Dijkdoorbraak aan de Rijn? ‘Kwalijk’ dat zo’n ramp onverzekerbaar blijft, vindt verzekeringsadvocaat

Posted on July 8, 2024 by admin

Door klimaatverandering neemt de kans toe: een dijk, dam of sluis die het begeeft in de Rijn, Maas, Noordzee of IJsselmeer. Wie in Nederland betaalt eigenlijk de enorme schade, als het zover komt?

Getroffen huishoudens krijgen voorlopig geen vergoeding van de verzekeraars. Zij achten de schade als de waterwerken van de grote rivieren en wateren (‘primaire waterkeringen’) het begeven, alleen verzekerbaar als de overheid meehelpt. Verzekeraars pleiten al jaren voor zo’n ‘publiek-private samenwerking’.

Maar de overheid is dat niet van plan, bleek uit een Kamerbrief die de vorige minister van Infrastructuur en Waterstaat Mark Harbers (VVD) eind juni verstuurde. Bij dit soort grote rampen blijft de huidige praktijk van kracht: een overheidsloket vergoedt alleen een deel van de schade, direct vanuit de schatkist.

De rekening van klimaatschade wordt hiermee doorgeschoven naar toekomstige belastingbetalers, vinden verzekeringsadvocaten van Kennedy Van der Laan. „Er wordt gezegd: als het zover is, kijken we tegen die tijd wel wat we doen om de schade te betalen. Dat vind ik kwalijk”, zegt een van hen, Noor Wasmus. Zij is gespecialiseerd in overstromingsschade. „Overstromingen zullen waarschijnlijk het grootste klimaatprobleem zijn waar wij mee te kampen krijgen. Twee derde van ons land heeft kans op overstromingen. Dit moet op een solidaire manier opgelost worden”, aldus Wasmus aan de telefoon.

Verzekeringspool

Het idee van de verzekeraars was: door in een pool samen te werken, zouden ze de enorme schades die zouden ontstaan bij doorbraak van een primaire waterkering, voor een belangrijk deel kunnen afdekken. Zo’n overstromingspolis voor een primaire waterkering had dan wel wettelijk verplicht moeten worden voor alle huishoudens, of voor huishoudens in overstromingsgebieden, bijvoorbeeld als onderdeel van de nu al verplichte opstalverzekering. „Daardoor dek je eigenlijk met heel Nederland dit probleem en kunnen de kosten per persoon lager uitvallen”, zegt Wasmus.

Zonder zo’n verplichting zouden waarschijnlijk alleen mensen in een hoogrisicogebied interesse hebben in een overstromingsverzekering, waardoor deze voor hen onbetaalbaar zou worden. En voor de verzekeraars niet te regelen, omdat ze dan te veel risico zouden lopen op hoge uitbetalingen.

Om de kosten te dekken van een verplichte verzekering voor alle huishoudens – ook die geen risico lopen – zou de maandelijkse premie van opstal- en inboedelverzekering moeten stijgen met minstens 3 euro voor ieder huishouden met een koopwoning. Huishoudens met een huurwoning (alleen inboedelverzekering-) zouden maandelijks 1 euro extra moeten betalen. Als wordt gekozen voor verplichting voor iedereen die enigszins risico loopt op overstromingsschade, komt het neer op minstens 4,50 euro (koop) en 1,50 euro (huur), aldus de Kamerbrief van Harbers.

„Een relatief hoge premie-afdracht”, schreef Harbers. Wasmus verbaast dat: „Dat lijkt mij niet een extreme lastenverzwaring. Waarschijnlijk is er op dit moment geen politiek draagvlak om de lastenverzwaring op te leggen. Je maakt je natuurlijk niet erg geliefd als je elk huishouden verplicht elke maand wat extra te betalen.”

Overheid wil geen verandering

Essentieel voor een verzekeringspool zou zijn dat de overheid voor een deel van de schade garant zou staan. De potentiële schade van een overstroming van een grote rivier of een doorbraak van een zeedijk is namelijk enorm. De verzekeraars zouden de eerste 6 tot 8 miljard euro kunnen betalen. „De feitelijke schade bij overstroming vanuit primaire keringen kan aanzienlijk hoger zijn dan dit bedrag”, schreef Harbers. De overheid zou dan alsnog voor een potentieel groot bedrag moeten bijspringen. Het vorige kabinet koos er dan ook voor om door te gaan met de huidige manier van het betalen van overstromingsschade: volledig door de overheid.

