Waarom Billie Eilish de trend van ‘sped up’ en ‘slowed’ volgt

Posted on June 4, 2024 by admin

In de week nadat haar nieuwste album Hit Me Hard and Soft uitbracht, kondigde de popzangeres nog twee nieuwe releases aan. Exclusief te koop op haar website, voor slechts één dag. Nieuwe liedjes? Nee: hetzelfde album, maar dan in een ‘sped up’- en een ‘slowed & reverb’-versie. Eentje versneld dus, en eentje langzamer, met meer ‘reverb’, meer echo-effecten. Billie Eilish is niet de enige: zoek naar ‘sped up version’ of ‘slow version’ op je favoriete streamingdienst en je vindt officiële remixes van popartiesten als Sam Smith, Sia en Dua Lipa. Ook Nederlandse artiesten als Joost Klein en Broederliefde doen eraan mee. Zelfs kerstcrooner Michael Bublé heeft een snellere versie van ‘It’s Beginning To Look A Lot Like Christmas’ op z’n Spotify-pagina staan.

Zoals bij alle muziektrends anno 2024, speelt TikTok hier natuurlijk een rol. Snellere en langzamere remixes van liedjes, door gebruikers zelf gemaakt, gaan regelmatig viral op de app: ‘Bloody Mary’, een meer dan tien jaar oude albumtrack van Lady Gaga, werd dankzij een versnelde versie op TikTok (meer dan 100.000 video’s) ineens een van haar meest gestreamde nummers. Niet alleen popsterren zijn met deze trend geholpen: de Spotify-teller van ‘Them Changes’ funkbassist Thundercat staat dankzij een versnelde TikTokversie op meer dan 300 miljoen.

Middelbare school in Noorwegen

Waar komen deze trends vandaan? De sped up-remix, ook wel ‘nightcore’ genoemd, vindt z’n oorsprong op een middelbare school in Noorwegen in 2002. Thomas S. Nilsen en Steffen Ojala Soderholm maakten voor een schoolopdracht een album vol liedjes met razendsnel tempo en hoge piepstem, geïnspireerd door happy hardcore en de muziek van Duitse eurodance-act Scooter. Het duo noemde zichzelf Nightcore. In 2011, toen ze al jaren gestopt waren met hun muzikale hobby, bleek Nightcore zonder hun weten razend populair op downloadplatform LimeWire. En dat niet alleen: gebruikers postten hun eigen snellere versies van liedjes onder de noemer ‘nightcore remix’. Toen TikTok in 2017 werd gelanceerd, bleken nightcore remixes met hun snelle tempo uitstekend voor het doen van dansjes, toen zeer populair op de app.

De geschiedenis van de slowed & reverb remix gaat nog verder terug, naar de beginjaren negentig. In Houston, Texas vond hiphop-dj Screw een nieuw soort remix uit, de ‘chopped and screwed’: langzamer, met record scratches, overgeslagen beats en goed getimede stiltes, die hij met de hand mixte op zijn draaitafel. De chopped & screwed sound was van grote invloed op moderne hiphopartiesten als Travis Scott, en ook op YouTuber Slater, echte naam Jarylun Moore. Hij begon in 2017 als twintigjarige vanuit zijn slaapkamer in Houston een YouTube-kanaal met zelfgemaakte slowed & reverb- remixes van hiphopliedjes. Zijn eerste video had binnen twee maanden meer dan een miljoen kijkers. Niet lang daarna maakte de trend de sprong naar TikTok, waar hashtags als #slowedsongs en #slowedandreverb meer dan 200 duizend video’s bevatten.

Herkenbaar en verrassend

Waarom slaan TikTokgebruikers zo aan op deze snellere en langzamere remixes van bekende liedjes? Die combinatie van herkenbaar en verrassend is perfect voor de app, waar je binnen een paar seconden de aandacht van je kijker moet grijpen. Daarnaast zijn deze remixes makkelijk te maken, met een app op je telefoon, en zonder muzikaal talent. Maak een liedje 30 procent langzamer of sneller, zet het op TikTok, en wie weet heb je een hit te pakken.

