brieven in het boek P.S. van Jet Steinz. Wat is dit klassieke popalbum een mooie versmelting: Heins smeuïge, buigzame soulstem langs de kristallen noten van Matangi. Fijnzinnig, meevoerend en troostrijk. (AK)