Cultuursector in spanning over de regeringsformatie: wordt het lomp bezuinigen of pakt het gunstiger uit?

Posted on May 13, 2024 by admin

Na maanden van onderhandelingen zullen de vier partijen PVV, NSC, VVD en BBB woensdag bekendmaken of de formatie verdergaat, en mogelijk ook een akkoord presenteren. In de cultuursector is de spanning over een toekomstig kabinetsbeleid inmiddels hoog opgelopen. En de angst, want men verwacht dat een akkoord tussen deze vier partijen de cultuursector niet veel goeds zal brengen. Het overheersende gevoel is brace for impact.

In het slechtste geval betekent impact: rechttoe-rechtaanbezuinigen, zonder veel nieuw beleid. Er zijn nog geen bedragen of zelfs maar plannen over cultuur uitgelekt, maar er wordt over de volle breedte gevreesd voor een korting op het cultuurbudget.

Dat was al zo vanaf het begin van de formatie. Geen van de onderhandelende partijen loopt over van liefde of zelfs maar waardering voor het huidige Nederlandse cultuurbeleid. PVV ging de verkiezingen in met de wens om naast de publieke omroep ook de gesubsidieerde cultuur helemaal af te schaffen, en ook de VVD geldt niet bepaald als hoeder van de cultuur sinds de partij in Rutte I vanaf 2010 verantwoordelijk was voor de grootste bezuiniging in de afgelopen twintig jaar: 200 miljoen. Bovendien bleek dit jaar dat de VVD het lage btw-tarief van 9 procent op cultuur wil verhogen naar 21 procent – dat moet 400 miljoen euro opleveren. Van de nieuwe partijen NSC en BBB blijkt uit de verkiezingsprogramma’s vooral dat ze meer aandacht willen voor volkscultuur en meer geld naar de regio.

Lees ook
Cultuurkritische partijen zijn gegroeid en de Raad voor Cultuur adviseert grote veranderingen. Moet de cultuursector zich zorgen maken?

Gesubsidieerde kunst

Daar is nu bij gekomen dat blijkt dat de formerende partijen de financiering van hun plannen niet goed rondkrijgen, en dan liggen bezuinigingen elders voor de hand. Het punt is alleen: bezuinigen op cultuur zet weinig zoden aan de dijk. Het totale rijksbudget voor cultuur is nu 1,3 miljard euro per jaar: 0,3 procent van de totale Nederlandse begroting. Dat geld wordt bovendien voor een groot deel besteed aan beheerstaken en zaken waar de formerende partijen gezien hun signatuur aan hechten: monumentenbeheer (155,8 miljoen euro), nationale archieven (90,2 miljoen euro), rijksmusea (260,7 miljoen euro) en bibliotheken (75,8 miljoen euro). Dat is opgeteld een krappe 600 miljoen euro, bijna de helft van het totale cultuurbudget.

Om dat geld gaat het dus waarschijnlijk niet. Om welk geld wel? Als de PVV zegt een eind te willen maken aan gesubsidieerde kunst, bedoelt de partij gezien zijn opstelling in de Tweede Kamer, het budget dat rechtstreeks van het Rijk naar de mákers van cultuur gaat: de meerjarige subsidies aan culturele gezelschappen en projecten zoals bijvoorbeeld het Nederlands Dans Theater, Oerol, het Noord Nederlands Orkest, jeugdtheater en tentoonstellingsruimtes. Deze subsidie is nu in totaal 520 miljoen euro en loopt op tot 557 miljoen euro in 2026.

Omdat die meerjarige subsidies voor de periode 2025-2028 al vastliggen in een regeling, kan een nieuw kabinet er inhoudelijk niet veel aan veranderen; het kan niet korten op specifieke subsidiebedragen. Maar er kan wel over de hele linie bezuinigd worden: alle subsidies met 10 of zelfs ruim 20 procent omlaag bijvoorbeeld, zoals vanaf 2011 gebeurde in het kabinet Rutte I onder staatssecretaris Halbe Zijlstra.

