Het linkse blok Nouveau Front Populaire wordt waarschijnlijk de grootste in het Franse parlement, blijkt zondagavond uit de eerste Ifop-exitpoll van de tweede ronde van de parlementsverkiezingen. De coalitie van linkse partijen staat op 180 tot 215 zetels. Er zijn 289 zetels nodig voor een absolute meerderheid in het parlement.
Het radicaal-rechtse Rassemblement National van Marine Le Pen en partijleider Jordan Bardella haalt fors minder stemmen dan verwacht, en lijkt met 120 tot 150 zetels de derde grootste partij van Frankrijk te worden. Ensemble, het blok van de partij van president Emmanuel Macron en zijn partners, lijkt op 150 tot 180 zetels uit te komen.
De winst van Nouveau Front Populaire is verrassend. Rassemblement National stond in de peilingen niet op een absolute meerderheid, maar de verwachting was wel dat het de grootste groep zou gaan vormen in de assemblée. Het verlies van de coalitie van Macron lijkt aanzienlijk kleiner dan verwacht.
Het is nog onduidelijk welke partij binnen Nouveau Front Popular de grootste is. Volgens de exitpolls staat La France Insoumise op 68 tot 74 zetels en de Socialisten op 63 tot 69 zetels. Jean-Luc Mélenchon, de leider van het uiterst linkse La France Insoumise, heeft Macron opgeroepen om een kandidaat van de linkse alliantie aan te wijzen als premier. De Franse president wijst normaliter een premier aan uit het kamp van de partij die de meeste zetels heeft in het parlement.
In de eerste ronde op 30 juni behaalden 76 kandidaten direct een plek in het parlement, waarbij de partij van Le Pen het succesvolst was. 39 leden van Rassemblement National werden direct verkozen, net als 31 leden van het linkse blok Nouveau Front Populaire. Rassemblement National behaalde het hoogste percentage van de stemmen in Frankrijk.
Wekenlang was er uitgezien naar de eerste concrete stap van de Koerdische beweging PKK, die in mei van dit jaar had aangekondigd zijn gewapende strijd tegen Turkije op te geven. Vrijdag was er dan eindelijk het eerste bescheiden gebaar van goede wil: een dertigtal PKK-strijders, deels vrouwen, gooiden hun geweren en patronen in de Noord-Iraakse bergen op een vuur, terwijl collega’s en Turkse functionarissen toekeken.
De Turkse president Erdogan stelde zaterdag in een vooraf als ‘historisch’ aangekondigde toespraak tot aanhangers in Ankara dat met deze stap – hoe klein ook – „een nieuwe bladzijde in de geschiedenis is opengeslagen”. Het proces dat een einde moet maken aan de gesel van het terrorisme is hiermee volgens hem begonnen. „De deuren van een groot, machtig Turkije zijn wijd opengegooid”, zei hij ook nog, woorden die veel Koerden niet blij zullen stemmen.
Teleurstellend voor de Turkse Koerden is bovendien dat Erdogan weer geen melding maakte van concessies in ruil voor de ontwapening en opheffing van de PKK. Wel bevestigde hij dat er een parlementaire commissie komt die gaat onderzoeken hoe het vredesproces tussen PKK en Turkije, ook op juridisch vlak, kan worden vormgegeven.
Vrijlating
Bij de wapenverbranding in Noord-Irak, zo’n vijftig kilometer van de Iraaks-Koerdische stad Suleimaniya, eiste Bese Hozat een commandant die wapens in het vuur gooide, dat de PKK de vrijlating eist van PKK-leider Abdullah Öcalan en van andere gevangen Koerdische leiders. Daarnaast zei ze veiligheidsgaranties te willen voor de ontwapende strijders en hervormingen die meer onderwijs in het Koerdisch mogelijk maken.
„Het gaat met heel kleine stapjes”, zegt Wladimir van Wilgenburg, Een Nederlandse journalist en analist die de Koerdische ontwikkelingen vanuit Erbil in Noord-Irak volgt. „Beide kanten vertrouwen elkaar nog niet. Het is een heel lang proces, dat niet binnen een paar maanden afgerond is.”