De originele versie van zo’n liedje gaat dan vaak mee in de virale stroomversnelling, met hogere streamingcijfers als gevolg. Deze bootleg remixes brengen dus uiteindelijk geld in het laatje voor artiesten en platenmaatschappijen. Maar die labels ruiken natuurlijk ook geld bij het zien van de kijkcijfers van die officieuze remixes. Daarom brengen artiesten vaker zelf, via hun eigen kanalen, een officiële sped up en/of slowed & reverb remix uit. Zo pakken ze zelf die streams, en niet de fans die hun eigen remixes maken.

Ik laadde liedjes die ik leuk vond vroeger in Video Star, puur om naar de langzamere of snellere versie te luisteren omdat ik daar zo van hield

Billie Eilish

De snellere en langzamere remixes van het nieuwe album van Billie Eilish staan echter niet op streaming. Ze waren alleen als download te koop via haar website, voor slechts één dag. Dat heeft te maken met hoe de verkoop van albums in Amerika wordt gemeten: koopt een fan de remixversie van een album, dan telt die aankoop mee voor de verkoopcijfers van het origineel. Daarom brengen artiesten vaak meerdere versies uit van albums, met remixes, gastbijdrages en bonustracks. Maar achter deze twee specifieke remixversies zit voor Billie ook een persoonlijke motivatie, schreef ze bij de aankondiging op social media: „Ik laadde liedjes die ik leuk vond vroeger in Video Star [een videobewerkingsprogramma] toen ik twaalf was, puur om naar de langzamere of snellere versie te luisteren omdat ik daar zo van hield. Ik weet dat jullie net zo zijn en dat vind ik geweldig.”

In ‘Hulde!’ vliegt een liefdesverhaal van zeventig jaar binnen anderhalf uur voorbij

admin
November 18, 2024
0

„Het is net of ik jou al heel lang kende”, zegt Geesje (Carine Crutzen) bij de eerste ontmoeting. Ze is jong en brutaal, met een witte rok die ze soms langzaam heen en weer laat wiegen. „Ik zag jou en ik dacht: bóém.” Adam (Bert Luppes) lijkt zich niet direct raad te weten met al haar aandacht. Ook hij is jong, ook hij heeft nog veel eerste keren te gaan. Heeft hij weleens een Limburgs meisje gekust, wil Geesje weten. Wanneer het antwoord „nee” is, besluit ze dat gebrek aan ervaring meteen te verhelpen: ze neemt zijn hoofd in haar handen en drukt haar lippen tegen de zijne, een beetje te hard, een beetje onwennig. Adam blijft even stil als ze hem weer loslaat. „Doe nog eens”, zegt hij dan. „Ik zat niet op te letten.”

Veel tijd om bij die ontgroening stil te staan is er niet. Geesje en Adam denderen samen voort naar de rest van al hun gedeelde eerste keren: seks, kinderen, huwelijksproblemen. Hulde! is een trip langs de hoogte- en dieptepunten van twee met elkaar verstrengelde levens; van de eerste onhandige zoen tot de nadagen in een verzorgingstehuis. Een liefdesverhaal van zeventig jaar vliegt in anderhalf uur voorbij.

Al is die liefde bij tijd en wijle ver te zoeken. De tekst van Peer Wittenbols zet Geesje en Adam neer als twee heel gewone mensen, inclusief alle imperfecties die daarbij komen kijken. Met het verstrijken van de jaren steken gevoelens als jaloezie en teleurstelling de kop op. Sommige verwijten neem je nooit meer weg: de verhuizing die de één liever wilde dan de ander, het buitenechtelijke avontuur met vergaande gevolgen. Er zijn genoeg momenten dat die ongenoegens de overhand krijgen. En dan volgt weer het moment dat mama en papa hun ruzies bijleggen in een sinterklaasgedicht, waarin ze al rijmend de kinderen beloven komend jaar wat liever te zijn voor elkaar.

Droogkomisch

Verbaal doet het echtpaar niet voor elkaar onder. Wittenbols schreef voor beiden scherpe reacties en venijnige grapjes, droogkomisch gespeeld door Crutzen en Luppes. Zij beelden veel uit met weinig, alsof ze hun eigen verhaal naspelen. Als Crutzen op het toneel een kussentje onder haar shirt schuift is ze zwanger, als Wittenbols een wollige opatrui aantrekt, is hij in één keer jaren ouder. De kostuums en soundtrack (van Grace Slick tot Stromae) voeren de kijker ook mee op een reis door de verschillende decennia.