Zo’n bezuiniging zou slechts zo’n 50 tot 100 miljoen euro opleveren. Om met Peter van den Bunder van de Kunstenbond te spreken: „Geld is niet de motivatie om te bezuinigen op cultuur.” Wat die motivatie wel kan zijn? Weerzin tegen het cultuurbeleid, of handjeklap om de PVV zijn zin te geven, denkt hij. Terwijl de gevolgen voor de sector wel ingrijpend zouden zijn.

410.000 banen

„De vorige keer heeft de bezuiniging onder Zijlstra geleid tot een grote armoedeval onder de makers. Als er al bezuinigd gaat worden, dan moet het principe van Fair Practice (red: eerlijke beloning voor werkers in de sector) fier overeind blijven.” Het huidige demissionaire kabinet heeft juist langverwachte maatregelen genomen om te zorgen dat de makers, veelal zzp-ers, eerlijk beloond worden – waaronder het hanteren van de zogeheten Fair Practice-code als subsidievoorwaarde. „De reflex bij bezuinigingen is om de instellingen overeind te houden en zo veel mogelijk van de ambitieuze programma’s uit te voeren. En dat mag, maar alleen als makers voldoende betaald krijgen. Daar gaan we vierkant voor staan.”

Wat ook tegen bezuinigingen pleit is dat de relatief bescheiden cultuursubsidie de samenleving economisch erg veel oplevert, zegt Jeroen Bartelse, directeur van TivoliVredenburg en voorzitter van belangenorganisatie Kunsten ’92. „Die 1,3 miljard legt de basis onder een creatieve sector die voor 23,9 miljard bijdraagt aan de Nederlandse economie en die bovendien goed is voor 4,3 procent van de werkgelegenheid. Dat zijn dus 410.000 banen.”

Nog los van alle economische aspecten en het beschermen van een sector: er is reden tot grote oplettendheid als cultuur onder druk staat. „Cultuur is de spreekwoordelijke kanarie in de kolenmijn voor de komst van meer gesloten, autocratische samenlevingen”, zegt Yoeri Albrecht. Hij is directeur van cultureel centrum De Balie, dat ook rijkssubsidie ontvangt. „Er is nu iets vreemds aan de hand. Rechts wil, dat zie je in heel Europa, allerlei cultuurvormen afschaffen. Maar ook ‘woke’ wil cultuur aan voorwaarden verbinden zoals dekolonisatie, geen fossiele sponsors – zij gooien soep over schilderijen. En je ziet dat in samenlevingen waar de ruimte voor cultuur, voor kunstenaars om zich te uiten kleiner wordt, ook de kwaliteit en gezondheid van het democratisch bestel afneemt.”

Gunstiger scenario

Er is ook een gunstiger scenario. Daarin ziet een nieuw kabinet dat er nu een goede kans ligt om inhoudelijke veranderingen door te voeren in het stelsel. „Dan zou het niet zozeer gaan over bezuinigen, maar bijvoorbeeld over het herverdelen van de cultuurgelden, of het vergroten van toegankelijkheid van cultuur”, zegt Bartelse.

Het meer toegankelijk maken van cultuur, ook voor mensen buiten de randstad, is een belangrijk onderwerp in het gezaghebbend advies van de Raad voor Cultuur van afgelopen januari over de herziening van het cultuurstelsel. Dat sluit ook aan bij de programma’s van de formerende partijen. „Er is best ambitieus cultuurbeleid te voeren waarbij deze partijen hun kiezers bedienen. Want ook deze mensen willen betaalbare en bereikbare concerten, tentoonstellingen en voorstellingen bezoeken.”