Dat werkt via de Wet tegemoetkoming schade bij rampen (Wts). Die wet treed alleen in werking als de overheid een overstroming tot ramp verklaart, zoals dat in Limburg gebeurde bij de overstromingen in 2021. „Maar wat bijvoorbeeld in Limburg is gebleken, is dat mensen jarenlang zaten te wachten of hun schade nu wel of niet vergoed zou worden via de Wts”, ziet Wasmus. „De afhandeling was heel langzaam. En uiteindelijk bleven mensen toch echt nog met een groot schadebedrag achter.”

Wasmus en haar collega bij Kennedy Van der Laan, Frits van der Woude, vinden deze keuze niet te begrijpen. „Als er bijvoorbeeld in 2050 een overstroming zou plaatsvinden, dan wordt die wet aangesproken. En op dat moment moeten de belastingbetalers daarvoor betalen. Waardoor je eigenlijk de kosten van zo’n ramp doorschuift naar de volgende generatie”, aldus Wasmus.

Als iedereen vanaf nu een verzekering zou moeten afsluiten, zou er juist langzaam een groot fonds worden opgebouwd voor schadebetaling. „Dan zou eigenlijk iedereen generaties lang meewerken aan de opbouw van zo’n fonds. En eigenlijk echt solidair die schade dragen.”

Vereniging Eigen Huis had direct na de Kamerbrief van eind juni al laten weten teleurgesteld te zijn over de beslissing van Harbers om niet voor de oplossing te kiezen via verzekeraars. Of die Wts toegepast gaat worden, is immers onzeker. „Een overstromingsverzekering zou huiseigenaren meer zekerheid bieden. Welke schades en welk deel daarvan gecompenseerd wordt, is dan afhankelijk van de gekozen polis”, aldus Eigen Huis. Volgens de belangenvereniging moet nu zo snel mogelijk worden gekeken naar aanpassing van de Wts, zodat huiseigenaren alsnog zekerheid krijgen. Momenteel vindt er een evaluatie plaats van de Wts; het resultaat wordt eind 2024 verwacht.

Toch nog rol voor verzekeraars?

Onderzocht wordt of de verzekeraars bij de afhandeling van de Wts wél een rol zouden kunnen spelen, zodat er één gespecialiseerd loket kan komen waar mensen met schade zich kunnen melden. Eigen Huis vindt dat een logisch initiatief, advocatenkantoor Kennedy Van der Laan ook. Wasmus: „Nu moeten ambtenaren zo’n ramp afhandelen, die zijn daar helemaal niet gespecialiseerd in. Verzekeraars doen natuurlijk niet anders. Die zou je heel goed kunnen gebruiken bij zo’n ramp. Maar let wel: de rekening van die inzet komt alsnog bij de overheid, en dus weer de toekomstige belastingbetaler.”

Verdachte van drugslab Rotterdam komt op voorwaarden vrij, oorzaak van dodelijke explosie vooralsnog onduidelijk

admin
October 7, 2024
0

De man die verdacht wordt van het runnen van een drugslab in een loods onder een appartementencomplex in de Rotterdamse buurt Zuidwijk, komt onder voorwaarden vrij. Zijn paspoort moet hij inleveren en hij krijgt een elektronische enkelband. In januari veroorzaakte een explosie in het pand een ravage en een brand waarbij drie mannen om het leven kwamen en vele appartementen onbewoonbaar werden.

Al vrij snel na de explosie rees het vermoeden dat in de garagebox drugs werden gemaakt. Er werden onder meer vaten aceton gevonden, dat wordt vaak gebruikt als oplos- en reinigingsmiddel tijdens de drugsproductie. Het blijkt lastig, zo werd duidelijk op de niet-inhoudelijke zitting in de Rotterdamse rechtbank, aan te tonen dat de ontploffing door het drugslab komt. Zo kan bijvoorbeeld ook een gaslek de explosie hebben veroorzaakt. Het rechercheteam vermoedt dat sommige mensen meer weten en looft daarom tipgeld uit.

Onderhuurders

De verdachte, Jalal O. (35), huurde de loods. In de dagen na de explosie en de daaropvolgende brand zocht hij mee naar slachtoffers en gedroeg zich agressief tegen de politie.

Het Nederlands Forensisch Instituut (NFI) onderzoekt met TNO de oorzaak van de explosie. Dat onderzoek is naar verwachting afgerond in maart 2025. Het Openbaar Ministerie besluit daarna of Jalal O. ook wordt vervolgd voor het veroorzaken van de explosie en daarmee verantwoordelijk kan worden gehouden voor de drie doden.