Hulde! begint en eindigt met het zeventigjarige jubileum van het huwelijk van Geesje en Adam. Dat de twee het zo lang met elkaar uithouden mag een wonder heten, hoewel een gezamenlijk einde na al die gedeelde eerste keren ook steeds vanzelfsprekender begint te lijken. En aan het eind van de rit kijk je zelfs op de dieptepunten wat ontroerd terug. „Het is mooi als je ernaar verlangt en het is mooi als het voorbij is”, zegt Adam als hij en Geesje zich klaarmaken om voor de eerste keer het bed te delen. „En daartussen door rommelt iedereen maar wat.”

Een goede slagwerker heeft gevoel voor theater, blijkt op het TROMP Concours

admin
November 18, 2024
0

Bij percussie komt veel meer kijken dan alleen muzikaal talent. Op de Eindhovense slagwerkcompetitie TROMP scoor je vooral punten met performances die ook visueel interessant zijn, zo blijkt zondagmiddag.

Het tweejaarlijkse TROMP Percussion is een internationaal festival en concours waar slagwerk een ruime week in de spotlights staat, dit jaar voor het eerst onder artistieke leiding van Dominique Vleeshouwers. De Eindhovense binnenstad is het decor voor creatieve performances – zo is er een optreden voor haarkam en snaredrum in een kapsalon – en van een belangrijke percussiewedstrijd.

Achtentwintig jonge kandidaten komen vanuit Texas tot Taiwan naar het Muziekgebouw Eindhoven om daaraan deel te nemen; drie van hen plaatsen zich voor de finale op zondagmiddag. Op hun programma: een verplichte compositie met begeleiding, plus een solostuk naar eigen keuze.

Het verplichte werk is Box Office, speciaal voor deze editie gecomponeerd door Martin Fondse en David Dramm. Een wereldpremière dus, al kun je misschien beter zeggen: drie wereldpremières. De finalisten krijgen zoveel vrijheid in de partituur, dat het werk geen twee keer hetzelfde klinkt. Voor het publiek een leuk puzzeltje om de gedeelde motiefjes te herkennen in drie compleet verschillende uitvoeringen. Wel zo verfrissend, want met een finaleprogramma van in totaal zo’n vier uur is het best een lange zit.

Kartonnen dozen

De bezetting van Box Office bestaat uit percussie-instrumenten en kartonnen dozen. Hoe die eruitzien mag iedere kandidaat zelf bedenken, net als de volgorde van de verschillende onderdelen van het stuk. De finalisten worden begeleid op toetsen en elektrische gitaar door het duo Avenue Azure.

De Portugese finalist Miguel Traquina (derde prijs) gebruikt een functionele opstelling: een paar identieke, rechthoekige dozen staan als een soort aanrecht rond hem opgesteld. Dat je daarop kunt trommelen spreekt voor zich – in het midden, op de rand, aan de zijkanten – maar Traquina gebruikt ze bijvoorbeeld ook als klankkast voor een duimpiano, of om interessante geluidseffecten te produceren. Geluiden die je nog nooit uit een kartonnen doos hebt gehoord, zoals kikkerachtige kwaakjes, of een soort snaarachtig geploink zodra hij in zigzagbeweging over het oppervlak wrijft.

Tweede-prijswinnaar SeongYeon Kong (Zuid-Korea) neemt de titel van Box Office het letterlijkst en het meest beeldend. Als een zakenvrouw met werktas en koffie-to-go komt ze al bellend het podium op, en neemt plaats achter een kartonnen bureautje. De poten, het ladekastje, zelfs het pennenbakje – alles is van karton, en overal wordt op getrommeld. Heel vermakelijk hoe ze opgaat in haar rol als verveelde kantoorklerk. Ze krast ritmisch op een clipboard en zit verwoed te typen.

Theatraliteit valt bij zowel publiek als vakjury in de smaak: winnaar van de competitie is de in China geboren Yuan Xia, die met de beheersing van een vechtkunstenaar door zijn instrumentarium van bananendozen beweegt. Xia krijgt de lachers op zijn hand als hij, volledig ritmisch, een kartonnen plaat aan gort slaat, in de vorm van een smiley.

Zo zie je maar: een goed percussionist verstaat de kunst van het theater. Zuiver muzikaal gezien is de performance van Traquina het boeiendst: hij tovert het rijkste kleurpalet uit zijn karton – slechts goed voor een derde prijs.