De vraag is dan welke van de formerende partijen de portefeuille ‘cultuur’ zou claimen, en daarbij wordt steeds naar NSC gewezen. Die partij lijkt het meest gedegen in de wens de regio’s als volwaardig te zien, en hecht aan de kwaliteit van openbaar bestuur. En iedereen begrijpt dat bijvoorbeeld het anders verdelen van subsidies over Randstad en regio en het meer toegankelijk maken van cultuur in ieder geval óók een bestuursvraagstuk is. Een cultuurminister of -staatssecretaris die het stelsel wil hervormen, zal zeker culturele affiniteit moeten hebben, maar vooral ook goed moeten kunnen samenwerken met provincies en gemeenten, vindt Peter van den Bunder. En Jeroen Bartelse hoopt vooral dat zij of hij nieuwsgierig is en oprechte interesse heeft in alle culturele vormen en stijlen, van aanstormend tot gevestigd.

Binnen de sector zingt alom de naam rond van de nummer twee van de NSC, Nicolien van Vroonhoven. Zij studeerde onder meer kunstgeschiedenis, hield zich als beginnende Kamerlid voor toen nog CDA bezig met cultuurbeleid, en als wethouder in Hilversum tussen 2014 en 2017 was ze onder meer verantwoordelijk voor monumentenzorg. Het zou kunnen, het is in ieder geval voor een deel wensdenken. Een keuze voor Van Vroonhoven zou immers betekenen dat cultuur serieus genomen wordt, en er werk wordt gemaakt van hervorming van het stelsel. En dat het scenario van lomp bezuinigen van de baan is.

Lotte Geeven nam de hartslag van Oekraïense militairen op : ‘In de armen van zijn moeder, roffelde zijn hart in een hoog tempo’

admin
November 25, 2024
0

Aan het front in Oekraïne loopt de 48-jarige priester Sergiy rond om een luisterend oor te bieden aan Oekraïense militairen. Hij straalt kalmte uit, maar diep van binnen gaat zijn hart tekeer. Dit weet Lotte Geeven (44), want ze heeft zijn hartslag opgenomen.

Geeven maakt multimediakunst. Ze werkte eerder als emergency evacuator in conflictgebieden. In 2022, het eerste jaar van de Russisch-Oekraïense oorlog, was ze in die hoedanigheid in Oekraïne en reisde er drie weken lang met een Oekraïense vertaler langs de frontlinie. Naast haar werk als hulpverlener nam Geeven aan het front de hartslagen op van 150 Oekraïense militairen, door een stethoscoop-microfoon op hun borst te houden. Van de hartslagen en veldopnames maakte de Oekraïense elektronische artiest Koloah een muziekstuk.

Geeven en de vertaler begonnen hun bijna duizend kilometer omspannende tocht in een dorp in de zuidelijke regio Cherson. Vanaf daar reisden ze verder in de richting van de oostelijke regio Charkiv. Aan het front ontmoette Geeven militairen met allerlei soorten achtergronden. „Er was een masseur bij, een boer, botanicus, bodybuilder, meubelmaker, monnik, blockchain developer, slotenmaker”, zegt Geeven. „Ze waren allemaal tot de tanden toe bewapend en strak ingesnoerd in een scherfvest.”

Stethoscoop-microfoon

De 19-jarige Nikolai, een icoonschilder, stond op het punt om in zijn vers gestreken uniform afscheid te nemen van zijn moeder. „In de armen van zijn moeder roffelde zijn hart in een hoog tempo”, zegt Geeven. Zijn hartslag was te horen via een ingebouwde microfoon in de stethoscoop. De microfoon heeft ze samen met technici in Amsterdam ontwikkeld.

Het raakt Geeven dat mensen snel moe worden van oorlogsbeelden. Ze merkt dat doordat mensen zich afvragen waarom er „überhaupt” nog gefilmd wordt aan de frontlinie, omdat volgens hen alle beelden er hetzelfde uitzien. „Met de audio-opnamen van de hartslagen hoop ik de weerslag van de oorlog op de mens op een intieme manier toch weer dichtbij het publiek te brengen.”

