Rollende lettergrepen en stuiterende medeklinkers – woordkunstenaar Eminem is terug

Eminem is terug, met een nieuw nummer genaamd ‘Houdini’. De inmiddels 51-jarige hiphop-superster uit Detroit heeft een talent voor comebacks. Al stopte zijn gestage creativiteit rond 2004, Eminem hoeft maar een enkel nieuw nummer uit te brengen en de aandacht van het publiek is gewekt. Hoe hij sleetsheid ontwijkt? Door slimme gastartiesten om een bijdrage te vragen, zoals Rihanna of -Beyoncé, in het recente verleden. Maar vooral door zijn raps ruim baan te geven. Eminems stijl veroudert geen spat, zijn tongtechniek is nog altijd ongeëvenaard.

Dat bleek uit de hit ‘Godzilla’ in 2020 (met de een maand eerder overleden Juice Wrld), en nu opnieuw in ‘Houdini’.

Zijn rollende lettergrepen, stuiterende medeklinkers en achtbaan aan wendingen, de op en neer-fluctuaties en niet bij te houden vlugheid, maken het nummer bijna fysiek desoriënterend. ‘Houdini’ is de eerste single van zijn dit jaar te verschijnen twaalfde album, The Death of Slim Shady (Coup de Grâce).

De tekst is gevat, al borduurt hij voort op vertrouwde stijlmiddelen, zoals alter ego Slim Shady die ‘weer terug’ is. Weer terug was Shady al in 1999, toen de nog onbekende Marshall Mathers alias Eminem als geblondeerde kwelduivel het grote publiek te veroveren had. Dat lukte mede door de introductie van Slim Shady, een losgeslagen personage dat als een marionet de maffe acties uitvoerde die poppenspeler Eminem bedacht. Slim Shady wilde de Spice Girls bezwangeren, zou vervolgens Eminems ex-vrouw Kim vermoorden, en zijn moeder uitschelden (‘My mum does more drugs than I do’). De lettergrepen klonken uit Eminems mond destijds nog demonischer dan bij zijn tijdgenoten Cypress Hill of Beastie Boys. Zo werd hij een genre op zich: de cartooneske wreker die als een omgekeerde Batman de maatschappij teistert. Op ironische toon, dat wel.

Superhelden-stijl

Die superhelden-stijl houdt hij nog altijd vol, zoals te horen in ‘Godzilla’, uit 2020 (‘I can swallow a bottle of alcohol/ and I’ll feel like Godzilla’). En nu is Houdini, de legendarische magiër die zich uit alle soorten boeien en kerkers wist te bevrijden, de held. Want Slim Shady is net als Houdini, nooit te vangen. Dat is Eminems belofte aan de fans.

Maar bij die mooie toezeggingen blijft wel de vraag: wat doet die ene sample zo prominent in deze rap-saga? Ooit gebruikte Eminem voor zijn liedje ‘Stan’ een sample van ‘Thank You’ van de destijds onbekende zangeres Dido, als suikerzoet tegenwicht voor zijn moordzuchtige overpeinzingen. Voor ‘Houdini’ koos hij een fragment uit het bekende ‘Abracadabra’, de erotische toverspreuk van de Steve Miller Band uit 1982. Het citaat uit dit nummer, destijds een commercieel hoogtepunt voor Miller, stapt als een ongenode gast het rap-universum binnen: te log, te ouderwets, geen partij voor de stijl van Eminem. De gestroomlijnde jarentachtigrock past nauwelijks bij zijn opruiende toon. In het refrein hoor je de frase ‘Abracadabra’ maar hij verandert Millers boodschap. ‘I wanna reach out and grab ya’ werd ‘And for my last trick/ I’m ‘bout to reach in my bag, bruh’. Hier geen seksuele toespelingen maar opschepperij en woordspelletjes (‘I’m a bigger prick than cacti be’) en verwijzingen naar zijn ‘transgender cat’.

Toch wist hij het publiek met deze cocktail te verleiden. ‘Houdini’ werd in korte tijd een hit: het kwam op nummer één van de hitparades in Amerika, Canada, Engeland, en in Nederland in de top-10.

Het twee weken geleden verschenen liedje zal misschien zijn eigen hit ‘Rap God’, uit 2013, nog evenaren in aantallen streams. ‘Rap God’ was een triomf. Niet alleen omdat het werd opgenomen in het Guinness World Records als popsong met de meeste woorden (1.560 stuks), maar ook door zijn dictie, die steeds sneller en ritmischer lijkt te worden.

Tongspiertraining

Zo is Eminems techniek na een carrière van ruim vijfentwintig jaar nog steeds in ontwikkeling. Hoe doet hij het? Wandelt hij door zijn landhuis in Michigan, met de zes badkamers, tennisbanen en riante oprijlaan, ondertussen zijn middenrif- en tongspieren trainend? Of is de kwaliteit te danken aan studiotechniek? Je zou het kunnen denken, maar een live-uitvoering geeft daar uitsluitsel over: zoals op de opname van zijn optreden op 6 juni jl. toen het gerestaureerde Michigan Central Station, in zijn geboortestad Detroit, werd heropend. Voor het voormalig treinstation was een gratis concert georganiseerd waar Eminem, naast Detroit-sterren als Diana Ross en Jack White (White Stripes), als verrassing aantrad.

Hij werd begeleid door een podiumvullend orkest – opgetrommeld voor enkele openingsmaten – en zijn oude vriend Mr. Porter. Gekleed in een grijze hoodie met de capuchon strak over het hoofd, nu met korte bruine baard, rapt Eminem net zo soepel, snel en toch verstaanbaar voor het publiek als is te horen op de studio-opname van ‘Houdini’. Ook hier is het tweede couplet het hoogtepunt, waarin hij de lettergrepen tot een lange kronkelende woordbrei koppelt, pochend over zijn roem en fortuin, en ook verwijzend naar zijn vroegere verslaving aan pijnstillers.

Dit fragment duurt achttien seconden, achttien weergaloze seconden.