Jalal O. zegt dat hij niets wist van de drugsproductie in de garagebox. De drugs werden volgens hem gemaakt door zijn onderhuurders, een van hen was zijn neef. Twee mannen die aan het werk waren in de door hem gehuurde ruimte kwamen om door de explosie, evenals de buurman uit het belendende pand. Die had daar een badkamerzaak en had niets met het drugslab te maken.

Hoe ga ik om met mijn boze en bange dochter van 13?

admin
October 7, 2024
0

Moeder: „Ik heb een dochter van 13 die heel fel reageert als ze wordt aangespoord iets te doen. Dit is niet in de puberteit ontstaan, ze is al jaren vaak chagrijnig en boos. Ze is gediagnosticeerd met ADHD en heeft onze begeleiding nodig om bijvoorbeeld huiswerk te gaan maken of op tijd op school te komen. Zodra we haar helpen of op iets wijzen, wordt ze kwaad. Ze reageert met stemverheffing, en is brutaal. Wat het ingewikkeld maakt, is dat ze ook angstig is. Sinds de dood van haar opa is ze bang ’s nachts, heeft ze nachtmerries. Ze klampt zich dan echt aan mij vast. Op onze zoon van 11 na, zijn we een temperamentvol gezin. Ik heb zelf als psycholoog mijn korte lontje leren reguleren, maar mijn man kan in een welles-nietesdiscussie verzeild raken. Door haar heftigheid is het vaak niet gezellig bij ons thuis, en dat vind ik verdrietig.”

Naam is bij de redactie bekend. (Deze rubriek is anoniem, omdat moeilijkheden in de opvoeding gevoelig liggen.) Wilt u een dilemma in de opvoeding voorleggen? Stuur uw vraag of reacties naar [email protected]

Eerst luisteren

Annalotte Ossen: „Zo’n felle reactie zegt iets over hoe uw dochter zich voelt. Ga samen met uw partner met haar op een ontspannen moment in gesprek. Vraag haar: ‘Als je zo reageert, wat gebeurt er dan met je?’ Probeer echt naar haar te luisteren, en ga niet ‘fixen’. Kinderen vinden het fijn om echt gehoord te worden, en ruimte te ervaren. Het kan zijn dat jullie aansporingen komen op een moment dat ze al heel veel stress heeft.

„Geef grenzen aan: ‘Jouw reactie is voor ons niet prettig. We willen graag dat je rustiger reageert, hoe kunnen we je daarbij helpen?’ Bespreek welke hulp van jullie voor haar helpend is, en welke niet.

„Dat hoeft niet allemaal in één gesprek te gebeuren, kinderen hebben nadenk- en verwerkingstijd nodig. Kom er af en toe op rustige ogenblikken op terug.

„Wat betekenen die heftige toon en ruzies voor u persoonlijk? Op zich is kibbelen en geruzie namelijk een gezond onderdeel van de ontwikkeling. Hebben de anderen in het gezin daarvan evenveel last als u?

„U kunt dezelfde gesprekken voeren over haar angst. Ga die niet fixen of bagatelliseren, luister, en blijf emotioneel aanwezig.”

Positieve bril opzetten

Kimberley Roerdink: „We weten dat positieve aandacht voor de ontwikkeling van een kind heel belangrijk is. Een kind met ADHD roept snel correcties op. Als je een dag zou turven hoeveel vermaningen ze thuis krijgt, en hoeveel blijken van waardering, is dat waarschijnlijk helemaal uit verhouding. Ze heeft vast het gevoel dat ze de oorzaak is van het gedoe in het gezin.

„Hanteer de vuistregel dat voor iedere negatieve interactie zes positieve momenten van waardering staan. Door de heftigheid rond een tiener denken ouders: ik zeg wel niks meer, en dan zijn dit de momenten die als eerste sneuvelen. Benoem de kleinste dingen: ‘Goed dat je uit bed bent’, ‘Dank voor het opruimen’, ‘Wat goed dat je op tijd bent!’

„Hebben jullie met uw dochter al overlegd wat jullie van haar verwachten? Beperk u tot twee of drie dingen die voor jullie als ouders belangrijk zijn. Bijvoorbeeld dagelijks naar school, en elkaar niet uitschelden. Overleg dat met uw kind: ‘Dit zijn de dingen die we van jou verwachten. Hoe hunnen we je daarbij helpen?’