Geeven ontwikkelde in 2013 met hulp van wetenschappers al eens een microfoon om te luisteren naar hoe het diepste gat van de aarde klinkt. „Het leek doodstil, maar aangesloten op een grote speaker klonk het als ver verwijderd onweer.” Ook deed ze in 2020 en 2021 forensisch audio-onderzoek naar hoe vogels protestleuzen overnemen. „Het bleek dat spotvogels de kreten van menigten overnemen in hun zang.” Volgens Geeven zeggen de geluiden die zij opneemt iets over de staat van de wereld.

Het muziekstuk genaamd TILO (lichaam in het Oekraïens) en de rauwe opnames van de harten zijn vastgelegd op één grammofoonplaat. De veldopnames en de hartslagen zijn door artiest Koloah gemengd met elektronische muziek in een hoog tempo. Geeven: „Volgens Koloah is het aantal bpm (beats per minute) in de elektronische muziek momenteel wereldwijd ontzettend hoog en laat de razendsnelle muziek op de dansvloer horen hoe slecht het met de wereld gaat.”

Lichaamsdelen verzamelen

Tijdens hun reis sliepen Geeven en de vertaler bij vrienden van vrienden of in verwoeste hotels. Of ze zich onveilig voelden? „Ik weet hoe ik moet handelen in gevaarlijke situaties, omdat ik daarin ben getraind.” Zo was ze online betrokken bij de evacuaties tijdens de val van de Afghaanse hoofdstad Kabul. Zowel Geeven als de militairen waren gewend geraakt aan gevaar.

Onderweg ontmoette ze de 38-jarige Daniel, een Oekraïense presentator en acteur, die „doodsbang” is geworden voor stilte. „Hij kan alleen in slaap vallen met het geluid van oorlogsfilms op zijn koptelefoon.” Later kwam ze Irina tegen, een sluipschutter die haar lange blonde haren had afgeknipt en nu kort stekelig haar heeft. „Ze kon haar haren niet wassen omdat er op haar dienstplek amper water is.” Door het „eenzame beroep” als sluipschutter, leidt ze aan een klinische depressie, vertelde Irina aan Geeven. Van beide militairen heeft ze de hartslagen opgenomen.

Hoe verder Geeven reisde, hoe meer stress ze via de stethoscoop-microfoon beluisterde in de lichamen van de militairen. Een van hen vertelde haar dat hij op al zijn lichaamsdelen met een waterdichte stift zijn naam heeft geschreven, „voor het geval hij zou overlijden, dan zouden de restanten van zijn lichaam gemakkelijker geïdentificeerd kunnen worden”.

Tegen het einde van haar tocht kwam Geeven een jonge Zuid-Koreaanse monnik tegen. Hij had een gitaar van een overleden militair bij zich. De gitaar was van een Spaanse jongeman genaamd Angel, die net als de monnik uit het Oekraïense vreemdelingenlegioen kwam. „De gitaar moet ik naar de moeder van Angel brengen”, zei de monnik tegen Geeven. Ook zijn hart is te „voelen” via de opnames. Vanaf begin volgend jaar komt de muziekplaat in het War Museum in de Oekraïense hoofdstad Kyiv te staan.

De preview van TILO is op 29 november bij West in Den Haag te zien en te horen. Info: westdenhaag.nl

De weelde van drie iconische kunstenaars die in 1504 elkaar de hand konden schudden

admin
November 25, 2024
0

De Britse koning Charles III bezit een wereldvermaarde kunstcollectie, die gedeeltelijk voortkomt uit de verzameling van zijn 17de-eeuwse voorganger en naamgenoot Charles II (1630-1685). In die tijd kende Engeland, anders dan bijvoorbeeld de Nederlandse Republiek of Italië, geen bijzonder grote traditie van lokale kunstproductie. Dus moesten ze het doen met kunstenaars van het Europese vasteland die ze bewonderden. De Royal Collection bulkt zelfs van bladen door Italiaanse renaissancekunstenaars van topkwaliteit. De King’s Gallery in Buckingham Palace toont nu een selectie van zo’n 150 tekeningen van kunstenaars als Fra Angelico, Leonardo da Vinci, Correggio en Carracci.