Toch komen ook de liefhebbers van melodisch slagwerk zondag weinig te kort: bij de gastoptredens van oud-finalisten bewijst Gabriel Michaud waarom hij in 2022 terecht concourswinnaar werd. Een chaconne voor luit van Sylvius Leopold Weiss, maar dan gespeeld op marimba met een waanzinnig gevoel voor balans en dynamiek. Slagwerk kan ook klein en poëtisch zijn, zei artistiek leider Vleeshouwers ooit in deze krant – en zo is het maar net.

Vrouwelijke 17de-eeuwse kolonialist Maria van Aelst krijgt in toneelbewerking weinig verdieping

admin
November 18, 2024
0

Er is een meme die vaak opduikt in de context van Amerikaans imperialisme en oorlogszucht. Op de tekening zien we een man en een vrouw met een Arabische achtergrond, in een bergachtig gebied. In de lucht hangen drie vliegtuigen met de Amerikaanse vlag erop, die bommen boven het landschap loslaten. De man kijkt met een blik van verwondering naar boven en zegt: „They say the next ones will be sent by a woman!” De vrouw slaat haar ogen neer en antwoordt: „Really makes you feel like you’re part of history.”

Ik moest aan de satirische cartoon denken bij het zien van De mannen van Maria, de theaterbewerking van de gelijknamige roman van Anneloes Timmerije. De voorstelling is een initiatief van actrice Anna Drijver, die tevens de hoofdrol speelt, en werd aangekondigd met dezelfde heldhaftige publiciteitstekst als het boek: „Het waargebeurde verhaal van een vrouw die in een bikkelharde tijd zag wat haar mogelijkheden waren, haar eigen weg koos en deed wat geen enkele vrouw voor haar had gedaan.” Expres of per ongeluk word je als kijker zo op het verkeerde been gezet. Wat hoofdpersonage Maria van Aelst namelijk heeft ‘gedaan’ is, zo blijkt uit de voorstelling: in het begin van de zeventiende eeuw net zo’n gruwelijke kolonisator van het latere Indonesië worden als de mannen om haar heen.

**Anna Drijver** in de voorstelling ‘De mannen van Maria’.

Eenzijdig perspectief

Toneelschrijver Maxine Palit de Jongh traceert in haar bewerking hoe Van Aelst van slachtoffer van het patriarchale systeem zélf tot dader werd. Als meisje wordt ze naar ‘de Oost’ verscheept als ‘volksplanter’: ze wordt op een ‘meisjesmarkt’ geveild aan de hoogste bieder om Batavia met witte kinderen te kunnen bevolken. Als haar eerste echtgenoot overlijdt, zet ze via een zaakwaarnemer een eigen handel in sieraden op, en laat zich in haar huishouden ondersteunen door enkele tot slaaf gemaakte vrouwen. Haar gruwelijkste daden komen voort uit haar seksistische indoctrinatie: omdat haar is ingepeperd dat haar enige bestaansrecht als vrouw voortkomt uit haar rol als moeder, drijft haar kinderloosheid haar tot het ontvoeren van de dochter van een van haar dienstmeisjes.

Hoewel Palit de Jongh twee passages heeft toegevoegd waarin dieren aan het woord zijn, als metaforen voor het land dat de Nederlanders exploiteren, blijft het eenzijdige perspectief van Van Aelst dominant in de voorstelling. Haar gebrek aan introspectie levert voor een hedendaagse theatervoorstelling onoverkomelijke problemen op: ze is in haar slaafse hunkering naar weelde, huwelijk en moederschap een voorspelbaar product van haar opvoeding en omgeving en wordt nooit een interessant individu. De conventionele spelregie van Olivier Diepenhorst biedt ook geen verdieping: het spel van Drijver toont weinig tegenkleur ten opzichte van de emoties die al in de tekst besloten liggen en neigt in haar portrettering van de personages die Van Aelst tegenkomt naar karikatuur.

Vanwege het gebrek aan opvallende regiekeuzes blijft onduidelijk wat Drijver nu precies zo interessant vond aan dit verhaal, en waarom ze het naar het toneel wilde brengen. De spanning tussen proto-feminisme en kolonialisme is te zwak uitgewerkt om te beklijven, waardoor je als kijker lang voor het einde je aandacht verliest.