Tv-recensie | Theo Maassen gaat grens over in nieuw tv-programma

Waarom werd Duitsland vier keer wereldkampioen en Nederland nul keer? Dat onderzoekt komiek Theo Maassen in zijn reisserie Der Theo (zaterdag, NPO 1). Hij gebruikt als uitgangspunt de verloren WK-voetbalfinale van 1974, die hem danig dwarszit. Hij bezoekt in Keulen een toernooi voor blinde voetballers. In de bal zit een belletje, zodat de spelers weten waar die is. Erg boeiend om te zien. Een speler zegt dat voetbal hem ongekende vrijheid geeft om zonder hulp over het veld te bewegen.

De blinde voetballers nemen Maassen mee naar het voetbalmuseum in Dortmund waar de komiek de wereldbeker van 1974 steelt. Niet echt, hoor. Vrijwel alles in dit programma is geënsceneerd. De diefstal is een knipoog naar diens eerdere diefstal van een beker van PSV. Maassen maakt wel vaker grappen over zijn eigen wangedrag – daarover later meer.

Reisseries kun je grofweg verdelen in informatieve series die je iets leren over de bezochte landen (Terlou, Erdbrink). En amusement waar je vrijwel niets van leert en die draaien om het plezier van de presentator (André van Duin, Frans Bauer) In die laatste categorie valt Der Theo. Wat helpt in de waardering is als je voetbal belangrijk vindt en meegaat in het idee dat een verloren wedstrijd van een halve eeuw geleden daadwerkelijk een trauma kan veroorzaken. Dat geldt niet voor mij.

Interessanter dan het programma zelf is de voorgeschiedenis. Maassen raakte in maart zijn baantje kwijt als presentator van Zomergasten (Adriaan van Dis gaat het nu doen) nadat Privé schreef dat hij zijn vrouw mishandelde. Dit artikel was gebaseerd op een uitgelekt whatsappgesprek waarin zijn vrouw dit schrijft. De VPRO en diverse nieuwsmedia waren ook in bezit van dit document maar ze publiceerden er niet over omdat ze het een privékwestie vonden. Maassen vond de mishandeling blijkbaar niet privé genoeg om er harde grappen over te maken op het podium.

BNNVARA had toen al Der Theo klaarstaan, geprogrammeerd als potentiële hit op primetime vrijdagavond. De omroep wilde Maassen niet laten vallen na „geruchten over iemands privéleven”. Maar de NPO-leiding had nu net beloofd eindelijk eens iets te gaan doen tegen het endemische grensoverschrijdend gedrag in Hilversum. Dus werd als tussenoplossing het programma verplaatst naar zaterdagavond laat, een minder gunstig tijdstip. Gevolg: slechts 374.000 kijkers. Dat terwijl het programma dat ervoor kwam, Even tot hier, 1,7 miljoen kijkers had. Toen Der Theo begon, zijn er 1,3 miljoen kijkers weggelopen.

Taboe

Dat huiselijk geweld geen privékwestie is maar een groot maatschappelijk probleem, blijkt uit Safe Home (zaterdag, NPO 3). Dat de Australische dramaserie door Omroep Zwart wordt uitgezonden zie je vooral aan de diverse cast: vrouwen van kleur, een bijrol voor een transman en een rechtbankbeambte in een rolstoel.

Een jonge pr-vrouw (Aisha Dee) verruilt een Zuidas-kantoor voor een instelling die juridische hulp verleent bij huiselijk geweld. De serie laat indringend zien hoe ingewikkeld gezinsgeweld is, hoeveel verschillende verschijningsvormen ervan bestaan en hoe groot het taboe is. Een van de ongemakkelijk waarheden die de advocaat in de serie vertelt is dat een vrouw soms beter in een abusieve relatie kan blijven om escalatie of grotere ontwrichting te voorkomen.

Om de verhalen over gezinsgeweld behapbaar te maken heeft regisseur Anna Barnes ze ingebed in een luchtig verhaal over het ingewikkelde liefdesleven en de werkvloerproblemen van de ietwat onhandige pr-vrouw. Daarnaast zit er nog een moordmysterie in. Dat is allemaal wat veel en ook wat ongelijkmatig voor een vierdelige serie. Barnes had zich beter kunnen concentreren op het gezinsgeweld. Het hoeft niet altijd in een luchtig jasje.