Raphael, **De Drie Gratiën**, ca.1517–18. (te zien in King’s Gallery)

Giovanni Bellini, Het hoofd van een oude man, c. 1460–7. (te zien in King’s Gallery) en Bernardino Campi, De Maagd en het Kind, ca. 1570–80. (te zien in King’s Gallery)

Foto’s Royal Collection Trust

De expositie – met secties als ‘figuren’, ‘koppen’, ‘studies voor paleisdecoraties’ – laat zien dat tekeningen in de 15de en 16de eeuw meestal niet bedoeld waren als zelfstandige kunstwerken. Vaak zijn figuren, motieven of composities getekend ter voorbereiding van een schilderij of fresco. Illustratief is een studie in rood krijt waarin de befaamde schilder Rafael de figurenrijke compositie van een groot tapijtontwerp voor de bijbelscène van de Sleuteloverdracht van Christus aan de apostel Petrus (ca 1514) uitprobeert in de vorm van een groep mannen die poseren in hun alledaagse kleren.

Bij de ‘studies naar de natuur’ zijn schetsen van landschappen, paarden en poezen, maar ook een opvallende houtskooltekening toegeschreven aan de Venetiaan Titiaan, met een natuurgetrouwe weergave van de exotische struisvogel (ca. 1550). Het lichtblauwe blad is voorzien van een raster dat erop duidt dat het motief bedoeld was om te worden overgezet naar een schilderij, maar dat werk is niet meer bekend.

De presentatie van werk van de ene briljante tekenaar na de andere, geeft daarmee een overvol maar ook adembenemend fraai overzicht van renaissance-tekeningen en hun functies, uit artistieke centra vooral in de noordelijke helft van het huidige Italië. De nadruk die daar destijds werd gelegd op het belang van het maken van tekeningen in het artistieke proces, en de grote aandacht die kunstenaars er daarom ook aan besteedden, verklaren de uitzonderlijke kwaliteit van de tekeningenproductie die deze expositie weerspiegelt.

Verbeten expressie

Van meer studieuze aard is een tweede tentoonstelling in Londen, in de Royal Academy, over Italiaanse renaissance-kunst, met 45 bruiklenen uit collecties in het Verenigd Koninkrijk en elders in Europa. Hier geen overdonderend aantal kunstenaars en tekeningen, maar juist een relatief klein aantal goedgekozen werken, uit een tijdsspanne van slechts enkele jaren, en gemaakt door drie iconische kunstenaars. In 1504 konden ze elkaar in Florence de hand schudden: Leonardo da Vinci (1452-1519) en Michelangelo (1475-1564), beiden uit de omgeving afkomstig, hadden elders gewerkt en waren in de eerste jaren van de 16de eeuw kortstondig terug in Florence. De jonge Rafael (1483-1520) uit Urbino, verbleef in dat jaar in de stad om te leren van de werken van de buitengewone kunstenaars van die tijd.

Foto Royal Academy of Arts, Londen. / Prudence Cuming

Leonardo da Vinci, De Maagd en het Kind met Sint Anna en de jonge Johannes de Doper (‘The Burlington House Cartoon’), ca. 1506-08. Houtskool met wit krijt op papier, gemonteerd op doek, 141,5 x 104,6 cm, te zien in Royal Academy) en Toegeschreven aan Pietro Faccini, Het hoofd van een jongeling, ca.1590.

Foto’s The National Gallery, Foto Royal Collection Trust

Op even ingenieuze als instructieve wijze toont de expositie de artistieke verhoudingen tussen de drie kunstenaars. Zo maakte Rafael schetsen naar een cirkelvormig, tachtig centimeter hoog, marmer-reliëf door Michelangelo, bijgenaamd ‘Taddei tondo’ naar opdrachtgever Taddeo Taddei (1504-1507). Het stelt de Maagd Maria voor met half liggend in haar armen het Christuskind. Hij lijkt weg te duiken voor een vleugelklapperend vogeltje (een distelvink, symbool van Christus’ latere lijdensweg) in de handen van de jonge Johannes de Doper. Rafaels tekening staat in de expositie op een sokkel precies halverwege de afstand tussen Michelangelo’s reliëf en een schilderij van Maria met kind (‘Bridgewater Madonna’, 1507), waarin Rafael een vergelijkbare compositie heeft toegepast.

