Column | Alles verandert

Carolina Trujillo

‘Mensen herkennen hun stad niet terug!”, riep Wilders door de Kamer. „Gast, ik herken geen van mijn steden terug!”, riep ik. Den Haag niet, Amsterdam niet en Montevideo nog minder. Daar vertelde mijn opa altijd over de auto aan het begin van zijn leven. Die moest hij aanzwengelen. Aan het eind van zijn leven had hij een benzineslurpende Chevrolet, een kleuren-tv met afstandsbediening en een telefoon zonder snoer. Het ene ding bestuurde hij slechter dan het andere. Hij dementeerde, zei de arts, herkende niets meer. Toch bracht dat hem er niet toe racistische denkbeelden te ontwikkelen. Op school zei de geschiedenisleraar dat voor opa’s generatie de industriële revolutie de wereld razendsnel had veranderd. Voor ons zou de digitale revolutie die snelheid verveelvoudigen.

Niemand kent zijn stad nog terug. Er is internet. Fietsen hebben een motor en auto’s hebben geen bumpers meer. Ook de insecten die na een zomerse rit op de voorruit plakten, zijn verdwenen. Dieren lopen amper buiten, mensen kijken de hele dag op hun telefoon. Daarin zit hun televisie. Nieuws wordt live gevolgd, het toont overstromingen en bosbranden. De wereld waarin je opgroeide verdwijnt bij elke stap die je zet en dat doet overal pijn: in Den Haag, Amsterdam en Montevideo. Het diepste heimwee is niet naar een geografische plek, maar naar een plek in de tijd: naar vroeger.

Wilders heeft zijn kiezers ervan overtuigd dat migranten de pijnlijke veranderingen brengen. In zijn uitleg van landelijke problemen is nog geen bijrol weggelegd voor doorgeslagen marktwerking, vervuiling of oneerlijke verdeling van welvaart. Mensen herkennen hun stad niet terug vanwege islamitische slagers en djellaba’s. Punt. Alsof culturen niet overal vermengen, niet dankzij obscure complotten, maar dankzij vliegtuigen, containerschepen en krachtige motoren. Lampen van Philips verlichten wereldwijd reclame-uitingen. Auto’s uit het Westen vullen snelwegen in het Oosten en andersom. In Indonesië genaaide jassen uit de VS kunnen je telefoon opladen. Alles verandert pijlsnel zoals de geschiedenisleraar voorspelde, maar volgens Wilders komt het door migranten dat we onze steden niet herkennen. Hij bood kiezers treinkaartjes naar de bestemming waar iedereen naar verlangt, maar waar niemand heen kan: hij bood treinkaartjes naar vroeger. De kiezer, die nostalgische dementerende schat, klampte zich daaraan vast. Hij liet zich wijsmaken dat je migratie kunt stoppen. Dat wanneer dat lukt de commercialisering van de woningmarkt geen woningnood meer veroorzaakt, stikstof niet langer in problematische hoeveelheden neerslaat, de zorg verbetert en het mestoverschot wordt ingedamd. Nu heeft Nederland een kabinet waar racisten roepen dat ze geen racist zijn, maar slechts machinisten in de trein naar vroeger. Ministers rennen door de wagons met net verkregen fluitjes en controleurspetten. VVD en NSC staren uit het raam alsof ze niets merken. Mensen hebben moeite hier een landsbestuur in te herkennen.

Carolina Trujillo is schrijfster.