Veel renners zouden er tevreden mee zijn, maar Demi Vollering niet. Als derde eindigden in de laatste van de voorjaarsklassiekers, een zware editie van Luik-Bastenaken-Luik? Voor Vollering telde maar één ding. „Luik liegt niet”, sprak ze vooraf. Met de bedoeling duidelijk te maken dat zij en niemand anders de beste was. Maar juist dat kon de kopvrouw van SD Worx-Protime zondag niet waarmaken. Wat resteerde was een derde plaats, achter de verrassende winnaar Grace Brown uit Australië en de Italiaanse Elisa Longo Borghini. Weer niet gewonnen. Een week voor de start van de Ronde van Spanje voor vrouwen staat Vollering nog altijd op nul.
„Ik heb een domme fout gemaakt vandaag”, sprak Vollering na afloop teleurgesteld. Toen ze met een kopgroepje van zes naar de finish reed, had ze nog alle vertrouwen in haar sprintkwaliteiten. Begon ze de sprint niet te ver van achteren? Nu was ze in de laatste meters wel de snelste maar moest ze van te ver komen. „k had de kans om te winnen maar die kans heb ik uit het raam gegooid. De komende dagen zal ik hier nog wel een kater van hebben.”
Hoe anders was alles een jaar geleden. Uitgerekend in Luik rekende ze toen in een sprint-à-deux gedecideerd af met Longho Borghini en voltooide ze in de Ardennen binnen een week een trilogie: winst in Amstel Gold Race, Waalse Pijl en Luik-Bastenaken-Luik. Het was haar tweede zege in Luik, een definitieve stap naar de absolute top, zeker toen ze later in 2023 ook nog de Tour de France Femmes won.
Na het stoppen van toprenners Anna van der Breggen (2022) en Annemiek van Vleuten (2023) geldt Vollering inmiddels als het nieuwe boegbeeld van het Nederlandse vrouwenwielrennen, dominant in het internationale peloton. Dit seizoen gonst het van de geruchten over een lucratieve toekomst. Gaat ze na dit seizoen vertrekken bij de topploeg van SD Worx-Protime, zoals ploegleider Danny Stam eerder dit seizoen voorspelde op wielerplatform GCN? Geen probleem, elders kan ze als eerste renner bij de vrouwen meer dan een miljoen euro per jaar verdienen, schreef NRC-columnist en oud-renner Marijn de Vries.
Maar tot nu toe slaagt Vollering (27) er nog niet in haar status waar te maken. Vorige week kon ze in de Amstel Gold Race nog wijzen op het inkorten van de wedstrijd door een ongeluk met een agent, waardoor er minder klimmetjes waren waarop ze de beslissing kon forceren. Wel bracht ze ploeggenote Lorena Wiebes in een riante uitgangspositie, maar die werd net voorbij gesprint door Marianne Vos. En in de Waalse Pijl werd Vollering woensdag op de Muur van Hoei op waarde geklopt door de Poolse Kasia Niewiadoma.
Indrukwekkend om te zien hoe de vrouwen na die Waalse Pijl vol ontberingen in kou, regen en natte sneeuw één voor één van de Muur van Hoei naar beneden glibberden naar hun hotel, dwars door het drukke verkeer. Een paar dagen later boden ze het publiek in Luik-Bastenaken-Luik opnieuw een mooie koers. Vooral de finale, met de zware slotbeklimming van de Côte de la Roche-aux-Faucons, was spectaculair.
Tweevoudig winnaar Vollering wist de ogen op zich gericht, maar had op de klim moeite met een felle tempoversnelling van Longo Borghini. Op het tandvlees kon ze aansluiten bij de Italiaanse, net als Niewiadoma. Tien kilometer voor de finish haalden de drie favorieten een drietal koplopers in.
Vollering pokerde door met de Poolse in het wiel een gat te laten vallen. Maar waar ze in eerdere jaren vaak kon profiteren van een overmacht van haar eigen ploeg, moest ze nu juist als enige van SD Worx-Protime knokken tegen een overmacht van Canyon-Sram met Elise Chabbey en Niewiadoma.
Nadat Brown op zes kilometer voor de eindstreep bijna uit de bocht vloog, bleef Vollering in de laatste kilometers vooral in het laatste wiel. Te ver van achter om nog adequaat te reageren op de eindsprint van Longo Borghini en de winnende Brown. „Heel jammer, vooral omdat ik me heel goed voelde.”