Raphael, **De Maagd Maria met het Kind en de jonge Johannes de Doper (‘De Esterhazy Madonna’)**, c. 1508. Tempera en olieverf op paneel, 28,5 x 21,5 centimeter, te zien in Royal Academy)

Even doordacht is de plaatsing, pal tegenover Michelangelo’s tondo, van een tweede uitzonderlijk bruikleen: Leonardo da Vinci’s enorme houtskooltekening van de bijna levensgrote Maria zittend op schoot bij haar moeder Anna. Ook hier heeft het Christuskind een liggende pose en ook nu staat Johannes ernaast. Mogelijk, zoals in deze expositie en de bijbehorende catalogus voor het eerst wordt geopperd, was deze tekening bedoeld als ontwerp voor een nooit voltooid altaarstuk voor de grote zaal van het Florentijnse stadsbestuur in het Palazzo della Signoria.

Voor diezelfde zaal maakten Michelangelo en Leonardo tussen 1503 en 1506 ontwerpen voor frescoschilderingen van veldslagen waarin de stadstaat Florence in het verleden verwikkeld was geweest. Ook deze projecten zijn nooit voltooid, maar in een reeks tekeningen laat zich in de expositie prachtig volgen hoe de kunstenaars op papier hun schilderingen voorbereidden: Leonardo in de Slag bij Anghiari met aandacht voor verbeten expressie in de hoofden van mensen en paarden, Michelangelo geconcentreerd op de anatomie van naakte mannen die zich klaarmaken voor de Slag bij Cascina. En in een pentekening (1505), losjes geïnspireerd op Michelangelo’s fresco-ontwerp, maar dan met een zodanig gedraaid perspectief op twee naakte mannen dat het lijkt alsof de tekenaar zelf deel is geworden van het groepje, openbaart zich het compositorische genie van Rafael.

Tentoonstelling Renaissancekunst uit Boijmans in Parijs

Museum Boijmans Van Beuningen in Rotterdam bezit een van de belangrijkste verzamelingen van Italiaanse renaissancetekeningen in Nederland. Een selectie van 122 bladen uit die collectie wordt nu getoond in de Fondation Custodia in Parijs. Naast al vaker beschreven en geëxposeerde bladen uit de periode 1400-1600, van de hand van onder anderen Pisanello, Jacopo Tintoretto, Paolo Veronese, en een bijzondere groep tekeningen door Fra Bartolommeo, worden ook nieuwe vondsten en toeschrijvingen gepresenteerd. Zo is uit recent onderzoek, gefinancierd door de Getty Foundation, gebleken dat een Engel van de Annunciatie (ca. 1514) in rood krijt moet worden toegeschreven aan de Florentijnse schilder Jacopo Pontormo, en een indrukwekkende zwartkrijttekening van de Bijbelse Jozef van Arimathea met het lichaam van de gestorven Christus (1590-1610), aan Aurelio Lomi uit Pisa.

Naissance et Renaissance du dessin italien: Italiaanse renaissancetekeningen uit Museum Boijmans Van Beuningen. T/m 12/1. Fondation Custodia, Parijs. Info: fondationcustodia.fr.

Michelangelo Buonarroti, **Studies van mannelijke hoofden, helmen voor soldaten en gezichtskenmerken**, c.1504. (pen, bruine inkt, en zwart krijt op papier, 20,5 x 25,3 cm, te zien in Royal Academy).

Michelangelo Buonarroti, Mannelijk naakt, c. 1505-06. (Zwart krijt op papier, 40,4 x 22,5 cm, te zien in Royal Academy) en Raphael, naar Michelangelo Buonarroti, David, c. 1505-08. (pen en bruine inkt op papier, 39,6 x 21,9 centimeter, te zien in Royal Academy).