„Laat haar liefdevol onderuitgaan. Zeker een kind met ADHD moet vaak leren van eigen fouten om ander gedrag te leren. Zij leert niks als u haar steeds uit bed trekt. Laat haar de consequenties voelen in een veilige bedding zonder dat ze veroordeeld wordt. En ja, dat is een hell of a job.”

Annalotte Ossen is als orthopedagoog verbonden aan de praktijk Mevrouw Maan. Kimberley Roerdink is gezinstherapeut en begeleidt ouders in de opvoeding.

Reageren op dit artikel kan alleen met een abonnement.
Heeft u al een abonnement, log dan hieronder in.

Leven
NIEUWS

Nelli Cooman hield haar dochter als kind weg van atletiek: ‘Het verdriet dat ik heb gehad, wilde ik haar niet laten gebeuren’

admin
October 7, 2024
0

Nelli Cooman (60) is een van de snelste Nederlandse atletes ooit. Ze werd twee keer wereldkampioen sprint (60 meter indoor) en deed twee keer mee aan de Olympische Spelen. Haar dochter Ronéll Rosier (24) liep drie jaar geleden háár eerste sprintwedstrijd en werd twee jaar geleden tweede op de Nederlandse Studentenkampioenschappen.

Zo moeder, zo dochter, zou je denken. Maar zo simpel is het niet. Ronéll mocht van haar moeder nooit op atletiek. Alle sporten mocht ze doen, behalve atletiek. Pas op haar negentiende begon ze met hardlopen. Ze deed dat bij Henk Kraaijenhof, de voormalige trainer van haar moeder. Sportjournalist André van Kats beschrijft hun samenwerking in zijn onlangs verschenen boek Het Sprintexperiment.

Nelli Cooman werkt als wijkregisseur in Rotterdam, Ronéll Rosier is bijna afgestudeerd in bewegingswetenschappen aan de Universiteit van Amsterdam. We spreken elkaar in een café op het Media Park in Hilversum, waar ze eerder die middag te gast zijn geweest bij een radioprogramma.

Waarom mocht Ronéll van u niet op atletiek?

Nelli: „Mijn atletiektijd had mindere kanten, ik kreeg veel tegenwerking. Geen auto, geen geld, geen trainingskampen. Bij mijn eerste jeugdkampioenschap in Utrecht kwam ik binnen in een kamer vol meiden die al vijf, zes jaar bezig waren. En daar kwam ik, uit het niets tweede van Nederland geworden. Je voelt gewoon dat je er niet bij hoort.”

Ronéll: „Ze wilden ook niet bij jou op de kamer.”

Nelli: „Ik ben heel erg gekwetst. Het verdriet dat ik heb gehad, wilde ik haar niet laten gebeuren. Je gunt je kind alles maar je wilt haar ook beschermen.”

Vond jij het erg dat je niet op atletiek mocht?

Ronéll: „Helemaal niet, ik deed andere sporten. Ik mocht doen wat ik wilde – als ik het maar twee jaar volhield. Ik heb gezwommen. Paardgereden. Op karate gezeten. Tennis. Hockey. Sport was altijd wel een uitlaatklep voor mij. Even lekker relaxen na school.”

Wat betekende atletiek voor je?

Ronéll: „Eigenlijk niet veel.”

Wist je dat je moeder sprintkampioen was geweest?

Ronéll: „In de supermarkt zeiden mensen soms tegen haar: ‘ik heb mijn ogen uitgekeken toen je zo hard liep’. Maar ik stond er nooit echt bij stil. Tot een man me een keer een filmpje liet zien van een race van mijn moeder, een jaar of twaalf was ik toen. Ik moest huilen omdat ik het zo mooi vond. Echt kippenvel van: dat is mijn mama. Zoveel power zat erin, ze ging zo snel.”

Die filmpjes had u haar nooit laten zien?

Nelli: „Nee.”

Ronéll: „Papa ook niet.”

Nelli: „Het was voor mij een afgesloten hoofdstuk. Ik keek er ook niet met plezier op terug.” Lachend: „We hebben haar alleen onze trouwfilms laten zien.”

Wat deed jou besluiten om ook te gaan hardlopen?

Ronéll: „Bij hockey kreeg ik altijd te horen dat ik heel snel was. Toen ik naar Amsterdam ging om te studeren – ik ben opgegroeid in Zeeland – zei ik tegen mijn moeder: jouw trainer woont toch in de buurt van Amsterdam? Ik dacht: ik wil dat hij een keer kijkt of ik echt snel ben. Hij heeft er verstand van.”