De ingeleverde wapens werden meteen verbrand. Foto Shwan Mohammed/AFP
De Turken willen intussen dat de PKK opschiet met zijn ontwapening. Volgens Iraakse bronnen zou dit proces al in september kunnen zijn afgerond. Ook PKK-leider Öcalan (76), die een levenslange celstraf uitzit in Turkije maar nog altijd veel gezag in eigen kring geniet, riep in een videoboodschap vorige week nadrukkelijk op de ontwapening vooral voort te zetten. „Ik geloof in de kracht van de politiek en sociale vrede en niet in die van wapens”, zei hij. Het was voor het eerst in 26 jaar dat er zulke beelden van Öcalan publiekelijk te zien waren.
Veel waarnemers wijze er echter op dat er al vaker is geprobeerd het conflict via onderhandelingen te beëindigen. Ook in 2000, kort nadat hij was ontvoerd door de Turken en gevangen gezet, deed Öcalan al een soortgelijke oproep. „Hij gaf toen vanuit de gevangenis een tiental strijders opdracht naar Turkije terug te keren en zich over te geven om aan te geven hoezeer het hem ernst was om vrede met Turkije te sluiten”, schrijft de Amerikaanse Koerdenspecialist Aliza Marcus op vragen van NRC. „Dat liep niet goed af. De strijders werden gevangen gezet en enkele jaren later hervatte de PKK de strijd.” Ook in 2015 liepen vredesonderhandelingen op niets uit.
Dit keer is er wellicht meer reden voor enig optimisme. Mislukking van het vredesproces met de Turkse Koerden zou ook nieuwe onrust onder de Syrische Koerden kunnen aanwakkeren. En dat zou president Erdogan niet in dank worden afgenomen door de nieuwe Syrische president Ahmed al-Sharaa, met wie de Turkse president op het moment juist nog een uitstekende verhouding heeft.
Ook om binnenlandse redenen kan Erdogan vrede met de Koerden goed gebruiken. De bevolking – niet alleen de Koerden maar ook de Turken – is de oorlog na ruim veertig jaar en circa 40.000 doden moe. Als Erdogan het spel handig speelt, kan hij bovendien wellicht steun bij Koerdische partijen winnen voor aanpassingen in de grondwet die hem in staat zouden stellen langer aan te blijven als president. Na twee termijnen als president zou Erdogan onder de huidige grondwet niet langer kunnen aanblijven, tenzij er al op korte termijn nieuwe verkiezingen worden gehouden.
Het is reces in politiek Den Haag, maar Haagse Zaken is er gewoon. In deze Q&A aflevering legt producent Iris Verhulsdonk luisteraarsvragen voor aan de redactie. Je hoort onder andere over het gebruik van telefoons in de Tweede Kamer, politieke jongerenorganisaties en de rol van de journalistiek in deze turbulente politieke tijden.
Heeft u vragen, suggesties of ideeën over onze journalistiek? Mail dan naar onze redactie via [email protected].
Masoud Farhat is geboren in 1967, het jaar dat Israël de eerste nederzettingen bouwde op de Westelijke Jordaanoever. Met zijn familie bezit hij een groot stuk land in Beita waar olijfbomen groeiden en waar gerst en tarwe werd verbouwd. Maar het land is volledig ingenomen door kolonisten die worden beschermd door het Israëlische leger. Ondanks de militaire dreiging blijft hij proberen zijn land op te komen.
Presentatie:
Ruben Pest & Derk Walters
Redactie:
Felicia Alberding & Esmee Dirks
Fixer:
Nidal Rafa
Muziek, montage en mixage:
Bas van Win & Jeroen Jaspers
Vertaling:
Rosalyn Saab
Eindredactie:
Anna Korterink
Productie:
Rhea Stroink
Promotie:
Ruben Baudoin
Met dank aan:
Sarah Farhat, Sabri Saad El Hamus, Mirjam van Zuidam, Danielle Pinedo & Floris van Straaten