Foto’s Teylers Museum, Haarlem en British Museum

Expres niet zoals Charles Dickens het bedoelde, maar wel vrolijk en lekker suikerzoet

admin
November 24, 2024
0

Zul je net zien: Kerst staat voor de deur – een afschuwelijke feestdag voor afschuwelijke mensen – en dan klieft je domme zusje ook nog eens haar hoofd in tweeën op de rand van haar badkuip. Het overkomt Carola (Nandi van Beurden), eigenaar van Carola’s Christmas Shop, voorheen Carels Christmas Shop. Rechtstreeks naar de hemel kan zusje Christel (Suzan Seegers) niet: ze moet zich eerst nog een laatste keer tegen Carola aan bemoeien.

Op Kerstavond meldt Christels spook zich daarom bij haar grote zus in huis om daar te verkondigen dat Carola bezocht zal worden door drie geesten. Die ervaring zal haar ervan moeten overtuigen haar leven te beteren. Daar zal wel een hoop overtuigingskracht voor nodig zijn, want Carola lijkt niet meteen onder de indruk van Christels spookverschijning. Al zal ze haar zusje (tevens haar werknemer) wel missen in de winkel. Carola: „Niemand maakt zo’n goede cappuccino als jij.”

In kerstmusical A XXXmas Carola is Carola een botte, gierige, ijskoude zakenvrouw met een hekel aan Kerst. Dat maakt haar de vrouwelijke tegenhanger van Ebenezer Scrooge, de hoofdpersoon van Charles Dickens’ A Christmas Carol, het verhaal waar A XXXmas Carola op is geïnspireerd. Wel kreeg de musical de ondertitel Precies zoals Dickens het nooit bedoeld heeft mee, dus verwacht geen adaptatie die al te loyaal blijft aan het bronmateriaal.

Sterrencast

Wat je wél van A XXXmas Carola kunt verwachten is een vijfkoppige sterrencast (naast Van Beurden en Seegers zijn ook Jeremy Baker, Thomas Cammaert en Luuk Haaze van de partij) die uitblinkt in vrolijke, meerstemmige nummers, waaronder veel bewerkingen van bekende kerstliedjes. Zowel de nummers als de grapjes volgen elkaar in rap tempo op in het script van Allard Blom. In de eerste scènes is het wel even wennen aan de dik aangezette humor, met een hoofdpersoon die veel weg heeft van een snauwerige Disneyfilm-slechterik. Carola lijkt zelfs te zijn vormgegeven als Cruella de Vil, geheel in het zwart-wit, terwijl de overige personages zich hullen in rood-groene sjaals en truien.

Naarmate Carola’s voorgeschiedenis wordt onthuld, wordt het personage minder eendimensionaal. Dat wil niet zeggen dat A XXXmas Carola een bijzonder gelaagd geheel is – qua plot en sentimentaliteitsgehalte komt het verhaal vrij dicht in de buurt van de Hallmark-films die deze maanden iedere avond op ‘Christmas Channel’ RTL8 te zien zijn. Al Carola’s herinneringen, trauma’s en dromen draaien om mannen. Maar op vrijwel alle andere vlakken dan het plot is de musical origineel en creatief; van de bij vlagen harde humor tot de catchy liedteksten. Ook naar de muziek van Sam Verhoeven kun je blijven luisteren. Vooral de kerstrevue, een jaarlijkse traditie van Carola’s vader, zit zo goed in elkaar dat het jammer is dat hij maar een paar minuten duurt. Het decor – dat bestaat uit huisjes op kniehoogte die regelmatig van plaats wisselen of eventjes in de lucht zweven – zorgt intussen voor een sprookjesachtige sfeer.

Het maakt dat je je gewillig overgeeft aan het suikerzoete einde waar A XXXmas Carola onvermijdelijk op afstevent. Zo’n suikerzoet einde is ook best lekker. Af en toe. Met Kerst, bijvoorbeeld.