Kraaijenhof, al jaren gestopt als atletiektrainer, concludeerde uit tests dat ook Ronéll genetisch in staat is een topsprinter te worden. Ze besloot dat samen met hem te gaan proberen, met als doel dit jaar een medaille op de Olympische Spelen in Parijs.

Pas op haar negentiende begon Ronéll Rosier met hardlopen. Ze deed dat bij Henk Kraaijenhof, de voormalige trainer van haar moeder.

Ronéll: „Ik mocht van mijn moeder alleen atletiek gaan doen als ik zou trainen met Henk.”

Nelli: „Zijn trainingen zijn niet zomaar trainingen. Hij past zich aan je aan. Ik heb weleens midden in de nacht tegen hem gezegd: Henk, ik voel me goed, ik wil trainen. Zei hij: kom! Geen enkele training van hem heeft mij ooit verveeld.”

U zegt in ‘Het Sprintexperiment’ dat Ronéll misschien te lief is voor topsport.

Nelli: „Laat ik het zo zeggen: ik ben in Rotterdam opgegroeid, in de grote stad. Ik heb een jeugd gehad van knokken voor jezelf, voor jezelf opkomen. Mijn neefje tackelde me toen ik van hem aan het winnen was bij het hardlopen, ik sloeg hem een bloedneus. Zij heeft een meer beschermde jeugd gehad. Ik was te beschermend, vinden sommigen, maar dat interesseert me niet.”

Ronéll: „Zij liet me niet zomaar naar dingen toe gaan. Wat ook wel logisch was. Als we feestjes hadden op een boerenerf moest je door de polder fietsen. Dan zei zij: je gaat niet alleen terug. Je zorgt maar dat er iemand met je meefietst, of ik haal je op.”

En jij hebt nooit iemand een bloedneus geslagen?

Ronéll: „Eén keer, per ongeluk, bij karate. Er lag wel een tand uit.”

Nelli: „Je hebt ook een keer op school iemand een tik gegeven.”

Ronéll: „Op de basisschool ben ik heel lang gepest. In het laatste jaar pakte een meisje mij bij mijn nek. Ik draaide me om en sloeg haar in het gezicht. Echt keihard, zodat ze op de grond viel. Ik zei: nu ben ik er klaar mee. Ik kwam wel met trillende handjes thuis, ik was echt geschrokken van mezelf.”

Op wat voor manier werd je gepest?

Ronéll: „Het was vaak: je mag niet meespelen want je bent bruin. En: je bent een kind van de duivel. Dat kwam dan van de zoon van de dominee. Het was Zeeland, mensen zijn zwaar gereformeerd. Ik heb zelfs een keer aan mama gevraagd: waarom ben je eigenlijk bruin? Kon je niet blank zijn?”

Dat klinkt niet als een prettige plaats om te wonen.

Nelli: „Zeeland is mooi. We wonen op een gouden plekje. We hebben zulke leuke mensen in de buurt.”

Ronéll: „Onze buurvrouw is ook zwaar gereformeerd, maar wij gaan goed met elkaar om. Zelf zijn we ook van de kerk, maar van een andere kerk. Ik zeg altijd: hoe jij het praktiseert is jouw ding, hoe ik het praktiseer is mijn ding. Maar we geloven in een en dezelfde God en ik heb jou ook lief.”

Hoe vond je atletiek toen je er eenmaal mee begon?

Ronéll: „Ik moest echt wennen. Bij hockey doe je met z’n allen een warming-up, je staat daar met z’n elven. Bij atletiek ben je een einzelgänger. Je staat op de baan en denkt: shit, nu moet ik het alleen doen. Maar ik kreeg snel de smaak te pakken.”

Had je er achteraf eerder mee willen beginnen?

Ronéll: „Daar heb ik over na zitten denken. Dan had ik nooit mijn studie afgerond en nu niet een eigen bedrijf gehad.” (Ze verkoopt een voedingssupplement)

Is dat je meer waard?

Ronéll: „Niet per se. Maar de studie is misschien wel mijn springplank geweest. Ik heb zoveel geleerd over gezondheid, over bewegen, over het menselijk lichaam. Dan kan ik supergoed gebruiken in mijn sport.”

Haar persoonlijk record op de 60 meter is 7,78 seconden, dat is 0,78 seconden boven de toptijd van haar moeder.

Is het je doel om harder te lopen dan je moeder?

Ronéll: „Het zou natuurlijk mooi zijn. Dan ben ik niet meer ‘dochter van’ maar is zij ‘moeder van’. Maar ik heb mijn eigen doelen. Ik blijk bijvoorbeeld goed te zijn op de 200 meter. Mijn moeder was dat helemaal niet.”

Nelli: „O nee, dan ga ik tien keer dood. Als ik haar zie lopen, denk ik: ze doet het zo makkelijk vergeleken bij mij. Pats pats pats.” Ze geeft tikjes op tafel. „Het kost haar geen moeite. En ik was bom bom bom.”

Ronéll: „Ik loop misschien wat efficiënter. Henk zegt altijd: jij loopt als een hinde.”

Nelli: „Ik loop als een… nou niet als een olifant, wel als een cheetah.”

Ronéll: „Bij mama was de start volle bak power.”

Nelli: „Maar daarna was de benzine op.”

Ronéll: „Ik merk wel dat ik soms bang ben om op de voorgrond te treden. In trainingen loop ik harder dan in wedstrijden. Er is een soort onbewuste rem om goed te zijn. Daarom is het ook strijden tegen mezelf.”

Nelli: „Die rem had ik niet. Ik wilde de beste zijn, daar moest alles voor wijken. Op de atletiekbaan dan, niet daarbuiten.”

Met zijn trainingen probeert Henk Kraaijenhof haar weerbaarder te maken, zegt Ronéll. Hij laat haar in bomen klimmen, kickboksen, ze heeft zelfs een dag meegetraind met de Dienst Speciale Interventies. „Ik moest boksen, freeclimben, een kamer binnenlopen met een pistool in mijn handen. Er stond iemand tegenover me en ik mocht pas schieten als diegene zijn wapen pakte. En dan gaan zij kijken: schiet ze? Of bevriest ze?”

En?

„Ik schoot. Als het een echte kogel was geweest, was hij dood geweest.”

Nelli lacht. „Dát moet je inzetten in de atletiek.”

Waarom heb je op zo’n oefendag wel die killermentaliteit?

Ronéll: „Het is ook een man-vrouwding. Als ik in zo’n kazerne ben, denk ik: ik ga niet onderdoen voor die mannen. Hetzelfde als ik hardloop tegen mannen. Zo, ik ga even jouw ego krenken, denk ik dan. Ik zie hoeveel moeite ze doen om me voor te blijven. Dan zie ik ze verkrampen en denk: nu heb ik je. Dat soort gedachten heb ik nog niet genoeg als ik tegen vrouwen loop.”

Hebben de negatieve ervaringen van je moeder invloed op je gehad?

Ronéll: „Dat zij dat heeft meegemaakt, wil niet zeggen dat ik het ook mee moet maken. Daar heb ik me altijd aan vastgehouden.”

Nelli: „Achteraf gezien projecteerde ik op haar wat negatief was geweest voor mij. Dat is menselijk, hè. Je denkt dat je er goed aan doet. Nu heeft ze zelf ervaren hoe het is. En nu heeft ze mijn zegen.”

Ronell, droogjes: „Dank u.”

Wat heeft uw topsportcarrière u uiteindelijk gebracht?

NellI: „Dat ik nog steeds herkend word. Het klinkt misschien gek, maar ik realiseer me nu pas wat die zeven seconden gedaan hebben. Eerder dacht ik: zeven seconden, lekker boeien.”

Hoe zou u ze nu omschrijven?

Nelli: „Grandioos. Grandioos.”

Voor wie?

Nelli: „Voor mezelf. Maar ook voor het team van mij en Henk. Je doet het samen. Samen huilen, samen lachen, samen vieren. Dat hebben wij gedaan.”

Ronéll Rosier haalde geen medaille op de Olympische Spelen in Parijs. Het lukte haar zelfs niet om deel te nemen.

Is het sprintexperiment mislukt?

Beiden: „Nee, nee.”

Ronéll: „In mijn ogen is het nu pas begonnen. Ik heb net mijn studie afgerond. Nu pas kan ik me volledig concentreren op mijn sport.”

Nelli: „Het gaat door zolang ze bepaalde doelen voor ogen heeft.”

Ronéll: „Je verliest van jezelf of je wint van jezelf. Ik ben van plan om te winnen van mezelf. En wat de uitkomst ook is: als ik twee dagen alleen op een kamer kan zitten en ik ben nog steeds blij met mezelf, dan heb ik gewonnen.”